Υπάρχουν δυο τρόποι για να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες των καλοκαιρινών προκριματικών. Ο πρώτος είναι να έχεις βρει στα φιλικά το «παιγνίδι» σου, να έχεις τεστάρει δηλαδή το πώς θέλεις να παίξεις κι όταν φτάσουν τα επίσημα ματς να βγάλεις στο γήπεδο όσα δοκιμάζεις. Ο δεύτερος τρόπος είναι να ξέρεις καλά τον αντίπαλο σου και να επιχειρήσεις στο μέτρο του δυνατού να τον ακυρώσεις ή τουλάχιστον να του κάνεις τη ζωή δύσκολη. Ο πρώτος τρόπος δεν αποκλείει το δεύτερο – κάτι όμως από τα δυο πρέπει να κάνεις. Η ΑΕΚ απέναντι στην Κραϊόβα έκανε το πρώτο. Ο Ατρόμητος απέναντι στη Λέγκια έκανε το δεύτερο. Ο Αρης που δεν έκανε τίποτα από τα δυο με αντίπαλο τη Μόλντε το πλήρωσε και ακριβά.

Πολλές πολλές ιδέες

Κάτι αλλάζει φέτος στην ΑΕΚ κι αυτό το καταλάβαινε κανείς ήδη από τον τρόπο που η Ενωση κινήθηκε στις μεταγραφές. Φέτος δεν υπήρξαν δανεικοί, όπως πέρυσι και πρόπερσι, αποκτήθηκαν πολλοί παίκτες με σκοπό να δημιουργηθεί μια καινούργια ομάδα και κυρίως είναι φανερό πως υπήρξε αρκετός σεβασμός στα θέλω του προπονητή. Ο Καρντόζο έφερε τους παίκτες που χρειάζεται για να φτιάξει μια ομάδα που να παίζει το ποδόσφαιρο που του αρέσει. Δεν ανέλαβε να συνεχίσει τη δουλειά κανενός και δεν προσπάθησε να διορθώσει απολύτως τίποτα – θέλει να δημιουργήσει μια ομάδα από την αρχή. Κι από ότι φαίνεται ο τύπος έχει ιδέες, πολλές ιδέες.

Μια ιδέα του που συζητήθηκε είναι ο αποκλεισμός του Μάρκο Λιβάγια από την αρχική ενδεκάδα. Βλέποντας το ματς με την Κραϊόβα, το οποίο ο Κροάτης ουσιαστικά έκρινε με μια ασίστ στο Μάνταλο κι ένα γκολ από τα δικά του, η μη συμμετοχή του στην αρχική ενδεκάδα μοιάζει με απόφαση ανεξήγητη. Η ΑΕΚ, που άργησε να ολοκληρώσει το ρόστερ της γιατί πρόσθεσε σε αυτό πολλούς παίκτες, είχε δυσκολίες στο γκολ και στα φιλικά – πράγμα λογικό για ομάδα που αρχίζει τώρα να μαθαίνει και έχει να μάθει πολλά. Οι δυσκολίες είχαν να κάνουν και με το γεγονός ότι ενσωματώθηκαν αργά δυο κυνηγοί της (ο Βέρντε και ο Ολιβέιρα) αλλά και με το ότι έλειπε σε κάποια ματς ο Λιβάγια. Ο Καρντόζο ήθελε  να επιβραβεύσει τη συνέπεια και τη δουλειά του Κλωναρίδη και ως νέος καπετάνιος να στείλει ένα μήνυμα στους υπόλοιπους: παίζει όποιος δουλεύει. Όμως πέρα από μηνύματα υπάρχει και η πραγματικότητα: ο Λιβάγια δεν συγκρίνεται με κανένα από τους τωρινούς κυνηγούς της Ενωσης και το έδειξε χθες. Η λογική λέει ότι η χθεσινή απόδοσή του θα είναι η αρχή μιας νέας σχέσης με τον προπονητή: αν καψώνι (ή πείραμα) έπρεπε να γίνει, ευτυχώς για την ΑΕΚ έγινε σε ένα εύκολο ματς. Ο δε τραυματισμός του Κλωναρίδη αποτέλεσε από μόνος του μια λύση: κατά τη γνώμη μου η ΑΕΚ θα κέρδιζε τους Ρουμάνους ακόμα κι αν ο Λιβάγια δεν έμπαινε νωρίς στο γήπεδο. Αλλά πιο πολύ από τη νίκη θα αποδειχτεί χρήσιμο ότι ο Καρντόζο θα αναθεωρήσει κάποιες αρχικές του εκτιμήσεις: το συμπέρασμα του χθεσινού ματς είναι ότι ο Κροάτης είναι απαραίτητος. Για όλους μας το συμπέρασμα είναι απλά ο θρίαμβος του αυτονόητου – για τον κόουτς της ΑΕΚ όχι.

Κίνηση χωρίς τη μπάλα

Μπορεί ένας προπονητής να δυσκολεύεται να καταλάβει πως ανάμεσα στον Κλωναρίδη και στον Λιβάγια καλύτερος είναι ο δεύτερος; Ναι, αν στο μυαλό του έχει το σχήμα και τον τρόπο που θέλει να παίζει η ομάδα του πιο πολύ από τα χαρακτηριστικά των παικτών του. Ο Καρντόζο δείχνει από την πρώτη στιγμή ότι ξέρει τι θέλει να φτιάξει και τι ποδόσφαιρο θέλει να δει από την ομάδα του. Ζητά συνεχή κίνηση, πολλές πάσες, πρέσινγκ ψηλά από πέντε και έξι παίκτες. Στο πλάνο του παιγνιδιού του οι κυνηγοί και οι μέσοι πρέπει να κινούνται χωρίς τη μπάλα, να δίνουν με την κίνησή τους επιλογές σε όποιον τη μπάλα κουβαλάει, να αλλάζουν θέσεις – σε ένα τέτοιο πλάνο ίσως όντως ο Κλωναρίδης να είναι πιο λειτουργικός από τον Λιβάγια: στην πραγματικότητα όμως ο Κροάτης είναι καλύτερος γιατί κάνει πολύ καλύτερα όλα τα ουσιώδη – πρώτα από όλα τελειώνει καλύτερα τις φάσεις. Όμως θα ήταν άδικο η έναρξη της γνωριμίας μας με τον Καρντόζο να επικεντρωθεί σε αυτή του την επιλογή: εγώ είδα μια ΑΕΚ διαφορετική από πέρυσι, μια ομάδα δημιουργική, επιθετική και ανέμελη στην οποία το χέρι του προπονητή ήδη φαίνεται. Η ΑΕΚ στη Ρουμανία πατούσε περιοχή με πέντε παίκτες, έπαιξε πολύ στην επίθεση με τα ακραία της μπακ, είχε μέσους που δεν φοβόντουσαν να κουβαλήσουν τη μπάλα – κυρίως ήταν γρήγορη και καθόλου προβλέψιμη. Δεν ξέρω πόση υπομονή θα υπάρξει με τον Καρντόζο, αλλά μου φαίνεται ότι ο κόουτς αυτός θα δώσει στην ΑΕΚ πράγματα και δεν θα κάνει απλά μια συλλογή από αποτελέσματα για το βιογραφικό του. Η παρουσία του κάνει τα ματς θεαματικότερα και δημιουργεί και ωραίες συζητήσεις όπως αυτή για τον Λιβάγια.

Η τύχη και το μυαλό

Το ματς του Ατρομήτου που έκλεισε τη βραδιά έμοιαζε το ακριβώς αντίθετο από αυτό της ΑΕΚ. Η ΑΕΚ σου έδινε την εντύπωση ότι θέλει να παίζει μόνο με τη μπάλα, ο Ατρόμητος έμοιαζε να μην θέλει να παίξει καθόλου με αυτή – αλλά το αποτέλεσμα που ήθελε το πήρε. Η ομάδα του Αναστασίου που δεινοπάθησε στα φιλικά έδειξε κι αυτή ότι σε αυτά έμαθε πολλά: πρώτα από όλα να αμύνεται. Τα στόπερ «έδεσαν», ο Μάνσον, ο Ούμπιντες και ο Χαρίσης είναι μια τριάδα εργατική στη μεσαία γραμμή κι ο Ατρόμητος βρήκε την όρεξη να παίξει άμυνα. Φυσικά για το τελικό 0-0 χρειάστηκαν κάποιες μεγάλες επεμβάσεις του Μέγερι και μια δόση τύχης αφού η Λέγκια είχε δυο δοκάρια – αλλά αυτά κάτι τέτοιες βραδιές είναι μέσα στο πρόγραμμα. Το πρόβλημα του Αναστασίου, όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι η ομάδα του δεν μπορεί να επαναλάβει το ίδιο ματς εντός έδρας: όσο κι αν μοιάζει ευκολότερο να το κάνεις, δεν γίνεται. Αλλά κανείς δεν απαγορεύει στον Ατρόμητο να παίξει καλύτερα: στο χέρι του είναι.

Παραφωνία της βραδιάς ήταν ο Αρης γιατί φάνηκε απροετοίμαστος απέναντι στη Μόλντε. Νομίζω ότι ο Αρης έπαιξε με σκοπό το γκολ: ο Παντελίδης πιθανότατα εκτιμούσε ότι ένα γκολ στη Νορβηγία θα κρατούσε ζωντανή την υπόθεση πρόκριση, όποιο κι αν ήταν το τελικό αποτέλεσμα. Για να βρει αυτό το γκολ χρησιμοποίησε τον Τόνσο και τον Σάσα αλλά κατάφερε μόνο να αδειάσει τη μεσαία του γραμμή. Ο Αρης δεν έπαιξε καλά κι όταν δεν παίζει καλά χάνει: το βλέπαμε και πέρυσι. Η λάθος προσέγγιση του παιγνιδιού απέναντι σε μια ομάδα με 16 νίκες σε 19 ματς στο πρωτάθλημα της και δυο προκρίσεις ήδη στο φετινό Γιουρόπα λιγκ είχε μεγάλο κόστος. Ο τρόπος που ήρθε η αποβολή του Βάσκεθ, οι τρέλες στη φάση του δεύτερου γκολ των Νορβηγών αλλά και η κίτρινη κάρτα που δέχτηκε ο Δελιζήσης τη στιγμή που μπήκε στο ματς γιατί βιάστηκε, μαρτυρούν ότι πριν από το ματς ο Αρης έχασε το μυαλό του.  Το παρήγορο είναι ότι η Μόλντε τον βοήθησε να δει τα κενά του: ο Αρης έχει πολλά «δεκάρια» και λίγους παίκτες που να τρέχουν για αυτά – χωρίς «δεκάρι» παίζεις, χωρίς τρέξιμο δεν πας πουθενά…