Το έγραψα στην εφημερίδα την περασμένη Τετάρτη όταν ως θέμα ήταν στην επικαιρότητα, αλλά θα ήθελα να το βάλω εδώ και για δημόσια διαβούλευση:  ανάφερομαι στις δηλώσεις του Ιβάν Γιοβάνοβιτς που συζητήθηκαν λίγο περισσότερο από το ίδιο το ντέρμπι  που είδαμε την περασμένη Δευτέρα στο Καραϊσκάκη. Αλώστε για το ντέρμπι δεν μπορούσε κανείς να πει και πολλά: ο ίδιος ο προπονητής και οι παίκτες του ΠΑΟ που μίλησαν στις τηλεοπτικές κάμερες χαρακτήρισαν την νίκη του Ολυμπιακού δίκαια. Το ξέσπασμα του Γιοβάνοβιτς αντιθέτως είχε ενδιαφέρον. Διότι ο κόουτς μίλησε μεν για την ομάδα του και τα προβλήματα της, πλην όμως έβαλε στην ημερήσια διάταξη της δημόσιας συζήτησης ένα θέμα πολύ ενδιαφέρον: το θέμα του fair play. Δηλαδή το πώς θέλει κανείς να κερδίζει. Αυτό το θέμα είναι συνεχώς νομίζω στην επικαιρότητα και δεν έχει να κάνει με ένα ματς ή ένα πρωτάθλημα.   

Δεν είναι δικαιολογίες

Πολύς κόσμος άκουσε σε όσα είπε ο Γιοβάνοβιτς στη συνέντευξη Τύπου που έγινε στο Καραϊσκάκη μετά το τέλος του ματς Ολυμπιακός – ΠΑΟ (1-0) μια κατάθεση ψυχής. Ο κόουτς του ΠΑΟ, που είναι πολύ προσεχτικός στα λόγια του, είπε πως ντρέπεται να δει τους παίκτες του γιατί ήταν αυτός που ανέλαβε την ευθύνη να κατεβεί ο ΠΑΟ στο ματς. Είπε ότι σιχαίνεται τον εαυτό του γιατί πήρε μέρος κι αυτός σε κάτι που χαρακτήρισε «κοροϊδία» και πως, αν και νιώθει υπερήφανος για όσα έκαναν οι παίκτες του, αισθάνεται άσχημα. «Έχω πάρει πρωταθλήματα και έχω χάσει πρωταθλήματα. Ξέρω την αίσθηση της απώλειας του πρωταθλήματος, ξέρω πως είναι πικρή. Την έχω γνωρίσει χρόνια πριν. Δεν είχα όμως ποτέ πρόβλημα να σταθώ μπροστά στους παίκτες μου. Αυτή τη στιγμή έχω, γιατί οι δικές μου οι ευθύνες είναι οι μεγαλύτερες» είπε.

Είναι δικαιολογίες όλα αυτά; Δεν το πιστεύω. Είναι απλά η τίμια θέση του προπονητή του ΠΑΟ για όσα έγιναν αυτές τις μέρες. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: ο Γιοβάνοβιτς επικαλείται στην πραγματικότητα το Fair Play σε μια χώρα που αυτό δεν υπάρχει.

Οι δυο λόγοι

Τώρα που οι μέρες έχουν περάσει παραμένει η απορία γιατί ο ΠΑΟ δεν έκανε την παραμικρή φασαρία πριν το ματς επιδιώκοντας μια, ας πούμε, εβδομαδιαία αναβολή του. Νομίζω για δυο λόγους. Ο πρώτος γιατί αν το θέμα της αναβολής κατέληγε σε μια ψηφοφορία στην Σουπερλίγκα δύσκολα η απόφασή θα ήταν υπέρ του: προφανώς έγινε μια έρευνα, είδαν ποιες ήταν οι θέσεις των υπόλοιπων και για αυτό δεν ζήτησαν την σχετική ψηφοφορία – ειδικά πριν από ένα τέτοιο ματς μια ήττα σε θεσμικό έστω επίπεδο θα έκανε μάλλον κακό στο ηθικό της ομάδας, που θα έμοιαζε εξαναγκασμένη να αγωνιστεί: σωστά ο ΠΑΟ προτίμησε να πάει στο Καραϊσκάκη με δική του απόφαση. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η αναβολή θα σήμαινε ότι το ματς θα γινόταν χωρίς τον Γερμανό διαιτητή Μπριχ, αλλά με ένα Ελληνα διαιτητή και η εικόνα του Φωτιά που στο Βικελίδης κοιτούσε το μόνιτορ του VAR για να δώσει στον Αρη το πιο καθαρό πέναλτι της σεζόν είναι όλη η ανησυχητική και τραγική εικόνα της ελληνικής διαιτησίας. Αλλά όλα αυτά δεν έχουν σχέση με όσα είπε ο Γιοβάνοβιτς.           

Αν αγαπούσαν το ποδόσφαιρο ποιοι;

Δεν έχουν σχέση με όσα ο Γιοβάνοβιτς δήλωσε και κάποιες άλλες επισημάνσεις, σωστές ίσως, που προέκυψαν ως αντίλογος. Οντως ο ΠΑΟ δεν έκανε τα καλύτερα play off . Στην έδρα του ειδικά υπέφερε πραγματικά κι είχε μόνο μια νίκη, αυτή κόντρα στον Ολυμπιακό. Οντως η επίθεσή του δεν ήταν η καλύτερη κι όντως με την πέμπτη επίθεση στο πρωτάθλημα είναι δύσκολο τίτλο να κατακτήσεις. Ακούστηκε επίσης ότι και η ΑΕΚ πήγε με προβλήματα στη Λεωφόρο, αλλά δεν ζήτησε αναβολές – κι αυτό σωστό είναι. Όμως αυτά είναι άλλου είδους συζητήσεις: ο Γιοβάνοβιτς είπε ότι κατά την γνώμη του έγινε ένα ματς που για λόγους Fair Play δεν έπρεπε να γίνει. Είπε ότι αν βρισκόμασταν σε μια χώρα όπου όλοι θα αγαπούσαν πραγματικά το ποδόσφαιρο, κανείς δεν θα ήθελε μια ομάδα που το πρωτάθλημα που το διεκδικεί να φτάσει στον «τελικό» της με τέτοιου είδους προβλήματα. Αυτό είπε. Δεν έκανε απολογισμό του πρωταθλήματος, δεν μίλησε για άλλους και δεν επικαλέστηκε άρθρα του ΚΑΠ (που δεν υπάρχουν). Είπε απλά πως ο ίδιος αισθάνεται χάλια γιατί οι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο όπως αυτός. Τον καταλαβαίνω. Αλλά δεν καταλαβαίνω και πως είναι δυνατόν να μην γνωρίζει ακόμα ετούτη τη χώρα.

Νόμιζα ότι το ήξερε

Ο Γιοβάνοβιτς επί της ουσίας μας έκανε μια ερώτηση: μας ρώτησε πως θέλουμε να κερδίζουμε. Ο ίδιος είπε πως δεν θα ήθελε να κερδίσει ένα πρωτάθλημα με αυτό τον τρόπο – δηλαδή έπειτα από μια τέτοιου είδους εξέλιξη. Το παράπονό του είναι κατανοητό, πλην όμως στην Ελλάδα η τελική επικράτηση είναι τα πάντα: εδώ ο πρώτος είναι βασιλιάς κι ο δεύτερος κορόιδο. Για αυτή την τελική επικράτηση ασχολούνται μεγαλοπαράγοντες με τις Ενώσεις, την ΕΠΟ, τους αρχιδιαιτητές και τους διαιτητές. Για αυτή την τελική επικράτηση θεωρείται μαγκιά να συντηρείς οργανισμούς ολόκληρους που να δηλητηριάζουν την καθημερινότητα ομάδων. Για αυτή την τελική επικράτηση στρατολογούνται «λαμόγια», ομάδες μπαίνουν σε «γκρουπ επιρροής», παράγοντες τρέχουν σε Υπουργούς και πρωθυπουργούς, παρακυκλώματα συντηρούνται για να προστατεύουν ομάδες και επενδύσεις – για να μην ξεχνάμε και το Θωμά που για την «προστασία των επενδύσεων» μίλησε πρώτος.

Αυτό που θα έλεγα στον καλό Ιβάν είναι ότι το παράπονό του είναι μεν σεβαστό πλην όμως δείχνει πως έχει απαιτήσεις που στην Ελλάδα είναι ακατανόητες. Κατανοητό ό,τι είπε, αλλά μου φαίνεται από την μεριά μου ακατανόητο ότι περίμενε κάποιου είδους Fair Play. Εχουμε πολλά ελαττώματα στην Ελλάδα, αλλά δεν είμαστε υποκριτές. Πουλάμε νίκες και θριάμβους με όποιο κόστος. Κι από τον Γιοβάνοβιτς περίμενα ό,τι αυτό θα το είχε καταλάβει…