Τρεις μόνο γηπεδούχοι κατάφεραν να κερδίσουν χθες στο Γιουρόπα λιγκ και μεταξύ αυτών δεν συμπεριλαμβάνεται δυστυχώς ο Ολυμπιακός που ισοφαρίστηκε από την Ντινάμο Κιέβου στο 89΄. Αν στη διοργάνωση είχαμε χθες 7 νίκες φιλοξενούμενων σε 15 παιγνίδια, το πράγμα δεν είναι καθόλου τυχαίο: οφείλεται στο ότι οι καλύτερες ομάδες στη διοργάνωση, αυτές που κέρδισαν τον όμιλο στον πρώτο γύρο, αγωνίζονταν εκτός έδρας. Οι Ουκρανοί αυτό έκαναν και μετά την περιπετειώδη ισοπαλία που απέσπασαν στο Καραϊσκάκη θα έχουν την δυνατότητα να προκριθούν σε μια εβδομάδα στο γήπεδό τους. Για να το καταφέρουν πρέπει να κάνουν κάτι απλό: να μην δεχτούν γκολ. Πράγμα που δύσκολα μπορεί να καταφέρει ο Ολυμπιακός σε παιγνίδι με αντίπαλο (στα χαρτιά τουλάχιστον) ισοδύναμο ή ανώτερο του.  

Η κατανομή των δυνάμεων

Δεν είμαι από αυτούς που λένε ότι οι ελληνικές ομάδες πρέπει να κρατάνε το «μηδέν» στην άμυνα και άλλα τέτοια κοινότυπα, που αποτελούν περισσότερο ευχολόγια παρά σοβαρές ποδοσφαιρικές προσεγγίσεις. Οι ομάδες πρέπει να παίζουν για να κερδίζουν και – κατά τη γνώμη – αυτό το κάνουν πιο εύκολα όταν δημιουργούν, όταν έχουν δηλαδή επιθετικό παιγνίδι, παρά όταν αμύνονται και ψάχνουν σποραδικά αντεπιθέσεις ή καμιά ευκαιρία από στημένες φάσεις. Σε όλη την Ευρώπη οι ομάδες που πρωταγωνιστούν και κερδίζουν, είναι αυτές που δημιουργούν: αυτό σιγά σιγά ο Ολυμπιακός το μαθαίνει, κι αν μείνει ο Μαρτίνς μέχρι το τέλος της χρονιάς, θα το μάθει ακόμα καλύτερα. Αλλά για να ανεβεί το επόμενο σκαλοπάτι, μια ομάδα που το καλοκαίρι ξεκίνησε με είκοσι νέους παίκτες και τον Ιανουάριο απόκτησε άλλους πέντε, πρέπει να μάθει να κάνει κι άλλα πράγματα που δεν έχουν σχέση με την δημιουργία: τα πλέον απαραίτητα είναι να μπορεί να κοντρολάρει το ματς κρατώντας τη μπάλα όποτε αυτό χρειάζεται και φυσικά να κάνει και καλύτερη κατανομή δυνάμεων στη διάρκεια του παιγνιδιού. Αυτά, και τα δυο, του έλειψαν χθες.

Τρια καθοριστικά γεγονότα

Ο Ολυμπιακός μπήκε ωραία στο παιγνίδι γιατί έχει οργανωμένο παιγνίδι και ήθελε να δείξει ότι η εμφάνιση στην Τούμπα ήταν μια κακή βραδιά και τίποτα περισσότερο. Το Καραϊσκάκη τον έσπρωξε και για μισή ώρα η ομάδα του Μαρτίνς κυριάρχησε απέναντι σε ένα αντίπαλο που έμοιαζε να περιμένει άλλα. Μόνο που σε αυτό το καλό του διάστημα ο Ολυμπιακός μπορεί να προηγήθηκε μεν, πλην όμως είχε σε βάρος του τρία γεγονότα που αποδείχτηκαν καθοριστικά.

Το πρώτο ήταν το δοκάρι του τσαλακωμένου από τον πρόσφατο τραυματισμό Κώστα Φορτούνη στο 19΄ - μια φάση που θα μπορούσε, αν εξελισσόταν διαφορετικά, να του δώσει ένα μεγάλο αβαντάζ και ν αλλάξει πολύ το ματς. Το δεύτερο ήταν η κίτρινη κάρτα, που βλακωδώς χρεώθηκε ο Καμαρά: μετά από αυτή, ο κομβικός αυτός παίκτης του Ολυμπιακού σταματά να πρεσάρει και μαζί του σταματάει να το κάνει και ολόκληρη η ομάδα. Το τρίτο και φυσικά χειρότερο ήταν η ισοφάριση των Ουκρανών στο πρώτο σουτ που επιχείρησαν – ισοφάριση που οφείλεται σε μια σειρά κακών αντιδράσεων σε μια στιγμή που ο Ολυμπιακός έπρεπε απλά να κρατήσει σωστά τη μπάλα και να ελέγξει το ματς. Όταν όλα αυτά τα κάνεις στο καλό σου διάστημα πας γυρεύοντας: ήταν δεδομένο, για μένα τουλάχιστον, ότι θα ακολουθούσε ένα δεύτερο ημίχρονο με κάμποσες περισσότερες δυσκολίες διότι κάτι θα έκαναν καλύτερα και οι ανύπαρκτοι για μισή ώρα Ουκρανοί, που δεν είναι η Ντιναμό του Λομπανόφσκι αλλά πείρα έχουν τεράστια. Και που από τον φόβο του αποκλεισμού, που γνώρισαν πέρυσι όταν έπαιξαν με την ΑΕΚ και τρόμαξαν να προκριθούν, έμαθαν πολλά.  

Το γκολ του Ντίαζ, ένα ποίημα

Την βραδιά ομόρφυνε το γκολ του Ζιλ Ντίας: ένα από τα ωραιότερα που έχουν μπει στο Καραϊσκάκη σε ματς ευρωπαϊκών διοργανώσεων τα τελευταία χρόνια. Ο Πορτογάλος, που έχει δοκιμάσει να νικήσει από μακριά τον Μπόικο ήδη μια φορά, υποχρεώνοντάς τον σε μια δύσκολη επέμβαση, δείχνει ένστικτο και κλάση. Εχει τη δυνατότητα να ζυγίσει τη μπάλα, αλλά αυτό που κάνει αγγίζει το τέλειο. Το γκολ είναι δημιουργία και εκτέλεση ενός σπουδαίου παίκτη: μαρτυρά την αυτοπεποίθησή του, την σιγουριά του, την τεχνική του κατάρτιση, την πίστη του. Είναι ένα σουτ γρήγορο, δυνατό και άψογο, που προκαλεί στο γήπεδο μια έκρηξη. Η συνέπεια του στο ματς θα μπορούσε να είναι καθοριστική, αλλά μπαίνει λίγο πριν την ολοκλήρωση του ημιχρόνου και στο ημίχρονο η Ντιναμό ανασυντάσσεται. Ήταν απολύτως αναμενόμενο ότι θα έπαιζε περισσότερο με τη μπάλα κι ας έρχεται από μια μίνι προετοιμασία. Ισως να το έκανε ακριβώς για αυτό.

Έλλειψε ένας μέσος

Οι Ουκρανοί έχουν καταλάβει ότι ο Ολυμπιακός δεν θα τους δώσει χώρους για αντεπιθέσεις και πράττουν ανάλογα, δηλαδή κυκλοφορούν καλά τη μπάλα παίζοντας όχι με μεγάλες μπαλιές αλλά με πολλές πάσες. Ο Μαρτίνς που έχει επιλέξει τον Μεριά αντί του Τοροσίδη για τη θέση του δεξιού μπακ, αποσύρει τον Φορτούνη για να βάλει στο γήπεδο τον Νάτχο, αλλά το πρόβλημα του Ολυμπιακού δεν είναι ότι δυσκολεύεται να φτιάξει φάσεις: είναι ότι λείπει το τρέξιμο του πρώτου ημιχρόνου, διότι ο Γκιγιέρμε μοιάζει στη μεσαία γραμμή μόνος.

Οι Ουκρανοί κερδίζουν μέτρα, φτιάχνουν λίγες αλλά μεγάλες ευκαιρίες, τρομάζουν στις δυο «μπούκες» του Ποντένσε, αλλά δεν έχουν κανένα λόγο να μην κυνηγήσουν το γκολ της ισοφάρισης: το βρίσκουν ένα λεπτό πριν το ενενήντα κι ενώ ο Μαρτίνς έχει αλλάξει τους δυο Πορτογάλους ακραίους του – κι ο Ντίαζ και ο Ποντένσε βγήκαν από το ματς έχοντας τρέξει πολύ. Αλλά η ανάγκη του Ολυμπιακού ήταν στη μέση κι όχι στο πλάι: χρειαζόταν ένας μέσος με δύναμη και τρεξίματα για να αντικαταστήσει τον κιτρινισμένο και κουρασμένο Καμαρά, αλλά τέτοιος δεν υπάρχει. Είναι προφανές ότι στα χαφ υπάρχει μια έλλειψη – που θα γίνει πιθανότατα πιο φανερή στο Κίεβο όπου ο Καμαρά θα απουσιάσει. Ο Ολυμπιακός χρειαζόταν ένα αμυντικό χαφ ήδη από το καλοκαίρι – τον Ιανουάριο θα πρεπε να αντικαταστήσει τον Τουρέ που έφυγε. Δεν το έκανε κι αυτό είναι μια λεπτομέρεια που πληρώθηκε ακριβά. Βλέποντας την ισοφάριση των Ουκρανών λες «κρίμα», καταλαβαίνεις όμως ότι το αποτέλεσμα δεν είναι άδικο. Ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύτηκε σε ένα βράδυ τις αρετές του, αλλά πλήρωσε τις δυσκολίες του: στην Ευρώπη είναι κανόνας για όλους.

Μου φαίνεται δύσκολο

Εχει ελπίδες να προκριθεί; Το 2-2 και το 2-1 στα μάτια μου δεν έχουν καμία διαφορά: και στις δυο περιπτώσεις ο Ολυμπιακός για να προκριθεί θα πρεπε να κερδίσει – δεν είναι ομάδα που θα μπορούσε να πάρει το 0-0 στο Κίεβο παίζοντας ένα ηρωϊκό ταμπούρι: φέτος δεν το χει κάνει ποτέ. Στα δυο τελευταία του ματς έχει δεχτεί 5 γκολ: το πε και ο Μαρτίνς ότι αυτό είναι ανησυχητικό. Μπορεί να κερδίσει; Μου φαίνεται δύσκολο διότι ο Ολυμπιακός έκανε ένα λάθος: αξιολόγησε τα ελληνικά του ντέρμπι ως σημαντικότερα από τα ευρωπαϊκά του ματς – το κάνει από τότε που τον θυμάμαι. Δεν είναι ώρα απολογισμών – ο Ολυμπιακός έχει υποχρέωση να πάει στο Κίεβο και να παλέψει. Κι ό,τι κι αν γίνει απαιτείται να επενδύσει στις αρετές του για να χτίσει μια καλή ομάδα. Να μείνει δηλαδή προσηλωμένος σε αυτό που ήταν φέτος ο βασικός σκοπός του…