Ο Λευτέρης Πετρούνιας κατέκτησε το δεύτερο στη σειρά Παγκόσμιο τίτλο του στους κρίκους κι αυτό που μου άρεσε περισσότερο, ως λεπτομέρεια της ιστορίας, είναι ότι κανείς στην Ελλάδα δεν αιφνιδιάστηκε από την είδηση του νέου του κατορθώματος. Ο Πετρούνιας είναι τόσο μεγάλος αθλητής, που οι διακρίσεις του μας φαίνονται πια απολύτως φυσιολογικές, ενώ όλα όσα έχει πετύχει κινούνται στη σφαίρα του εξαιρετικού – είναι εξαιρετικά, όπως τα σχεδόν αψεγάδιαστα προγράμματά του. Ο Πετρούνιας είναι τόσο καλύτερος του μονίμως δεύτερου ανταγωνιστή του, του άτυχου Ρώσου Ντενίς Αμπλιάζιν, που έπεσε πάνω στον Ελληνα υπεραθλητή, ώστε θα κέρδιζε το χρυσό στον Καναδά, αν απλά επαναλάμβανε στον τελικό το πρόγραμμα του στον προκριματικό: στον προκριματικό βαθμολογήθηκε με 15400 στον τελικό με 15433 – ο Αμπλιάζιν και στις δυο περιπτώσεις με 15333. Για να καταλάβει κανείς το κατόρθωμα του Πετρούνια αρκεί να δει τα ονόματα των προηγούμενων που κατάφεραν να πάρουν δυο συνεχόμενα χρυσά σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Από σήμερα και το δικό του όνομα είναι μεταξύ των θρύλων που στους κρίκους έγραψαν ιστορία: είναι δίπλα στα ονόματα του Αζαριάν, του Αντριάνοφ,  του Αλεξάντερ Ντιτιάτιν του μεγάλου Γιούρι Κέκι.

Τα παιδιά της Βραζιλίας

Το 2016, πριν η ελληνική αποστολή ξεκινήσει το ταξίδι της για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, υπήρχε μεγάλος προβληματισμός για το τι θα καταφέρουν στην Βραζιλία τα παιδιά που την αποτελούσαν: ήταν δύσκολο να προβλέψει κανείς αν θα υπάρξουν ελληνικές επιτυχίες. Η γενικότερη αίσθηση ήταν ότι ο ελληνικός αθλητισμός, χωρίς κρατικά χρήματα, είχε σταματήσει να παράγει πρωταθλητές – η μόνη βεβαιότητα ήταν η διάκριση του Πετρούνια, αφού το ταλέντο του το θεωρούσαν οι πάντες εξωπραγματικό. Στη Βραζιλία είδαμε να ξεκινά μια νέα εποχή Ελλήνων πρωταθλητών: η Στεφανίδη, η Κορακάκη, φυσικά ο σόουμαν Λευτέρης δεν χρωστάνε τίποτα στο Κράτος και δεν είναι αποτελέσματα κάποιου μηχανισμού παραγωγής πρωταθλητών – είχαμε και τέτοιους στην χώρα, αλλά βραχυκυκλώθηκαν οριστικά όταν ήρθε η κρίση.

Τα παιδιά που στη Βραζιλία ανέβηκαν στο βάθρο ήταν στην πλειοψηφία τους πρωταθλητές στη νοοτροπία, μαχητές της ζωής, Ελληνες με το σπάνιο χάρισμα του κυνηγητού της πρωτιάς. Ο Πετρούνιας έρχεται από την γυμναστική. Πήρε το δαχτυλίδι της διαδοχής του μεγάλου Δημοσθενη Ταμπάκου, αλλά δεν είναι η παράδοση του αθλήματος αυτό που τον έκανε πρωταθλητή: είναι η δική του δουλειά. Δεν μπορεί να υπάρχει κάθετη παραγωγή πρωταθλητών στην γυμναστική, δεν γίνεται να βελτιώσεις χρόνους ή να σηκώνεις ξαφνικά απίστευτα κιλά, επειδή έχεις βρει τον κατάλληλο φαρμακέμπορα: χωρίς δουλειά και ταλέντο δεν γίνεται τίποτα. Οταν φτάσεις στην κορυφή παραμένεις για χρόνια, γιατί είσαι μοναδικός και σπουδαίος. Ο Μάρας κέρδισε δυο παγκόσμια πρωταθλήματα, ο Ταμπάκος δυο Ολυμπιακά μετάλλια, ο Πετρούνιας, όταν κάποτε ολοκληρώσει την καριέρα του θα αφήσει στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού παρακαταθήκη ένα απίστευτο αριθμό διακρίσεων. Στη γυμναστική δεν υπάρχουν κομήτες, αλλά μόνο αστέρια.            

Κανείς δεν του απάντησε

Ο Λευτέρης Πετρούνιας είναι ο σημαντικότερος έλληνας αθλητής του καιρού μας μαζί με την Κατερίνα Στεφανίδη – και οι δυο είναι παιδιά της κρίσης που αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από κανένα και πιέζουν τον εαυτό τους για το επόμενο «άριστα». Και οι δυο, ακριβώς επειδή δεν έχουν να ξεπληρώσουν γραμμάτια, μιλάνε και με μια τρομερή ευθύτητα και ξέρουν να θέτουν τα ζητήματα στη σωστή τους βάση: δεν αμπελοφιλοσοφούν μιλώντας για τα γονίδια των αρχαίων Ελλήνων, στο βάθρο συγκινούνται πραγματικά κι όταν μιλάνε για προβλήματα δεν μετράνε τα λόγια τους. Πριν λίγο καιρό ο Πετρούνιας,  γυρίζοντας στην Αθήνα με ένα ακόμα χρυσό, αυτό που κατέκτησε στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, κάλεσε τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να πάει να δει σε τι συνθήκες προπονούνται οι αθλητές που φέρνουν διακρίσεις. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια του γιατί κανείς δεν έχει περιγράψει την κατάντια του ελληνικού αθλητισμού καλύτερα από αυτόν. «Η αλήθεια είναι πως, αν δεν είχα τον χορηγό μου, και το λέω και το ξαναλέω, πραγματικά θα είχα σταματήσει. (…) Είναι δραματική όλη η κατάσταση» είπε τότε ο Πετρούνιας  προσθέτωντας: «Δεν είναι μόνο το θέμα των χρημάτων. Δεν είναι όλα λεφτά. Ο σκοπός είναι να υπάρχει σωστή οργάνωση, να έχουμε κάποια όργανα, να έχουμε φυσιοθεραπευτές, να έχουμε γιατρούς, να έχουμε θέρμανση. Βασικά πράγματα. Φυσικά υπάρχει και ελλιπής χρηματοδότηση. Σε κάποιους αγώνες έχουν πάει με δανεικά ορισμένοι αθλητές».

Φυσικά κανείς αρμόδιος δεν του απάντησε, ίσως γιατί οι πολιτικοί μας δεν έχουν τα απαραίτητα ψέματα για να απαντήσουν σε μεγάλες αλήθειες κι αυτό που είχε πει ο Πετρούνιας είναι μια μεγάλη αλήθεια. Σαφώς και υπάρχουν προβλήματα χρηματοδότησης των αθλητών και των αθλητικών προγραμμάτων. Ζούμε σε μια χώρα που έχει πτωχεύσει και δύσκολα θα γινόταν διαφορετικά. Όμως πέρα από αυτό, υπάρχει μια πρωτοφανής εγκατάλειψη των αθλητών από το Υφυπουργείο Αθλητισμού και τις Γραμματείες του για ένα λόγο απλούστατο: το Υφυπουργείο αυτό, τα χρόνια αυτής της Κυβέρνησης, ασχολήθηκε με οτιδήποτε άλλο εκτός από τους αθλητές. Νύχτα μέρα ασχολούνται με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο π.χ και μάλιστα με το χειρότερο δυνατό τρόπο: όσοι από εκεί πέρασαν δεν έλυσαν κανένα από τα προβλήματα του κι αντιθέτως πρόσθεσαν κι άλλα. Ενδιαφέρονται για διαιτητές, για το ποιοι θα είναι οι αθλητικοί δικαστές, για το πώς θα διοικείται η ποδοσφαιρική ομοσπονδία από παρατρεχάμενους καθηγητάδες και νομοθέτες της συμφοράς, για το πώς θα κάνουν λεζάντα οι Υφυπουργοί παριστάνοντας τους Ζορό εκδικητές, ενώ τα στελέχη της Κυβέρνησης κάθονται δίπλα δίπλα με μεγαλοπαράγοντες στις σουίτες τους. Εχουμε το πρώτο Υφυπουργείο Αθλητισμού της ιστορία που έχει σταματήσει να ασχολείται με τον Αθλητισμό κι ασχολείται με το Video Assistance Referee, λες και του Ελληνα φορολογούμενου του περισσεύουν χρήματα για τη Σουπερλίγκα και τα παιγίδια της. Φυσικά δεν πήγε κανένας πρωθυπουργός μετά το κάλεσμα του Πετρούνια να δει τις εγκαταστάσεις και ίσως είναι καλύτερα που δεν πήγε, γιατί θα του χαλούσε του Λευτέρη απλά μια μέρα προπόνησης με υποσχέσεις και λόγια του αέρα.

Μπράβο Λευτέρη

Κι ο Πετρούνιας δίνει υποσχέσεις, αλλά τις δίνει στον εαυτό του. Του υπόσχεται ότι θα δουλεύει πιο πολύ, ότι θα συνεχίσει να καταπλήσσει, ότι θα παραμείνει άριστος, ότι θα κρατήσει την κορυφή όσο μπορεί.  Επειδή τις κρατά αυτές τις υποσχέσεις μας κοιτάζει όλους από ψηλά, ικανοποιημένος και υπερήφανος για όλα αυτά τα κατορθώματα που είναι αποκλειστικά δικά του. Μπορούμε να του πούμε «μπράβο Λευτέρη», τίποτα άλλο. Είμαστε τυχεροί που αγωνίζεται με τα χρώματα μιας χώρας, που αμφιβάλω αν θα είχε ποτέ το κουράγιο να τον κοιτάξει στα μάτια…