Βρήκα το βίντεο στο διαδίκτυο μετά από υπόδειξη φίλων και το παρουσιάζω για να θυμηθούμε ότι ο τελικός του κυπέλλου είναι μια μεγάλη γιορτή των οπαδών κυρίως όχι μόνο στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες που έχουν ακριβό ποδόσφαιρο, αλλά και σε χώρες όπως η Δανία. Το βλέπεις και θαυμάζεις αυτό το γιγάντιο ποτάμι των οπαδών της Μπρόντμπι που πηγαίνουν όλοι μαζί στο γήπεδο τραγουδώντας και φωνάζοντας συνθήματα, όπως παντού κάνουν οι οπαδοί.

Κέρδισαν και το κύπελλο, αλλά όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς αυτό είναι το λιγότερο. Το πανηγύρι πριν το ματς, οι ώρες της μεγάλης αναμονής, η χαρά και η προσδοκία είναι στην συγκεκριμένη ιστορία σημαντικότερα από την κατάκτηση του τρόπαιου. Κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει: σημασία έχει ποιος το πράγμα το χαίρεται περισσότερο. Εδώ κανείς δεν χαίρεται, πέρα από διάφορους άρρωστους. Η κάποτε γιορτή που λέγεται κύπελλο Ελλάδος έχει μετατραπεί σε μια ευκαιρία για επεισόδια: ήδη οι προφεστιβαλικές εκδηλώσεις ξεκίνησαν – χθες βράδυ έπεσε στην Αθήνα αρκετό ξύλο.      

Η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ θα διεκδικήσουν απόψε το βράδυ στον τελικό του ΟΑΚΑ ένα κύπελλο Ελλάδος σε ένα τελικό που προκαλεί καιρό τώρα στους άρχοντες του ποδοσφαίρου μας ένα πλήθος από πονοκεφάλους. Δεν τους λυπάμαι: καλά να πάθουν. Η αγωνία τους για το τι θα συμβεί το βράδυ είναι το τίμημα που πληρώνουν για το γεγονός ότι όλοι τους θέλουν να είναι πρωταγωνιστές στο χώρο του ποδοσφαίρου μας, μετατρέποντας αυτό που είναι ένα δημοφιλέστατο λαϊκό παιγνίδι σε ένα παρασκηνιακό νταραβέρι με χαλίφηδες, δράκους και τίγρηδες. Αν τρέμουν γιατί μπορεί να γίνουν επεισόδια, καλά να πάθουν.

Η τέχνη του μπάχαλου

Σε όλη την Ευρώπη οι τελικοί των κυπέλλων είναι γιορτές του ποδοσφαίρου, ακόμα κι αν πουθενά πλέον το κύπελλο δεν θεωρείται κάποιου τύπου σπουδαίου τρόπαιο: ούτε καν στην Αγγλία, άλλο αν ο προπονητής της Τότεναμ κ. Ποκετίνο, που τόλμησε να το πει δημόσια, προκάλεσε την οργή των συντηρητικών Βρετανών. Στις χώρες της Ευρώπης τέτοια μέρα πρωταγωνιστές είναι οι ποδοσφαιριστές και οι ομάδες και δίπλα τους ακριβώς οι οπαδοί που ζουν την δική τους χαρά. Εδώ αντιθέτως την προσοχή την διεκδικούν αποκλειστικά οι θεσμικοί άρχοντες, που μετέτρεψαν το ποδόσφαιρο σε τσιφλίκι τους για να δίνουν το δικό τους σόου. «Ξέρεις κάτι» μου έλεγε πριν λίγες μέρες ένας φίλος από την Θεσσαλονίκη, «φοβάμαι ότι θα γίνουν επεισόδια, γιατί φέτος στο σόου της διάλυσης του ποδοσφαίρου μας πρωταγωνιστές ήταν οι κουστουμάτοι. Στον τελικό μπορεί να αναλάβουν δράση οι χουλιγκάνοι για να τους δείξουν ότι την τέχνη του μπάχαλου την ξέρουν καλύτερα». Ολοι αυτό φοβούνται.

Κουμπούρια και Μάο Μάο   

Φέτος είναι αλήθεια ότι πολλοί κουστουμάτοι έδωσαν το δικό τους ρεσιτάλ. Οι περσινοί διεκδικητές του χειρότερου τελικού όλων των εποχών ανταμείφθηκαν για τις υπηρεσίες τους κι έγιναν σύμβουλοι της ΕΠΟ, με τα χειροκροτήματα της κυβέρνησης, που ονόμασε την επιστροφή των τεράτων, «εξυγίανση». Στο πρωτάθλημα είδαμε δικαστές να βγάζουν σκανδαλώδεις αποφάσεις μετά τα μεσάνυχτα, αστυνομικούς διευθυντές να δίνουν συγχαρητήρια σε χουλιγκάνους που κατέστρεψαν γήπεδα, παράγοντες να μπουκάρουν οπλισμένοι στον αγωνιστικό χώρο και ν’ αλλάζουν αποφάσεις διαιτητών, άλλους να αποκαλούν τους αντιπάλους τους «Μάο Μάο» κι άλλους να χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για χυδαίες αναρτήσεις. Όλοι αυτοί έβγαλαν από τα ρούχα τους τους επιτηρητές της FIFA, που ζητώντας την αποβολή της Ελλάδας από τις ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, κατέδειξαν αυτό που όλοι γνωρίζουμε: το ποδόσφαιρό μας δεν έχει καμία σχέση με αυτό των υπολοίπων χωρών. Η δεύτερη απόδειξη της προβληματικότητας του, μετά την απειλή του Grexit, είναι το άγχος όλων των ανευθυνοϋπευθύνων για τη διεξαγωγή του τελικού απόψε. Ο φόβος τους είναι η επίγνωσή της ανικανότητας τους.

Προεδράρες και καραγκιοζοπαίχτες  

Χθες για πρώτη φορά δεν έγινε κοινή συνέντευξη Τύπου των προπονητών και οι δημοσιογράφοι ειδοποιήθηκαν να πάνε μόνο στη συνέντευξη του προπονητή της ομάδας που υποστηρίζουν (!) - απίστευτα πράγματα. Κακώς έγιναν βέβαια και οι συνεντεύξεις, αφού στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε ποδοσφαιριστές, ούτε προπονητές, που να μπορούν να πουν κάτι που να έχει σχέση με το ποδόσφαιρο: και όσοι μιλάνε παραγοντίζουν, αφού οι παράγοντες είναι οι σταρ. Παράγοντες αγοράζουν ψήφους στις εκλογές της ΕΠΟ για να βάλουν στην ομοσπονδία τους ανθρώπους τους. Kάποιοι τηλεφωνούν δεξιά κι αριστερά παίζοντας τους προστάτες των διαιτητών, ώστε να μπορούν να τους λένε πόσο τους αγαπούν – η εναλλακτική είναι να τους πλακώνουν στο ξύλο. Τα ματς τα κερδίζουν οι «προεδράρες», που ακόμα κι αν μπουκάρουν στο γήπεδο με μπράβους θα βρουν καλοθελητές να τους δικαιολογήσουν ακόμα και στα έδρανα του Κοινοβουλίου. Υπουργοί και υφυπουργοί ασχολούνται με δικαστές, διαιτητές, παράγοντες ομοσπονδιών, αστυνομικούς διευθυντές, θέλουν ακόμα και να πληρώσουν για το VAR ή να βρουν τηλεοπτικά συμβόλαια στις ομάδες, παίζοντας το ρόλο πότε του σωτήρα και πότε του σερίφη. Όποιοι λίγκες και ομοσπονδίες διοικούν ούτε ξέρουν για ποιο λόγο επιλέχτηκαν: πλην ελαχίστων εξαιρέσεων εκπροσωπούν τη θέληση του εκάστοτε μεγάλου. Το ποδόσφαιρό μας δεν έχει ούτε αυτοτέλεια, ούτε αυτοοργάνωση, ούτε διοικητική αυτονομία, ούτε μια σοβαρή έστω διοίκηση: είναι κάτι σαν παράσταση καραγκιόζη, όπου βλέπεις παντού σκιές κι ακούς χωρατά συνήθως κακόγουστα κι αν υπάρχει μια βεβαιότητα είναι ότι οι καραγκιοζοπαίχτες κάνουν καλή δουλειά. Όταν όμως φτάνει ο τελικός του κυπέλου, το ποδόσφαιρο εκδικείται όλους όσους το οδήγησαν εδώ που βρίσκεται, διότι οι καραγκιοζοπαίχτες είναι πανεύκολο να εκτεθούν. Πρέπει να γίνει ένας αγώνας με οπαδούς και των δυο ομάδων, να υπάρξουν κανόνες ασφάλειας, να προκύψει ένας τελικός νικητής στο γήπεδο. Και ξαφνικά όλοι κατανοούν ότι μπορεί να ασχολούνται με ένα σωρό άλλα, όμως το πώς θα διοργανώσουν ένα απλό ματς δεν το ξέρουν γιατί με το πραγματικό ποδόσφαιρο δεν ασχολήθηκαν ποτέ τους.

Κάθε χρόνο και λιγότεροι

Πριν από επτά χρόνια στον τελικό Παναθηναϊκός – Αρης οι ομάδες είχαν πάρει από τριάντα χιλιάδες εισιτήρια. Πριν από τέσσερα χρόνια ο ΠΑΟ και ο ΠΑΟΚ είχαν πάρει από 24 χιλιάδες: μιλάω για τελικούς που έγιναν στο ΟΑΚΑ. Φέτος πήραν κάτι περισσότερο από 17 χιλιάδες. Ενδιαμέσως ο Κοντονής είχε κάνει ένα τελικό χωρίς καθόλου θεατές. Ζούμε εποχές απόλυτης αθλιότητας όπου το Κράτος μικραίνει τον αριθμό των θεατών στο γήπεδο, λες και μιλάμε για θέαμα που απαγορεύεται να δει ο κόσμος. Αυτό το κράτος δεν τιμώρησε κανένα ουσιαστικά για το περσινό αίσχος του τελικού του Βόλου: η εισαγγελική έρευνα πήγε στην άκρη, για τους διοργανωτές δεν υπήρξε καμία κύρωση, συνελήφθησαν και αφέθηκαν ελεύθεροι κάτι φουκαράδες – κυρίως ξένοι κι απολύθηκε ο υπεύθυνος ασφαλείας της ΕΠΟ γιατί τους είχε προειδοποιήσει ότι τα κάνουν όλα λάθος και στον τελικό θα πέσει ξύλο. Λέμε ότι αν γίνουν επεισόδια θα έχουμε Grexit. Ας πούμε ότι δεν μας διώχνουν τελικά. Αναρωτιέμαι τι σχέση έχουμε με τις χώρες που έχουν κανονικούς τελικούς, ώστε στη FIFA να παραμείνουμε. Σε αυτές υπάρχει προσμονή για ποδόσφαιρο. Εδώ για ξύλο. 

Ο τρόμος τους έχει πλάκα  

Σχεδόν κανείς δεν έχει και αγωνία για το αν θα κερδίσει ο ΠΑΟΚ ή η ΑΕΚ: αυτό απασχολεί μια μικρή κατηγορία οπαδών των ομάδων, που απλά κάνουν φασαρία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα ραδιόφωνα. Οι περισσότεροι περιμένουν να δουν απλά αν θα γίνουν επεισόδια το βράδυ, αν το ματς θα αρχίσει, αν θα τελειώσει, αν θα γίνουν χειρότερα από πέρυσι. Αυτός είναι ο τελικός του κυπέλου μας. Το αληθινά αστείο είναι ότι και τίποτα να μην γίνει, αυτό δεν θα σημαίνει ότι λύθηκε κάποιο πρόβλημα: χρειάζεται απλά λίγη υπομονή και όλο αυτό τον διοργανωτικό τρόμο θα τον απολαύσουμε πάλι εντός ολίγων μηνών.

Ισως μάλιστα θα ήταν καλύτερα να μην γίνει τίποτα: το να φοβάσαι το τίποτα γιατί είσαι ανίκανος, έχει μεγαλύτερη πλάκα.