Ο Ολυμπιακός ταξίδεψε στην Πορτογαλία με ένα όνειρο τρελό: να κάνει αποτέλεσμα στο Οπόρτο και να μπει στη μάχη της πρόκρισης στους 16. Το ματς είναι από αυτά που μπορεί να είναι μόνο χρήσιμα. Η θα κάνει αποτέλεσμα και θα γράψει ιστορία ή θα πάρει ένα καλό μάθημα και θα πατήσει ο κόσμος του στα πόδια του. Το λέω γιατί πολλοί πετάνε στα σύννεφα μετά τη νίκη με την Μαρσέιγ. Αν ο Ολυμπιακός στις φάσεις των ομίλων χάνει συνήθως το δεύτερο ματς, μετά από ένα καλό αποτέλεσμα στο πρώτο, αυτό συνήθως συμβαίνει γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί τους ενθουσιασμούς του: κι ο Ολυμπιακός είναι όλα. Όχι μόνο ο προπονητής και η ομάδα του.  

Κάποτε ο Στέλιος Γιαννακόπουλος

Η Πόρτο ανήκει στις σελίδες της ιστορίας του Ολυμπιακού. Όταν πριν από χρόνια ο Ολυμπιακός άρχισε να παίζει στο Τσάμπιονς λιγκ νόμιζα πως θα παίζει μαζί της κάθε χρόνο και ότι κάθε χρόνο θα της βάζει γκολ ο Γιαννακόπουλος. Εναντίον της ο Ολυμπιακός έδωσε ο πρώτο του ματς στο Τσάμπιονς λιγκ τον Σεπτέμβριο του 1996: το κέρδισε με εκείνο το ιστορικό κι απίστευτο γκολ του Γιαννακόπουλου. Ο Γιαννακόπουλος έβαλε γκολ και στην ισοπαλία στο Οπόρτο με 2-2 ένα χρόνο αργότερα: μετά από ένα τρομερό λάθος του τερματοφύλακα των γηπεδούχων Κράλιτς, o Ολυμπιακός είχε ισοφαρίσει με δυο γκολ στα τελευταία πέντε λεπτά. Το 1999 οι δυο ομάδες είχαν παίξει για τελευταία φορά. Στο Ντραγκάο ο Ολυμπιακός είχε χάσει με 2-0, στην Αθήνα νίκησε με 1-0. Το γκολ φυσικά πάλι ο Γιαννακόπουλος. Μόνη διαφορά με τα προηγούμενα ότι σε αυτό το ματς ήταν προπονητής ο Μπιγκόν, στα άλλα ο Μπάγεβιτς. Ο Ολυμπιακός στο Ντραγκάο έχει μια ισοπαλία (που την πήρε το 1997 με μεγάλο πείσμα, αλλά και αρκετή τύχη) ενώ στην Αθήνα την Πόρτο την κέρδιζε συνέχεια – ακόμα κι αν δεν ήταν πολύ καλός. Βέβαια εκείνη ήταν μια άλλη Πόρτο: ήταν μια ομάδα πνιγμένη από τη νοσταλγία της κατάκτησης του κυπέλλου Πρωταθλητριών από το Φούτρε και τους υπόλοιπους το 1987, που όμως ακόμα έψαχνε τον Μουρίνιο που θα άλλαζε την ιστορία της. Τον βρήκε λίγα χρόνια αργότερα.  

Μια σούπερ Μπράγκα

Τι ομάδα είναι σήμερα η Πόρτο; Φέτος είδαμε στην Ελλάδα δυο πορτογαλικές ομάδες: την Μπενφίκα και την Μπράγκα. Η Πόρτο, για να το πω απλά, είναι μια «σούπερ Μπράγκα»: η καλύτερη εκπρόσωπος του νέου πορτογαλικού ποδοσφαίρου. Οι Πορτογάλοι (κι όχι μόνο η Πόρτο) έκαναν κάτι χρόνια να ξεπεράσουν τον Μουρίνιο και την επιτυχία του: η Πόρτο είναι μια απόδειξη ότι το κατάφεραν. Αν οι Πορτογάλοι προπονητές, για μια δεκαετία περίπου, βάσιζαν τις επιτυχίες των ομάδων τους στην ικανότητα τους να τους διδάσκουν πώς να παίζουν άμυνα, σήμερα το πράγμα δεν είναι έτσι ακριβώς και η Πόρτο του Κονσεϊσάο είναι μια ωραία απόδειξη. Δεν περιφρονεί την άμυνα, αλλά δεν βασίζεται στο πως απλά θα δυσκολέψει το παιγνίδι του αντιπάλου γιατί είναι καλά στημένη στο γήπεδο. Κρατάει μπάλα, παίζει πολύ από τα πλάγια, έχει κάθε φορά τέσσερις παίκτες που πατάνε περιοχή: κυρίως δουλεύει για τα φορ της. Και είναι ομάδα γεμάτη λύσεις: έχει πάνω από 18 παίκτες που θα μπορούσαν να βρίσκονται στην βασική της ενδεκάδα. Οι πολλές λύσεις της έδωσαν πέρυσι το πρωτάθλημα με ένα θεαματικό φινάλε μετά την επανέναρξη του πρωταθλήματος: χάρη στο rotation η ομάδα του Κονσεϊσάο είχε αθλητική φρεσκάδα. Η Μπενφίκα όχι.  

Όπως ο Ολυμπιακός…  

Ενδεικτικό των λύσεων είναι αυτό που συμβαίνει με τις μεταγραφές της: το πράγμα θυμίζει Ολυμπιακό, αφού οι νεοφερμένοι ακόμα δεν παίζουν. Η Πόρτο την τελευταία μέρα των μεταγραφών πούλησε τον Αλεξ Τέγιες στην  Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κι απέκτησε τον αριστερό εξτρέμ Φελίπε Αντερσον, από τη Γουεστ Χαμ, τον σέντερ μπακ Μαλάνγκ Σαρ από την Τσέλσι και τον μέσο Μάρκο Γκρούιτς από τη Λίβερπουλ. Κάποιος θα νόμιζε ότι είναι βασικοί: και οι τρεις καλά καλά δεν έχουν παίξει ακόμα. Και πως να παίξουν; Ο Σαρ για να μπει ενδεκάδα πρέπει να βγάλει τον Μπεμπά ή τον Πέπε. Ο Αντερσον τον Μαρτίνεθ ή τον Ντίας. Ο Γκρούιτς έχει μπροστά του τρία χαφ που παίζουν στην ίδια θέση με αυτόν: ένας, ο Ολιβέιρα, που επίσης δεν ξεκινά πάντα, είχε περάσει και από τον ΠΑΟΚ. Η Πόρτο έχει τόσες πολλές λύσεις, ώστε αυτό είναι ίσως το μόνο της πρόβλημα: δεν υπάρχει ενδεκάδα βασικών και δεν υπάρχει βασικό σχήμα. Ο Κονσείσάο στα τελευταία τρία ματς (με τη Σπορτινγκ Λισαβώνας, με τη Σίτι και με τη Ζιλ Βιθέντε) έχει αλλάξει τρεις φορές τη διάταξη και έχει χρησιμοποιήσει 17 παίκτες στις αρχικές ενδεκάδες. Δύσκολα μπορείς να μαντέψεις ποιους θα κατεβάσει απόψε. Από την άλλη αυτές οι πολλές αλλαγές δημιουργούν προβλήματα ομοιογένειας ειδικά στα μετόπισθεν: ο Κονσεϊσάο προσθέτει συχνά ένα τρίτο κεντρικό αμυντικό, αλλά σπάνια κερδίζει κάτι. Ο σκοπός του είναι απλά να βάλει η Πόρτο ένα γκολ παραπάνω.    

Μοιάζει και δεν μοιάζει

Ο Ολυμπιακός για αυτό και μόνο το λόγο έχει μπροστά του ένα παράξενο ματς καθώς «μοιάζει και δεν μοιάζει» στην Πόρτο. Ο Μαρτίνς, που από την Πόρτο έχει περάσει ένα φεγγάρι ως βοηθός προπονητή, θέλει αυτά που συνήθως ζητά και ο Κονσεϊσάο: πίεση, κατοχή, κίνηση χωρίς τη μπάλα και δουλειά για το φορ. Αλλά από την άλλη ο Μαρτίνς ποντάρει σε λίγους σχετικά παίκτες και οι όποιες παρεμβάσεις του γίνονται μέσα στο ματς, ενώ η Πόρτο προσπαθεί να έχει πάντα μια διαφορετική ενδεκάδα, μολονότι οι σταθερές αρχές του παιγνιδιού της επαναλαμβάνονται: οι ακραίοι μπακ π.χ (δηλαδή ο Ζαϊντού και ο Κορόνα) όποια κι αν είναι η αρχική διάταξη κατεβαίνουν ασταμάτητα. Και οι υπεραριθμίες στις άκρες είναι πολλές χάρη και στον Μαρτίνες και στον Νακαζίμα και στον Μαναφά και στον Ουρίμπε. Ολοι ξέρουν να παίζουν για τον συμπαίκτη.  

Η κριτική που δεν έγινε

Για το ματς με την Μαρσέιγ η αλήθεια είναι πως στον Ολυμπιακό έγινε λίγη κριτική: η νίκη ήταν τέτοια, που δεν επέτρεψε καμία σχεδόν συζήτηση. Κάποιες αδυναμίες όμως που φάνηκαν σε εκείνο το ματς πρέπει να μην επαναληφθούν. Ο Ολυμπιακός δεν έβγαλε τις αντεπιθέσεις που έπρεπε, όχι μόνο γιατί ο Μαρτίνς δεν θέλει ν ακούει για αντεπιθέσεις, αλλά και γιατί υπήρχε λίγη κίνηση στο γήπεδο: έγινε επικίνδυνος μόνο όταν ανέβηκε πολύ στο δεύτερο ημίχρονο. Επίσης ο εγκλωβισμός του Βαλμπουενά (σε ένα μεγάλο μέρος του παιγνιδιού) είχε αποτέλεσμα να μην υπάρχει σχεδόν καθόλου κάθετο παιγνίδι. Και η απουσία του Καμαρά, ακόμα κι αν χάρη στον Ενβιλά δεν φάνηκε στην αμυντική λειτουργία, φάνηκε στην άλλη πλευρά του γηπέδου. Πρέσινγκ ψηλά υπήρχε λίγο.

Γιατί σημειώνω πράγματα που έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη; Γιατί αν δεν σκοράρει ο Ολυμπιακός στο Ντραγκάο δύσκολα θα κάνει αποτέλεσμα. Και η απουσία του Μπα από την άμυνα θα κάνει την αντιμετώπιση του Μαρενγκά ή του Εβανίλσον δύσκολη υπόθεση αφού και ο Σισέ και ο Σεμέδο δεν παίζουν μαν του μαν ποτέ. Δεν αποκλείω μάλιστα ο Κονσεϊσάο που αυτό το ξέρει να βάλει και τον Εβανίλσον στην αρχική ενδεκάδα και να παίξει με δύο φορ.   

Μπορεί μόνο αν σκοράρει

Στο Τσάμπιονς λιγκ η τελευταία εκτός έδρας νίκη του Ολυμπιακού με ομάδα του ομίλου πρέπει να είναι στη Μασσαλία τον καιρό του Βαλβέδρε. Τελευταία γενικά με την Ντινάμο Ζάγκρεπ τον Οκτώβρη του 2015. Φέτος μακριά από το Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός είναι χωρίς νίκη. Στα Γιάννινα και στην Λευκωσία τα πρώτα του ημίχρονα ήταν άσχημα και άδεια από φάσεις: αν κάνει κάτι τέτοιο στο Ντραγκάο δεν έχει τύχη. Αν παίξει, αν δηλαδή τον αισθανθεί η άμυνα της Πόρτο, μπορεί να κάνει πολλά. Θα δούμε αν μπορεί…