Πόσο χαίρομαι που από χθες διαβάζω όλα αυτά τα κολακευτικά σχόλια για την Ισπανία μετά το θρίαμβό της στο Mουντομπάσκετ της Κίνας δεν μπορώ πραγματικά να το περιγράψω. Xρόνια ολόκληρα έχω βαρεθεί να ακούω από διάφορους δικούς μας ότι οι Ισπανοί είναι θεατρίνοι, ότι φτάνουν σε νίκες που δεν αξίζουν, ότι οι παίκτες τους είναι υπερτιμημένοι κτλ κτλ. Δεν είναι έτσι: ποτέ κανένας δεν τους χάρισε ένα τελικό. Ο θρίαμβος τους στην Κίνα ελπίζω να μας ανοίξει τα μάτια – αν και πολύ αμφιβάλω.

Με πολλά μεγάλα παιδιά

Οι Ισπανοί πήγαν στην Κίνα με μία ομάδα που ήταν γεμάτη από μεγάλα παιδιά. Ο Μαρκ Γκαζόλ πλησιάζει τα 35 και μπήκε στην ομάδα αμέσως μετά τη θριαμβευτική κατάκτηση του δαχτυλιδιού του πρωταθλητή του NBA - ούτε διακοπές δεν έκανε καλά καλά! Ο Ρούντι Φερνάντεθ, για μένα ο αφανής MVP του τελικού, έχει πατήσει τα 34. Ο Γιούλ που στο τουρνουά αυτό ξαναγεννήθηκε έχει φτάσει τα 32. Ο Κλαβέρ είναι στα 31 και ο Ρίμπας στα 32. Ο Ρούμπιο είναι 28 χρονών και παίζει οκτώ χρόνια στο ΝΒΑ – δεν είναι πια παιδάκι. Από τη σύσταση της αποστολής καταλάβαινες ότι οι Ισπανοί αυτή τη φορά είχαν πάρει πολύ σοβαρά το τουρνουά: πήγαν στην Κίνα ψάχνοντας την διάκριση που θα έσβηνε τη μοναδική ίσως κακή τους παρουσία σε μεγάλο τουρνουά τα τελευταία 15 χρόνια - αναφέρομαι στο αποκαρδιωτικό Μουντομπάσκετ που έκαναν στο σπίτι τους πριν από τέσσερα χρόνια.  Φυσικά όποιος αυτά δεν τα καταλαβαίνει στεκόταν στις απουσίες του Αμπρίνες, του Μίροτιτς, του Σέρχιο, του Ιμπάκα και του Πάο Γκασόλ  και κατέληγε στο συμπέρασμα ότι οι Ισπανοί εμφανίζονται αυτή τη φορά αποδυναμωμένoι.

Οι Ισπανοί είναι μαέστροι στο να φτιάχνουν ομάδες. Ποτέ δεν θα παρουσίαζαν μία εθνική ομάδα, με παρόντες τους τωρινούς απόντες και μαζί τους όσους στην Κίνα βρέθηκαν. Μία τέτοια ομάδα δεν θα είχε ισορροπία, ούτε εσωτερική ιεραρχία: θα ήταν απλά μία συνάθροιση από κοκοράκια που θα προσπαθούσαν στο παρκέ να δείξουν ποιος είναι η μεγαλύτερη φίρμα - κάτι σαν την τωρινή Εθνική Σερβίας π.χ που απέτυχε παταγωδώς.

Προτιμά τους κατάλληλους

Οι Ισπανοί γνωρίζουν την αξία των διακριτών ρόλων: αυτός είναι ο λόγος που η ομοσπονδία τους εμπιστεύεται έναν Ιταλό που δουλεύει στο ΝΒΑ, δηλαδή του Σερτζιο Σκαριόλο. Ο Ιταλός ακριβώς επειδή μπορεί να τους παρακολουθεί εξ αποστάσεως φτιάχνει σχεδόν κάθε φορά την ομάδα που πρέπει. Καταλήγει γρήγορα σε ποιους θα στηριχθεί και αυτοί είναι πάντοτε έμπειροι παίκτες. Θέλει έναν ψηλό, γύρω από τον οποίο θα κινηθούν αρμονικά όλοι κι αυτός είναι ή ο Πάο ή ο Μαρκ Γκασόλ: δεν έχει πια νόημα να έχει κάποιος στην ομάδα και τους δύο. Θέλει πάντοτε περιφερειακούς που να μπορούν να τρέξουν και κυρίως θέλει γρήγορους ημίψηλούς παίκτες, ικανούς να παίξουν το μπάσκετ της επίθεσης και του ρυθμού, που είναι σήμα κατατεθέν της Ισπανίας εδώ και δεκαετίες. Ενας Ισπανός προπονητής μπορεί και να παρασυρόταν από τις πολλές επιλογές και να έψαχνε τρόπο να χωρέσει στην Εθνική τους πάντες. Ο Σκαριόλο προτιμά από την ποσότητα την ποιότητα - προτιμά από το να έχει πολλούς να έχει τους κατάλληλους. Μοίρασε το χρόνο, κατέληξε στους βασικούς του, δεν ξέχασε ποτέ ότι στο μπάσκετ της FIBA τη διαφορά την κάνουν οι περιφερειακοί.

Οι Ισπανοί δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να χάσουν από τους Αργεντινούς. Η ομάδα της Αργεντινής είναι μία δική τους ομάδα - μία ομάδα του Ισπανικού πρωταθλήματος. Οκτώ από τους τωρινούς Αργεντινούς αγωνίζονται στο Ισπανικό πρωτάθλημα και ο ένατος, ο πολύς Λουίς Σκόλα είναι σχεδόν αποκλειστικά δικό τους δημιούργημα: στο Ισπανικό πρωτάθλημα έκανε τα βήματα μπροστά που του χρειάστηκαν για να γράψει ιστορία στην Εθνική Αργεντινής, αλλά και να παίξει στο ΝΒΑ. Υπήρχε ποτέ πιθανότητα οι δάσκαλοι να φοβηθούν τους μαθητές τους; Δεν το νομίζω.

Εύκολα τα βασικά

Ο Σκαριόλο με την τεράστια πίστη στις ικανότητες της ομάδας του και τον ιταλικό κυνισμό του ζήτησε να χτυπήσουν τον Σκόλα, που ήταν λογικό να έχει κουραστεί μετά τα μεγάλα ματς που έδωσε, και να πάνε πάνω του διεισδύοντας στη ρακέτα χωρίς να τον φοβηθούν: αυτό έκαναν και ο Ρούντι και ο Οριόλα και ο Ερνανγκόμεθ. Τους ζήτησε επίσης να κουράσουν τον Καμπάτσο αφήνοντας τον να κυκλοφορεί με την μπάλα στα χέρια όσο θέλει: ο σκοπός τους ήταν να μην μπορεί να βρει παίκτες μέσα στο ζωγραφιστό. Οι Ισπανοί δεν έδειξαν να ασχολούνται καθόλου με τον Ντεκ, τον Βιντόζα, τον Μπρουσίνο, που ξεκίνησε φουριόζος, τον Γκαρίνο, τον Λαπροβίτολα. Γνώριζαν ότι από αυτούς τους καλούς ρολίστες του πρωταθλήματος τους αποκλείεται να χάσουν. Αφού κατέληξαν γρήγορα στα βασικά της άμυνας, ασχολήθηκαν με αυτό που αγαπάνε περισσότερο, δηλαδή με την επίθεση μετατρέποντας και αυτόν τελικό σε ένα πραγματικό κονσέρτο για πολυβόλα.

Κάθε φορά που κερδίζουν Ισπανοί ένα τελικό, κερδίζουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δηλαδή παίρνοντας διαφορές τεράστιες. Στην Ιαπωνία κέρδισαν την εθνική μας με 23 πόντους διαφορά, στο Πανευρωπαϊκό του 2009 έριξαν 22 πόντους στους Σέρβους, στο Πανευρωπαϊκό του 2011 διέλυσαν με 98 πόντους την σκληρή άμυνα των Γάλλων και τέσσερα χρόνια αργότερα θύματά τους ήταν οι Λιθουανοί που έχασαν με 17 πόντους! Οι Ισπανοί αν χρειαστεί μπορεί να παίξουν και άμυνα: σιγά το δύσκολο - όλες οι ομάδες του κόσμου μπορεί να το κάνουν. Όμως στις δικές τους επιτυχίες τη διαφορά την κάνει πάντα η επιθετική τους απόδοση: η ικανότητά τους στο σετ παιχνίδι, τα φαρμακερά τους σουτ, ο μοναδικός τρόπος που έχουν να ελευθερώνουν τους ψηλούς χωρίς μάλιστα να παίζουν διαρκώς πικ-εν-ρολ. Οι Ισπανοί πιέζουν, δημιουργούν, σουτάρουν, τιμούν το επιθετικό παιχνίδι γιατί αυτό θεωρούν ότι είναι σωστό και πρέπον, όχι μόνο στο μπάσκετ, αλλά σε όλα τα ομαδικά σπορ. Σε όσα η επίθεση είναι αποτέλεσμα πίεσης, συνεργασιών και προσχεδιασμένων φάσεων οι Ισπανοί είναι εξαιρετικοί: όχι τυχαία η Μπαρτσελόνα είχε μία από τις δυνατότερες ομάδες χάντμπολ που έχουν εμφανιστεί στην Ευρώπη.

Το παιγνίδι και μόνο μετράει

Το μπάσκετ των Ισπανών είναι κυρίαρχο εδώ και χρόνια - ιδεολογικά κυρίαρχο. Οι άνθρωποι είναι βέβαιοι ότι η σχολή τους παράγει τους καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη και τις πιο θεαματικές ομάδες. Για αυτούς δεν υπάρχει άλλο μπάσκετ, παρά μόνο αυτό που βασίζεται στη δημιουργία, στην παραγωγή φάσεων, στην ανάδειξη του ατομικού ταλέντου δια μέσου μιας οργανωμένης δουλειάς. Οι Ισπανοί σε κάποιες στιγμές του χθεσινού παιχνιδιού έδωσαν και ρεσιτάλ στην άμυνα: έκλεψαν μπάλες, έβγαλαν αιφνιδιασμούς, εκμηδένισαν ένα δημιουργό όπως ο Καμπάτσο και ταλαιπώρησαν ένα καταπληκτικό παίκτη όπως ο Σκόλα. Αλλά αυτά στο μυαλό τους είναι δευτερεύοντα πράγματα: το βασικό είναι ότι με την μπάλα στα χέρια σε ένα ακόμα τουρνουά ζωγράφισαν χωρίς να φοβούνται το σετ παιχνίδι, χωρίς να ανησυχούν μήπως ο αντίπαλος προπονητής σκεφτεί μία σατανική ζώνη και τους περιορίσει, χωρίς να βασανίζουν το μυαλό τους για να διαβάζουν σύνθετες άμυνες, χωρίς να κοιτάζουν το ρολόι. Πήραν το Μουντομπάσκετ αήττητοι, αποκλείοντας τους Ιταλούς, κερδίζοντας τους Σέρβους, δείχνοντας στους Αυστραλούς πόσο σκληροί μπορεί να γίνουν και θυμίζοντας στους Αργεντινούς ότι το μπάσκετ που παίζουν αυτοί τους το έμαθαν στην Ισπανία. Δεν κέρδισαν ούτε με την καρδιά τους, ούτε με την ψυχή τους, αλλά με το παιγνίδι τους. Όπως πάντα.

Και πάμε όλοι μαζί

Το ξέρω ότι δεν τους γουστάρουμε της Ισπανός. Είναι δύσκολο να σου αρέσει κάτι που εκ των πραγμάτων δεν μπορείς να το κάνεις. Εμείς βουτάμε στα παρκέ, πεθαίνουμε για ένα ριμπάουντ, ζούμε για να χειροκροτήσουμε ένα κλέψιμο, μετατρέψαμε τον MVP του NBA σε κάτι σαν ρολίστα πολυτελείας. Αυτοί απλά αγαπούν το παιχνίδι και είναι πρωταθλητές γιατί ξέρουν να κάνουν το απλούστερο: βάζουν την μπάλα στο καλάθι με ένα σωρό διαφορετικούς τρόπους. Και ποτέ κανείς σε ένα γήπεδο τους δεν έχει φωνάξει «και τώρα πάμε όλοι μαζί με την άμυνα». Αν το έλεγε και το άκουγαν παίκτες, προπονητές και θεατές θα είχαν πεθάνει στα γέλια…