«Γιατί ασχολείσαι με τον Ουζουνίδη και δεν γράφεις κάποιο κείμενο με αφορμή τόσα και τόσα που συμβαίνουν στην πολιτική μας σκηνή;» με ρώτησε ένας φίλος και με προβλημάτισε. Το 2012 σε ένα μεγάλο site που δημοσιεύει κείμενα πολιτικού (και όχι μόνο) προβληματισμού είχαν δημοσιευτεί 315 κείμενα στη σειρά με αναφορές στην κρίση. Άλλα είχαν εξηγήσεις για το πώς μας ήρθε και άλλα διάφορες εικασίες για το πως θα βγούμε από αυτή. Γιατί είχαν γραφτεί τόσα πολλά; Γιατί ο κόσμος υπακούοντας σε μια βαθιά μαζοχιστική ανάγκη αυτόμαστιγώματος ήθελε τέτοια να διαβάζει, ψάχνοντας πολιτικούς ψυχαναλυτές, και οικονομολόγους ψευτοπροφήτες. Μπορεί να μην βρισκόμαστε στο 2012, όταν τα πολιτικά κείμενα έπεφταν σαν χαλάζι, αλλά ακόμα έχουν πέραση – ίσως υπάρχει μια μικρή μεταβολή ως προς το ακροατήριο: σήμερα τα περιμένει πως και πως ένας κόσμος που χαίρεται με το θάψιμο του Τσίπρα. Το ακροατήριο είναι κομμάτι διαφορετικό από αυτό του 2012, αλλά όχι και πολύ διαφορετικό: κάμποσοι από τους τότε αγανακτισμένους είναι σήμερα μετανοιωμένοι και είναι εύκολο να τους κερδίσεις ως αναγνώστες. Μόνο που όποιος εύκολα κερδίζει, εύκολα χάνει.

Πρωτοποριακό έργο η γραβάτα

Κοιτούσα την πολιτική επικαιρότητα του τελευταίου δεκαημέρου. Ο Τσίπρας θα γιορτάσει λέει τα δυο χρόνια της πρωτοαριστερής κυβέρνησης, αλλά όχι τώρα, αργότερα. Στις επαρχιακές πόλεις, όπου ακόμα χρησιμοποιούν τον τοπικό Τύπο για τα κοινωνικά, βάζουν αγγελίες ότι δεν θα δεχτούν επισκέψεις. Αντί να κάνει αυτό ο πρωθυπουργός, προτίμησε να δώσει μια συνέντευξη στην Εφημερίδα των Συντακτών λέγοντας ότι η γιορτή θα γίνει το Φεβρουάριο – ίσως μετά την αξιολόγηση. Ότι αριστερή κυβέρνηση θα περίμενε τον έλεγχο της Τρόικας για να γιορτάσει με ξεπερνά, αλλά έχουμε δει τόσα και τόσα. Είπε επίσης ότι δεν θα ψηφίσει άλλα μέτρα: δεν τον πίστεψε κανένας, αλλά δεν μοιάζει να προβληματίζεται – αντιθέτως μοιάζει να πιστεύει ότι ζούμε για να μπορούμε να λέμε ότι ψέμα γουστάρουμε. Ποιες άλλες ειδήσεις υπάρχουν; Ο Καμμένος, λέει, θέλει να τιμωρήσει κάτι Αλβανούς πιτσιρικάδες για κάτι σαχλαμάρες που έκαναν ως νεοσύλλεκτοι. Γύρισε από την ορκωμοσία του Τραμπ στην οποία ο Νίκος ο Παππάς φόρεσε, λέει, γραβάτα! Ο Παππάς πέρασε στην ιστορία για ένα νόμο που του τον ακύρωσαν – μιλάμε για έργο πρωτοποριακό. Ας του πει κάποιος ότι δεν χρειάζεται να παρουσιάζει και το ότι έβαλε γραβάτα ως κατόρθωμα – και σε αυτό κάτι θα χει κάνει λάθος, αλλά το ΣΤΕ δεν ασχολείται. Μεγάλο θέμα, λέει, είναι και η πρόσληψη σχολιαστών στην ΕΡΤ, τα κανάλια της οποίας δεν βλέπουν ούτε οι μακιγιέρ, την ώρα που σε αυτή δουλεύουν. Τεράστιο θέμα είναι και το πόρισμα για τα δάνεια του Τύπου, τα οποία κατά πάσα πιθανότατα δεν θα τα πληρώσει κανένας, αλλά δεν μας απασχολεί αυτό: σιγά μην ασχοληθούμε με το πώς τα δάνεια θα πληρωθούν – δικές μας είναι οι Τράπεζες;

Ο κόσμος έχει κουραστεί

Υπάρχουν φυσικά και πολλά ανοιχτά σοβαρά πολιτικά ζητήματα, αλλά νοιώθω ότι είναι τόσο μεγάλη η κούραση του κόσμου που και με αυτά δυσφορεί. Κανείς δεν έχει όρεξη να καταλάβει τι διάβολο γίνεται με τα μπλοκάκια των ελεύθερων επαγγελματιών και των επιστημόνων: ουρές κάνουν όλοι και τα κλείνουν. Κανείς δεν πιστεύει πως θα αλλάξει κάτι αν ολοκληρωθεί η ρημάδα η δεύτερη αξιολόγηση. Δεν πιστεύουμε σε καμία λύση για το προσφυγικό, οι πιο πολλοί θέλουν απλά το ζήτημα να μην τους τρομάζει – αν άνθρωποι παγώνουν σε σκηνές αβοήθητοι δεν απασχολεί. Δυο χρόνια μετά την εγκαθίδρυσή της η Κυβέρνηση της Αριστεράς πέτυχε κάτι δύσκολο: όντας μια «κυβέρνηση - σούπερ - μάρκετ», εντός της οποίας μπορείς να βρεις κάποιον να σου πει τι θες ν ακούσεις, κατάφερε σχεδόν να διαλύσει τον πολιτικό λόγο οδηγώντας τον στην ευτέλεια. Στο θίασο που κυβερνά υπάρχει ο Πιτσιόρλας που είναι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και ο Σκουρλέτης, που είναι εναντίον. Υπάρχει ο Καμμένος που είναι με τον Τραμπ κι ο Τσίπρας που θρηνεί τον Κάστρο. Ο Φίλης που έφυγε γιατί τα έβαζε με τους παπάδες κι η Μαρία Κόλλια Τσαρουχά, που ήταν υπεύθυνη για τις καλές σχέσεις της εκκλησίας με τη ΝΔ, πριν γίνει Ανεξάρτητη Ελληνίδα. Η Αυλωνίτου που έτρεχε με τους Χρυσαυγίτες στο Καστελόριζο κι ο Κατρούγκαλος με τα ποσέ, που είναι ταξικός εχθρός του εαυτού του, γιατί είναι μια τάξη μόνος του. Υπάρχουν ευρωπαϊστές και αντιερωπαϊστές, βουλευτές και Υπουργοί που ψηφίζουν μνημόνια, θρηνώντας ενώ βρίζουν τον Σόιμπλε, τη στιγμή που θεωρούν απαραίτητο να περάσει η χώρα την αξιολόγηση. Υπάρχουν όλοι κι όλα και τα αντίθετά τους: ακόμα και για το γήπεδο της ΑΕΚ πχ μπορεί ν ακούσεις ό,τι θες.

Διαλύθηκε η πολιτική και ο λόγος

Μέσα σε δυο χρόνια διαλύθηκε ό,τι είχε απομείνει όρθιο και θύμιζε πολιτικό λόγο. Διαλύθηκε και η πολιτική, δηλαδή η στέρεη θέση, η πρόταση, η υπεράσπιση μιας απόφασης στη βάση μιας κάποιας ιδεολογίας, αλλά διαλύθηκε και ο λόγος, δηλαδή η λογική, η συνέπεια, η αρχή. Παρακολουθούμε κωλοτούμπες και μαγκιές. Τον Καμμένο να δείχνει ξαπλωμένος σε αεροπλάνο ότι νίκησε και πήρε τα Νέα δικά του, τον Τσίπρα να μιμείται τον ελληνοαμερικάνο από την Αστόρια όταν ήρθε ο Ομπάμα και τον κομμουνιστή όταν πήγε στην Κούβα, τον Τσακαλώτο που λέει «αλίμονο μας αν δεν πάρουμε τα λεφτά του δανείου» και την ίδια στιγμή ζητά εξηγήσεις από την Κυβέρνηση ως αρχηγός των 53 – συχωράτε με αν έχουν προστεθεί σε αυτούς άλλοι 29 κατασκευαστές πλυντηρίων και στο μεταξύ δεν το έμαθα. Είναι σχεδόν αδύνατο να παρακολουθήσεις όλους αυτούς τους τύπους που συνέπεια δείχνουν μόνο στη διατήρηση της καρέκλας.

Η ανάγκη για ελπίδα

Δεν ξέρω αν θα γίνουν εκλογές, πόσο θα αντέξει η Κυβέρνηση, αν θα περάσει την αξιολόγηση, αν θα μοιράσει επιδόματα, αν θα κόψει κι άλλο τις συντάξεις ή αν θα βάλει φόρους στα γαριδάκια. Ξέρω ότι απλά κάθε μέρα που περνά η κυβέρνηση βουλιάζει, όχι γιατί δεν λύνει κανένα πρόβλημα, αλλά γιατί η ισοπέδωση του πολιτικού λόγου, που έφερε, στρέφεται τελικά εναντίον της: ο κόσμος, αποχαυνωμένος, ακούει το Σώρρα κι άλλους ανάλογους τσαρλατάνους βέβαιος πλέον ότι ο αντιμνημονιακός αγώνας ήταν μια φούσκα, ότι τα οράματα ήταν αυταπάτες, ότι τα λόγια της Αριστεράς είναι κι αυτά γεμάτα ψέματα. Δυο χρόνια χρειάστηκαν για να γράψει η Αυγή ότι ελπίδα παραμένει η Αριστερά: δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αποτυχίας από την ανάγκη ελπίδας και την αναζήτησής της από αυτούς που κυβερνούν. Ελπίδες ψάχνουν οι άρρωστοι, όσοι πιστεύουν στα μεταφυσικό, όσοι νοιώθουν ότι δεν έχουν να πιαστούν από τίποτα, όσοι περιμένουν θαύματα. Για αυτό αποφεύγω να γράφω πολιτικά: γιατί η ανάγκη της κυβέρνησης για ελπίδα, δείχνει ότι η χώρα βουλιάζει πνιγμένη στα μεταπολιτευτικά της αδιέξοδα. Οσο ακούς για ελπίδες, και όχι για σχέδια και λύσεις, προετοιμάσου για ακόμα χειρότερα. Για αυτό άκου φίλε: ο Ουζουνίδης που λες….