Σκεφτόμουν σήμερα το πρωί που κάθισα να γράψω δυο πράγματα για την ήττα του Ολυμπιακού στο Βελιγράδι ότι έχω δυο επιλογές: η μία να το γυρίσω στην πλάκα και να γράφω για τη μαφία της UEFA που τρόμαξε από τον Ολυμπιακό κι αποφάσισε να τον καταστρέψει και η δεύτερη να γράψω δυο πράγματα που έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο. Μολονότι το πρώτο θα ήταν πιο διασκεδαστικό προτιμώ το δεύτερο: το κάνω γιατί αισθάνομαι ότι με διαβάζουν λογικοί άνθρωποι. Η λογική άλλωστε είναι πάντα η βάση της κατανόησης της πραγματικότητας κι ας μην έχει τη γοητεία του παράλογου.

Ματ στο πρώτο ημίχρονο

Όταν έγινε γνωστή η σύνθεση του Ολυμπιακού έπεσε μια γενική παγωμάρα – νομίζω δεν υπήρξε κανείς που να μην ένοιωσε απορία για τις επιλογές του Μαρτίνς: εγώ πρώτος, μολονότι τον Τοροσίδη π.χ τον περίμενα. Ο κόσμος περίμενε να δει τους γνωστούς έντεκα αλλά προσοχή: δεν είμαστε στο καλοκαίρι που ο Ολυμπιακός έδινε ένα ματς την εβδομάδα και καλό είναι αυτό να το θυμόμαστε. Ο Μαρτίνς έκανε ό,τι και πέρυσι στο Σαν Σίρο: χρησιμοποίησε το ματς για να δώσει χρόνο σε παίκτες που θέλησε να τους δείξει ό,τι τους υπολογίζει όσο τους βασικούς του. Ρίσκο; Μεγάλο. Αλλά η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου δείχνει ότι είχε δίκιο. Ο Ολυμπιακός πέρασε στο Μαρακανά το πιο ήσυχο φέτος ευρωπαϊκό του ημίχρονο. Ο Ερυθρός Αστέρας δεν κάνει φάση κι ο λόγος είναι απλός: ο Μιλόγεβιτς δεν έχει καν φανταστεί μια τέτοια ενδεκάδα του Ολυμπιακού. Εχει προτιμήσει τον Ρόντικ για να κυνηγάει τον Ποντένσε και τον Γιόβανσιτς για να παίξει στο Βαλμπουενά. Το κάτι σαν 4-3-3 που παίζει ο Ολυμπιακός μπερδεύει τον Αστέρα τόσο πολύ ώστε αυτός δεν μπορεί να πιέσει, ούτε καν τους στόπερ του Ολυμπιακού στο κατέβασμα της μπάλας. Ο Λοβέρα και ο Καμαρά κάνουν σε δυο τρεις φάσεις ό,τι θέλουν με τη μπάλα στα πόδια γιατί η μεσαία γραμμή του Αστέρα δεν τους περιμένει στο γήπεδο. Δεν υπάρχει ματς και για αυτό δεν νόημα η συζήτηση για το αν η αρχική ενδεκάδα είναι σωστή. Στο γήπεδο προκύπτει ότι είναι μια χαρά. Και το 0-1 το αποδεικνύει.

Ο Μιλόγεβιτς αξιοποιεί το αβαντάζ

Ενας προπονητής μπορεί να προβλέψει πολλά εκτός από ένα πράγματα: την κουταμάρα ενός ποδοσφαιριστή του. Άλλο είναι η τρέλα, δηλαδή το να κάνει κάποιος με τη μπάλα κάτι απροσδόκητο, κι άλλο η κουταμάρα, δηλαδή το να κάνει κάποιος κάτι ανεπίτρεπτο. Το φάουλ του Μπενζιά που τιμωρεί πολύ αυστηρά ο εδράκιας Γάλλος διαιτητής Μπαστιάν είναι η επιτομή της κουταμάρας: γίνεται άνευ λόγου σε ένα σημείο του γηπέδου που δεν χρειάζεται να γίνει, και σε ένα παίκτη, τον Κάνιας, που δεν μπορεί να δημιουργήσει σχεδόν τίποτα. Η αποβολή προκαλεί μια καταστροφή κυρίως για ένα λόγο: γιατί ο Μιλόγεβιτς, έχοντας ένα παίκτη παραπάνω, κάνει κάτι που δεν έκανε από την αρχή του ματς – ασχολείται δηλαδή με την ομάδα του κι όχι με το πώς θα σταματήσει τον Ολυμπιακό. Περνά τον πιο μπαλλάτο Βούλιτς, αντί του Γιόβαντσιτς (που περίμενε όλο το βράδυ να βρει τον Βαλμπουενά) και κυρίως περνά στο ματς τον Μποάκιε μεταβάλλοντας το σύστημα σε 4-4-2. Μέχρι την ανόητη αποβολή η μόνη αντίδραση του Αστέρα από το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου είναι μια πίεση στον Τσιμίκα γιατί ο Λοβέρα δεν γυρνά και έχει κουραστεί. Ο Μαρτίνς τον βγάζει για να βάλει τον Ποντένσε, γιατί θέλει η ομάδα του να υπερασπιστεί το 0-1 παίζοντας – είναι πολύ νωρίς για να κλειστεί. Ελπίζει ότι το 4-4-1, που υποχρεωτικά προκύπτει, θα επιτρέψει τουλάχιστον καλύτερη διαχείριση της μπάλας, πέρα από την κάλυψη του χώρου. Αλλά ο Ολυμπιακός, όταν βρίσκεται με την υποχρέωση να αμυνθεί δεν είναι πολύ καλός, και το έχουμε ξαναδεί. Στο Κρασνοντάρ μπαίνει για να αμυνθεί για ένα εικοσάλεπτο και δέχεται γκολ στο 10΄. Με την Μπασακσεχίρ θέλει να κρατήσει το 0-1 παίζοντας με παίκτη παραπάνω κι από τη στιγμή που σταματά να δημιουργεί οι Τούρκοι χάνουν τρεις ευκαιρίες – ανάμεσα στις οποίες κι ένα πέναλτι. Με την Τότεναμ στο καλό του πρώτο εκοσάλεπτο, όταν πρέπει να αμυνθεί, κάνει δώρο δυο γκολ. Ακόμα και με τον Παναθηναϊκό όταν αποφασίζει να παίξει για να κρατήσει το 0-1 το πληρώνει. Οι ομάδες έχουν αρετές και αδυναμίες: η μαζική άμυνα δεν είναι στις αρετές του Ολυμπιακού – αν είχε κλειστεί γρηγορότερα θα είχε δεχτεί ακόμα πιο μεγάλη πίεση και θα είχε χάσει το ματς πιο νωρίς πιστεύω.

Με το μυαλό στην χαμένη ευκαιρία

Στην ιστορία υπάρχει και λίγη μεταφυσική – δεν θα μπορούσαν όλα να είναι λογικά και δεν το λέω γιατί σκόραραν και οι δυο (!) από τους τρεις παίκτες, που έβαλε στο παιγνίδι ο Μιλόγεβιτς. Μετά την ισοφάριση του Αστέρα ακολουθεί ένα διάστημα ελέγχου του παιγνιδιού από τον Ολυμπιακό, που συνηθίζει να παίζει με παίκτη λιγότερο. Στο 84΄και στο 85΄του προκύπτουν δυο ευκαιρίες: πρώτα το σουτ του Καμαρά, που βγάζει ο Μπόργιαν και μετά η φάση του Μεριά που είναι μια τεράστια ευκαιρία. Δυστυχώς πληρώνεται ακριβά: το γήπεδο ξυπνά τον Αστέρα θυμίζοντας του ότι μπορεί ακόμα και να χάσει. Οι Σέρβοι παίζοντας για να κρατήσουν τον Ολυμπιακό πίσω τον κλείνουν και τον κερδίζουν – ίσως και γιατί οι παίκτες του Μαρτίνς έχουν στο μυαλό τους την ευκαιρία του Μεριά που θα έδινε όχι μια νίκη, αλλά μια πρόκριση.

Ο Μαρτίνς που το χει δει το κακό να πλησιάζει έχει βάλει τον Ομάρ αντί του Μασούρα, γιατί ο Αστέρας παίζει μόνο από το πλάι: ο Τσιμίκας, μετά την είσοδο του Ποντένσε έχει πάρει ανάσες. Αλλά αν οι παίκτες του Ολυμπιακού στο τέλος έχουν χάσει το μυαλό τους ο Πορτογάλος είναι ο τελευταίος που φταίει. Η δική του ευθύνη περιορίζεται σε κάποιες λεπτομέρειες: ίσως θα μπορούσε να μπει ο Γκιγιέρμε αλλά αυτό θα σήμαινε πως η μια πλάγια γραμμή θα έμενε με ένα παίκτη – αποκλείεται να έβγαινε από το ματς ο Καμαρά ή ο Μπουχαλάκης για να μπει ο Βραζιλιάνος – δεν θα είχε νόημα. Θα μπορούσε επίσης να παίξει από την αρχή ο Ελ Αραμπί: ο Γκερέρο θα ήταν πιο χρήσιμος αν έρχονταν από τον πάγκο να βοηθήσει μια ομάδα που παίζει με παίκτη λιγότερο – αλλά κανένας προπονητής δεν μπορεί να έχει στο μυαλό του ένα τέτοιο σενάριο. Όλα τα άλλα που ακούγονται δεν έχουν νόημα: κανείς προπονητής ποτέ δεν άλλαξε στο ημίχρονο ένα επιθετικό χαφ που παίζει με κίτρινη για να μην αποβληθεί, πόσο μάλλον όταν η ομάδα του δεν πιέζεται κιόλας: δεν υπάρχει άλλο παίκτης με κίτρινη κάρτα και τα φάουλ που έχει παραχωρήσει ο Ολυμπιακός είναι λίγα. Ο Μπενζιά έπρεπε απλά να μην κάνει την κουταμάρα να χαρίσει αυτό το φάουλ κι όλα θα ήταν διαφορετικά.

Πόσο μάλλον αν…

Ο Αστέρας κρατά την τύχη στα χέρια του: αν κερδίσει την Τότεναμ ή την Μπάγερν στο γήπεδό του μπορεί να περάσει γιατί ο Ολυμπιακός έχει τρία ματς στη σειρά με δυσκολίες γιγάντιες – η Μπάγερν πετάει φωτιές και η Τότεναμ πιθανότατα στο γήπεδό της απέναντί του θα παίζει μια πρόκριση. Ο Ολυμπιακός πέταξε μια ευκαιρία. Αυτό είναι το Τσάμπιονς λιγκ και η τεράστια δυσκολία του: αν δεν δίνεις το 100% για ενενήντα λεπτά δεν γλυτώνεις. Πόσο μάλλον αν κάνεις και σαχλαμάρες…