Εχω ένα φίλο που κάθε φορά, πριν ανακοινωθεί η 18αδα του Ολυμπιακού μου στέλνει ένα μήνυμα στο ραδιόφωνο και μου γράφει ότι πλησιάζει πάλι η ώρα που ο Μπέντο θα μας τρελάνει: συνήθως ο φίλος μου έχει δίκιο. Αυτή τη φορά ο Μπέντο απέκλεισε τον Τσόρι, πιθανότατα νομίζοντας ότι αν δεν είναι στον πάγκο δεν θα φωνάζει το Καραϊσκάκη το όνομά του. Απέκλεισε επίσης τον Πάρντο γιατί ήταν κακός στο προηγούμενο παιγνίδι, και πήρε στην αποστολή τέσσερις μικρούς. Μια μέρα πριν μας είχε πει ότι η ενίσχυση του Ολυμπιακού στην άμυνα θα είναι ο 19χρονος Νικολάου, ότι πρέπει να μικρύνει το ρόστερ, ότι ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται αμυντικούς, ότι οι παίκτες του πρέπει να νοιώθουν ασφάλεια και όχι ότι τελούν υπό κρίση. Ομολογώ ότι με τα πιο πολλά που κάνει δεν συμφωνώ, πιστεύω πως και με τον Αστέρα απόψε όλα θα είναι δύσκολα, αλλά από την άλλη δεν θέλω να τον αδικώ. Κι έψαξα να μάθω τι ακριβώς πιστεύει, ώστε να μπορούμε να τον κρίνουμε καλύτερα.  

Πως το βλέπει ο Μπέντο

Θα σας πω πως βλέπει το πράγμα ο Μπέντο γιατί τη δική του οπτική κανείς δεν την πρόβαλε. Το καλοκαίρι βρέθηκε σε μια ομάδα που έχει κάμποσες πριμαντόνες (Τσόρι, Μάριν, Φορτούνης, Καμπιάσο, Ντα Κόστα), έχει μερικούς που παίζουν αποκλειστικά για το γκολ (Ιντέγιε, Καρντόζο, Πάρντο) και λίγους που μπαίνουν στο γήπεδο για να πεθάνουν για το συμπαίκτη: τέτοιοι είναι ο Σεμπά, ο Μιλιβόγεβιτς, ο Μποτία, ο Ελιονούσι, ο Φιγκέιρας κι ο Μάρτινς κατά τη γνώμη του. Νοιώθοντας την υποχρέωση πρώτα από όλα να βρει μια ενδεκάδα αποφάσισε να ποντάρει στον Φορτούνη, τον Ιντέγιε, τον Ντα Κόστα και τον Μιλιβόγεβιτς (που αποτελούν τον κορμό της ομάδας) και να στηρίξει όσους σκίζονται, κι ας μην έχουν τεράστια ποιότητα: αυτούς τους δεύτερους (τον Σεμπά, τον Μποτία, τον Μιλιβόγεβιτς και τους άλλους) τους θεωρεί καλά παραδείγματα για τα πολλά νεαρά παιδιά, που στην ομάδα βρήκε. Ο Μπέντο αισθάνεται ότι έκανε δύσκολες, αλλά δίκαιες επιλογές και για αυτό τις επιλογές του τις στηρίζει. Παραδέχεται ότι του πήρε λίγο χρόνο για να καταλάβει τον Φορτούνη – όταν τον κατάλαβε  τον έχρισε αρχηγό της ομάδας και στις προπονήσεις του μιλά συνέχεια. Εξήγησε αμέσως στον Ιντέγιε πως, παρά την παρουσία του Καρντόζο, αυτός είναι το βασικό φορ κι ο Ιντέγιε ξεκίνησε τη σεζόν σκοράροντας κατά ριπάς. Επιβράβευσε όποιον τρέχει (και για αυτό Μάρτινς, Ελιονούσι, Σεμπά, Μιλιβόγεβιτς, Φιγκέιρας δεν βγαίνουν ποτέ από την ενδεκάδα) και στην άμυνα πόνταρε σε λίγους, που κατά τη γνώμη του, πρέπει μέσα από τα παιγνίδια να βρουν ομοιογένεια. Ο Μπέντο θεωρεί την επίθεση αποτέλεσμα διάθεσης και την άμυνα αποτέλεσμα γνώσης – κυρίως του παιγνιδιού του συμπαίκτη. Θεωρεί ότι από τη στιγμή που δεν έκανε προετοιμασία στην ομάδα δεν έχει το χρόνο να διδάξει και πολλά: η ομάδα πρέπει να ακολουθήσει ένα πολύ δύσκολο δρόμο - να βελτιωθεί, όχι χάρη σε δοκιμές, αλλά μέσα από επίσημα ματς. Ο Μπέντο πιστεύει πως για να γίνει αυτό οι βασικοί πρέπει να στηριχθούν τυφλά – οι αναπληρωματικοί του, όπως κι αν λέγονται κι όποια κι αν είναι η ιστορία τους και η προσφορά τους, τον ενδιαφέρουν λιγότερο. Είναι σκληρό αλλά είναι, για αυτόν, κι ο μόνος τρόπος, ώστε μια ομάδα ν αποκτήσει ταυτότητα και κοινή σκέψη δια μέσου επίσημων παιγνιδιών. Το πολύ rotation κατά τη γνώμη του απλά θα μεγάλωνε τη σύγχυση.

Προτεραιότητα οι μικροί

Η δεύτερη προτεραιότητα του εμφανώς είναι οι μικροί – όχι όλοι, όσοι τον ακούνε: ο Τσιμίγκας πχ πήγε δανεικός στη Δανία, μολονότι άλλος αριστερός μπακ στο ρόστερ δεν υπάρχει. Ο Ρέτσος, που παίζει αριστερό μπακ με τη διάθεση του καλού στρατιώτη που αναλαμβάνει με αυτοθυσία μια αποστολή που δεν ξέρει καλά, είναι το πιο αγαπημένο του παιδί, αλλά και το παράδειγμα που ο Μπέντο χρησιμοποιεί, όταν λέει πως όλα γίνονται αρκεί να το θες. Ο Μανθάτης επιβραβεύεται, γιατί κάθισε ήσυχα στον πάγκο μετά τις πρώτες καλές του εμφανίσεις. Ο Ανδρούτσος κερδίζει χρόνο συμμετοχής γιατί έχει πίστη στον εαυτό του: άλλος, βλέποντας μπροστά του τον Φορτούνη, τον Τσόρι, τον Μάριν, θα ζητούσε να πάει κάπου αλλού για να βρει χρόνο να παίζει. Ο Μπέντο επιβράβευσε και τον Λεάλι και στηρίζει τον Βιάνα: και οι δυο έπεσαν στα βαθιά πολύ νωρίς – ο κόουτς σε αυτούς βλέπει μέλλον. Αν λέει ότι θα δώσει χρόνο συμμετοχής στο Νικολάου σοβαρολογεί – είναι σίγουρα ο πρώτος που εμπιστεύεται τόσο τους μικρούς. Βέβαια επειδή τα ματς και τα λεπτά συμμετοχής είναι δεδομένα για να βρουν χρόνο οι μικροί στερούνται χρόνο οι παλιοί. Αλλά ο Μπέντο θα σου πει ότι το να βελτιωθεί ο Ανδρούτσος είναι σημαντικότερο από το να κάθεται στον πάγκο ο Τσόρι, ότι αν ο Βιάνα και ο Ρέτσος ωριμάσουν ο Ολυμπιακός δεν θα ξαναγοράσει επτά στόπερ σε τρία χρόνια, όπως ήδη έχει συμβεί, κι ότι αν ο Μανθάτης εκμεταλλευτεί τη σεζόν και γίνει βασικός, το κέρδος του Ολυμπιακού δεν θα είναι απλά ένας καλός παίκτης, αλλά κάποιος που θα γίνει ηγέτης της ομάδας. Εν ολίγοις ο Μπέντο πιστεύει πως μπορεί φέτος, μετά από ένα καταστροφικό καλοκαίρι, να βάλει τις βάσεις για να φτιάξει ένα Ολυμπιακό με πολλούς έλληνες παίκτες, πολύ ταλέντο, πολλά νιάτα, πολύ μέλλον. Το πράγμα έχει βέβαια κόστος: αν μειωθεί ο χρόνος συμμετοχής παικτών που η κερκίδα γουστάρει και αν η ομάδα προσφέρει στους οπαδούς κάμποσα χτυποκάρδια, θα υπάρξει μουρμούρα κι ο Μπέντο το ξέρει. Αλλά οι μικροί μαθαίνουν κυρίως από τα λάθη τους, λέει.

Κριτική όχι ισοπέδωση

Είναι λάθος η οπτική του Πορτογάλου; Όχι δεν είναι. Αν το σχέδιο του πετύχει η ανανέωση της ομάδας θα είναι τρομερή, η μείωση του κόστους θα δημιουργήσει χρήματα που θα επενδυθούν για κάποιους καλούς ποδοσφαιριστές, χωρίς η όποια καλοκαιρινή ενίσχυση να εξαρτάται από την παρουσία στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ και το σπουδαιότερο ο Ολυμπιακός που θα προκύψει θα είναι μια ομάδα με προοπτική, δέσιμο και μέλλον. Τότε ποιο είναι το πρόβλημά (μας); Νομίζω ότι όποιος κάνει κριτική στο Μπέντο, δεν αντιτίθεται στις βασικές του προτεραιότητες, αλλά απλά πιστεύει πως όλα όσα ο προπονητής θέλει θα μπορούσαν να γίνουν ευκολότερα χωρίς τόσες εσωτερικές εντάσεις. Ο Ολυμπιακός είναι απαραίτητο να έχει βασικούς, αλλά δεν επιτρέπεται ο προπονητής του να απαξιώνει τους αναπληρωματικούς. Ο κόουτς είναι καλό να δίνει ευκαιρίες σε μικρούς, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να ψάξει ένα – δυο ακόμα έτοιμους παίκτες. Με όλα αυτά ο Μπέντο μοιάζει να διαφωνεί για τους λόγους που ανέφερα. Οι λόγοι είναι σεβαστοί και κατανοητοί, αλλά όλα κρίνονται στο χορτάρι του γηπέδου. Αν κερδίσει το στοίχημα, θα αποδειχτεί ένας από τους μεγαλύτερους προπονητές στην ιστορία της ομάδας. Αν δεν το κερδίσει, θα τον θυμούνται οι οπαδοί σαν κάποιον που έπαιζε με τα νεύρα τους….