Όπως και να τη δει κανείς αυτή η ιστορία του Βράνιες είναι εξωφρενική. Ο παίκτης δέχτηκε μια πρόταση από την Αντερλεχτ και μολονότι έχει ένα συμβόλαιο με την ΑΕΚ, που λήγει σε ενάμισι χρόνο, δελεάστηκε και θέλει να φύγει. Για να το κάνει αποφάσισε χθες να μην πάει στην προπόνηση. Σήμερα θα πάει, αλλά στη συνέχεια θα είναι δύσκολο, αν όχι κι απίθανο, η ΑΕΚ να τον συνετίσει. Η ιστορία δεν είναι πάντως πρωτότυπη: μου θύμισε την ιστορία του Ντίντακ, αλλά και του Ζέκα και του Μπεργκ κι άλλες ανάλογες για τις οποίες είχα γράψει ένα κείμενο στη Sportday τον περασμένο Αύγουστο. Μου το έστειλε χθες ένας φίλος (εγώ δεν κρατάω σχεδόν τίποτα από τα παλιά που γράφω) επισημαίνοντας πόσο επίκαιρο είναι. Το καταθέτω για διαβούλευση, προσθέτοντας ότι θα είναι επίκαιρο σε κάθε μεταγραφική περίοδο – απλά χρειάζεται ν αλλάζει κανείς τα ονόματα των πρωταγωνιστών. Κοιτάξτε τι έγραφα λίγο πριν το τέλος του περασμένου Αυγούστου.

Οι ωραίες επιστολές

«Χθες ο Ντίντακ Βιλά αποχαιρέτησε με μια επιστολή του την ΑΕΚ. Την ίδια μέρα αποχαιρέτησε τους φίλους του Παναθηναϊκού και ο Ζέκα. Ο Πορτογάλος ήρθε στην Ελλάδα άγνωστος, έμαθε ελληνικά, έπαιξε στην Εθνική, έγινε αρχηγός του Παναθηναϊκού. Αποχαιρέτησε τον κόσμο ανεβάζοντας ένα βίντεο κλιπ του Νίκου Βέρτη, θυμίζοντας στους πάντες ότι αγάπησε και τα μπουζούκια, που εδώ γνώρισε. Οπως ακριβώς και ο Ντιντάκ έφυγε γιατί το ήθελε.

Η ΑΕΚ, παρά τις απειλές και τους καυγάδες, δεν κατάφερε να κρατήσει τον Ντιντάκ: τα χρήματα που πήρε είναι για τα μέτρα της εποχής ελάχιστα για ένα παίκτη που έχει ένα ακόμα ολόκληρο χρόνο συμβόλαιο. Ο ΠΑΟ τουλάχιστον πήρε από την Κοπεγχάγη για τον Ζέκα κοντά δυο ζεστά εκατομμύρια ευρώ.

Καλά

Και ο Ντιντάκ και ο Ζέκα ήθελαν να φύγουν, μολονότι εδώ πέρασαν πολύ καλά. Πιθανότατα οι λόγοι να ήταν διαφορετικοί – ένας, όμως, κοινός υπάρχει: και οι δυο ήθελαν ένα μεγαλύτερο συμβόλαιο και το βρήκαν. Ο Ζέκα αξίωνε κοντά ένα εκατομμύριο ευρώ από τον Παναθηναϊκό. Πολλοί είπαν ότι δεν αξίζει τόσα χρήματα: ο Πορτογάλος, όμως, τα βρήκε κι αφού υπάρχει αφεντικό, που του τα πληρώνει, πάει να πει ότι η απαίτησή του ήταν λογική. Ο Ντιντάκ επίσης πήγε στην Ισπανία για διακοπές και βρήκε μια καινούργια δουλειά – στο μυαλό του καλύτερη. Η ΑΕΚ απειλούσε ότι θα του κόψει την μπάλα, ζητούσε τρια εκατ ευρώ από την Εσπανιόλ, που είχε για αυτόν αρχικά ενδιαφερθεί, έλεγε ότι οι ρήτρες και τα ιδιωτικά συμφωνητικά μετράνε κτλ. Τελικά ο παίκτης έφυγε. Όταν ένας παίκτης θέλει να φύγει είναι πολύ δύσκολο να τον κρατήσεις. Σχεδόν απίθανο.

Μπεργκ

Θυμηθείτε τον Μπεργκ. Ο Μπεργκ ήθελε κι αυτός να φύγει κι έφυγε. Καμία ομάδα δεν πλήρωσε τα χρήματα της ρήτρας του συμβολαίου του – θυμόσαστε τι έγινε. Ακόμα και οι ρήτρες δεν έχουν πλέον και τόση σημασία: αν ο παίκτης αποφασίσει ότι στην Ελλάδα βαρέθηκε, θα πάει όπου θέλει, όποτε θέλει. Οι εφετινές ιστορίες είναι αρκετά ενδεικτικές για το τι οι ομάδες πλέον πρέπει να κάνουν: κάθε φορά που αγοράζουν, ή έστω αποκτούν ως ελεύθερο, ένα καλό ποδοσφαιριστή, θα πρέπει να μεθοδεύουν και την πώλησή του – τουλάχιστον να είναι έτοιμες για το ενδεχόμενο της αποχώρησής του ή να του ανανεώνουν το συμβόλαιο κάθε χρόνο, αν αυτός παίζει καλά. Διαφορετικά κινδυνεύουν πάντα να τον χάσουν χωρίς να πάρουν τίποτα.

Κασέ

Πάντα οι ελληνικές ομάδες έψαχναν «λαβράκια». Και τώρα αναζητούν ποδοσφαιριστές με μικρά κασέ, που έρχονται στην Ελλάδα γνωρίζοντας πως εδώ θα παίξουν και θα εξελιχτούν – σε όλα τα σπορ. Μόνο που πλέον και τα «λαβράκια», μετά από ένα ελάχιστο χρόνο, γίνονται «πιράνχας»! Αν παίξουν καλά ένα χρόνο, και πενταετές συμβόλαιο να έχουν υπογράψει, αρχίζουν αμέσως να ψάχνονται για την επόμενη ομάδα της καριέρας τους, η περιμένουν αναπροσαρμογή του συμβολαίου τους. Ο Ζέκα και ο Ντιντάκ τέτοια λαβράκια ήταν. Το ίδιο κι ο Λέοβατς που μου λένε ότι είναι με τις βαλίτσες στο χέρι, έτοιμος να πει «αντίο» στον ΠΑΟΚ – κακώς τον κρατάνε κόντρα στη θέλησή του, δεν θα προσφέρει τίποτα. Ολοι αυτοί ήρθαν με μικρά συμβόλαια, έπαιξαν συμπαθητικά, θέλουν πλέον τα διπλάσια. Προβλέπω ότι όπως ο Ντίντακ κι ο Ζέκα, κι άλλοι ανάλογοι θα γράψουν μελλοντικά κι αυτοί μια επιστολή με λόγια συμπάθειας για την Ελλάδα και τους οπαδούς της ομάδας στην οποία αγωνίστηκαν, θα μας πουν αντίο και θα έρχονται πλέον μόνο για διακοπές, αφού σαν την Χαλκιδική δεν έχει πουθενά. Α, και θα πηγαίνουν στο γήπεδο να βλέπουν την ομάδα της οποίας βέβαια έχουν μείνει οπαδοί κτλ. Ενώ κατά βάση είναι οπαδοί της τσέπης τους.

Επιστολές

Διάβαζα την επιστολή του Ντίντακ, που είναι ίδια με την επιστολή του Μπεργκ, που είναι ίδια με την επιστολή του Ιντέγιε κτλ. Ολοι ζητάνε συγνώμη, ορκίζονται πως πέρασαν πολύ ωραία εδώ, επικαλούνται προσωπικούς λόγους που τους υποχρεώνουν να πουν αντίο, μας θυμίζουν πόσο μας αγαπούν και ότι δεν θα μας ξεχάσουν ποτέ. Η διαφορά σε όλες αυτές τις ιστορίες είναι ότι σε άλλες περιπτώσεις οι παίκτες έφυγαν με το «έτσι θέλω» και σε άλλες με την σύμφωνη γνώμη της ομάδας, που ευτυχώς κάτι κέρδισε.

Ας το καταλάβουν οι ομάδες μας, αλλά και οι οπαδοί τους: η πώληση ενός παίκτη πρέπει να είναι προτεραιότητα σημαντικότερη και από την αγορά του. Είναι πάντα προτιμότερα κάποια σοβαρά χρήματα από μια επιστολή συγνώμης».

Όλα ίδια  

Αυτά έγραφα τον Αύγουστο κι όλα είναι επίκαιρα και σήμερα που προέκυψε η ιστορία του Βράνιες. Αν ο Βράνιες συνεχίσει τις τρέλες, η ΑΕΚ μπορεί να τον κυνηγήσει, να επιδιώξει την τιμωρία του, να του κρεμάσει το συμβόλαιο κτλ. Όλα αυτά θα ήταν ωραία, γιατί κάποιος πρέπει να δείξει στους ποδοσφαιριστές ότι τα συμβόλαια, που έχουν μετράνε. Μόνο που από ένα τέτοιο καυγά δεν βλέπω κέρδος: κέρδος είναι ή να έχεις τον παίκτη στην ομάδα και αυτός να σε βοηθάει παίζοντας όσο καλύτερα μπορεί, ή να βάλεις κάποια σοβαρά χρήματα στο ταμείο πουλώντας τον. Και τα δυο για να γίνουν πρέπει στην συγκεκριμένη περίπτωση να του κάνεις ένα νέο, συμβόλαιο δίνοντας του ένα ποσό κοντά σε αυτό που του προσφέρουν οι Βέλγοι. Αλλιώς πρέπει να ζεις με την τρέλα του. Και είναι δεδομένο πως μετά από διάφορους καυγάδες, απειλές, φασαρίες κτλ, θα πάρεις απλά μια ακόμα συγκινητική επιστολή με το αντίο του παίκτη…