Ο Μπλακ, σχεδόν εξαντλημένος από το ξύλο που έπαιξε στα περίπου είκοσι λεπτά που έχει αγωνιστεί, αστοχεί σε δυο βολές ενάμισι λεπτό ακριβώς πριν το τέλος του δραματικότερου αγώνα που έχει δώσει ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια. Το 69-66 υπέρ της Φενέρ, που έχει διαμορφωθεί με ένα τρίποντο του Καλάθη (το δεύτερό του στα τρία που έχει επιχειρήσει) παραμένει. Πολλοί αρχίζουν να σκέφτονται τις χαμένες βολές του ΜακΚίσικ την περασμένη Παρασκευή στο ΣΕΦ στο ίδιο περίπου σημείο του αγώνα. Αλλά είμαστε στην Πόλη, στην πόλη των αγαπημένων θαυμάτων του Ολυμπιακού – στο μόνο μέρος στον κόσμο που οι Θεοί του μπάσκετ συνωμοτούν υπέρ του. Ένα ακριβώς λεπτό πριν το τέλος ο Χέιζ Ντέιβις ευστοχεί σε ένα τρίποντα – πραγματική μαχαιριά: έχει 0/3 όλο το βράδυ, έχει μείνει πάλι 36 λεπτά στο γήπεδο και βάζει ένα αληθινά δύσκολο σουτ. Αλλά ο χρόνος έχει λήξει: το 24αρι έχει μηδενίσει - οι Θεοί γελάνε με τα πανηγύρια των Τούρκων. Η σκηνοθεσία του θαύματος προβλέπει ότι σαράντα δευτερόλεπτα πριν το τέλος ο Βεζένκοφ θα γράψει ένα τρίποντο για την ισοφάριση από αυτά που σε αναγκάζουν να αναρωτιέσαι τι έκανε.

Χρειάζεται μια άμυνα και βγαίνει και σε αυτό το σημείο σε ένα κανονικό ματς κάποιος βρίσκει τους πόντους της νίκης και ο Ολυμπιακός κάνει το break. Αλλά αυτά είναι πολύ συνηθισμένα για να συμβούν την Πόλη. Ο Γουόκαπ, που έχει σταματήσει το μπάσιμο του σπουδαίου Ντόρσεϊ, πασάρει στον Γκούντουριτς κάνοντας ένα λάθος που όμοιο του δεν έχει ξανακάνει όλη τη χρονιά. Ο Γκούντουτριτς που δεν έχει ευστοχήσει σε σουτ όλο το βράδυ προλαβαίνει τον Παπανικολάου και κάνει το 71-69. Θυμώνεις, αναρωτιέσαι τι διάβολο έγινε, σχεδόν ξεχνάς ότι όλα διαδραματίζονται στις μαγικές όχθες του Βόσπορου εκεί που με ένα σουτ στο φινάλε ο Πρίντεζης έχει υπογράψει την μεγαλύτερη ανατροπή όλων των εποχών κι ο Σπανούλης κάτι χρόνια αργότερα έχει αποδείξει πως το θαύμα του Ολυμπιακού εδώ είναι ο κανόνας του επιλόγου. Δεν υπάρχει η ΤΣΣΚΑ βέβαια, και υπάρχει η Φενέρ και οι είκοσι χιλιάδες στο καμίνι της. Ε και; Πάλι ένα θαύμα χρειάζεται.

Μένουν 3,4 δευτερόλεπτα, αναρωτιέσαι τι θα σχεδιάσει ο Μπαρτζώκας, ελπίζεις σε ένα φάουλ των σκληρών αλλά άτσαλων αμυντικών της Φενέρ κι έχεις την προσδοκία ότι στο πινακάκι θα έχει σχεδιαστεί η αρτιότερη επίθεση. Και μετά, συνεπής με το ρόλο του θαυματοποιού που υπάρχει σε κάθε θαύμα, εμφανίζεται ο Κώστας Σλούκας.

 Ευρωλίγκες στη συλλογή

Το ότι ο Κώστας Σλούκας είναι ο πιο χαρισματικός παίκτης του Ολυμπιακού το λέω χρόνια και πάντα επικαλούμαι τις Ευρωλίγκες που έχει στην συλλογή του. Η εφετινή του σεζόν δεν ήταν ούτε καλή, ούτε κακή: ήταν σκληρή, αφόρητα σκληρή. Ο Σλούκας πήγε το καλοκαίρι με την Εθνική στο Πανευρωπαϊκό γιατί δεν ήθελε να λείψει από την ομάδα. Ο ίδιος δεν θα το παραδεχτεί ποτέ του, αλλά οι γιατροί του, αν μπορούσαν, δεν θα τον άφηναν να πάει. Παίζει με ενέσεις κόντρα στον πόνο, κάνει μια ελλιπέστατη προετοιμασία, προσπαθεί να βρει τη φόρμα του μέσα από τα ματς. Επειδή είναι σπάνιος παίκτης δείχνει να το καταφέρνει: κάνει μεγάλα ματς στην Ισπανία κόντρα στην Ρεάλ και στη Μπασκόνια, δίνει με 17 πόντους το σάλπισμα για την συντριβή της Παρτιζάν στο ΣΕΦ, κάνει τρομερή δουλειά με την Μακάμπι και την Εφές – σε όλα αυτά τα ματς μένει πάνω από 25 λεπτά στο παρκέ με τους καλύτερους αμυντικούς των αντιπάλων να τον κυνηγάνε.

Φρενάρει πάνω στο καλύτερο γιατί πάλι πονάει και χάνει τρία ματς. Επιστρέφει και ζορίζεται. Και ξαναπονάει. Και μένει πάλι έξω σε δυο ματς. Και επιστρέφει για να δώσει ό,τι μπορεί κι ενώ φανερά τρώγεται με τα ρούχα του, γιατί δίνει λίγα κι αυτός είναι γεννημένος για να προσφέρει απλόχερα. Είναι παράξενο να τον βλέπεις να κολλάει στους μόλις 3 πόντους με την Μακάμπι ενώ ο Ολυμπιακός του βάζει 95 (!), στους μόλις 3 με την Μπαρτσελόνα ενώ το ΣΕΦ παίρνει φωτιά, στους μόλις 4 με την Βιλερμπάν σε ένα περίπατο της ομάδας και στους μόλις 5 με τον ΠΑΟ, ενώ όλοι οι συμπαίκτες του χαίρονται το πάρτι του 13 στα 13. Κι όμως για αυτά κυρίως τα ματς πρέπει να αγαπάς τον Κώστα Σλούκα: για τα ματς που υποφέρει, που πονάει, που ψάχνεται, που αναζητά τρόπους να γίνει χρήσιμος, που δεν τα παρατάει ποτέ. Γιατί αυτά τα ματς όσοι βάζουν την καριέρα τους και τα νούμερά της πάνω από την ομάδα δύσκολα τα κάνουν: κι ο Σλούκας αυτό δεν το έκανε ποτέ. Είναι ηγέτης, αλλά και στρατιώτης. Πρώτος, αλλά συνεργάτης όλων. Μεγάλος, αλλά με επίγνωση ότι η ομάδα του είναι πάντα πάνω από όλα και όλους.

Τρισίμισι δευτερόλεπτα ζωής 

Μεθοδικά, βήμα βήμα, νικώντας τους πόνους και δαμάζοντας την πίεση που βάζει πρώτος στον εαυτό του, ο Σλούκας προετοιμάζει τα play off του. Κάνει ένα πολύ καλό ματς με τον Ερυθρό Αστέρα σε ένα βράδυ που η γενική απόδοση του Ολυμπιακού δεν τον βοηθά. Είναι εξαιρετικός με την Μπασκόνια. Στο χαμένο ματς με την Φενέρ στο ΣΕΦ έχει κάνει σπουδαία πράγματα και έχει κρατήσει τον Ολυμπιακό σχεδόν μόνος – η απορία όλων είναι γιατί δεν πήρε την κρίσιμη επίθεση. Αλλά προηγουμένως στη χρονιά έχει κάνει κι άλλα σπουδαιότερα από αυτά που καταγράφει η στατιστική. Κλίνει τα αυτιά του στην ανόητη κριτική που λέει ότι ντριπλάρει πολύ. Δεν μιλάει για να εξηγήσει το πόσο σκληρή είναι η σεζόν του για να μην κατηγορηθεί ότι ψάχνει δικαιολογίες. Δουλεύει πιο πολύ από ποτέ και πορεύεται με την γιγάντια σιγουριά του ότι σε αυτή την καταπληκτική για την ομάδα του σεζόν θα υπάρξει και η δική του στιγμή, γιατί ένας γεννημένος πρωταγωνιστής σαν αυτόν θα την έχει.

Χθες βράδυ έχει τρισίμισι δευτερόλεπτα για να βάλει το όνομα του στο βιβλίο των θαυμάτων της Πόλης, δίπλα σε αυτά του Σπανούλη και του Πρίντεζη. Η τέλεια στατιστική του, η μοναδική του ικανότητα να σβήσει μόνος το +11 της Φενέρ στο δεύτερο δεκάλεπτο, αλλά και το +8 στο κρίσιμο τέταρτο, για τον ίδιο δεν μετράνε καθόλου. Οταν από την επαναφορά του Γουόκαπ θα πάρει την μπάλα στα χέρια του υπάρχει αυτός, το καλάθι, η μπάλα, η ιερή υποχρέωση απέναντι στην ομάδα και η τεράστια πίστη του να θυμίσει ποιος είναι σε όσους το ξέχασαν. Δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει κόσμος, δεν υπάρχει ματς: ο Σλούκας είναι στη διάσταση του θαύματος που οι Θεοί έχουν σκηνοθετήσει συνωμοτώντας. Δεν υπάρχει περίπτωση να αστοχήσει: δεν το προβλέπει κανένα σενάριο θαύματος. Κυρίως όμως δεν μπορεί να αστοχήσει γιατί είναι ο Κώστας Σλούκας. Αυτός που όταν σκοράρει σε αυτές τις καθοριστικές φάσεις, δεν σε κάνει να λες ποτέ «τι έβαλε», ούτε προλαβαίνεις να πεις «βάλτο αγόρι μου», αλλά φωνάζεις «σε αγαπάω ρε Κώστα». Και το χεις πει πολλές φορές για αυτόν αυθόρμητα και πάντα μέσα από την καρδιά σου. Χθες μάλιστα το είπες σαν να τον ευχαριστείς, να τον συμπονάς και να του ζητάς και συγνώμη, αν την πίστη σε αυτόν την έχασες. Δεν τρέχει τίποτα να ξέρεις: θα σε συγχωρήσει γιατί είναι ο Σλούκας. 

Και είμαστε αληθινά τυχεροί 

Ο Σλούκας είχε χθες 6/6 δίποντα, 3/6 τρίποντα, 6 ασίστ, 1 κλέψιμο, 4 ριμπάουντ. Επαιξε στην επίθεση και για τον Κάναν, τον Γουόκαπ, τον ΜακΚίσικ που εμφανίστηκε μόνο στο τέλος. Επαιξε για όλους όπως πάντα. Οπως χρειάστηκε να παίξουν και οι άλλοι της παρέας για αυτόν στην διάρκεια της χρονιάς, δίνοντας του χρόνο να γιατρέψει τους πόνους του.

Ο Ολυμπιακός δεν προκρίθηκε ακόμα, το Κάουνας είναι πάντα μακριά: αυτή η μια απαραίτητη ακόμα νίκη απέναντι στην Λερναία Υδρα του Δημήτρη Ιτούδη θα είναι πολύ δύσκολη. Αλλά οι συγκινήσεις της σειράς ξεπερνούν τις νίκες και τις ήττες: βρισκόμαστε στη ζώνη του απρόβλεπτου και του απροσδόκητου. Στην μαγική διάσταση του θαύματος. Στο σύμπαν του Κώστα Σλούκα. Και είμαστε για αυτό αληθινά τυχεροί…