Εχει ελπίδες να προκριθεί απόψε στο παγωμένο Κίεβο ο Ολυμπιακός; Εχει αλλά λίγες και δεν το λέω γιατί το πρώτο ματς έληξε με 2-2. Και να κέρδιζε με 2-1 ο Ολυμπιακός το ίδιο θα έλεγα: κρίνω από την γενική εικόνα του, που είναι μεν καλή, πλην όμως δεν επιτρέπει, για συγκεκριμένους λόγους, μεγάλη αισιοδοξία. Εχω γράψει πολλά στη διάρκεια της χρονιάς για προτερήματα και αρετές του Ολυμπιακού, αλλά συχνά πυκνά θυμίζω και  αδυναμίες του. Ο Ολυμπιακός π.χ έχει φανερές αδυναμίες στην άμυνα – αδυναμίες κατασκευαστικές, αλλά και αδυναμίες που οφείλονται στο γεγονός ότι δεν κάνει σωστά κάποια πράγματα απαραίτητα στο παιγνίδι του. Θυμίζω ότι στα αριστερά π.χ έχει δυο παιδιά που τώρα γνωρίζουν τις δυσκολίες που υπάρχουν στο υψηλό επίπεδο: και ο Τσιμίγκας και ο Κούτρης βελτιώνονται, αλλά τους λείπει σιγουριά και εμπειρία. Επίσης περιττό να πω ότι στον παζλ των στόπερ κάτι λείπει: ας μην ξεχνάμε ότι το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός προσπάθησε πολύ να πάρει τον Μολέδο. Από την άλλη, αν ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται να κρατήσει το μηδέν, είναι γιατί δεν το χει σαν πρώτο στόχο: η ομάδα του Μαρτίνς σκέφτεται περισσότερο πως θα επιτεθεί και λιγότερο πως θα αμυνθεί κι αυτό φαίνεται ειδικά στο ξεκίνημα κάθε παιγνιδιού όταν και καταλαβαίνεις ότι ο Ολυμπιακός περιμένει να παίξει με αντιπάλους, που θα του αφήσουν την μπάλα από επιλογή ή από φόβο. Η ομάδα του Μαρτίνς μοιάζει συχνά να έχει ένα μόνο σενάριο στο μυαλό της: το πώς θα γυρίσει σωστά τη μπάλα. Αν ο αντίπαλος την πιέσει, ή αν βρει το κουράγιο να επιτεθεί πρώτος, σχεδόν πάντα φέρνει τον Ολυμπιακό σε δύσκολη θέση κι αυτό όχι τυχαία συμβαίνει στο ξεκίνημα κάθε ημιχρόνου. Τη στιγμή δηλαδή που στο κεφάλι των παικτών δεν υπάρχει το τι συμβαίνει στο γήπεδο, αλλά το τι περιμένουν να συμβεί.    

Όπως κάποτε με τη Μέταλιστ

Για να προκριθεί ο Ολυμπιακός με τη Δυναμό Κιέβου θα πρέπει να κάνει εκείνο το σπουδαίο ματς που είχε κάνει τον καιρό του Ερνέστο Βαλβέρδε στην Ουκρανία με την τότε εξαιρετική Μέταλιστ - ήταν Μάρτιος του 2012.

Σε εκείνο το ματς ο Ολυμπιακός είχε φτάσει κουβαλώντας δυο δυσκολίες που είχαν να κάνουν με την επίθεση και όχι με την άμυνά του. Η πρώτη ήταν ότι η ομάδα δεν έπαιρνε γκολ από τους μέσους της: ο Μανιάτης, ο Μακούν, ο Ορμπάιθ, ο Ιμπαγάσα, ο Φετφατζίδης έκαναν πολλά άλλα, αλλά δεν σκόραραν. Η δεύτερη ήταν ότι δυσκολευόταν να παίξει το παιγνίδι που λέγεται «άμυνα και αντεπιθέσεις» (που μερικές φορές είναι απαραίτητο εκτός έδρας απέναντι σε καλύτερες ομάδες) – δυσκολευόταν μολονότι είχε γρήγορους επιθετικούς, όπως ο Μιραλάς και ο Τζεμπούρ. Η ομάδα του Βαλβέρδε (και σε αυτό κυρίως της μοιάζει η τωρινή)  ήταν αποτελεσματική όταν είχε τη δυνατότητα να κρατήσει τη μπάλα και να επιτεθεί μεθοδικά, με κίνηση των παικτών στο χώρο και πολλές πάσες. Αυτά προφανώς τα είχε καταλάβει και ο προπονητής της Μέταλιστ: ο Μέλκεβιτς, που είχε συμπληρώσει πεντακόσιες παρουσίες στον πάγκο της περίεργης αυτής ομάδας που στη συνέχεια χάθηκε πληρώνοντας κι ένα σκάνδαλο δωροδοκίας, πρώτα από όλα είχε φροντίσει να μην αφήσει τον Ολυμπιακό να κρατήσει μπάλα. Στο πρώτο ημίχρονο, είτε πρεσάροντας, είτε σταματώντας φάσεις με συστηματικά και επαγγελματικά φάουλ, οι Ουκρανοί δεν άφησαν τον Ολυμπιακό να τρέξει τη μπάλα. Τι του άφησαν; Δυο σουτ στο Μανιάτη, που ήταν εύκολη δουλειά για τον τερματοφύλακα.

Μια άμυνα κιτρινισμένη

Φυσικά όπως ήξεραν το παιγνίδι του Ολυμπιακού αυτοί, άλλο τόσο ήξερε και το παιγνίδι το δικό τους ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Βλέποντας σε τι κατάσταση ήταν το  βαρύ γήπεδο και καταλαβαίνοντας ότι οι Ουκρανοί είναι καλοί στο να παίζουν με κοντές πάσες (κάποιες ενέργειες τους θύμισαν ανάπτυξη ομάδα που παίζει 5Χ5...), ο Ερνέστο δεν είχε στείλει τον Ολυμπιακό στην επίθεση: από την αρχή φάνηκε μια διάθεση αναμονής ώστε να μην βρουν οι Αργεντινοβραζιλιάνοι των Ουκρανών πολλούς κενούς χώρους. Ο Βαρβέρδε είχε αφήσει εκτός ενδεκάδας τον Ιμπαγάσα και αυτό είχε κακοφανεί σε όλους, αλλά είχε δίκιο. Τακτικά στο πρώτο ημίχρονο η συμπεριφορά του Ολυμπιακού δεν ήταν κακή, αφού οι Μανιάτης – Μακούν – Ορμπάιθ κάλυψαν την άμυνα κι ο Φουστέρ με το Μιραλάς γύρισαν πιο πολύ από κάθε άλλη φορά για να βοηθήσουν τον Τοροσίδη και το Μαρκάνο, που είχε παίξει αριστερό μπακ αντί του Χολέμπας. Όμως ο Ολυμπιακός δεν ήταν συνηθισμένος να περιμένει και συμπιέστηκε: τελείωσε το ημίχρονο με κιτρινισμένη όλη του την άμυνα. Οι κάρτες του Μέλμπεργκ (για νεύρα), του Αβραάμ Παπαδόπουλου (για προσπάθεια καθυστέρησης), του Τοροσίδη (για φάουλ σε μαρκάρισμα από πίσω στον Τάισον σε μια φάση μάλλον ακίνδυνη, αφού η μπάλα είχε χαθεί από όλους) έδειχναν τον εκνευρισμό μιας άμυνας που δεν ήταν συνηθισμένη να παίζει υπό συνεχόμενη πίεση.

Απλό δεύτερο ημίχρονο  

Με τρεις στους τέσσερις αμυντικούς κιτρινισμένους το δεύτερο ημίχρονο έμοιαζε βουνό, όμως εκείνη η ομάδα είχε δυο σπουδαία χαρακτηριστικά: το πρώτο ότι μετά το τάιμ άουτ του ημιχρόνου (και τις απαραίτητες υποδείξεις του προπονητή) ο Ολυμπιακός επέστρεφε πάντα στο γήπεδο καλά – στο πρώτο δεκαπεντάλεπτο της επανάληψης είχε σκοράρει τον καιρό του Ερνέστο τα πιο πολλά γκολ του. Το δεύτερο ότι ήταν μια ομάδα δεμένη, αφού είχε τον ίδιο προπονητή για καιρό και ως εκ τούτου μπορούσε ευκολότερα να προσαρμοστεί σε δυσκολίες αναπάντεχες: είχε άλλωστε και προσωπικότητες. Στο δεύτερο ημίχρονο είχαν φανεί και τα δυο. Πρώτα ο Ολυμπιακός βγήκε μεταμορφωμένος και πίεσε για κανα δεκάλεπτο – χρόνος αρκετός για να βρει ο Φουστέρ την κατάλληλη φάση και να σκοράρει, κι έπειτα βελτιώθηκε στην άμυνα δείχνοντας μεγάλες ανταχές και αρκετή ψυχραιμία στην πίεση των εξαιρετικών γηπεδούχων, αφού ο Μέλμπεργκ και οι υπόλοιποι μπακ είχαν ανεβάσει πολύ την απόδοσή τους.Η Μέταλιστ είχε κάνει μια ευκαιρία με μια κεφαλιά του Τάισον και σχεδόν τιποτα άλλο.

Στο τέλος η νίκη ήρθε ως επιβράβευση της αντοχής και της συγκέντρωσής της ομάδας, που είχε χάσει και την ευκαιρία του 0-2.Το μόνο κακό, που στη ρεβάνς στοίχισε, ήταν η κάρτα του Μέλμπεργκ, που έλειψε στο Καραϊσκάκη. Και μαζί με αυτόν είχε λείψει και αρκετή ψυχραιμία, αρκετή σοβαρότητα, αρκετή απαραίτητη δύναμη.     

 Ετούτη ακόμα μαθαίνει

Εχει σχέση εκείνη η ομάδα με την τωρινή; Στο αμιγώς τακτικό κομμάτι ναι, σε άλλα πράγματα όχι. Τότε ο Ολυμπιακός είχε πάει στην Ουκρανία έχοντας κάνει δυο ευρωπαϊκές νίκες στη σειρά εκτός έδρας: με την Μαρσέιγ και την Ρούμπιν Καζάν. Τις έκανε τρεις κι αυτό δεν το είχε κάνει ποτέ στην ιστορία του, ούτε και το ξαναέκανε. Ο Ολυμπιακός είχε τότε ένα προπονητή που ήταν και καλός γνώστης των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Η ομάδα του κέρδιζε με διαφορετικούς τρόπους, αλλά πάντα τα αποτελέσματα της ήταν εξηγήσιμα – στον καιρό του παρακολουθούσαμε μεγάλες σκηνοθεσίες: δεν ξέρω πόσοι το είχανε καταλάβει. Μια σκηνοθεσία χρειάζεται κι απόψε: ένα σχέδιο που να μπορεί να εκτελεστεί χάρη σε σωστές οδηγίες και χάρη σε καλούς πρωταγωνιστές – η δυσκολία είναι ανάλογη. Αλλά η ομάδα του Βαλβέρδε ήξερε, ενώ τούτη, που θα χει και πολλές απουσίες, ακόμα μαθαίνει.