Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε τη δουλειά και κατέκτησε το πρωτάθλημα στο μπάσκετ με τον τρόπο που έπρεπε: με μια άνετη νίκη σε ένα κατάμεστο ΣΕΦ και ένα πάρτι ειδικά αφιερωμένο στον τεράστιο Γιώργο Πρίντεζη. Για τον Πρίντεζη θα γράψω κάτι αναλυτικότερα την επόμενη εβδομάδα. Για την ολοκλήρωση της σειρά των τελικών θέλω απλά να πω ότι συνιστά μεταξύ άλλων κι ένα μεγάλο μάθημα. Για όλους μας.

Νέντοβιτς και Παπαγιάννης συγκινητικοί

Η σειρά ολοκληρώθηκε με πολλά που δεν είχαμε δει στα προηγούμενα δυο ματς – κι έτσι έπρεπε, ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή απορία για το γιατί κέρδισε εύκολα ο Ολυμπιακός: κέρδισε γιατί ήταν πολύ ανώτερος κι αν ο Γιώργος Μπαρτζώκας ήταν πιο προσεχτικός στο πρώτο ματς της σεζόν με τον ΠΑΟ (το κατά τη γνώμη μου πιο εύκολο) ο Ολυμπιακός θα είχε τελειώσει την σεζόν του στην Ελλάδα μόνο με νίκες.

Ο Παναθηναϊκός ήθελε να δει ένα μεγάλο ματς του Παπαγιάννη και του Νέντοβιτς: ο Παπαγιάννης πάλεψε και στο δεύτερο ματς (μετά την αιχμαλωσία του από τον Φαλ στο πρώτο) και χθες παραδόθηκε τελευταίος κάνοντας πολλά και σπουδαία. Ο Νέντοβιτς δεν υπήρχε στα δυο πρώτα παιγνίδια και χθες θέλησε να πάρει το ματς μόνος του: ήταν καταπληκτικός για ένα ημίχρονο, αλλά πολύ μόνος. Οι δυο παίκτες αυτοί ήταν η μεγάλη ελπίδα του ΠΑΟ για να είναι ανταγωνιστικός: αποδείχτηκε πως δεν έφταναν παρόλο που χθες έδωσαν τα πάντα. Ο Παπαγιάννης είχε 15 πόντους (7/8 δίποντα), 10 ριμπάουντ και 3 τάπες. Ο Νέντοβιτς, που χάλασε τα στατιστικά του στο τέλος, είχε 23 πόντους (5/9 δίποντα, 3/9 τρίποντα, 4/5 βολές), αλλά στο καλύτερο τον φρέναρε αυτή τη φορά ο Λαρεντζάκης αρχικά και ο ΜακΚίσικ στο τέλος. Τρίτος παίκτης να βοηθήσει - ειδικά επιθετικά - δεν υπήρχε.

Στο κάδρο «Λάρι», Σακίλ, Σάσα  

Αλλά κι ο Ολυμπιακός είχε την ανάγκη να βάλει στο δικό του κάδρο πρωταγωνιστές που στους δυο προηγούμενους τελικούς δεν είχαμε δει. Χθες ήταν η βραδιά που φάνηκε ξανά η χρησιμότητα του Λαρεντζάκη (που ήρθε από τον πάγκο κι έδωσε λύσεις στο δεύτερο δεκάλεπτο που έκρινε το ματς), η πρόοδος του ΜακΚίσικ (που έχει εξελιχτεί μέσα στη σεζόν και σε εξαιρετικός αμυντικός), η δυνατότητα προσφοράς του Ζαν Σαρλ που χθες έδωσε πιο πολλά από τον Χασάν Μάρτιν. Βέβαια υπεράνω όλων ήταν χθες ένας καταπληκτικός Βεζένκοφ κι έτσι έπρεπε: στο τελευταίο ματς της σεζόν όφειλε να θυμίσει ότι ήταν ο σταθερότερος μέσα στη  σεζόν και φυσικά να τιμήσει με ένα μεγάλο ματς τον Πρίντεζη τη στιγμή που θα ολοκληρωνόταν η «παράδοση – παραλαβή» όχι απλά μιας θέσης, αλλά ενός ρόλου. Ο Βεζένκοφ είναι ιδανικός διάδοχος του Πρίντεζη (κι ας αγωνίζεται στη θέση 4 ολότελα διαφορετικά) γιατί έχει πάνω από όλα το ήθος, την ψυχραιμία και το coolness του απερχόμενου αρχηγού.              

Από τη σειρά δεν θα μπορούσε να λείπει και ένα κακό δεκάλεπτο του Ολυμπιακού – το χθεσινό τρίτο θύμισε πιο πρόβλημα η ομάδα πρέπει να λύσει του χρόνου. Καλά είναι τα τρίποντα και οι αιφνιδιασμοί, αλλά χρειάζεται και λίγο πιο πολύ παιγνίδι στο ποστ και λίγο πικ ελ ρόλ κι ας μην τρελαίνεται για αυτά ο Μπαρτζώκας. Που είχε τόση εμπιστοσύνη στην επίθεση της ομάδας που στα time out μιλούσε μόνο για άμυνα.

Ματς βέβαια επί της ουσίας δεν υπήρξε. Παρά τους ηρωϊσμούς του Νέντοβιτς και το μεστό παιγνίδι του Παπαγιάννη ο Ολυμπιακός πέτυχε 30 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο επιβάλλοντας ένα ρυθμό που ο ΠΑΟ δύσκολα θα μπορούσε να ακολουθήσει, αν και χθες προσπάθησε να παίξει πιο γρήγορα. Στο ημίχρονο ο Ολυμπιακός ήταν στο +15 και τη διαφορά την είχε χτίσει με τη δεύτερη πεντάδα του. Ο ΠΑΟ έδωσε την εντύπωση ότι έκανε ότι μπορούσε αλλά μπορούσε λίγα. Γιατί; Γιατί εδώ και χρόνια πορεύεται με ένα και μόνο σχέδιο: το πώς θα φτιάξει μια ομάδα που θα κερδίσει τον Ολυμπιακό. Κι όχι μια ομάδα που θα παίξει μπάσκετ.

Από τον καιρό του Ζέλικο

Ο,τι συμβαίνει φέτος έρχεται από μακριά: από τον καιρό που ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έφυγε από τον Παναθηναϊκό. Τότε ξεκίνησε η εποχή που οι προπονητές θα μετρούσαν ελάχιστα. Οι παίκτες και το αφεντικό (όχι με αυτή τη σειρά απαραίτητα), μετά τη φυγή του Ομπράντοβιτς, ήταν σημαντικότεροι. Από το 1987 (όταν και ανέλαβε την ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού ο Παύλος Γιαννακόπουλος) μέχρι το 2012, οι «πράσινοι» είχαν στον πάγκο τους δέκα διαφορετικούς προπονητές. Μόλις τρεις χρονιές υπήρξαν αντικαταστάσεις προπονητών μεσούσης της σεζόν. Από το 2012 και μετά οι μόνοι που κατάφεραν να ξεκινήσουν και να ολοκληρώσουν σεζόν στον Παναθηναϊκό ήταν ο Αργύρης Πεδουλάκης (2012-2013) και ο Τσάβι Πασκουάλ (2017-2018). Σε δέκα χρόνια υπήρξαν εννέα αντικαταστάσεις προπονητών: ο ΠΑΟ άλλαξε προπονητή ακόμα και όταν ο Ολυμπιακός ήταν στην Α2. Γιατί; Διότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος μοιάζει να μην πιστεύει ότι ένας προπονητής δικαιούται να έχει το χρόνο για να φτιάξει μια ομάδα. Και γιατί όλα αυτά τα χρόνια που ο ΠΑΟ δεν έχει αγωνιστεί σε Final 4 της Ευρωλίγκας, για να σωθεί η σεζόν η ομάδα έπρεπε να κερδίσει το πρωτάθλημα – το πώς δεν είχε σημασία. Μόνο που οι νίκες και η πρόοδος είναι διαφορετικά πράγματα.

Ο τελευταίος προπονητής που βελτίωσε παίκτες στον ΠΑΟ ήταν ο Πιτίνο, όσο δούλεψε: η πρόοδος του Παπαγιάννη πχ είναι έργο του. Ακούω ολοένα και πιο συχνά να γίνονται συγκρίσεις ανάμεσα στον Βεζένκοφ και στον Παπαπέτρου πχ. Δεν ξέχασε το μπάσκετ ο Παπαπέτρου: απλά παίζει σε μια ομάδα που κάθε χρόνο χτίζεται για να κερδίσει τον Ολυμπιακό – κι όχι για να παίξει μπάσκετ. Εφεραν πχ τελευταία στιγμή τον Σίβα ένα κοντό γκαρντ για να αντιμετωπίσει τον Σλούκα και απέκτησαν τον Πάρις Λι γιατί με την Μονακό τον είδαν να δυσκολεύει τον κουμανταδόρο του Ολυμπιακού: με εμμονές τέτοιου είδους δεν παίζεις μπάσκετ – ο Σλούκας έβαλε σε τρια ματς 16, 20 και 14 πόντους. Αν στον ΠΑΟ δεν καταλάβουν πως η σεζόν έχει πολλά ματς που ο κόσμος περιμένει, και όχι μόνο τα ματς με τον Ολυμπιακό που κρίνουν τους ελληνικούς τίτλους, του χρόνου θα πάνε χειρότερα. Και δεν είναι απλά θέμα χρημάτων: ο Ολυμπιακός με την απόφασή του να φύγει από την Α1 και την χιονοστιβάδα των αλλαγών που αυτή δημιούργησε, δεν παίζει πια με δηλητηριασμένο μυαλό κι αυτό βγάζει μάτια. Οσο για τις περίφημες αποκαλύψεις που ο Γιαννακόπουλος προανήγγειλε για διαιτητές καλώς να γίνουν. Και να ρθουν και ξένοι διαιτητές. Για να δούμε να γίνεται πράξη και το μοναδικό αίτημα του #MexriTelous που ακόμα δεν δικαιώθηκε.

Τρία χρόνια μπροστά

Ο Ολυμπιακός έδειξε ότι οι σπουδαίες ομάδες γίνονται αξιοποιώντας το χρόνο: όσοι νόμιζαν ότι η προ τριετίας απόφασή του να φύγει από την Α1 θα ήταν καταστροφική, τον βλέπουν σήμερα τρία χρόνια μπροστά από τον αντίπαλό του. Το πιο σημαντικό δεν είναι τα θεαματικά αποτελέσματα που είχε στη σεζόν του: είναι ότι την ομάδα του τη λαχταράει ο κόσμος του που καταλαβαίνει πως με μια δυο προσθήκες θα είναι και του χρόνου εξαιρετική γιατί ξέρει να παίζει μπάσκετ. Αν οι τιμές στα διαρκείας είναι αυτές που πρέπει, ο Ολυμπιακός θα κάνει ρεκόρ: η προσμονή και η αγάπη έχουν χτυπήσει κόκκινο! Ερυθρόλευκο για την ακρίβεια.  

Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος είπε ότι το #ΜexriTelous έφερε το νταμπλ. Στον ΠΑΟ έκαναν ότι μπορούσαν φέτος για να κάψουν επικοινωνιακά αυτό το σύνθημα. Γράφτηκαν παραμονές των τελικών απίθανα πράγματα του τύπου «ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε τίποτα παρά ένα κύπελλο», «δεν υπάρχει επιτυχία που λέγεται Final 4» κτλ, όλα για να κρύψουν το προφανές: ότι είναι μια από τις σπάνιες φορές που ένα σύνθημα με τη λέξη «τέλος», γίνεται το μυστικό μιας νέας αρχής. Ο κόσμος του Ολυμπιακού από αυτό άντλησε δύναμη. Κι ο Ολυμπιακός είναι η δύναμη του κόσμου του.