Αν κάποιος ήθελε να κάνει πλάκα στον Ιβάν Σαββίδη, μετά από όσα του έτυχαν τον τελευταίο καιρό, θα έστελνε στο ματς της ΑΕΚ με τον ΠΑΟ τον διαιτητή Θάνο και θα του ζητούσε να κάνει όσα έκανε. Ο ΠΑΟΚ είχε φέτος εξαιρετικές διαιτησίες μέχρι το 88^ο λεπτό του ματς με την ΑΕΚ στην Τούμπα, όταν ο Κομίνης και ο Ποντίκης άρχισαν να συζητούν για το γκολ του Βαρέλα. Ωστόσο ο ΠΑΟΚ δεν είχε σε κανένα ματς την διαιτησία που είχε η ΑΕΚ στο χθεσινό παιγνίδι με τον ΠΑΟ – και μάλιστα χωρίς να την χρειάζεται.

Ούτε ο ΠΑΟΚ τέτοια

Το πρωτάθλημα έχει τελειώσει με τις αποφάσεις των δικαστηρίων: εκεί κρίθηκε. Το αν οι αποφάσεις αυτές ήταν οι προβλεπόμενες έχει την σημασία του, αλλά αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την ιστορία του πρωταθλήματος. Η ΑΕΚ μετά το ματς στην Τούμπα βρέθηκε με έξι βαθμούς περισσότερους: τρεις που πήρε στα χαρτιά για τη νίκη και τρεις, που από τον ΠΑΟΚ αφαιρέθηκαν. Δεν θα μπορούσε να χάσει το πρωτάθλημα ακόμα κι αν έχανε από τον ΠΑΟ: πάλι με επτά βαθμούς (κόντρα σε ομάδες όπως ο Πλατανιάς, ο Λεβαδειακός, η Κέρκυρα, ο Απόλλωνας) θα ήταν πρωταθλήτρια. Δεν είχε ανάγκη τα σφυρίγματα του Θάνου: όμως η αντιμετώπισή της από τον διαιτητή υπήρξε καταπληκτική – τέτοια φέτος δεν είχε σε κανένα ματς ακόμα κι ο ΠΑΟΚ.

Μετρά η εβδομάδα ολόκληρη

Όταν μιλάμε για διαιτησία συνηθίζουμε να κάνουμε αναφορές σε φάσεις – συνήθως δύσκολες. Ετσι καταλήγουμε σε μια φάση όπως το γκολ του Βαρέλα στο ΠΑΟΚ – ΑΕΚ κι εκεί ο καθένας μπορεί να έχει την γνώμη του – πράγμα που σημαίνει πως οι γνώμες δεν συμπίπτουν. Στη διαιτησία μετράνε πολύ περισσότερο άλλα πράγματα από τις γνώμες και τις συγνώμες: το τι θα γίνει την Κυριακή στο ματς είναι μια λεπτομέρεια – μετρά η εβδομάδα ολόκληρη. Την καλή σχέση με τους διαιτητές δεν την χτίζεις στο ενενηντάλεπτο: πρέπει να την έχεις πριν το παιγνίδι αρχίσει. Στο ενενηντάλεπτο μπορεί μόνο να καταστραφεί.

Μια παλιά τέχνη

Ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ είχαν φέτος εξαιρετική αντιμετώπιση από τη διαιτησία: όχι, όμως, για τους ίδιους λόγους. Ο ΠΑΟΚ την είχε ως θεσμικός αφέντης και η ΑΕΚ γιατί βρήκε το περιθώριο να δουλέψει καλά τα ματς, όπως παλιά – την τέχνη την γνώριζε. Για να το πω διαφορετικά ο ένας ήθελε τα πάντα έτοιμα: στο πιάτο. Ο άλλος αγωνίστηκε αρκετά, γιατί ξέρει πως χωρίς δουλειά δεν γίνεται τίποτα.   Υπάρχει ξέρετε μια διαφορά ανάμεσα στην αναμονή και στην προετοιμασία. Και τα δυο προηγούνται του αγώνα, αλλά δεν είναι το ίδιο. Η αναμονή είναι μια φάση αδράνειας: κάθεσαι και περιμένεις όλα να πάνε κατά πως τα εύχεσαι, αφού πιστεύεις πως δεν κινδυνεύεις από τίποτα. Η προετοιμασία αντιθέτως θέλει τρόπο, δουλειά, αφορά τις λεπτομέρειες και τη σημασία τους. Όχι τις λεπτομέρειες στα ματς: αυτές δύσκολα μπορεί να τις προβλέψεις. Μιλάω για τις λεπτομέρειες της σεζόν – πράγμα που είναι και δυσκολότερο. Αναμονή είναι να περιμένεις ένα σφύριγμα. Λεπτομέρεια π.χ είναι η άριστη σχέση με τους διεθνείς διαιτητές. Γιατί αυτούς θα βρεις στα ντέρμπι.     

In to the point   

Διάβασα αυτές τις μέρες των εξ αποστάσεως διάλογο του Σαββίδη με τον Μελισσανίδη. Ο πρώτος είπε ότι είναι έτοιμος να κοιτάξει στα μάτια τους φίλους του γιατί έχει καθαρή την συνείδησή του. Ο άλλος είπε ότι η φάση του Κομίνη ήταν δύσκολη, αλλά πέρυσι η ΑΕΚ έχασε ένα κύπελλο με ένα «γκολ οφσάιντ», που δεν χρειαζόταν ριπλέι κι ο ίδιος δεν είπε και δεν έκανε τότε τίποτα. Καταλαβαίνεις από τον τρόπο που μίλησαν για το ίδιο πράγμα (δηλαδή την μεταξύ τους σχέση…) πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουν το πράγμα. Ο ένας μίλησε θεωρητικά, ο άλλος in to the point. Σαν να του εξηγούσε του Ιβάν και ποιο ήταν το λάθος του.

Η δύναμη και η καθημερινότητα

Η ΑΕΚ είχε καλές διαιτησίες φέτος συνδιοικώντας με τον ΠΑΟΚ την ομοσπονδία, κατά πως λένε όλοι. Στη νομή της ΕΠΟ ο ΠΑΟΚ πήρε την δύναμη της ομοσπονδίας  και η ΑΕΚ την καθημερινότητα της. Και με τα δύο κάτι κάνεις, αλλά υπάρχει μια διαφορά ουσιαστική: η δύναμη μπορεί να προκαλεί φόβο, δεν εξασφαλίζει όμως σχέσεις. Αν την χάσεις τη δύναμη, θα σου γυρίσουν όλοι την πλάτη. Αν το παρακάνεις με τη δύναμη κάποιοι σίγουρα θα βρεθούν να σου δείξουν ότι δεν σε φοβούνται και τόσο. Οποιος σε βοηθάει αντιμετωπίζεται ως «πουλημένο τομάρι». Η δύναμη είναι δεδομένο ότι σε κάνει αντιπαθητικό στους τρίτους – και κάμποσοι διαιτητές συγκαταλέγονται μεταξύ των τρίτων. Η διαχείριση της καθημερινότητας είναι πιο γλυκιά ιστορία. Είσαι πάντα εκεί για να πεις ένα καλό λόγο, να θυμίσεις πόσο μετράς, να «πουλήσεις» μια χάρη ή μια εξυπηρέτηση, να πάρεις τηλέφωνο ένα δημοσιογράφο που μπορεί τους διαιτητές να τους κακοκαρδίζει ή να πεις πόσο καλό παιδί είναι ο διαιτητής στον παρατηρητή, που αύριο θα τον κρίνει. Μπορείς επίσης να τον καθησυχάζεις ότι θα παίζει και θα παίρνει την ωραία του αμοιβή: κανείς διαιτητής δεν βγάζει από την δουλειά του όσα από τη διαιτησία – μιλάω για αμοιβές τίμιες. Όταν όλα αυτά μπορείς και τα κάνεις, μπορεί να είσαι λιγότερο δυνατός, αλλά δεν τρέχει τίποτα: είσαι ο ωραίος της υπόθεσης. Κι αν όλα κριθούν σε ένα οριακό ματς, έχεις τύχη να συμβεί κάτι υπέρ σου.

Η διαιτησία είναι τρένο

Ο Μελισσανίδης δεν αναφέρθηκε τυχαία στον περσινό τελικό: η διαιτησία είναι τρένο. Πέρυσι ο Κύζας πήγε τον ΠΑΟΚ στον τελικό και κατέληξε σπίτι του. Ο Παπαπέτρου πήγε την ΑΕΚ στον τελικό και φέτος ξανάπαιξε το ματς Ολυμπιακός – ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη: όχι μόνο δεν «φαγώθηκε», αλλά επέστρεψε και στον τόπο του «εγκλήματος». Ο Κομίνης ήταν στον τελικό του Βόλου, στο αξέχαστο εκείνο ΑΕΚ – ΠΑΟΚ, και παρόλο που το ματς κρίθηκε από ένα διαιτητικό λάθος, η ΑΕΚ δεν ασχολήθηκε μαζί του. Η χρονιά ξεκίνησε με την βεβαιότητα ότι ο ΠΑΟΚ «τρώει» τα παιδιά του, ενώ ο Μελισσανίδης έχει μια μεγάλη καρδιά. Ο Κομίνης, που πήγε στην Τούμπα να παίξει και φέτος το ΠΑΟΚ – ΑΕΚ, στην καθοριστική και δύσκολη στιγμή του γκολ του Βαρέλα στο 88΄ δεν ένοιωσε άνετα, όταν διαπίστωσε ότι σε μια φάση, που μπορεί να κρίνει ένα πρωτάθλημα, ο Μελισσανίδης μπορεί να ξαναέχει παράπονα κι άρχισε να την  συζητά παίζοντας κομμάτι με τα νεύρα όλων στην Τούμπα. Μπορεί να μέτρησε το γκολ στα αποδυτήρια (γιατί ο φόβος είναι φόβος…), αλλά η πρόθεσή του να δείξει στην ΑΕΚ ότι δεν θέλει να της κάνει κακό αποδείχτηκε αρκετή. Τι μετράει περισσότερο όταν μιλάμε για διαιτησία; Να είσαι φίλος (λόγω φόβου…) με κάποιον ή να δείχνεις ότι είσαι φίλος; Εγώ λέω το δεύτερο.

Μέσα στο χαμόγελο

Ο Θάνος είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι διαιτησία είχε φέτος ο ΠΑΟΚ και τι η ΑΕΚ. Τον βάλανε να παίξει το Παναιτωλικός – ΠΑΟΚ, για πρώτη φορά φέτος στο πρωτάθλημα. Εδωσε ένα πέναλτι στον ΠΑΟΚ στο τέλος παλαβωμένος από το άγχος. Αντίθετα στο ΟΑΚΑ ήταν κούκλος.  Παρά τη διακοπή, τη φασαρία, τις συζητήσεις κτλ, πήγε στο ΟΑΚΑ για να δείξει στην ΑΕΚ ότι είναι φίλος, όπως κι ένα σωρό άλλοι φέτος. Το έβγαλε το ματς μέσα στο χαμόγελο. Κιτρίνισε τους Κουρμπέλη και Ινσούα στο δεκαπεντάλεπτο, πέταξε έξω τον Αργεντίνο στο μισάωρο, δεν είδε το χέρι του Βράνιες – όλα αυτά ενώ δεν χρειάζονταν, αλλά ποιος είπε ότι εμείς θα αποφασίσουμε τι χρειάζεται και τι όχι; Ξέρει ο διαιτητής καλύτερα: τυχαία νομίζετε έφτασε ως εδώ αλλάζοντας και κανά δυο ΕΠΣ στην καριέρα του;

Κρίμα που δεν τραγούδησαν στο τέλος «ξαναμπαίνει η άνοιξη Θάνε…». Δεν πειράζει. Την άλλη φορά….