Μου έκανε πραγματικά εντύπωση πόσοι συγκινήθηκαν από την είδηση του θανάτου του ηθοποιού Λουκ Πέρι, που στο μυαλό αυτών που τον ήξεραν ήταν και παρέμεινε ο Ντίλαν, της σειράς «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χίλς». Οφείλω να ομολογήσω ότι όταν πρωτοείδαμε τη σειρά στην Ελλάδα εγώ ήμουν μεγάλο παιδί και δεν με έπιασε η τρέλα της – θα λεγα ότι προτιμούσα το Μελρόουζ Πλέις που είχε μερικές από τις χειρότερες κακές (και συγχρόνως ωραίες…) που έχουν εμφανιστεί στην ιστορία της τηλεόρασης. Τα «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς» μάλλον τα κορόιδευα: περισσότερο παρακολουθούσα από μικρός, ως κουτσομπόλης παρατηρητής, την επίδραση της σειράς σε φίλες και φίλους μικρότερους. Και ναι, μπορώ να το πω με βεβαιότητα ότι ο Ντίλαν έκανε πολλούς να υποφέρον, χωρίς όμως ποτέ να γίνει μισητός.    

Σέρφερ με πόρσε και λεφτά

Τα βασικά γνωρίσματα του χαρακτήρα του Ντιλαν ήταν τέτοια που ήταν αδύνατο για τα ελληνάκια των αρχών της δεκαετίας του ’90 που παίχτηκε η σειρά να ταυτιστούν μαζί του. Ο Μπρέντον ήταν καλός μαθητής, είχε μια τρελή αδερφή, τον γούσταραν κάτι περίεργες αλλά αυτός είχε κολλήσει με την Κέλι που ήταν τσούλα και πλούσια – λογικά πράγματα. Ο Στιβ ήταν πλουσιόπαιδο, κυνηγούσε τη Ντόνα που δεν του καθότανε, έκανε σαχλαμάρες στο σχολείο και καθάριζε για αυτόν η μάνα του – κατά κάποιο τρόπο ζούσε αναμεσά μας. Ο Ντέιβιντ είχε ταλέντο στη μουσική (πράγμα που τον έκανε κομμάτι ξεχωριστό) αλλά είχε αλητόφατσα και την έπεφτε σε όλες – ήταν δικό μας άνθρωπος, αφού όλοι είχαμε γνωρίσει ένα τέτοιο. Αλλά έναν τύπου σαν τον Ντίλαν δεν γνώρισε ποτέ κανείς μας.

Θυμίζω ότι ο Ντίλαν ήταν γιος δισεκατομμυριούχου, που όμως ζούσε μόνος του κι έκανε ό,τι γούσταρε. Ήταν αντισυμβατικός (δηλαδή έκανε κανένα τσιγαριλίκι) αλλά πήγαινε στο Λύκειο οδηγώντας ένα πανάκριβο αυτοκίνητο (Πόρσε αν θυμάμαι καλά…). Ηταν σκληρός, αλλά αγαπούσε την ποίηση και τις ταινίες του ’60. Εκανε σερφ και στους πρώτους δυο κύκλους τον γούσταραν όλες, εκτός νομίζω από τη Βάλερι που τις ζαρτιέρες της της έβγαζε μόνη της, δεν είχε ανάγκη κανένα και τον κράτησε καβάντζα για αργότερα. Σε αντιδιαστολή εσύ την ποίηση την βαριόσουνα, ταινίες του ‘60 έβλεπες μόνο αυτές με τον Φωτόπουλο και το Σταυρίδη, όνειρο είχες να πας σχολείο με κανένα «παπί» και όσο για δισεκατομμύρια η οικογένεια σου είχε τέτοια μόνο σε αισθήματα. Α, και γούσταρες και τη Βάλερι και ας ήταν τσούλα – και πολύ καλά έκανες.        

Η δικιά σου η Μπρέντα

Τα Χτυποκάρδια του Μπέβερλι Χιλς ήταν όπως η Ιλιάδα: είχαν ένα σωρό ήρωες, αλλά αν δεν υπήρχε ο Ντίλαν δεν θα υπήρχε τίποτα το σημαντικό. Μόνο στις δυο πρώτες σεζόν ο Ντίλαν πρόλαβε να τα φτιάξει με την Μπρέντα, την μελαχρινή αδερφή του Μπρέντον, μια που στο Λύκειο την είχες σίγουρα συναντήσει κι εσύ, ειδικά τον καιρό που σου άρεσαν οι μεγαλύτερες: φυσικά εσένα ούτε σε κοίταξε ποτέ, ενώ με τον Ντίλαν έκανε δεσμό, γνώρισε τη χαρά του σεξ και τον παράτησε γιατί πίστεψε ότι είναι έγκυος – βέβαια όταν τον είδε με μια άλλη γύρισε σαν βρεγμένη γατούλα, ενώ εσύ το μικρό της το γατί ούτε που το γνώρισες. Όταν κάποια στιγμή βρήκες κι εσύ μια Μπρέντα, μια δηλαδή που νόμιζε ότι είναι η Μπελούτσι (και μάλιστα πριν η Μόνικα εμφανιστεί…) και που με την γκρίνια της μάλλον σε γονάτιζε, διαπίστωσες ότι η δικιά σου δεν θα πήγαινε ποτέ με μια Ντόνα στο Παρίσι για να τσιλιμπουρδίσεις εσύ με μια Κέλι, αν υποθέσουμε ότι υπήρχε ποτέ περίπτωση να γυρίσει να σε κοιτάξει μια ξανθιά πάμπλουτη κόρη ηθοποιού με ψυχολογικά προβλήματα. Η δικιά σου η Μπρέντα, το πολύ πολύ να πήγαινε στον Κάλαμο που ο πατέρας της είχε εξοχικό – σίγουρα δεν ήξερε καμία Ντόνα και η καλύτερη φίλη της ήταν το Μαράκι που το ψιλογούσταρες από τότε που το χες δει με μαγιό, αλλά ο μπαμπάς της δεν ήταν παραγωγός του Χόλυγουντ: ταξί είχε. Όταν μάλιστα η δική σου η Μπρέντα σε παράτησε, όχι μόνο δεν πήγε στο Παρίσι για να σε ξεπεράσει, αλλά δεν άλλαξε καν φροντιστήριο Αγγλικών. Κι όταν εσύ πολύ αργότερα θέλησες να την ξαναβρείς δεν χώρισες καμία Κέλι, που στο μεταξύ γούσταρε το σπασίκλα τον Μπρέντον, ούτε έκανες το γύρο της Ευρώπης με μια μηχανή – απλά ρώτησες το Μαράκι αν έχει κινητό και της έστειλες κάτι ψαγμένα μηνύματα του τύπου «ποιος είμαι;», «πότε θα σε ξαναδώ;» και «τι κάνεις;». Φυσικά αυτή δεν ξαναγύρισε, κι αυτό ήταν το μόνο που σε συνέδεσε ποτέ με τον Ντίλαν: κι αυτόν η Μπρέντα τον έστειλε, όταν πήγε να τη βρει στο Παρίσι να τη βρει, αλλά του έδωσε ένα φιλί και του είπε ότι «τον αγαπάει πολύ» - δεν του είπε «άει παράτα μας», όπως η δικιά σου.

Βέβαια ένα ζόρι το πέρασε κι αυτός και για να παρηγορηθεί βρήκε το δολοφόνο του πατέρα του, αφού προηγουμένως είχε σωθεί από θαύμα σε αυτοκινητιστικό, που όμως δεν ήταν ατύχημα γιατί στην πραγματικότητα προσπάθησαν να τον σκοτώσουν οι εχθροί του. Είχες κι εσύ εχθρούς, αλλά ήταν κάτι Παναθηναϊκοί και σίγουρα δεν θα σου πείραζαν τ’ αμάξι, κυρίως γιατί τέτοιο δεν είχες.     

Στεναχωρήθηκες όμως…  

Ηταν ελάχιστα αυτά που σε συνέδεσαν με τον Ντίλαν – για παράδειγμα εσύ ποτέ δεν έγινες αλκοολικός στα 23, ούτε καταστράφηκες ψυχολογικά γιατί έχασες τα δισεκατομμύρια του πατέρα σου – φυσικά δεν σε παρηγόρησε καμία Βάλερι, που παράλληλα τα είχε και με το Στιβ: εσύ ο μόνος Στιβ που ήξερες ήταν ο Ντούζος από τις βιντεοκασέτες. Σίγουρα δεν ξαναβρήκες στην έβδομη σεζόν τα δισεκατομμύρια που είχες χάσει στην πέμπτη – όταν αυτά τα έκανε ο Ντίλαν εσύ είχες απολυθεί από το Στρατό και ούτε τον έβλεπες καν τότε. Αμφιβάλω αν ήξερες ότι στο μεταξύ μπήκε στους Ανώνυμους Αλκοολικούς, έκανε πρόταση γάμου στην Κέλι όπως και ο Μπρέντον (αλλά αυτή είπε όχι και στους δυο γιατί ήθελε να κάνει καριέρα, π.χ να παίξει στην Τσέλσι), παντρεύτηκε την Τόνια η οποία και πέθανε όταν οι εχθροί του προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν – πράγματα που συμβαίνουν κάθε μέρα. Δεν ξέρεις καν πως τελείωσαν τα Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς – κυρίως γιατί όταν η σειρά ολοκληρώθηκαν είχαν αρχίσει τα σοβαρά τα χτυποκάρδια τα δικά σου. Αλλά για την είδηση του θανάτου του Ντίλαν στεναχωρήθηκες. Κι ας ήταν αδύνατο να γίνεις σαν αυτόν.

Ένα φίλο σαν αυτόν

Νομίζω ο λόγος είναι απλός: όλοι θα θέλαμε ένα φίλο σαν τον Ντίλαν. Για να μας λέει όσα πέρασε και να ζηλεύουμε που δεν είμαστε σαν αυτόν. Α και γιατί ήξερε ένα σωρό γκόμενες – κάποια θα περίσσευε και για μας κι ας ήταν όλες ερωτευμένες μαζί του. Κι μπορεί να ήξερε κι αυτές του Μέλροουζ, που μου άρεσαν. Τίποτα δεν αποκλείεται. Ακόμα και να γυρίσει σε κανα δυο σεζόν όπως ο πατέρας του, που στην δέκατη σεζόν αποδείχτηκε πως δεν είχε πεθάνει ποτέ…