Σήμερα ζούμε τη μεγάλη μέρα της Μαρίας Σάκκαρη – την «πιο μεγάλη μέχρι την επόμενη», που θα λεγε κι ο Νίκος Γκάλης, που από μεγάλες μέρες ξέρει καλά. Οποιος αγαπάει το τένις στην Ελλάδα  περιμένει με άγια αγωνία τη συμμετοχή της στον πρώτο ημιτελικό της καριέρας της σε Γκραν Σλαμ τουρνουά, χωρίς ακόμα να έχει διώξει από τα εκστασιασμένα μάτια του την μεγάλη εμφάνισή της κόντρα στην Πολωνέζα Ιγκα Σβιόντεκ, κάτοχο του τίτλο.

Ομολογώ ότι στο εφετινό Ρολάν Γκαρός περίμενα μια ακόμα μεγάλη πορεία του Στέφανου Τσιτσιπά – έφτασε στο αγαπημένο του Παρίσι φορμαρισμένος. Από τη άλλη δεν περίμενα να δω τη Σάκκαρη να φτάνει στον ημιτελικό. Διότι είχα ξεχάσει πως ο ελληνικός αθλητισμός είναι γεμάτος από ιστορίες, στις οποίες κορίτσια που δουλεύουν πολύ ανταμείβονται από τη μοίρα γενναιόδωρα. Και ντρέπομαι λιγάκι που ξεχνάω.

Παππούς και μαμά

Χθες συζητούσα με ένα φίλο για την πρώτη φορά που είδαμε τη Σάκκαρη. Ηταν γύρω στο 2010 στον όμιλο Αντισφαίρισης Αθηνών όπου έκανε προπόνηση – ήταν δεν ήταν δεκαπέντε χρονών κοριτσάκι. Έλειωνε κάτω από τον ήλιο χτυπώντας μπάλες ασταμάτητα και πίσω της, με ένα καπελάκι υπήρχε η μαμά Αγγελική. Ακουγόταν μόνο κάποιες φωνές – ήταν πρωί κι ο όμιλος ήταν άδειος. Οι φωνές ήταν του παππού Δημήτρη Κανελλόπουλου – παλιού πρωταθλητή και προπονητή. Η εικόνα ήταν λιτή, αλλά εντυπωσιακή: έβλεπες τη μαμά Αγγελική να δείχνει με τη στάση της στην κόρη της ότι θα ‘ναι δίπλα της, τον παππού Δημήτρη να την παροτρύνει και τη μικρή να ετοιμάζεται ποντάροντας σε αυτό που είναι το πιο μεγάλο όπλο στον πόλεμο της επιτυχίας, δηλαδή η σκληρή δουλειά. Ολο αυτό ήταν ωραίο και συγχρόνως παράταιρο: διότι καταλάβαινες ότι πουθενά στην Ελλάδα, στην οποία τένις δεν υπάρχει, δεν θα μπορούσες κάπου αλλού αυτή την εικόνα να τη δεις. Την εικόνα τριών ανθρώπων που τιμούν το σπορ.

Οικογενειακή κληρονομιά και δουλειά

Το τένις δεν είναι πια «αριστοκρατικό άθλημα» ή «σπορ της πλουτοκρατίας». Απλά επειδή στην Ελλάδα τα γήπεδα ήταν και είναι σχετικά λίγα, είναι και λίγοι οι άνθρωποι που ασχολούνται. Ο πολύς κόσμος μπερδεύει το σπορ με τα «τένις κλαμπ», που είναι κάτι άλλο. Το τένις είναι κυρίως άθλημα οικογενειακό: σήμερα έχουμε τη μαμά του Τσιτσιπά, το μπαμπά του Μεντβέντεφ, το θείο του Ναδάλ, τον μπαμπά του Ρούμπλεφ κτλ. Το τένις είναι κάτι σαν κληρονομιά που ένας συγγενείς, συνήθως γονιός, αφήνει στο παιδί του – η αποδοχή της είναι δικαίωμα του παιδιού. Η Μαρία την αποδέχτηκε – τα αδέρφια της έπαιξαν λίγο και με σκοπό την προσωπική τους διασκέδαση. Αλλά ο παππούς Δημήτρης και η μαμά Αγγελική το χρέος στο σπορ το έκαναν: η μικρή έγινε πρωταθλήτρια και μάλιστα μια σπάνια περίπτωση πρωταθλήτριας. Μια πολεμίστρια πραγματική. Μια μικρή πεισματάρα που μεγάλωνε μπροστά στα μάτια μας απαιτώντας την προσοχή μας. Γυρνώντας τον κόσμο για να κάνει συλλογή από σκληρές ήττες αρχικά. Αλλά και γεμίζοντας γνώση: αυτή που κεφαλαιοποίησε σε αυτό το εφετινό μαγικό τουρνουά.               

Ο Γιώργαρος τα λεγε…

Στην Σάκκαρη δεν αρέσει τόσο το χώμα – προτιμά τις σκληρές και γρήγορες επιφάνειες: στη Μελβούρνη π.χ χαίρεται να παίζει. Αλλά όταν έχεις κάνει τη δική της ζωή, τη ζωή μιας εκκολαπτόμενης πρωταθλήτριας που πάνω από όλα πιστεύει στη δύναμη του ιδρώτα, το τι σου αρέσει και τι δεν σου αρέσει δεν έχει καμία σημασία: σημασία έχει η στιγμή και η δουλειά. Όταν έχεις φύγει από την Ελλάδα 18 χρονών για να πας στη Βαρκελώνη να δουλέψεις για να βελτιωθείς με προπονήσεις που κρατάνε πέντε ώρες, δεν έχεις την πολυτέλεια να σκέφτεσαι επιφάνειες, αντιπάλους και συνθήκες: το ξέρεις ότι κάθε στιγμή μπορεί να είναι η δική σου μεγάλη στιγμή, γιατί για αυτή προετοιμάζεσαι. Για αυτό νιώθω ένα είδος ντροπής γιατί δεν της έχω δείξει την πρέπουσα εμπιστοσύνη, παρόλο που ο Γιώργος Καραγκούνης, που χει οικογενειακή σχέση μαζί της, μου λεγε από το 2016 ότι «το Μαράκι θα γίνει πρωταθλήτρια»: διότι έχω ξεχάσει αυτό το βασικό κανόνα της μεγάλης προετοιμασίας ως μυστικό επιτυχίας.

Στον αθλητισμό η δουλειά δεν γίνεται για να γίνεται, αλλά για να αποδώσει καρπούς. Και γίνεται γιατί όποιος την κάνει, κινείται με αυτή την βεβαιότητα που δίνει δύναμη. Αλλά εγώ δυστυχώς πρωταθλητής δεν υπήρξα για να τα προβλέψω: μπορώ απλά να τα βλέπω και να τα χαίρομαι.      

Νομοτελειακό και βέβαιο

Τι βλέπω; Ότι στο εφετινό Ρολά Γκαρός γυαλίζει  το μάτι της Σάκκαρη. Το τουρνουά που κάνει δεν είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα: είναι απλά διαφορετική η ίδια. Ξεκίνησε καλά κι άρχισε να κερδίζει αυτοπεποίθηση. Μετά την νίκη με την Κένιν έδιωξε από πάνω της κάθε βάρος: πετάει. Η κάτοχος του τίτλου και χθεσινή της αντίπαλος, η Ιγκα Σβιόντεκ, μετρούσε έντεκα νίκες στη σειρά στο Παρίσι χωρίς να χάσει σετ. Αλλά η Μαρία έχει φλόγα. Και πάθος. Ενώ η Πολωνέζα κέρδισε ανέλπιστα ένα τίτλο στα 18 της και το χρόνο που ακολούθησε τον περνά με την ψυχολόγο της από την οποία ζητά να τη βοηθήσει να διατηρήσει την ψυχική της ισορροπία: σε ένα τέτοιο κόσμο αυτό το κορίτσι για φίλημα που λέγεται Μαρία Σάκκαρη και που παραμένει πάντα γελαστή και λαμπερή ήταν νομοτελειακά βέβαιο ότι θα έκανε κάτι σπουδαίο.    

Η Σβιόντεκ γεννήθηκε για να παίζει στο χώμα και είδε την Ελληνίδα να την κερδίζει παίζοντας όπως αυτή, αλλά σε μια ταχύτητα πάνω! Η Σάκκαρη, αφού μπήκε λίγο χαλαρά, ζεστάθηκε γρήγορα και την «έτρεξε» - σχεδόν την εξουθένωσε. Ηταν καλύτερή της σε όλα - με πρώτο και βασικότερο το σερβίς: σχεδόν κάθε φορά που περνούσε το πρώτο της έκανε πόντο! Η Σβιόντεκ είπε ότι η Σάκκαρη την πίεσε πολύ στο forehand και είναι αλήθεια, αλλά αυτό το προσπαθούσαν όλες όσες δυο χρόνια στο Ρολάν Γκαρός αντιμετώπισε. Η αλήθεια είναι ότι η Σάκκαρη απλά πάτησε γκάζι και δεν κοίταξε πίσω ποτέ. Είπε στο τέλος ότι εφάρμοσε κατά γράμμα τις εντολές του προπονητή της: πάντα το έκανε. Ηταν από μικρή πειθαρχημένη, δοσμένη στο σπορ και στην προπόνηση, άψογη εντός και εκτός γηπέδου. Αυτό που της συμβαίνει στο Παρίσι είναι απλό: παίζει όπως έπαιζε πάντα, αλλά με μεγαλύτερη ένταση – σαν να ανέβηκε ένα επίπεδο μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας.

Προχωράμε και ονειρευόμαστε

Σε κάθε καριέρα μεγάλου αθλητή υπάρχουν συγκεκριμένες στιγμές που νιώθεις ότι ανεβαίνει επίπεδο: αυτό που ζούμε τώρα είναι η στιγμή της Σάκκαρη, και το ξέρει και η ίδια γιατί για αυτό προετοιμάστηκε χρόνια. Στον ημιτελικό θα χει αντίπαλο την Κρεϊτσίκοβα – μια τρελή περίπτωση. Πρόκειται για μια καλή παίκτρια για διπλά, που ξαφνικά μεταμορφώθηκε κι άρχισε να κερδίζει και χωρίς συμπαίκτρια: από τον προηγούμενο Μάρτιο τρέχει ένα απίστευτο ρεκόρ με 19 νίκες σε 24 ματς! Είναι πιο χαμηλά στη βαθμολογία από τη Σάκκαρη, αλλά ζει κι αυτή το όνειρό της. Ας μην το ξεχνάμε.   

Στο γυναικείο τένις υπάρχει μια τρομερή ισορροπία: στο ταμπλό σε κάθε τουρνουά υπάρχουν πολλές αθλήτριες ικανές να κερδίσουν. Τώρα όλες θα μετράνε ακόμα πιο πολύ την Ελληνίδα. Η Κρεϊτσίκοβα που θα βρει σήμερα μπροστά της είναι κι αυτή μια πεισματάρα, πρωτάρα σε ημιτελικούς, αλλά μεγάλη πολεμίστρια – μια Σάκκαρη δηλαδή. Αλλά εμείς θα αγαπάμε πλέον πολύ την αληθινή Σάκκαρη γιατί τέτοια είναι μόνο μια: η Μαρία η δική μας. Που ό,τι κι αν συμβεί σήμερα, θα γελάσει ναζιάρικα και θα πει «προχωράμε». Κι ονειρευόμαστε. Κι αν τένις της έχει μάθει η μαμά, αυτό το τελευταίο της το χει μάθει ο μπαμπάς. Στο Καραϊσκάκη…