Ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος ανακοίνωσαν την ανανέωση του συμβολαίου του Γιώργου Μπαρτζώκα σε χρόνο ρεκόρ. Η συμφωνία έγινε σε χρόνο ρεκόρ, η συνάντηση ήταν τυπική η συζήτηση αφορούσε πιο πολύ τον σχεδιασμό της νέας σεζόν. Για τον Μπαρτζώκα πρόκειται σαφώς για δικαίωση. Η περίπτωσή του είναι μια από τις λίγες στις οποίες ένας προπονητής επιστρέφοντας σε μια ομάδα τα πάει καλύτερα από την πρώτη φορά – μιλάω για κανονικό προπονητή κι όχι για τους διάφορους που στις ομάδες κατά καιρούς επιστρέφουν για να παίξουν ρόλο «υπηρεσιακών» γιατί είναι παιδιά του συλλόγου. Ο Μπαρτζώκας είχε κατά τη γνώμη μου αυτή την σπάνια τύχη: είναι Ολυμπιακός, αλλά δεν είναι «παιδί του Ολυμπιακού», δεν υπήρξε δηλαδή μεγάλος παίκτης του. Αντίθετα από ότι συμβαίνει στην κανονική ζωή τα «παιδιά» των ομάδων δεν τυγχάνουν πάντα της καλύτερης αντιμετώπισης από τις ομάδες – καμιά φορά δυσκολεύονται και να βάλουν όρους, πράγμα που για έναν που κάνει τη δουλειά του προπονητή είναι απαραίτητο. Νομίζω η επιτυχία του Μπαρτζώκα έχει να κάνει με αυτό κυρίως: καταλαβαίνει το σύλλογο και τις προτεραιότητές του, τον πονάει, χαίρεται με την αποθέωση που γνωρίζει από τον κόσμο, θυμώνει με την κριτική (απαντώντας ότι στο φινάλε είναι Ολυμπιακός και θέλει το καλό της ομάδας του ως οπαδός της), αλλά από την άλλη μπορεί να λειτουργεί και χωρίς συναισθηματισμούς. Δίνει και παίρνει. Και δεν νιώθει ότι χρωστάει. Και πάλι καλά.    

Ετσι λειτουργούν οι ομάδες

Είναι δεδομένο ότι οι Αγγελόπουλοι και ο Μπαρτζώκας συζήτησαν πιο πολύ για την επόμενη σεζόν, παρά για το συμβόλαιο του προπονητή, γιατί ως ομάδα ο Ολυμπιακός είναι δομημένη σωστά και δεν χρειάζεται πολλές προσθήκες, επομένως είναι λογικό να συζητάς  το πώς τον βελτιώνεις. Ο σκοπός του θα είναι και του χρόνου η διάκριση στην Ευρωλίγκα – το πρωτάθλημα των μηνύσεων, των «φεύγω έρχομαι», των ban είναι διασκέδαση. H Ευρωλίγκα είναι η βασική δουλειά. Και η Ευρωλίγκα θα είναι του χρόνου πιο δύσκολη. Για αυτό κι ενώ ακόμα δεν τελείωσε το πρωτάθλημα καλα καλά, έχουν ήδη αρχίσει οι συζητήσεις για το αν πρέπει να γυρίσει ο Μιλουντίνοφ, αν πρέπει να παραμείνει ο Ντόρσεϊ και πότε θα ρθει ο Μπέικον που όλοι θεωρούν κάτι περισσότερο από σίγουρη την άφιξή του: είναι η Ευρωλίγκα που πιέζει. Εγώ προτείνω να υπάρξει εμπιστοσύνη στον Γιώργο Μπαρτζώκα. Και να του δοθεί όπως και πέρυσι η δυνατότητα να κάνει ό,τι θέλει. Και για να μπορεί να του γίνεται κριτική, αν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Ετσι πρέπει να λειτουργούν οι καλές ομάδες: κάποιος πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη της κατασκευής τους ώστε να μπορεί να εισπράττει και την κριτική και τα μπράβο. Αν άλλοι εισπράττουν τα μπράβο και άλλοι την κριτική προκύπτει πάντα πρόβλημα.      

Επιλογές που αλλάζουν

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία στις ικανότητες του Μπαρτζώκα στις επιλογές των παικτών. Για δυο λόγους. Πρώτον γιατί ο Μπαρτζώκας έχει δείξει πως δεν είναι κολλημένος, αλλά τα γούστα του αλλάζουν: πέρυσι πχ πήρε τον Φαλ κι ας έλεγε πρόπερσι ό,τι αυτού του τύπου οι «φορ – δεινόσαυροι» δεν έχουν νόημα στο σύγχρονο μπάσκετ. Δεύτερον γιατί τις επιλογές του τις στηρίζει με πάθος κι αυτό για μια ομάδα που δεν πρέπει να ξοδεύει εκατομμύρια είναι σημαντικό.

Δείτε πχ τι έγινε με τον Βεζένκοφ. Στην αξιοποίηση του Βεζένκοφ έπαιξε σίγουρα ρόλο ότι ο προπονητής κι ο παίκτης είχαν συνυπάρξει κάποτε στην Μπαρτσελόνα. Τον πίστευε από τότε και δεν έχασε σε αυτόν την πίστη του ποτέ. Όταν τον ξαναβρήκε δούλεψε μαζί του εξαιρετικά βέβαιος ότι δεν είχε κάνει λάθος για την εμπιστοσύνη που του είχε δείξει στην Ισπανία. Το ίδιο έγινε και με τον ΜακΚίσικ πχ ή με τον Μάρτιν: στάθηκε δίπλα τους εξαιρετικά και πήρε όσα περισσότερα μπορούσε. Ο ΜακΚίσικ δουλεύοντας μαζί του έγινε κι αμυντικό πολύεργαλείο: ούτε θα μπορούσα να το φανταστώ.     

Οι εισηγήσεις είναι ευαγγέλιο

Πως στηρίζεις ένα προπονητή; Όταν δέχεσαι τις εισηγήσεις του ακόμα κι όταν θα ήθελες να είναι άλλες. Δεν μιλάω για την διοικητική στήριξη: αυτή είναι δεδομένη. Αναφέρομαι στην στήριξη από τον κόσμο πρώτα από όλα. Ακούω και διαβάζω πολλά για τον Μιλουντίνοφ πχ. Ο Νικόλας είναι συμπαθέστατος. Θα ήθελε πιστεύω να επιστρέψει, αν τα βρει με τους Αγγελόπουλος στο οικονομικό. Αλλά δεν φτάνει αυτό: πρέπει να είναι και εισήγηση του Μπαρτζώκα γιατί μόνο αν ο κόουτς τον θέλει, θα έχει στο μυαλό του και πως θα τον αξιοποιήσει. Την προηγούμενη φορά που συνυπήρξαν δεν θυμάμαι ο κόουτς να τρελαινόταν με τον ψηλό. Αν θέλει ένα πιο κινητικό «πεντάρι», ας πάρει όποιον θέλει. Ο Νίμπο πχ που ακούω πως παρακολουθεί είναι δυνατότερος του Μάρτινς και πιο κινητικός από τον Μιλουντίνοφ, αλλά είναι συνολικά χειρότερος από τον Νικόλα που ο κόσμος του Ολυμπιακού έδειξε πόσο αγαπάει. Καλά και σεβαστά τα γούστα του κόσμου. Αλλά προέχει ο κόουτς. Δικές του πρέπει να είναι οι επιλογές γιατί δικές του είναι και οι ευθύνες.

Θέλει Ελληνες

Τι άλλο θέλει ο κόουτς; Νομίζω Ελληνες παίκτες. Φέτος ο κόουτς του Ολυμπιακού βασίστηκε στους Ελληνες δίνοντας τους πολύ χρόνο συμμετοχής στα δύσκολα. Δεν είναι τυχαίο ότι έφερε και κράτησε τον Εϊσι, ένα Αμερικάνο που δεν έπαιζε ποτέ: δεν ήθελε κάποιον που να διεκδικεί χρόνο συμμετοχής, δηλαδή που να δημιουργεί επιπλέον σκοτούρες στους βασικούς του. Αυτό ας το έχουμε υπόψιν μας. Πέρυσι ο Ολυμπιακός συζήτησε με τον Καλάθη – όχι εν αγνοία του κόουτς πιστεύω, ας το έχουμε στα υπόψιν μας. Αν ο κόουτς θέλει τον Καλαϊτζάκη δεν μας πέφτει λόγος: να τον πάρει. Και αν πιστεύει πως ο Τανούλης πχ μπορεί γίνει διάδοχος του Πρίντεζη, μακάρι να τον πάρει κι αυτόν – εμένα μου αρέσει. Κι ας ονειρεύονται όλοι τον Μπέικον πχ. Τον κάθε κόουτς πρέπει να τον δέχεσαι με τα γούστα του. Όχι να περιμένεις πως επειδή τον χειροκροτάς θα καταλάβει τα δικά σου.   

Δεν λέω φυσικά ότι ο Μπαρτζώκας δεν θα πάρει τον Μπέικον, ή τον Μιλουντίνοφ ή όποιον άλλο: λέω ότι πρέπει να υπάρξει απόλυτος σεβασμός στα θέλω του. Το μπάσκετ επειδή είναι και άθλημα μονάδων επιτρέπει στον καθένα να έχει παίκτες που αγαπάει. Σε εμένα πχ αρέσουν τα γκαρντ που σκοράρουν, πιστεύω πως το σπορ δημιουργήθηκε για να παίζει ο Κάρι, θεωρώ ότι η τρίχρονη κυριαρχία της Εφές στην Ευρώπη οφείλεται στο Μίσιτς και στον Λάρκιν. Αλλά εγώ δεν φτιάχνω ομάδες – και πάλι καλά για τις ομάδες, τους ιδιοκτήτες και τα πορτοφόλια τους. Ο ομάδες φτιάχνει ο Μπαρτζώκας. Και πρέπει να τις φτιάχνει με τα υλικά που θέλει.         

Τα ακριβά γούστα

Μόνη υποχρέωση που έχει ο Μπαρτζώκας είναι να θυμάται πως πεδίο διάκρισης του Ολυμπιακού είναι η Ευρωλίγκα και πως σε αυτή φέτος το επίπεδο θα ανεβεί. Ηδη εξαιτίας της αποβολής των Ρώσων κυκλοφορούν ελεύθεροι ο Σενγκέλια, ο Βόιτμαν, ο Μπολομπόι, ο Χεζόνια κτλ. Ομάδες όπως η Μπολόνια και η Βαλένθια έχουν χρήματα για συμβόλαια, η Φενέρ με τον Ιτούδη σίγουρα θα ξοδέψει πολλά και το ίδιο θα κάνουν και η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα: η πρώτη γιατί έχει τρύπες η δεύτερη γιατί απέτυχε παταγωδώς. Θα επιστρέψει στη διοργάνωση ο Ομπράντοβιτς κι ο πονηρός Αταμάν απέκτησε ήδη τον Κλάιμπερν. Αυτός κι αν έχει ακριβά γούστα.

Ο Μπαρτζώκας πρέπει να ξεκουραστεί και γρήγορα να λύσει γρίφους. Ποιος θα αντικαταστήσει τον Πρίντεζη; Υπάρχει λύση αν πει ο Ντόρσεϊ «πάω ΝΒΑ»; Θα φύγουν ο Μάρτιν, ο Εϊσι κι ο Ζαν Σαρλ των οποίων τα συμβόλαια τελείωσαν; Οι απαντήσεις και οι επιλογές είναι δικές του. Κι ο σκοπός είναι να έχει του χρόνου μια καλύτερη ομάδα. Τον τιμά ότι ο πήχης των προσδοκιών ανέβηκε.