Παλιά, θυμάμαι, σας πρότεινα, ειδικά τέτοιες μέρες, και καμιά τηλεοπτική σειρά. Μου στέλνατε και μηνύματα στο ράδιο του στυλ «πρότεινέ μου κάτι να λειώσω στον καναπέ τώρα που έχει αργίες κτλ». Πάντα κάτι είχα να προτείνω, αλλά τώρα δεν θέλω να λιώνετε στους καναπέδες. Θέλω να σας κάνω να πετάγεστε από αυτούς – να βάλετε για παράδειγμα στη ζωή σας λίγη μαγεία, διότι είναι πραγματικά απαραίτητη. Και δεν μιλάω για μαγεία γενικά, αλλά ειδικά: η πρόταση μου είναι αυτές τις μέρες να γνωρίσετε δυο από τους μεγαλύτερους μάγους του καιρού μας, τον Ντράμοντ Μόνεϊ Κουρτς (πιο γνωστό ως DMC) και τον Τζάστιν Γουίλμαν, που πρωταγωνιστούν σε δυο απίθανες σειρές του Netflix. O πρώτος στο αριστουργηματικό «Death By Magic» και ο δεύτερος στο κομψοτέχνημα που λέγεται «Magic for Humans».

Τρέλα από μικρός

Από μικρός είχα τεράστια τρέλα με τους μάγους και τα μαγικά: είμαι κι εγώ παιδί του Μάικ Λαμάρ, του «Ταχυδακτυλουργού», που κάποτε έκανε τα αθώα του τρικ στην κρατική τηλεόραση στην ομώνυμη ασπρόμαυρη εκπομπή με όπλο το μαγικό του πορτοκαλί ραβδί και βοηθό του ένα κούκλο(!) τον Φανούρη – οι νεότεροι, που ίσως διαβάζουν ό,τι τώρα γράφω δεν θα καταλαβαίνουν τι λέω: τους κατανοώ. Τον είχα δει χρόνια αργότερα να κάνει τα κόλπα του σε μια ντισκοτέκ της ελληνικής επαρχίας: έβαζε βελόνια στα μπαλόνια, ενώ του πετούσαν χαρτοπετσέτες και του ζητούσαν να τις μεταμορφώσει σε κουνέλια και περιστέρια. Ηταν γελαστός και ψύχραιμος αλλά δεν μου χε φανεί ευτυχισμένος – ήθελα να του πω ευχαριστώ γιατί μου έμαθε να αγαπάω τον κόσμο των μαγικών, αλλά ντράπηκα – φοβήθηκα πως θα νόμιζε πως τον κορόιδευα. Εμαθα ότι πέθανε κάποια χρόνια αργότερα: έφυγε λένε από τη ζωή με κάμποση πίκρα – κρίμα γιατί όσοι τον θυμόμαστε, τον θυμόμαστε με συμπάθεια.

Από τον κόσμο του Μάικ Λαμάρ (ή κατά κόσμο Μάικ Ματζαβίνο), πέρασα σε χρόνο ρεκόρ σε αυτόν του Ντέιβιντ Κόπερφιλντ, πάλι χάρη στις εκπομπές της κρατικής τηλεόρασης. Πιτσιρικάς τότε ο Κόπερφιλντ μου έμοιαζε σαν σούπερ ήρωας. Εξαφάνιζε αεροπλάνα και βαπόρια – ακόμα και το άγαλμα της Ελευθερίας! Το σόου του μεταδιδόταν Σάββατο απόγευμα μετά το αγγλικό ματς ποδοσφαίρου κι από τότε είχα δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα καταφέρω κάποια μέρα να τον δω από κοντά. Τον έχω δει τρεις φορές: την πρώτη στο Μιλάνο το 1997, τη δεύτερη στην Αθήνα το 2005 νομίζω και την τρίτη στο Λας Βέγκας κάτι χρόνια αργότερα – ειδικά το σόου στο Βέγκας ήταν εμπειρία ζωής. Αλλα αυτά που κάνουν οι δυο τυπάδες στις σειρές του Netflix δεν τα χω ξαναδεί.

Μια επιβλητική φιγούρα  

Το Death by Magic έχει πρώτα από όλα μια επική δραματικότητα που επιβάλει η φιγούρα του πρωταγωνιστή του. Ο DMC είναι ψηλός, λιγνός, με ξυρισμένο κεφάλι στο οποίο διακρίνεις εύκολα ένα επιβλητικό τατουάζ. Μιλάει αγγλικά με προφορά καθηγητή της Οξφόρδης και μοιάζει να το χει σκάσει από ταινία τρόμου. Ντυμένος με ακριβά κουστούμια γυρνάει τον κόσμο για να αποδώσει ένα φόρο τιμής σε μάγους που έχασαν τη ζωής του εξασκώντας κάποιο επικίνδυνο τρικ. Μας μιλάει για τη ζωή και τον οδυνηρό θάνατό τους και κάθε φορά ολοκληρώνει το επεισόδιο κάνοντας, με το δικό του τρόπο, το επικίνδυνο νούμερο, που στάθηκε αιτία να χαθεί μια ανθρώπινη ζωή.

Την ίδια στιγμή, στις πόλεις που επισκέπτεται, περιφέρεται ανάμεσα στον κόσμο κάνοντας κόλπα που πραγματικά δεν περιγράφονται. Εννοείται ότι ο επίλογος κάθε επεισοδίου είναι απίστευτα θεαματικός: ο τύπος είναι σόουμαν σπάνιος. Αλλά η καθηλωτική μαγεία (ας μην φοβόμαστε τις λέξεις…) της σειράς έχει να κάνει με τα μικρά κι όχι με τα τεράστια κόλπα.

Ωδή στο χαβαλέ

Ανάλογη είναι και η δομή του «Magic for Humans», μόνο που εδώ δεν υπάρχει μια κεντρική ιδέα, αλλά μια ωδή στο χαβαλέ! Ο Τζάστιν Γουίλμαν στην εισαγωγική σκηνή λέει ότι έχει βαρεθεί τα τρομερά κόλπα που τρομάζουν το κοινό και ότι θέλει να ξανακάνει απλά πράγματα που αρέσουν στους ανθρώπους. Κάθε επεισόδιο εξετάζει ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό (την λαιμαργία, την βιασύνη ακόμα και την αγάπη), αλλά όλα αυτά είναι προσχήματα για να κάνει ο τύπος του κόσμου τα απίθανα στο δρόμο συνήθως.

Τα εκπληκτικά σε πολλές περιπτώσεις μαγικά, συνοδεύονται από διάφορες άλλες απερίγραπτες σκηνές που ο τύπος στήνει κάνοντας το σόου απίστευτα διασκεδαστικό. Ένα από τα πιο αστεία σκετς που έχω δει έχει τίτλο «πως μπορείτε να κάνετε κάποιον να πιστεύει πως είναι αόρατος». Ο Γουίλμαν έχει μαζέψει καμιά δεκαπενταριά ηθοποιούς και κάνει ένα κόλπο σε ένα πάρκο. Εκεί εμφανίζεται το θύμα της ιστορίας δηλαδή ένας τύπος που ανυποψίαστος παρακολουθεί την υπαίθρια παράσταση: ο Γουίλμαν τον ψήνει να πάρει μέρος ως εθελοντής σε ένα κόλπο, στο οποίο υποτίθεται ότι τον εξαφανίζει! Ολοι κάνουν ότι δεν τον βλέπουν, ενώ ο τύπος περιφέρεται ανάμεσά τους κανονικά. Γελάς με την ψυχή σου.

Όπως ο Μάικλ Λαμάρ

Τα τελευταία χρόνια το παλκοσένικο των μάγων έγιναν σόου του τύπου «Ελλάδα, Αγγλία, Γαλλία έχεις ταλέντο κτλ». Σε αυτά πάνε διάφοροι εκκολαπτόμενοι μάγοι για να δείξουν τα κόλπα τους: δεν μου άρεσε ποτέ αυτή η εξέλιξη. Ο μάγος είναι δημιουργός και σόουμαν: πρέπει να έχει το δικό του παλκοσένικο για να καταπλήξει. Δεν μπορεί να τίθεται υπό κρίση και μάλιστα υπό την κρίση κάποιων που δεν έχουν κρύψει ποτέ τους κάτω από το μανίκι ένα τραπουλόχαρτο. Όταν ήμουν στο Βέγκας πουλούσαν στα τοπικά βιβλιοπωλεία βιβλία στα οποία διάφοροι μάγκες ανέλυαν τα κόλπα του Κόπερφιλντ εξηγώντας πως τα κάνει. Αλλά το θέμα δεν είναι η εξήγηση, είναι η μαγεία και μαγεία είναι η στιγμή που ο μάγκας σε κάνει να αναρωτιέσαι πως διάβολο σε καθηλώνει. Σε όποια δουλειά, όταν αυτό κάποιος το κατορθώνει, προκαλεί τον θαυμασμό μου. Οσο ο Μάικ Λαμάρ στην ασπρόμαυρη ΕΡΤ κάποτε…