Το blog μπήκε στον ένατο μήνα της ζωής του και γιόρτασε το γεγονός κάνοντας χθες ένα σουξέ: το κείμενο με τίτλο «Θα φτύσει αίμα…» διαβάστηκε από μερικές δεκάδες χιλιάδες κόσμου - 36 χιλιάδες περίπου καταγράφονται ως αναγνώστες του (;) δια μέσου της σχετικής σελίδας στο FB - ο τελικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος. Φυσικά πολλοί το σχολίασαν άλλοι αρνητικά και άλλοι θετικά κι όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις οι τοποθετήσεις ήταν ακραίες διότι είναι συναισθηματικές – η λογική συνήθως πάει στην άκρη, επί της ουσίας ελάχιστοι έγραψαν κάτι. Χρωστάω μια απάντηση σε πολύ κόσμο και σήμερα θα καταχραστώ το χώρο. Κυρίως γιατί μολονότι κάνω αυτή τη δουλειά πάνω από εικοσιπέντε χρόνια πολλοί δεν με ξέρουν.

Εκτός αν σταματήσει

Από τότε που ξεκίνησα να γράφω, γούσταρα να γράφω για δυο πράγματα μόνο: για όσα μου αρέσουν και για όσα δεν μου αρέσουν – αυτό ήταν πάντα το μοναδικό κριτήριο. Υπάρχουν θέματα που είναι μεγάλα, σημαντικά, υπέροχα, αλλά δεν έχω ασχοληθεί με αυτά γιατί δεν με ιντριγκάρουν. Υποθέτω πχ ότι το NBA και το All Star game του είναι κάτι πολύ όμορφο, αλλά το τελευταίο που είδα κάποτε ήταν Κυριακή πρωϊ στην ΕΡΤ τη δεκαετία του 80. Επίσης σημαντική είναι η δημοτική μας μουσική, σημαντικός ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, σημαντικός ο αγώνας κατά ή υπέρ των ναρκωτικών, σημαντική η τεχνολογία ίσως και η τρίλιζα: για όλα αυτά δεν έχω γράψει ποτέ τίποτα και ούτε και πρόκειται. Για το ποδόσφαιρο θα γράφω όσο μ αρέσει, εκτός αν σταματήσει να μου αρέσει, οπότε θα γράφω και περισσότερο.

Όλα μου λέγανε τα κάνεις λάθος

Υπάρχουν τρία πράγματα που με ενδιαφέρουν στο ποδόσφαιρο: το ένα είναι το παιγνίδι, το δεύτερο οι πρωταγωνιστές του και το τρίτο η γενικότερη ηθική του χώρου. Για το παιγνίδι, όταν εγώ άρχισα να γράφω, οι μεγαλύτεροι με πρότρεπαν να μην το κάνω γιατί είναι λάθος, δεν είναι σωστό ο δημοσιογράφος να προπονητολογεί, δεν γίνεται μου λέγανε διότι κρίση για τη δουλειά του άλλου δεν επιτρέπεται χωρίς την πλήρη γνώση των δεδομένων κι αυτή δεν μπορεί να την έχει κανένας δημοσιογράφος. Όλα αυτά μπορεί να ήταν και σωστά, αλλά εγώ έλεγα ότι η Μίλαν παίζει 4-4-2 γιατί το βλέπουν τα μάτια μου – σήμερα όλοι γράφουν περισσότερους αριθμούς από λέξεις, οπότε μάλλον σωστά επέμενα, μολονότι νοιώθω πάντα λίγη ενοχή για πολλές μπούρδες που ακούω και διαβάζω κατά καιρούς. Οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου είχαν πάντα ενδιαφέρον κι αν κάτι έχω κάνει καλά είναι ότι ανέδειξα πτυχές άγνωστες μερικών – δεν το ήθελαν όλοι. Το τρίτο κομμάτι είχε πάντα μεγαλύτερο ενδιαφέρον: η ηθική του χώρου ανέκαθεν προκαλούσε συζητήσεις.

Η ρημάδα η πραγματικότητα

Δεν είναι εύκολο να ορίσει κανείς το ηθικό και το ανήθικο: όλα μεταβάλλονται – πολλές φορές οι κοινωνίες γίνονται συντηρητικότερες και άλλες φορές πιο ανεκτικές – εν τέλει τους συνήθως άγραφους κανόνες ο άνθρωπος συνηθίζει συχνά να τους φέρνει στα μέτρα του. Ωστόσο πρέπει να υπάρχει ένα μίνιμουμ πλαίσιο για να μπορούμε, αν μη τι άλλο, να συνεννοηθούμε. Ο χώρος του ελληνικού ποδοσφαίρου είχε πάντα τη δική του ηθική, ή την έλλειψη ηθικής αν προτιμάτε. Οποιος τον παρατηρεί και τον περιγράφει το κάνει με τον τρόπο του. Αλλοι δεν έλεγαν κουβέντα τα χρόνια του Βαρδινογιάννη και ανακάλυψαν τη διαιτησία πχ ή την αθλητική δικαιοσύνη στα χρόνια του Κόκκαλη. Αλλοι δεν έλεγαν κουβέντα στα χρόνια του Κόκκαλη και βρήκαν τη λαλιά τους όταν αυτός έφυγε. Αλλοι ήταν πάντα κυνικοί, κι άλλοι έλεγαν ότι ασχολούνται μόνο με το διεθνές ποδόσφαιρο και μετά διαπίστωσαν ότι υπάρχει ανάγκη εξυγίανσης. Ο καθένας έχει τον τρόπο του κι αν βρίσκει κάποιον να τον πληρώνει για να δημοσιεύει τις κρίσεις και τις αποκαλύψεις του μπορεί να τις κάνει: δικαίωμα του κοινού είναι να παίρνει κάποιον όσο στα σοβαρά θέλει. Εγώ πάλι έχω ένα και μόνο τρόπο: να καταγράφω την πραγματικότητα. Στο φινάλε, δεν φταίω εγώ αν τα γράφω, φταίνε αυτοί που τα κάνουν.

Μέρος του παιγνιδιού

Στη ζωή μου έχω μετανιώσει για πολλά – κυρίως για πολλά που δεν έκανα. Εχω αδικήσει κι ανθρώπους. Τους αδίκησα, όμως, γράφοντας πάντα αυτό που πίστευα και είμαι από αυτούς που μπορεί να αλλάξουν και γνώμη: αυτό που αποκλείεται ποτέ ν αλλάξει είναι η ίδια η πραγματικότητα. Στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου υπήρχαν, υπάρχουν και πιθανότατα θα συνεχίσουν να υπάρχουν διάφορα τομάρια που του έχουν προκαλέσει ζημιά βγάζοντας ωραία χρήματα: κατά βάση τα πήραν και τα παίρνουν από παράγοντες που προσπαθούν να κάνουν αυτό που πιστεύουν πως είναι η προσφορά τους στο σύλλογο, δηλαδή μια επιτυχία. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις επιτυχίες κανενός: μακάρι να έχουν όλοι. Είχα πάντα πρόβλημα με διάφορα τομάρια που πουλάνε υπηρεσίες είτε ως πολιτικοί, είτε ως παράγοντες ομοσπονδιών, είτε ως διαιτητές, είτε ως αντζέντηδες κτλ. Με τον καιρό έμαθα να διαχωρίζω τα μικρά ψάρια, από τα μεγάλα, κατάλαβα καλύτερα το άγχος των ανθρώπων κάτι να κερδίσουν, ξέρω πως συνολικά ο χώρος ακολουθεί τον εκάστοτε μεγάλο και δυνατό κι αυτό, όσο κι αν είναι ενοχλητικό, πολλές φορές, είναι μέρος του παιγνιδιού. Δεν δέχομαι, όμως, την μεθόδευση και την υποκρισία. Πες πχ ότι θέλεις να διαλύσεις τον Ολυμπιακό γιατί σου χει κάνει πολλά: θα το δεχτώ – πρόβλημα σου και όνειρό σου είναι. Μην μου βαφτίζεις όμως εξυγίανση και εξομάλυνση, τη δική σου μεθόδευση και μην περιμένεις να σε χειροκροτήσω, όταν μου λες ότι θα την κάνεις, με την ανοχή του Κράτους, στρατολογώντας όλα τα τομάρια, που κάποτε δούλευαν για άλλους. Εχω επίσης κι εγώ ως αναγνώστης το δικαίωμα της κρίσης μου: δεν μπορεί επτά χρόνια να μου γλύφεις τον Γκαγκάτση, τους Τράκηδες και τους Δημητράκηδες και σήμερα να μου κάνεις τον εισαγγελέα. Η μάλλον μπορεί να το κάνεις, αλλά επιτρεψε μου να γελάω.

Περιστασιακά κάποιοι συμφωνούν

Θέλω να πω κάτι και για όσους μαζί μου συμφωνούν. Πρώτα από όλα αυτοί που σήμερα συμφωνούν, αύριο μπορεί να διαφωνούν και καλό είναι να το ξέρουν: δεν έχω το χάρισμα να γράφω ότι ο άλλος θέλει ν ακούει – περιστασιακά κάποιος μπορεί να χαρεί, συμβαίνει. Δεν έχω επίσης καμία όρεξη να κρατάω ντουντούκες και να κάνω επιθέσεις σε διοικήσεις και προέδρους: οι ομάδες είναι δικές τους, ό,τι κάνουν το λούζονται, αλλά εγώ δεν κάνω κουμάντο στο πορτοφόλι κανενός – ποτέ δεν το έκανα. Επίσης πιστεύω πάντα ότι οι πρόεδροι των ελληνικών ομάδων είναι σημαντικοί για τις ομάδες τους και μόνο: αν θα φτιάξει γήπεδο ο Μελισσανίδης, αν θα πουλήσει τον ΠΑΟ ο Αλαφούζος κι αν θα πουλήσει και τον Σάββα ο Μαρινάκης είναι δικό τους θέμα – παραινέσεις, υποδείξεις και κατάρες ποτέ δεν έγραφα για κανένα: έχει άλλους πολλούς που το κάνουν. Και τέλος σας ευχαριστώ που ασχολείστε τόσο πολύ με τα οικονομικά μου: χαίρομαι που καταλαβαίνετε ότι είμαι πολύ πλούσιος, ώστε να γράφω ό,τι θέλω. Αλλά βρε σεις, έχετε τόσα να διαβάζετε: ένα σωρό λεφτά έχουν ξοδέψει οι φιλάνθρωποι της ελληνικής δημοσιογραφίας για να μαθαίνετε τις αλήθειες, είναι δυνατόν ν ασχολείστε με μένα που έχω ένα blog; Είναι δυνατόν να σας βομβαρδίζουν με ενημέρωση τόσες ρωσικές φρεγάτες, που λέει ο λόγος, και να σας κόφτει το τι λέω εγώ; Δεν σέβεστε τον ιδρώτα τόσων και τόσων δημοσιογράφων, που κάποιοι στα γεράματα ανακάλυψαν ότι είναι εξυγιαντής ο Θωμάς και πόσο άδικα διώκονται ο Γιάννακης και ο Αχιλλέας και το καταλαβαίνω: δεν τους γουστάρετε. Αλλά δεν σέβεστε ούτε και τα λεφτά όσων πληρώνουν ένα σωρό κόσμο να σας λέει όσα θέλετε ν ακούτε;

Κρίμα ρε παιδιά. Είναι πολλά τα λεφτά που ξοδεύουν για σας οι άνθρωποι…