Είχαν συμπληρωθεί 65 λεπτά στο ΟΑΚΑ και η Εθνική μας δεν μπορούσε να κάνει ευκαιρία κόντρα στην ταμπουρωμένη Ουγγαρία, που στο πρώτο ημίχρονο είχε παίξει και καλύτερα. Ο Μίκαελ Σκίμπε είχε την ιδέα να τιμωρήσει τον λιγότερο υπεύθυνο για αυτό: τον Κώστα Μήτρογλου, που όλο το βράδυ περίμενε τη μπάλα παίζοντας εντελώς μόνος στην επίθεση. Ο κόουτς ήθελε να βάλει τον Ευθύμη Κουλούρη – τον είχε ήδη δίπλα του και του έδινε οδηγίες. Το να βγάλεις τον Μήτρογλου από την ενδεκάδα της Εθνικής σε ένα ματς που δεν μπορείς να κάνεις ούτε ευκαιρία κι ενώ ο αντίπαλος σε περιμένει, είναι σαν να κόψεις τα γεννητικά σου όργανα για να τιμωρήσεις την γυναίκα σου επειδή σε απατάει.

Ξαφνικά έγινε θαύμα. Τι είναι το θαύμα; Είναι το ανεξήγητο γεγονός που προκύπτει ξαφνικά και σχεδόν κόντρα στη λογική των πραγμάτων: στο 65 λεπτό του αγώνα ο Θεός που δεν είχε πάει για ύπνο (γιατί ήταν ευτυχώς Παρασκευή βράδυ…) μας λυπήθηκε. Η Εθνική μας έχτισε την πρώτη κανονική επίθεση στο ματς. Ο Τσιμίκας πήρε τη μπάλα σωστά από ένα άνοιγμα του Φορτούνη και (με τη δεύτερη προσπάθεια μάλιστα) έβγαλε μια ωραία σέντρα. Ο Μήτρογλου έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα με κεφαλιά και μετά έδειξε σε όλο τον κόσμο πως ήταν η πρώτη φορά που τροφοδοτήθηκε σωστά. Η Ελλάδα κέρδισε. Αλλά αυτό που έπαιξε πάλι δεν ήταν ποδόσφαιρο της προκοπής.

Δεν είναι ανώτερη κανενός

Η Εθνική μας είχε ηττηθεί στην Βουδαπέστη από την Ουγγαρία λίγες μέρες πριν σε ένα ματς που έχασε καλά καλά χωρίς να καταλάβει πως. Είχε χάσει παίζοντας σε ένα άδειο γήπεδο, από μια ομάδα που μόνο καλύτερή της δεν ήταν: οι Ούγγροι είχαν κάνει τέσσερις ευκαιρίες και είχαν πετύχει δυο γκολ. Χθες η εντύπωση πως η Εθνική μας είναι καλύτερη ομάδα από την Ουγγαρία όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκε, αλλά παραλίγο και να στοιχίσει ακριβά. Η ομάδα του Σκίμπε δεν είναι ανώτερη από την Ουγγαρία: πιθανότατα παίζοντας έτσι να μην είναι και ανώτερη από καμία ομάδα του ομίλου. Χθες κέρδισε κάνοντας μιάμιση ευκαιρία – τη δεύτερη την έφτιαξε και την έχασε μόνος του ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος στο 90΄: ακόμα και οι Εσθονοί στο ματς με την Φινλανδία έκαναν επιθετικά κάτι περισσότερο. Είναι θέμα παικτών; Εντάξει το ρόστερ της ομάδας δεν είναι το καλύτερο και σε κάποιες θέσεις (όπως σε αυτή του δεξιού μπακ π.χ) δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές – πάλι καλά που υπάρχει ο Μπακάκης. Αλλά δεν πιστεύω πως για να κερδίσεις την Ουγγαρία χωρίς να σε πιάσουν ταχυκαρδίες, χρειάζεται να έχεις τον Καφού και τον Φιλίπ Λάμ. Ασε που και να τους είχες πάλι μετριότατο ποδόσφαιρο θα έπαιζες,

Τίποτα δεν αλλάζει

Ο Σκίπε έκανε κι αυτή τη φορά κάποιες αλλαγές σε σχέση με τα προηγούμενα ματς: στο δεύτερο ημίχρονο έριξε στο γήπεδο και τον Τζιόλη αντί του Κουρμπέλη. Σε τρία επίσημα ματς μέχρι τώρα ο Γερμανός έχει χρησιμοποιήσει πάνω από είκοσι παίκτες, (τρία διαφορετικά αριστερά μπακ και τρεις διαφορετικούς κόφτες!) αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Η εθνική μας παίζει το ίδιο μονότονο, βαρετό, άνευρο, αργό ποδόσφαιρο. Ο Γερμανός χθες πόνταρε κυρίως στους Φορτούνη, Μπακασέτα και Πέλκα που έπαιξαν πίσω από τον Μήτρογλου. Ο φορ καθάρισε με το πολύτιμο γκολ που πέτυχε, ο Φορτούνης είχε κέφια, οι άλλοι δυο δεν κατάφεραν να προσφέρουν το παραμικρό: μην πείτε ότι φταίει πως ο ένας έπαιξε αριστερά κι ο άλλος δεξιά. Και στις ομάδες τους το χουν κάνει πολλές φορές και για να παίξουν βασικοί δεν είπαν το παραμικρό. Ούτε και στην Εθνική γκρινιάζουν για τις θέσεις τους: απλά δεν βοηθάνε. Όπως επιθετικά δεν βοηθάνε και οι δυο παίκτες που παίζουν μπροστά από την άμυνα: ακόμα κι αν έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά (ο Ζέκα και ο Τζιόλης δεν έχουν καμία σχέση με τον Κουρμπέλη και τον Μπουχαλάκη που είχαν παίξει στην Βουδαπέστη), πάλι δεν δημιουργούν – την αντίπαλη περιοχή δεν την πλησιάζουν καν. Ενας Θεός ξέρει γιατί κι αρνούμαι να πιστέψω πως αυτό γίνεται γιατί τους το ζητά ο προπονητής τους.

Δεν θα γίνει κάτι αν η Εθνική μας δεν έρθει πρώτη στον συγκεκριμένο όμιλο του UEFA Nations League: και πρώτη να ρθει πάλι δεν προκρίνεται στα τελικά του Euro του 2020 – ακολουθεί μια διαδικασία play off με αντιπάλους που θα ναι καλύτεροι από την Εσθονία, την Ουγγαρία και την Φινλανδία. Αλλά το θέμα στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι να προκριθεί η Εθνική: είναι να κάνει σε ένα ματς πέντε φάσεις της προκοπής και επιτέλους να κερδίσει εντός έδρας ένα χειρότερο (στα χαρτιά…) αντίπαλο της με δυο γκολ διαφορά – δεν θυμάμαι πριν πόσα χρόνια το κανε τελευταία φορά, νομίζω σε ένα ματς με την Κύπρο ήταν, που μας δίνει και το δωδεκάρι στη Eurovision. Πιέζει κανείς την Εθνική; Δεν το νομίζω: το ΟΑΚΑ ήταν άδειο, αν υπάρχει ένα πρόβλημα είναι η αδιαφορία του κοινού, όχι η πίεση. Το κοινό της Εθνικής είναι άλλωστε εκπαιδευμένο στα 1-0: έχει δει πολλά.

Μαϊμουδίζει το ποδόσφαιρο του Σάντος

Η συγκεκριμένη Εθνική ομάδα μοιάζει να μαϊμουδίζει το ποδόσφαιρο που έπαιζε τον καιρό του Φερνάντο Σάντος. Ωστόσο ανάμεσα στην Εθνική του Σάντος και στη συγκεκριμένη υπάρχει μια μεγάλη διαφορά: η ομάδα του Καραγκούνη και του Κατσουράνη σε έπειθε ότι έχει το know how της πρόκρισης. Δεν ήταν ελκυστική αλλά ήταν ομάδα. Ο,τι έκανε γινόταν συνειδητά – η ομάδα το είχε κάνει πολλές φορές και χάρη σε μια σειρά από 1-0 είχε πετύχει μια σειρά από προκρίσεις. Ετούτη η ομάδα το 1-0 το παίρνει ασθμαίνοντας, σαν το δρομέα που του έχει βγει η γλώσσα ήδη με την εκκίνηση. Τα 1-0 του Σάντος ήταν ο τρόπος του να κερδίζει – το κανε ακυρώνοντας τον αντίπαλο και σχεδόν πάντα αφήνοντάς σου την εντύπωση πως θα μπορούσε να κερδίσει κι ακόμα πιο εύκολα. Ετούτες οι τωρινές νίκες σε κάνουν απλά να απορείς και να αναρωτιέσαι τι φταίει και παίκτες που στις ομάδες τους κάνουν πολλά, στην Εθνική δεν κάνουν σχεδόν τίποτα. Η δε διαφορά φαίνεται και στο πως αντιμετωπίζεται ο Σάντος και ο Σκίμπε σχεδόν από όλους μας: χθες τον στήριξε με δηλώσεις κι ο πρόεδρος της ΕΠΟ, αλλά όλοι περιμένουμε την ώρα που ο Γερμανός θα φύγει και θα αναλάβει ο Αγγελός Αναστασιάδης – είναι σαν να έχει γίνει ήδη η αλλαγή. Αν τον καιρό του Σάντος έλεγε κάποιος ότι θα φύγει ο Πορτογάλος και θα αναλάβει ο Αγγελος, ο κόσμος θα τον περνούσε για τρελό. Ενδεχομένως όποιος απλά σκεφτόταν κάτι τέτοιο, να ήταν και για δέσιμο.  

Δεν θα απομείνει κανείς

Εχει και η ΕΠΟ ευθύνες για όλο αυτό. Τα τωρινά αφεντικά πρωτοστάτησαν στην απαξίωση της Εθνικής το 2014-15. Η Εθνική μας στο ΟΑΚΑ μοιάζει εξόριστη: η εικόνα είναι μια θλίψη. Αν δεν θέλουν να τη βάζουν να παίζει στο Καραϊσκάκη, ας της βρουν μια έδρα κανονική – τόσα γήπεδα υπάρχουν. Ας πάει κάπου όπου να νοιώθει μια κάποια υποστήριξη από όσο κόσμο έχει απομείνει δίπλα της. Σε λίγο, πολύ φοβάμαι, δεν θα απομείνει κανείς. Ο Παπασταθόπουλος είπε ότι στη Φιλανδία η Εθνική μας πρέπει να κάνει πολλά περισσότερα αν θέλει να κερδίσει. Σίγουρα ναι: με λιγότερα δεν γίνεται. Ασε που το ματς είναι Δευτέρα κι ο Θεός κοιμάται νωρίς…