Ο Χουάν Ραμόν Ρότσα πρέπει να ανησυχεί: ο εφετινός ΠΑΟ κέρδισε και τον Αρη συνεχίζει την προέλασή του, έφτασε τις εννέα νίκες στα εννέα πρώτα ματς του πρωταθλήματος ισοφαρίζοντας το ρεκόρ που έκανε η δική του ομάδα το 1994 και πάει στο Βόλο για να το σπάσει. Το πρωτάθλημα που κάνει ο ΠΑΟ θυμίζει όλο και πιο πολύ τα δυο τελευταία που κέρδισε ο Ολυμπιακός, χτίζοντας μεγάλες διαφορές από τους διώκτες του χάρη σε τεράστια σερί θετικών αποτελεσμάτων. Ο ΠΑΟ, με τη χθεσινή του δύσκολη νίκη, βάζει στην ΑΕΚ την υποχρέωση να κερδίσει στη Λειβαδιά για να μείνει στο -6. Λογικά θα το κάνει. Απλά το γκολ του Σπόραρ στο 90΄μεγάλωσε λίγο την πίεση της για νίκη.

Το λάθος του Πάρντιου

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, κόντρα σε όσα κυκλοφορούσαν, κράτησε εκτός αρχικής ενδεκάδας τους Σπόραρ και Αϊτόρ κρίνοντας ότι δεν είναι απολύτως έτοιμοι. Ο Γιοβάνοβιτς προτίμησε τον Ιωαννίδη μάλλον γιατί πίστευε πως ο Αρης δεν έχει στα μετόπισθεν τους καλύτερους χειριστές της μπάλας και πως ο τρεχαλιτζής Ελληνας επιθετικός (ο μόνος Ελληνας στον αγωνιστικό χώρο…) θα μπορούσε να παίξει και πολύ για τον Παλάσιος, αλλά και τον Βέρμπιτς που θέλει ένα φορ να του δημιουργεί χώρους. Και τον Αϊτόρ και τον Σπόραρ τους έριξε στο γήπεδο όταν έπεσε η ένταση του ματς – ο πρώτος δεν πρόλαβε να βοηθήσει γιατί τραυματίστηκε και βγήκε ο δεύτερος βρήκε όμως το γκολ της νίκης σε μια στατική φάση στις καθυστερήσεις κι ενώ ο Αρης είχε οπισθοχωρήσει.  

Σε ένα ακόμα ματς ο ΠΑΟ έκανε ό,τι ακριβώς περιμένει όποιος τον ξέρει: φρόντισε να μην απειληθεί και κράτησε καλά τη μπάλα πολιορκώντας τον αντίπαλο χωρίς ωστόσο να είναι καταιγιστικός. Εκμεταλλεύτηκε κυρίως την δυνατότητα του Πέρεζ να κινεί τους ακραίους και να εκμεταλλεύεται το πλάτος του γηπέδου. Οποια ομάδα δεν έχει καλά ακραία μπακ (και δεν προστατεύει καλά τις πλάγιες γραμμές της γενικά) είναι δύσκολο να κρατήσει τον ΠΑΟ: θα λεγα απίθανο. Ο Αρης το προσπάθησε και για ένα μεγάλο διάστημα του παιγνιδιού και το έκανε καλά καθώς ο Αλαν Πάρντιου χρησιμοποίησε ως βασικό αντί του τραυματία Μαντσίνι τον ακραίο μπακ Εμπακατά για να καλύψει τον Ουμπάτζιο – είναι να απορείς γιατί στο 80΄τον έβγαλε από το ματς για να χρησιμοποιήσει τον Ντιόπ: ίσως η μόνη εξήγηση για αυτό να είναι η κούραση του Ετέμπο που ήταν από τους καλύτερους. Ο ΠΑΟ εκμεταλλεύτηκε το δώρο, έπαιξε πολύ από την πλευρά που ο Πάρτνιου άδειασε και επί της ουσίας από εκεί βρήκε και τη φάση του γκολ. Ο Σπάραρ κάνει τέσσερις τελικές σε 15 λεπτά και οι τρεις προκύπτουν από την άδεια πλευρά του Αρη.   

Στην στατιστική οι τελικές του ΠΑΟ δεν ήταν λίγες, στην πραγματικότητα ο πρωτοπόρος στο δεύτερο ημίχρονο έκανε επιθετικά λίγα. Πόνταρε πάλι στην μεθοδικότητα και όχι στην ποιότητα του, αλλά παρά τις δυσκολίες, θα είχε προηγηθεί πιο νωρίς αν ένα γκολ που προέκυψε μετά από μια καραμπόλα σε σουτ του Μπερνάρ στο 65΄δεν ακυρωνόταν από το VAR ως επιθετικό φάουλ: η απόφαση χωράει όση συζήτηση και το πρόσφατο πέναλτι που κέρδισε ο Αϊτόρ στο ματς με τον Αστέρα. Ο τραυματισμός του Αϊτόρ, που μπήκε στο 79΄για να βοηθήσει και βγήκε στο 83΄πονώντας ήταν η μόνη κακή είδηση για τον Γιοβάνοβιτς, διότι ο Αϊτόρ χθες έλειψε. Θα λεγα μάλιστα ότι η διαφορά του ΠΑΟ σε σχέση με προηγούμενα ματς ήταν ότι αντί του Αϊτόρ έπαιξε ο Βέρμπιτς. Ο Βέρμπιτς ήταν από τους καλύτερους, είχε τρεις τελικές προσπάθειες, πήγε δυο φορές να ρίξει τη Λεωφόρο επιχειρώντας να σκοράρει με ανάποδο ψαλίδι, χτύπησε το φάουλ που έδωσε στον Σπόραρ τη δυνατότητα να σκοράρει. Αλλά παίζει τη θέση εντελώς διαφορετικά από τον Αϊτόρ, συμμετέχει λίγο, κυνηγάει πιο πολύ την πιθανότητα να φτάσει σε θέση βολής παρά τις συνεργασίες κι αυτό αλλάζει πολύ τον τρόπο επίθεσης του ΠΑΟ, που αν χάσει τον Αϊτόρ μεσοεπιθετικά θα αλλάξει.

Μιλώντας για τρόπους επίθεσης ο Αρης έχει δυστυχώς συνεχώς και λιγότερους. Χθες είχε όρεξη, κράτησε τη μπάλα, μόχθησε και κλείστηκε μόνο στο τέλος, όταν ο πολύ καλός Ετέμπο έμεινε από δυνάμεις και οι αλλαγές δεν έδωσαν τίποτα. Όμως οι τελικές του προσπάθειες είναι μετρημένες – σε ένα ακόμα εκτός έδρας ματς η αντίπαλη άμυνα δεν ένιωσε τους επιθετικούς του. Κι έτσι βαθμό δύσκολα κάνεις. Μου προκαλεί επίσης απορία η κακή κατάσταση του Πάλμα: ξεκίνησε τη σεζόν με καταπληκτικές εμφανίσεις και πλέον δεν προσφέρει ούτε ως αλλαγή – χθες αποβλήθηκε. Οσο για την άμυνα ζώνης στα στημένα είναι στην περίπτωσή του παράδειγμα προς αποφυγή: χθες τρεις παίκτες του δεν είδαν την κίνηση του Σπόραρ στο δεύτερο δοκάρι. Ο Πάρντιου για την ώρα πιο πολύ τον μπερδεύει, παρά τον βοηθά.

Υπογραφές Μπιέλ και Βαλμπουενά

Κάτι ανάλογο συνέβη και στο Αγρίνιο, όπου ο Ολυμπιακός κέρδισε για πρώτη φορά τα τρία τελευταία χρόνια εύκολα, έστω κι αν σπατάλησε ένα ολόκληρο ημίχρονο στο οποίο κρατούσε τη μπάλα χωρίς να κάνει ευκαιρίες. Η έλλειψη επιθετικών προσπαθειών από τον Παναιτωλικό, που απλά έπαιξε ένα τίμιο «ταμπούρι» έχοντας ως καλύτερο τον διαιτητή Γκάμαρη, επέτρεψε στον Ολυμπιακό να στρατοπεδεύσει στα πέριξ της περιοχής του γηπεδούχου και να βρει δυο πανέμορφα γκολ – ένα με τον Μπιέλ κι ένα με τον Βαλμπουενά, που στο Αγρίνιο σεληνιάζεται και κάνει καταπληκτικά πράγματα  στο λίγο χρόνο που συνήθως αγωνίζεται. Πέρυσι πήρε ένα πέναλτι με το οποίο ο Ελ Αραμπί έκρινε το ματς μετά από βάναυσο μαρκάρισμα του τερματοφύλακα Μελισσά. Πρόπερσι έδωσε την ασίστ του γκολ της νίκης στον Μαροκινό σχεδόν μπουσουλώντας. Φέτος έδειξε στον Μπιέλ πως όμορφα γκολ σαν το δικό του μπορεί να βάζει κι αυτός.

Κατά τα άλλα το ματς δεν έκανε σοφότερο κανένα. Η ενδεκάδα του Μίτσελ ήταν απλά η κατάλληλη για το συγκεκριμένο ματς: δεν νομίζω πως μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι αυτή την ενδεκάδα θα την δούμε και με την Λαμία πχ, όταν ο Ολυμπιακός έπαιξε το ματς χωρίς εξτρέμ. Στα καλά της βραδιάς η όρεξη του Χάμες, η αρμονική συνύπαρξη του Εμβιλά με τον Χουάνκ ίσως για πρώτη φορά, η καλή εμφάνιση Μπιέλ μετά από καιρό και σίγουρα η παρουσία του Ντόι που παίζει καλά και με τη μπάλα – τα ματς που έδωσε με τον Ολυμπιακό Β’ σε θέση αμυντικού χαφ πέρυσι φαίνονται. Ομως η επιθετική ανυπαρξία του Παναιτωλικού δεν επιτρέπει σοβαρά συμπεράσματα: είδαμε ένα ακόμα ματς που ο Ολυμπιακός τελείωσε με τρία «δεκάρια» πίσω από το φορ, μια πειραματική μεσαία γραμμή και μια ασυνήθιστη άμυνα. Το μόνο συμπέρασμα είναι ότι κάποιες μονάδες του ατομικά μπορεί να πάρουν χρήσιμες πρωτοβουλίες. Αμφέβαλε κανείς;

Το σερί του Βόλου, η τραμπάλα του ΠΑΟΚ  

Αν συμπεράσματα μπορεί να βγουν είναι για τον Βόλο και τον ΠΑΟΚ. Ο Βόλος πέρασε άνετα από το Περιστέρι: ο Ατρόμητος χάθηκε μετά τον τραυματισμό του Μουνίθ, που αποχώρησε στο 26΄, ο Φερνάντεζ έκανε ό,τι ήθελε σχεδόν ανενόχλητος, αλλά συνολικά ο Βόλος έδειξε αυτό που είναι το πιο σημαντικό από τα χαρακτηριστικά του, δηλαδή η απόλυτη έλλειψη άγχους. Επειδή πιστεύω πως την επόμενη αγωνιστική στο ραντεβού με τον ΠΑΟ για πρώτη φορά φέτος θα έχει άγχος (αν όχι και πίεση από την εξέδρα…) θα χει ενδιαφέρον το ματς: θα είναι το λιγότερο απλό και σαφώς το περισσότερο δύσκολο από όσα έχει δώσει μέχρι τώρα. Ο ΠΑΟΚ από τη μεριά του απλά ματς δεν δίνει, διότι έχει ένα μοναδικό τρόπο να κάνει τη ζωή του δύσκολη χαμένος σε παράξενες προτεραιότητες. Στο πρώτο ημίχρονου του παιγνιδιού με τον Αστέρα έμοιαζε άδειος, σαν το πρωτάθλημα του να ολοκληρώθηκε με τη νίκη του στο Καραϊσκάκη – γεγονός που αποτελεί παλιό του μόνιμο κουσούρι, μου κανε εντύπωση ότι το κατάλαβε και το υπογράμμισε κι ο Κούρτιτς που έχει ενάμισι χρόνο στην Ελλάδα.

Ο ΠΑΟΚ αξιολογεί τα ματς διαφορετικά κι αυτό το καταλάβαινες από την απόλυτη έλλειψη συγκέντρωσης που τον χαρακτήριζε μέχρι να βρεθεί να χάνει με 0-2 από ένα Αστέρα Τρίπολης που είχε του κόσμου τις απουσίες κι έπαιξε παράταση με τον Ατρόμητο στο κύπελλο μεσοβδόμαδα. Ο ΠΑΟ μάζεψε το πράγμα με γκολ – πέναλτι του Κούρτις και ένα γκολ ισοφάρισης του Ολιβέιρα με τη λήξη, αλλά είναι σαν να πέταξε ότι κέρδισε με τη νίκη με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Εχασε επίσης τους Λύρατζη – Τσιαούση για μήνες, αλλά τουλάχιστον ξαναβρήκε τον Ολιβέιρα και δεν το λέω γιατί σκόραρε στο 96΄: και στο κακό διάστημα του ΠΑΟΚ ήταν από τους διασωθέντες. Ενώ επανήρθε η γκρίνια για τον Λουτσέσκου, ο ΠΑΟΚ την επόμενη Κυριακή θα παίξει με την ΑΕΚ τα ρέστα του για να μείνει σχετικά κοντά στην κορυφή. Εχει χτίσει καλή παράδοση με την Ενωση – πέρυσι πχ δεν έχασε κανένα από τα τέσσερα ματς μαζί της. Αλλά άλλο πέρυσι κι άλλο φέτος…