Τα προηγούμενα χρόνια κάθε φορά πριν η Ευρωλίγκα αρχίσει, σκεφτόμουν το ίδιο πράγμα. Πως στην Ελλάδα, οι πιο πολλοί οπαδοί του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ, τυφλωμένοι κομμάτι από την αγάπη για τις ομάδες τους, κάνουν ένα λάθος: ξεχνούν τι έγινε ένα χρόνο πριν ή τι γίνεται γενικά στη διοργάνωση. Πάντα επιθυμούσα να θυμίσω μερικά απλά πράγματα και το έκανα. Θύμιζα ότι η Ευρωλίγκα δεν είναι πλέον οι διοργάνωση που κερδίζεται από ομάδες που παίζουν με σκληρές άμυνες και συνέχεια στα «κόκκινα», αλλά από ομάδες που μπαίνουν στην οκτάδα αντιμετωπίζοντας την κανονική περίοδο διαδικαστικά. Θύμιζα πως οι έδρες δεν μετράνε όσο νομίζουμε. Θύμιζα πως σπάνια μια ομάδα έχει κάνει εντυπωσιακά πράγματα έχοντας αλλάξει πολύ το καλοκαίρι. Φέτος δεν λέω τίποτα από αυτά και για το καλό των ελληνικών ομάδων ελπίζω πλέον να μην ισχύουν. Ο Ολυμπιακός από τα φιλικά ματς είναι φανερό πως ετοιμάζεται να στηριχτεί περισσότερο από ποτέ στην σκληρή του άμυνα. Ο ΠΑΟ πρέπει να αποδείξει πως κι αλλάζοντας όλους τους παίκτες σου μπορείς να πετύχεις κάτι σπουδαίο – ειδικά αν οι παίκτες που ήρθαν είναι καλοί και ακριβοπληρωμένοι. Και τέλος και οι δυο ελληνικές ομάδες πρέπει να ποντάρουν στις έδρες τους. Να νιώσουν οι παίκτες τους πως αυτές δίνουν νίκες. Πρέπει και οι δυο να πάνε κομμάτι κόντρα στο ρεύμα. Δεν είναι απλό, αλλά είναι πάντα ενδιαφέρον.    

Παλιά ήταν αλλιώς

Η διοργάνωση έχει αλλάξει πολύ, αργά αλλά σταθερά, από τότε που άλλαξε το φορμάτ και έχει γίνει πλέον ένα κανονικό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Η παλιά φόρμουλα, με το περίφημο top 16 και τους δυο ομίλους, έδινε στις ελληνικές ομάδες τη δυνατότητα να μην αγωνίζονται με όλους τους δυνατούς αντιπάλους στη διοργάνωση και να κάνουν και λιγότερα ταξίδια – να καταπονούνται λιγότερο. Επειδή έπαιζαν σε ένα εύκολο πρωτάθλημα, όπως το ελληνικό, είχαν σχεδόν πάντα ένα περίσσευμα ενέργειας: τώρα αυτά δεν ισχύουν. Από την ώρα που η διοργάνωση άλλαξε, επιβραβεύονται όσοι έχουν πολλές λύσεις, όσοι σκοράρουν εύκολα, όσοι ξέρουν από καταπόνηση, όσοι στα ταξίδια χρησιμοποιούν ιδιωτικά αεροπλάνα: οι ελληνικές ομάδες δεν έχουν τέτοιες πολυτέλειες. Βέβαια ο χωρίς πολυτέλειες Ολυμπιακός βρέθηκε δυο σεζόν σερί στο Final 4. Aλλά με την φυγή του Βεζένκοφ και του Σλούκα είναι σαν από αυτές τις σεζόν να έχουν περάσει χρόνια: φέτος η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα πρέπει να τα κάνει όλα πολύ διαφορετικά. Από την άλλη για τον ΠΑΟ η δυσκολία είναι πραγματικά πρωτόγνωρη: ποτέ στην ιστορία της ομάδας δεν έχει υπάρξει καλοκαιριάτικα μια τέτοιου είδους επαναστατική αλλαγή ρόστερ. Και στο σούπερ καπ στη Ρόδο φάνηκε πως έχει ανάγκη πρώτα από χρόνο, ενώ ο Ολυμπιακός χάρη στην ομοιογένεια του έκοψε δρόμο.   

Πίστη και αξίες

Το καλό είναι ότι παρά το νέο της format η Ευρωλίγκα επιτρέπει διακρίσεις σε αυτούς που δουλεύουν πολύ και σωστά. Πέρυσι η Παρτιζάν θα αγωνιζόταν στο Final 4 αν δεν μπέρδευε τα πράγματα η κλωτσοπατινάδα στο δεύτερο ματς με την Ρεάλ Μαδρίτης. Στους οκτώ μπήκε η σοβαρή Ζαλγκίρις κι όχι η πάμπλουτη Αρμάνι Μιλάνου. Εφτασε στο στο Final 4 η σχετική άπειρη Μονακό – για πρώτη φορά στην ιστορία της, ενώ ο Ολυμπιακός, που δεν έχει το μεγαλύτερο μπάτζετ στην Ευρώπη έχασε το τρόπαιο από ένα σουτ του Γιούλ στο φινάλε. Φυσικά η διοργάνωση έχει και τις σταθερές της. Τι κι αν η Μπασκόνια έπαιξε ωραίο μπάσκετ; Στο Κάουνας για τα τελικά πήγαν η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης που γύρισε με το τρόπαιο κερδίζοντας στο τέλος πέντε ματς στη σειρά.  Αλλά παρά τον θρίαμβο της Βασίλισσας, το τελικό συμπέρασμα όποιου την Ευρωλίγκα παρακολουθεί, είναι πως περιθώρια διάκρισης υπάρχουν για όλους: αρκεί να υπάρχει μεγάλη πίστη και σοβαρότητα.

Σκόρερ και σταθερότητα

Τι μου λείπει από τις ελληνικές ομάδες που θα είναι αντιμέτωπες στο ΟΑΚΑ πρώτη αγωνιστική; Από τον Ολυμπιακό μου λείπει αυτό που ο προπονητής του λέει πως δεν του χρειάζεται, δηλαδή ένας περιφερειακός σκόρερ ικανός να βγει μπροστά όταν η ομάδα κολλάει. Στο πιο ενδιαφέρον από τα φιλικά που έδωσε ο Ολυμπιακός, αυτό με την Μακάμπι στην Κύπρο, οι περιφερειακοί του ήταν εξαιρετικοί στο πρώτο ημίχρονο και του έδωσαν ένα αβαντάζ 16 πόντων – όταν όμως η ομάδα του Κάτας στο δεύτερο ημίχρονο έσφιξε την άμυνα της το αβαντάζ χάθηκε. Οι διεισδύσεις ήταν ελάχιστες, το παιγνίδι από το post πολύ λίγο και η μόνη λύση ήταν το τρίποντο – όλα έγιναν ένα παιγνίδι ρουλέτας δηλαδή. Το λέω πριν η διοργάνωση αρχίσει: έτσι όπως είναι φτιαγμένος ο Ολυμπιακός στα καλά του βράδια θα είναι τόσο σκληρός που οι αντίπαλοι θα αναρωτιούνται που έμπλεξαν, αλλά στα δύσκολα βράδια όλοι θα αναζητούν τον ήρωα της μιας βραδιάς. Το καλό για την ομάδα του Μπαρτζώκα είναι ότι οι αντίπαλοι δεν θα κυνηγάνε τον Σλούκα γνωρίζοντας πως αν αυτός δεν βρει τρόπους να τρέξει με τη μπάλα, ο Ολυμπιακός θα είναι προβλέψιμος – Σλούκας δεν υπάρχει: τίποτα δεν θα είναι προβλέψιμο.

Κι ο ΠΑΟ; Ο ΠΑΟ χρειάζεται πρώτα από όλα να δέσει. Στα φιλικά μου φάνηκε πως χρειάζεται ένα τουλάχιστον καλό παίκτη ακόμα στην περιφέρεια, ικανό να παίξει άμυνα. Φυσικά ο ΠΑΟ χρειάζεται να κάνει και στόχο του τη διάκριση στην Ευρωλίγκα: την διάκριση αυτή ονειρεύεται ο κόσμος του ΠΑΟ που καμαρώνει για τα έξι αστέρια στη φανέλα – όλα τα άλλα, συμπεριλαμβανομένου και του πρωταθλήματος, τα θεωρεί κάτι λιγότερο σημαντικό. Αλλά δεν ξέρω αν ο ιδιοκτήτης του κ Δημήτρης Γιαννακόπουλος το βλέπει έτσι. Για αυτόν δυο χρόνια χωρίς πρωτάθλημα είναι πολλά. Κατά τα άλλα ο ΠΑΟ έχει σχετικά εύκολο πρόγραμμα στην αρχή και πρέπει να ξεκινήσει καλά: το ψηλό εμπόδιο είναι ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ, αλλά η έλλειψη του Φαλ και η ανετοιμότητα του Μπραζντέκις μειώνει την απόσταση που τον χωρίζει από τον πρωταθλητή. Όπως και να έχει μετά το ντέρμπι ζητούμενο θα είναι οι ρόλοι και η σταθερότητα. Το πρώτο μπορεί να φέρει το δεύτερο.   

Ολοι κάτι θα κυνηγούν

Περιττό να πω πως παλιοί και νέοι αντίπαλοι περιμένουν τις δικές μας ομάδες έχοντας πάρει τα μέτρα τους. Κάποιοι από τους ήρωες της Ρεάλ Μαδρίτης (Γιούλ, Ρούντι, Ταβάρεζ κτλ) κουβαλάνε ένα ακόμα δύσκολο χρόνο στην πλάτη, αλλά γύρισε ο Καμπάτσο στην παρέα κι αυτό κάνει πολλούς να πιστεύουν πως η Βασίλισσα είναι πάλι το πρώτο φαβορί – ωστόσο εγώ δυσκολεύομαι να πω ότι θα ξανακερδίσει την κούπα όσο κι αν έχω μάθει να τη σέβομαι. Η Μπαρτσελόνα έχασε τον Μίροτις, αλλά έκανε μια ελκυστική ανανέωση και σίγουρα θα παίξει καλύτερο μπάσκετ από πέρυσι χωρίς τον Γιασκεβίτσιους. Η Μονακό πρόσθεσε ένα ακόμα σκόρερ στο οπλοστάσιό της: τον πρώην ΝΒΑερ Κέμπα Γουόκερ – να δούμε αν ισχύει το όπου λαλούν πολλά κοκόρια. Η Αρμάνι που θα έχει επιπλέον τον Μίροτις, τον Μαντάο Λο και τον Πόιθρες, κι αν οι Πάγκος και Σίλντς δεν έχουν τραυματισμούς θα είναι ομάδα για Final 4. Η Φενέρ με Ιτούδη, Παπαγιάννη, Καλάθη και Ντόρσεϊ θα είναι αρκετά ελληνική δηλαδή επικίνδυνη. Η Εφές, έχασε τον Μίσιτς αλλά έχει πάντα τον Λάρκιν και αρκετούς πρωταθλητές Ευρώπης με πρώτο τον Κλάιμπερν. Και υπάρχει και ο Ομπράντοβιτς που σχεδιάζει κάθε καλοκαίρι πως θα μας καταπλήξει το χειμώνα - η Παρτιζάν του, όταν βρει ισορροπίες, θα είναι μπελάς γιατί ο ίδιος δουλεύει χωρίς πίεση. Όπως και η Μακάμπι, κι ο Ερυθρός Αστέρας: κανείς δεν χαρίζει τίποτα. Εχω μεγάλη περιέργεια και για την δουλειά του Πάμπλο Λάσο στην Μπάγερν Μονάχου και για αυτή του Λούκα Μπάνκι στην Βίρτους Μπολόνια. Κι επειδή στα play off μπαίνουν πλέον δέκα ομάδες όλοι κάτι θα κυνηγούν. Μέχρι τέλους.