Οι Ισπανοί κι ο κόσμος ολόκληρος που παρακολουθεί τις δυο μεγάλες ομάδες τους, περιμένουν να δουν ένα ακόμα Ρεάλ - Μπαρτσελόνα απόψε το βράδυ.Κατά πάσα πιθανότητα η έκβαση του ματς θα κρίνει και το ισπανικό πρωτάθλημα. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει ένα μικρό βαθμολογικό αβαντάζ, αλλά δεν είναι και στα καλύτερα της τελευταία: πρόσφατα έφερε μια ισοπαλία με την Ατλέτικο στο Μπερναμπέου, ενώ στην έδρα της έχασε και από την Μπάγερν την περασμένη Τρίτη, άλλο αν, στην παράταση, γύρισε το ματς. Η Μπαρτσελόνα έχει μεγαλύτερα σκαμπανεβάσματα και το ξέρουμε. Πολλοί περιμένουν να δουν πως θα αντιδράσει μετά τον αποκλεισμό από την Γιουβέντους. Εγώ πάλι απλώς περιμένω να δω τι θα κάνει ο Λιονέλ Μέσι.   

Ενοχή χωρίς ελαφρυντικά

Εικοσι τέσσερεις ώρες μετά τον αποκλεισμό της Μπαρτσελόνα από την Γιουβέντους στα προημιτελικά του Τσάμπιονς λιγκ, ο εισαγγελέας της έδρας ζήτησε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Ισπανίας να παραμείνει η ποινή των 21 μηνών φυλάκισης, που είχε επιβληθεί στον Λιονέλ Μέσι από Δικαστήριο της Βαρκελώνης για την υπόθεση φοροδιαφυγής και απάτης κατά του Δημοσίου ύψους 4.100.000 ευρώ. Η πρόταση του εισαγγελέα, όπως διαβάζω, παρουσιάστηκε κατά την κεκλεισμένων των θυρών εκδίκαση της έφεσης εναντίον της πρωτόδικης απόφασης, που βρήκε ενόχους τόσο τον 29χρονο Αργεντινό επιθετικό όσο και τον πατέρα του Χόρχε Μέσι. Πρωτόδικά και οι δυο καταδικάστηκαν με 21 μήνες φυλάκισης. Το Ανώτατο Δικαστήριο θα αποφασίσει εάν θα επικυρώσει τις καταδίκες ή θα ελαφρύνει τις ποινές τις επόμενες ημέρες. Θυμίζω ότι ο Μέσι είχε καταδικαστεί τον Ιούλιο του 2016 για φοροδιαφυγή. Λίγες μέρες πριν είχε χάσει στις ΗΠΑ (πάλι) από τη Χιλή και το Κόπα Αμέρικα. Και πιθανότατα και πολύ από το κέφι του για μπάλα. 

Δουλειά χωρίς κέφι

Όπως, εδώ και μια δεκαετία, κάθε θρίαμβος της Μπαρτσελόνα έχει τη σφραγίδα του Μέσι, έτσι και κάθε αποτυχία της ομάδας χρεώνεται στον Αργεντινό λίγο περισσότερο από όσο στους υπόλοιπους. Στα δυο ματς κόντρα στην Γιουβέντους ο Μέσι δεν ήταν σίγουρα ο χειρότερος – ίσα ίσα, αν δει κανείς προσεκτικά τα δυο ματς, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ήταν μάλλον ο καλύτερος από τους τρεις πολυδιαφημισμένους κυνηγούς της. Ο Νεϊμάρ στο Τορίνο ήταν σαν να μην έπαιξε, ο Σουάρες δεν υπήρχε και στα δυο παιγνίδια – ο Μέσι κάνει εξήντα σπουδαία λεπτά στο Τορίνο και στο Καμπ Νου είναι ο πιο επικίνδυνος από όλους τους κυνηγούς που χρησιμοποίησε ο Ενρίκε. Αλλά καιρό τώρα μου μοιάζει να κάνει τίμιες επαγγελματικές εμφανίσεις. Προσπαθεί, ενίοτε κάνει τη διαφορά, εξακολουθεί να σκοράρει πολύ και σταθερά στο ισπανικό πρωτάθλημα, αλλά όλα αυτά μοιάζει να τα κάνει χωρίς αυτό που έκανε εκατομμύρια ανθρώπους στη Γη να τον λατρέψουν και που ήταν το κέφι του.

Ευκαιρία για επίδειξη

Οσοι συγκρίνουν μανιωδώς τον Μέσι με τον Μαραντόνα έχουν δίκιο σε ένα πράγμα: ο Ντιέγκο ήταν ένας ξεχωριστός μαχητής, ο Μέσι δεν είναι τέτοια περίπτωση. Ο Μέσι δεν απόκτησε γαλόνια στο πεδίο της μάχης, ποτέ δεν σου έδωσε την εντύπωση ότι αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο ως πόλεμο. Αν έχει κάτι πολύ ξεχωριστό σε σχέση με άλλους μεγάλους αυτό είναι η χαρά του να παίζει ποδόσφαιρο: ο Μέσι, από τη στιγμή που άρχισε να μεγαλουργεί, έκανε τον κόσμο να τον αγαπήσει γιατί του θύμισε ότι το ποδόσφαιρο είναι ωραίο και υπάρχει για να κάνει ευτυχισμένους όσους με κέφι το υπηρετούν. Η διαβολεμένη του ταχύτητα, η τεχνική του, η ικανότητα του να φτάνει στο γκολ με πολλούς τρόπους, οι επιταχύνσεις του, οι σπουδαίες πάσες του είναι μόνο μέρος του Μέσι: αυτό που όλα αυτά τα έκανε ακόμα περισσότερο εντυπωσιακά είναι ότι τα έβλεπες από ένα απλό παιδί, που σε έπειθε πως η ευτυχία του είναι ότι παίζει για την πλάκα του. Για να χαίρεται με τους φίλους του και να δίνει χαρά στους φίλους του – άλλωστε πάντα στη Μπαρτσελόνα περικυκλωμένος από φίλους υπήρξε.

Πιθανότατα η διαφορά της απόδοσης του στην Εθνική, να οφείλεται και στο ότι τα ματς της Αργεντινής είχαν σχεδόν πάντα περισσότερη δραματική ένταση, από αυτή που ο Μέσι έχει συνηθίσει: δεν ήταν παιγνίδια, ήταν μάχες. Ο Μέσι δεν είναι πολεμοχαρής: ενθουσιαζόταν με το ποδόσφαιρο και για αυτό και ενθουσίαζε. Σου θύμιζε πόσο υπέροχο είναι για ένα παιδί να μετατρέπει συχνά το παιγνίδι σε επίδειξη. Μόνο που όσο το παιδί μεγαλώνει, τόσο χάνει την ανεμελιά του κι ένας Μέσι χωρίς αυτή την ευλογημένη δημιουργική παιδικότητα δεν είναι ο Μέσι. 

Η χαρά της έμπνευσης

Δεν είναι μεγάλος ο Μέσι για να συζητάμε σοβαρά για ηλικιακή παρακμή: πολλοί από τους μεγάλους του ποδοσφαίρου στην ηλικία του άρχισαν να γράφουν λαμπρές σελίδες καριέρας – ο Κριστιάνο Ρονάλντο που μετά τα 29 του χρόνια έχει κερδίσει δυο Τσάμπιονς λιγκ με τη Ρεάλ κι ένα κύπελλο Ευρώπης με την Εθνική του είναι ένα ωραίο παράδειγμα. Δεν είναι τα χρόνια ή οι μικροτραυματισμοί το πρόβλημα του Μέσι. Δεν φταίει επίσης ότι δεν είναι τόσο γρήγορος και τόσο εκρηκτικός όσο ήταν στα 22 του: δεν θα μπορούσε να είναι. Ωστόσο αυτό που εγώ βλέπω ότι χάνεται είναι το χαμόγελο του, η διάθεση να κάνει το κάτι παραπάνω για να το χαρεί πρώτα ο ίδιος, η χαρά της έμπνευσης. Όλα αυτά για να τα κάνεις πρέπει πρώτα από όλα να έχεις κέφι και κέφι διακρίνω όλο και λιγότερο. Το καλοκαίρι είπε ότι σταματά από την Εθνική και μετά ανακάλεσε. Οκτώ μήνες αργότερα τιμωρείται γιατί σε ματς με την Εθνική έβρισε διαιτητές και αντιπάλους. Δεν είναι ρομπότ και προφανώς τον επηρεάζουν πολλά που του συμβαίνουν εκτός αγωνιστικού χώρου: οι έρευνες και η καταδίκη για φοροδιαφυγή και η ατελείωτη διαπραγμάτευση με την Μπαρτσελόνα για την ανανέωση του συμβολαίου του προφανώς τον απασχολούν. Δεν ζει σε γυάλα. Η μάλλον ζούσε και τώρα βγήκε από αυτή.

Προσπάθησε σκληρά όμως

Ο Μέσι προσπάθησε σκληρά για να γίνει ο Μέσι. Ξενιτεύτηκε από την χώρα του μικρός, δεν είχε ανέμελα παιδικά χρόνια, έγινε επαγγελματίας στα 17 του, όταν τα παιδιά της ηλικίας του παρακαλούσαν το μπαμπά για χαρτζιλίκι αυτός έπαιζε στο Καμπ Νου. Η τύχη του, ωστόσο, ήταν ότι μεγάλωσε στη θερμοκοιτίδα της Μπαρτσελόνα και μεγάλωσε σωστά – ίσως καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο σταρ του καιρού μας. Χρειάστηκαν δυο τρεις συνεχόμενες αποτυχίες (και με την Μπάρτσα, αλλά κυρίως με την Εθνική) για να δοκιμαστεί η πίστη των πιστών του, αλλά ακόμα δεν κλωνίστηκε: τον λατρεύουν. Όμως πλέον παίζει έχοντας στο μυαλό του σκοτούρες, που δεν αφορούν μόνο το ποδόσφαιρο: δεν είναι απλό για κανένα, πόσο μάλλον για ένα μικρό πρίγκιπα που μεγάλωσε ξαφνικά.

Η Μπάρτσα τον μεγάλωσε σαν καλή μαμά και κάποια στιγμή, αν ανανεώσει το συμβόλαιό του μαζί της, πρέπει να φροντίσει να κάνει και μεταγραφές για να τον βοηθήσει. Αλλά η μεγάλη ερώτηση είναι αν ο νεαρός κύριος Μέσι μπορεί να ξαναβρεί το κέφι, που είχε ως πιτσιρικάς. Και υπό αυτό το πρίσμα το σημερινό classico έχει ενδιαφέρον: δεν είναι αναμέτρηση του Μέσι με το Ρονάλντο είναι μια αναμέτρηση του Μέσι με τον Μέσι. Είναι σίγουρα ένα ντέρμπι για άντρες. Μόνο που ο Μέσι το κέρδιζε κάποτε ως πιτσιρίκος. Τώρα άραγε μπορεί;