Παρακολουθώ χρόνια τα Final 4, και έχω την εντύπωση πως αυτοί οι χθεσινοί ήταν οι ωραιότεροι ημιτελικοί που είδαμε τουλάχιστον τα δέκα τελευταία χρόνια. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε γηπεδούχος διοργανωτής, όπως στην Πόλη το 2017 ή στη Μαδρίτη το 2015 – κανείς δεν είχε το αβαντάζ της έδρας και η Ρεάλ Μαδρίτης που είχε το αβαντάζ της έδρας (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα…) αποκλείστηκε. Είχαμε επίσης ένα τρομερό ματς (το Ρεάλ Μαδρίτης – ΤΣΣΚΑ) που θα μπορούσε να είναι και τελικός, αλλά εξίσου ισορροπημένο στα χαρτιά ήταν και το τουρκικό ντέρμπι: παιγνίδι με γιγάντιο φαβορί δεν υπήρχε και η Φενέρ που έμοιαζε να είχε κάτι παραπάνω από την Εφές ήξερε ότι δεν θα έχει εύκολη δουλειά αφού ο αντίπαλός της την ήξερε καλύτερα από όλους. Κυρίως είδαμε δυο τρομερά ματς στα οποία ο νικητής βασίστηκε στην επίθεσή του και την αποτελεσματικότητα του. Η Εφές έβαλε 92 πόντους στην Φενέρ και την κέρδισε και η Ρεάλ 90 στην ΤΣΣΚΑ και έχασε! Στο ευρωπαϊκό μπάσκετ μιλάει πλέον κυρίως η επίθεση.    

Η συντριβή του Ζέλικο

To βασκικό Final 4 μας έδωσε την μεγάλή είδηση αμέσως με το ξεκίνημα του: αναφέρομαι στον αποκλεισμό της Φενέρ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς από τον τελικό. Την διέλυσε η χωρίς έλεος Εφές που την εκδικήθηκε για πολλά που της έχει κάνει στο τουρκικό πρωτάθλημα. Η νίκη της ομάδας του Αταμάν δεν υπήρξε απλά δίκαιη: υπήρξε κυρίως πανεύκολη. Η ομορφιά του ματς είχε να κάνει με την αδυναμία της Φενέρ να βρει λύσεις στο σφυροκόπημα: νόμιζες ότι θα συμβεί όπως στις ταινίες που ο πρωταγωνιστής σηκώνεται αφού κατορθώνει να μείνει ζωντανός και αντεπιτίθεται την ώρα που μοιάζει τελειωμένος, αλλά τίποτα τέτοιο δεν συνέβη.  Η αναμενόμενη πρωταγωνίστρια Φενέρ αντιστάθηκε στον Λάρκιν και στο Μίσιτς μόνο στο πρώτο ημίχρονο, στο οποίο ωστόσο ήταν συνεχώς πίσω στο σκορ από το δεύτερο δεκάλεπτο. Η Εφές, που δεν είχε υστερήσαντα, επέβαλε τον επιθετικό ρυθμό της, πήρε πολλά εκτός από τους δυο δημιουργούς της (αλλά και από τον Αντερσον και τον Ντάνστον) και μετέτρεψε ένα ημιτελικό που έμοιαζε ισορροπημένος σε παράσταση για ένα ρόλο. Συχνά στα Final 4 έχουμε νίκες των αουτσάιντερ, αφού σε ένα ματς όλα μπορεί να γίνουν. Αλλά ποτέ δεν θυμάμαι την ομάδα που κυριάρχησε στην κανονική περίοδο να γνωρίζει ένα τέτοιο διασυρμό: ο Ομπράντοβιτς ήθελε την δέκατη κούπα της καριέρας του και γνώρισε τη μεγαλύτερη σε Final 4 ήττα της καριέρας του.

Ο Σέρβος έχει το άλλοθι των ελλείψεων: κόστισαν πολύ οι απουσίες του Ντατόμε αλλά και του Ντουβερίογλου, που ήρθαν να προστεθούν σε αυτή του Λόβρεν που λείπει καιρό. Ο Σέρβος δεν πήρε τίποτα στην επίθεση από τον Γκούντουριτς και τον Κάλινιτς, είδε τον Βέσελι να βοηθά λίγο και απλά να τελειώνει κάποια πικ εν ρολ, στερήθηκε για αρκετή ώρα τον Σλούκα που φορτώθηκε με τρία φάουλ πριν τελειώσει το ημίχρονο. Κυρίως ο Ζέλικο έμοιαζε να έχει ξεχάσει πως τα Final 4 είναι δουλειά κάποιων σπουδαίων περιφερειακών. Ο Λάρκιν και ο Μισιτς έκαναν πράγματα που από τους παίκτες που έχει στην Φενέρ δεν μπορούσε να τα περιμένει από κανένα. Εκτός του Σλούκα που κάθισε πολλή ώρα στον πάγκο, εγκλωβίστηκε ο Μπόμπι Ντίξον, χάθηκε ο Γκριν, δεν έδωσαν απολύτως τίποτα ο Μαχμούτογλου και ο Γκιουλέρ, που είναι ωστόσο απλοί ρολίστες. Χαρακτηριστικό του πόσο γρήγορα πέταξε πετσέτα ο Ζέλικο είναι ότι πήρε το τελευταίο του τάιμ άουτ στο 59-73, δυο λεπτά μετά το ξεκίνημα του τελευταίου δεκαλέπτου.  Και στη συνέχεια παρακολούθησε το θρίαμβο της Εφές καθισμένος στο πάγκο του: με την όψη ενός προπονητή που δεν πιστεύει στην ομάδα του. Ο Ομπράντοβιτς πιθανότατα να είναι ο καλύτερος του καιρού μας: δεν είναι όμως θαυματοποιός. Ο Αταμάν είχε πει ότι με ξένους διαιτητές θα πάει στον τελικό: είδαμε γιατί. Ό,τι και να συμβεί την Κυριακή η ομάδα του έχει γράψει ιστορία. 

Ο διάβολος στις λεπτομέρειες

Η δραματική ένταση του δεύτερου ημιτελικού ήταν μεγαλύτερη: η εντύπωση των περισσότερων είναι ότι αυτό το ματς ήταν ο πραγματικός τελικός, αλλά εγώ δεν ξεγράφω την Εφές. Ηταν νίκη της ΤΣΣΚΑ ή ήττα της πρωταθλήτριας που εγκαταλείπει το θρόνο της; Νομίζω και τα δυο ισχύουν. Η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη ήταν έτοιμη στο μυαλό, προετοιμασμένη να αντέξει, αποφασισμένη να πουλήσει ακριβά το τομάρι της ακόμα κι αν βρεθεί πίσω στο σκορ. Το πρόβλημα της ΤΣΣΚΑ είναι πάντα η αντοχή της και ποτέ η ποιότητα της: παίκτες καλούς έχει πάντα. Ο Ιτούδης αυτή τη φορά πόνταρε στους Αμερικάνους και καλά έκανε. Διπλά στον Χάντερ και στον Χάινς που μοιράστηκαν τη δουλειά, ο Κλάιμπερν και ο Χίγκινς έμειναν στο παρκέ πάνω από 30 λεπτά, ο Χάκετ έπαιξε 20 και ο Ιτούδης βρήκε 13 λεπτά και για τον Πίτερς – όλοι αυτοί έδωσαν γκάζι και ενέργεια παρόλο που (πλην του Κλάιμπερν) δεν είχαν μεγάλη επιθετική προσφορά, πράγμα απαραίτητο σε ένα ματς που κρίθηκε πάνω από τους 90 πόντους. Φυσικά το ματς το κέρδισαν ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ (για μένα ο πραγματικός MVP της ΤΣΣΚΑ γιατί την κράτησε ζωντανή στα δύσκολα) και ο Ντε Κολό που έκανε ένα καταπληκτικό φινάλε βάζοντας και το πιο κρίσιμο σουτ. Λένε ότι έχει ήδη συμφωνήσει με την Ρεάλ: αν είναι έτσι δυο φορές μπράβο!

Και η Ρεάλ; Νομίζω ότι ο Λάσο δεν έχει ακόμα καταλάβει πως έχασε ένα ματς στο οποίο η ομάδα του ήταν για 32 λεπτά μπροστά χτίζοντας συνεχώς διαφορές και βρίσκοντας πάντα λύσεις ακόμα και στο 5 εναντίον 5. Και στην δική της περίπτωση νομίζω πως ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Εν τέλει ήταν λάθος ότι ο Κοζέρ έπαιξε λιγότερο από τον Γιούλ (που είναι σπάνια προσωπικότητα, αλλά δεν έχει συνέρθει από τους τραυματισμούς), ότι ήταν λάθος που ο Ντελκ έπαιξε περισσότερο και από τον Ρούντι και από τον Τέιλορ, ότι ήταν λάθος που ο Ταμπάρεζ έπαιξε λιγότερο από τον Αγιούν – ειδικά τον Ταμπάρεζ ακόμα και φορτωμένο με φάουλ έπρεπε να τον εμπιστευτεί πιο πολύ. Ο Ιτούδης κούρασε τον Καμπάτσο, αλλά η Ρεάλ νομίζω ότι τελικά πλήρωσε μια κακή εκτίμηση: πίστεψε πως μπορεί να πάρει το ματς από την άμυνα και στο συναρπαστικό φινάλε δεν είχε λύσεις στην επίθεση. Η αμυντική της σκληράδα πληρώθηκε με ένα πλήθος από φάουλ που έδωσαν στην ΤΣΣΚΑ εύκολους πόντους. Αν σε ένα ματς της Ρεάλ ο Κάρολ έχει παίξει μόνο 7 λεπτά κι έχει κάνει όλα κι όλα τρία σουτ  κάτι δεν σχεδιάστηκε σωστά.

Να τα ξαναδούμε

Είναι ένα Final 4 στο οποίο πάλι οι μεγάλοι περιφερειακοί σκόρερ κάνουν τη διαφορά. Οποιος τους έχει πάει τελικό: ο Μίσιτς κι ο Λάρκιν περιμένουν τον Ντε Κολό και τον Σέρχιο. Και όσοι αγαπάμε το μπάσκετ ματς σαν τα χθεσινά θα θέλαμε απλά να τα ξαναδούμε…