Την τελευταία εβδομάδα όπου κοιτάζει κανείς, εκτός από σκουπίδια που μας πνίγουν, βλέπει κατορθώματα του Πάνου του Καμμένου. Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας πιλοτάρει ως συγκυβερνήτης  στρατιωτικά ελικόπτερα, χωρίς να έχει καν άδεια, κάνει καταδύσεις για να προωθήσει κάτι, που χάρη σε αυτόν έμαθα ότι αποκαλείται «καταδυτικός τουρισμός», ψαρεύει με τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ καρχαρίες και τους ποστάρει στο twitter, όταν δεν μπαίνει στο λογαριασμό του ο γιός του, για να ανεβάσει φωτογραφίες με γραβάτες που δεν τολμάει να φορέσει ούτε κι ο Θανάσης Γιαννακόπουλος. Είναι λογικό ένα τέτοιο πολυπράγμονα Υπουργό να βγήκε να τον καλύψει στη Βουλή ο ίδιος ο Υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής, όταν κατατέθηκαν επερωτήσεις για σχέσεις του με κατάδικους. Ο Κοντονής τον παρουσίασε περίπου ως ένα είδος ψυχολόγου, που παροτρύνει συγκεκριμένους φυλακισμένους να μιλήσουν για τα κρίματά τους. Τι ψυχολόγο; Λάθος μου. Το πιο σωστό θα ήταν να έλεγα ότι τον παρουσίασε ως εξομολογητή: δεν αποκλείω, με τη φόρα που έχει πάρει ο Κοντονής, την επόμενη φορά που θα μιλήσει για τον Καμμένο να  μας πει ότι στους φυλακισμένους  διαβάζει και ευχές για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους.

Η ωραία του πραγματικότητα

Ο Καμμένος ζει από πρώτη στιγμή που προέκυψε αυτή η κυβέρνηση στη δική του ωραία πραγματικότητα. Παίρνει μέρος σε γιορτές για να τιμηθούν γεγονότα, όπως η ναυμαχία της Σαλαμίνας. Φωτογραφίζεται σαν πιλότος και μπαίνει στα F16. Επιθεωρεί στρατόπεδα και hot spots και σουλατσάρει με ελικόπτερα: ειδικά αυτά τα τελευταία αποτελούν το αγαπημένο του μέσο μετακίνησης από τον καιρό που ήταν Υπουργός Ναυτιλίας στην Κυβέρνηση Καραμανλή. Και τώρα ο Καμμένος συμπεριφέρεται σαν να είναι σε κυβέρνηση Καραμανλή – απλά τον καινούργιο του Καραμανλή τον λένε Τσίπρα και του είναι ακόμα πιο εύκολο να τον κάνει ό,τι θέλει. Ο Καμμένος είναι ένας Υπουργός της τετραετίας 2004-2008 και καθόλου δεν μοιάζει να τον ενδιαφέρει ότι είμαστε στο 2017. Λέγεται ότι το βράδυ της νίκης του (!) στις εκλογές, άνοιξε το Ποσειδώνιο για να τραγουδήσει για χάρη του ο Πλούταρχος. Δεν ξέρω αν όντως συνέβη έτσι, δεν ήμουν εκεί, αλλά δεν μου φαίνεται καθόλου παράξενο: στην τετραετία 2004-2008 οι πολιτικοί έτσι κάνανε. Κάθε γεγονός ήταν απλά μια ευκαιρία για να πάνε οι άνθρωποι στα μπουζούκια. Μετά χαθήκανε γιατί τους κυνηγούσε ο κόσμος, αλλά αυτή η συζήτηση δεν αφορά τον Καμμένο: αυτός, άμα γουστάρει κάθεται όχι μόνο πρώτο τραπέζι, αλλά κλείνει και μαγαζί ρεζερβέ.

Τον πήρε αγκαλιά

Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο Καμμένος στηρίζοντας την Κυβέρνηση έχει εξασφαλίσει από τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ το δικαίωμα να κάνει ό,τι γουστάρει. Πιστεύω ότι ο ίδιος ο Καμμένος θα έλεγε ότι ισχύει το αντίστροφο: δεν έχει εξασφαλίσει αυτός χάρες, αλλά σε αυτόν ο Τσίπρας χρωστάει χάρη γιατί έγινε πρωθυπουργός. Μπορεί να έχει και δίκιο ξέρετε. Αν πάμε λιγάκι πίσω και δούμε τι έλεγαν οι δυο το 2013, το 2014, το 2015, θα διαπιστώσουμε πως αν κάποιος έχει μετακινηθεί προς την μεριά του άλλου, δεν είναι ο Καμμένος, αυτός που πήγε πιο κοντά στον Τσίπρα, αλλά ο Τσίπρας αυτός που πήγε πιο κοντά στον Καμμένο: αγκαλιά τον πήρε! Το 2015 όλοι υποψιαζόμασταν ότι ο Καμμένος, για ένα ωραίο Υπουργείο, άνετα θα ψήφιζε όσα μνημόνια χρειαζόταν να ψηφίσει: για τον Αλέξη κάποιοι είχαν αυταπάτες κι αμφιβολίες. Από πουθενά δεν προκύπτει πως ο Καμμένος έχει αντιρρήσεις για την οικονομική πολιτική που εφαρμόζει η σημερινή Κυβέρνηση – ο Τσίπρας ήταν που ορκιζόταν πως θα υπάρξει σεισάχθεια, κρατικοποίηση των Τραπεζών, εξαφάνιση του ΕΝΦΙΑ, κατάργηση των μνημονίων κτλ. Αυτό το τελευταίο το έλεγε κι ο Καμμένος, αλλά το έκανε πάντα με το ύφος του ανθρώπου, που και να το θες, είναι αδύνατον να τον πάρεις στα σοβαρά. Εδώ έλεγε να βγούμε από το ευρώ και να μπούμε στο δολάριο και ήταν σίγουρος ότι το Αιγαίο έχει υδατάνθρακες (sic): τα χωρατά του είναι αξεπέραστα. Κυρίως γιατί όσα λέει τα πιστεύει, αντίθετα από τον Αλέξη που πλέον δεν μοιάζει να πιστεύει σε τίποτα!  

Κωλοτούμπες και στροφές

Όταν τα χρόνια περάσουν και οι ιστορικοί του μέλλοντος ασχοληθούν με αυτή την Κυβέρνηση, πολλοί θα ψάξουν και θα γράψουν για όλα όσα συνέβησαν και άλλαξαν τον Τσίπρα: κανείς δεν θα διακρίνει σοβαρές αλλαγές στα πολιτικά πιστεύω του Καμμένου. Εκανε βέβαια κι αυτός τις στροφούλες του, αλλά υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην κολωτούμπα και στην πιρουέτα – αν ο Τσίπρας είναι ένας Ιωάννης Μελισσανίδης της Αριστεράς, ο Καμμένος είναι απλά ένας που χορεύει τσάμικο σε τοπικά πανηγύρια ψιλομεθυσμένος. Ο Τσίπρας μοιάζει να βρήκε κάπου στην πορεία το οικονομικό πρόγραμμα των ΑΝΕΛ και να το εφαρμόζει: αν το διαβάσετε θα δείτε ότι γράφει για ιδιωτικοποιήσεις, ανάπτυξη, αγορές κτλ – αυτά δηλαδή για τα οποία μιλάει κι ο Τσίπρας σήμερα. Αν ο Καμμένος πρέπει για κάτι να φοβάται είναι μην του φάει ο Τσίπρας τη θέση μελλοντικά. Το να έχεις 3,5% και να τα περνάς υπέροχα, πρέπει να είναι το όνειρο του Αλέξη: κανείς δεν ασχολείται με τις πολιτικές σου θέσεις - οι ρημάδες μόνο προβλήματα προκαλούν. Ο Καμμένος π.χ δεν είχε ποτέ πρόβλημα με τα ΜΑΤ που βαράνε διαδηλωτές και πετάνε χημικά. Ισα ίσα: έχει περάσει στην ιστορία διότι προσπάθησε να μας ανοίξει τα μάτια εξηγώντας μας πως μας ψεκάζουν. Σημειωτέων, σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αυτό εξακολουθεί να το πιστεύει το 17% των Ελλήνων. Το ποσοστό αυτό σε λίγο θα είναι πολύ μεγαλύτερο από το αντίστοιχο εκείνων που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο Τσίπρας έχει κάποια σχέση με κάποια Αριστερά.

Τα κοινά πάθη

Μετά τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης στα πλαίσια της δεύτερης αξιολόγησης είναι κατανοητό σε όλους ότι η διακυβέρνηση της χώρας εξακολουθεί να είναι υπόθεση των δανειστών μας, που για να πάρουν πίσω κάποια από τα χρήματα τους επιβάλουν πλεονάσματα και λιτότητα: ο μόνος που δεν έχει κανένα στο κεφάλι του είναι ο Καμμένος! Οι άλλοι μπορεί να ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες για να απευθυνθούν στον κόσμο που τους ψήφισε, αυτός δεν τραβάει κανένα ζόρι. Ζει το όνειρό του στην Ελλάδα και είναι πιθανότατα ο μόνος, που η κρίση δεν τον άγγιξε. Κάνει την πλάκα του και τη ζωάρα του με ταξίδια στην Αμερική, πιλοτάρει ελικόπτερα, μιλάει στη Βουλή σαν ακόμα να κυβερνάνε οι άλλοι και δεν έχει κανένα πρόβλημα να οδηγεί τον έρημο τον Κοντονή στην έρημο της πολιτικής ξεφτίλας: ότι θα έφτανε ο κυρ Σταύρος να λέει στη Βουλή ότι είναι λογικό και πρέπων ένας Υπουργός Εθνικής Άμυνας να δίνει συμβουλές σε εγκληματίες, λες και υπάρχει άλλος Υπουργός στον κόσμο που να έχει κάνει κάτι ανάλογο, ούτε που μπορούσε να το φανταστεί άνθρωπος. Κομπάρσο στο σόου του τον έκανε τον Κοντονή και τους υπόλοιπους ο Καμμένος.

Ένα πράγμα υπάρχει που μπορεί να φέρει κοντά ανθρώπους τόσο διαφορετικούς, υποχρεώνοντας μάλιστα τον ένα από τους δυο να θυσιάσει την σοβαρότητα του: η λατρεία για την εξουσία. Ένα είπα; Λάθος. Υπάρχει και το πάθος να καταστρέψουν τον Ολυμπιακό, απέναντι στο οποίο είναι και οι δυο συνεπέστατοι…