Στο μεταξύ η χρονιά τελείωσε με ένα ακόμα θρίαμβο της Ρεάλ Μαδρίτης, ένα ωστόσο από αυτούς τους θριάμβους που δεν θα θυμάται σε λίγο καιρό κανένας. Η Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων διαλύοντας στον τελικό την οικοδέσποινα Αλ Αΐν του Μάρκους Μπεργκ με 4-1 – φέτος ο τελικός της διοργάνωσης έγινε στο Άμπου Ντάμπι.

Διάβασα δεξιά κι αριστερά ότι οι Μαδριλένοι με αυτή τους τη νίκη τους έγραψαν ιστορία. Σε ένα πρώτο επίπεδο έτσι συμβαίνει. Η Ρεάλ είναι η πλέον  πιο επιτυχημένη ομάδα στον θεσμό, καθώς έφτασες στους τέσσερις τίτλους ξεπερνώντας την άσπονδη αντίπαλό της Μπαρτσελόνα, με την οποία μετρούσαν τρία τρόπαια έως φέτος. Παράλληλα η Ρεάλ έγιναν η πρώτη ομάδα με τρεις συνεχείς κατακτήσεις στο Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων. Αλλά ποιος θυμάται ποιον κέρδισε είτε αυτή είτε και η Μπαρτσελόνα τα τελευταία χρόνια; Πιστεύω ούτε άρρωστοι οπαδοί της δεν θυμούνται τους αντιπάλους αλλά και τα παιγνίδια τα ίδια. Το Παγκόσμιο κύπελλο Συλλόγων με τη συγκεκριμένη φόρμουλα διεξαγωγής δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να γίνεται: δεν υπάρχει καμία σχεδόν πιθανότητα μια ευρωπαϊκή ομάδα να χάσει το συγκεκριμένο τρόπαιο και είναι λογικό η FIFA να θέλει να το αλλάξει. Ακόμα κι αν στα τελικά βρεθεί μια πρωταθλήτρια Ευρώπης στα χειρότερά της φεγγάρια, όπως ήταν η Ρεάλ πριν την έναρξη της εφετινής διοργάνωσης και πάλι είναι αδύνατο να το χάσει.

Η καλύτερη απόδειξη 

Ο τελικός ανάμεσα στην ίδια και την ομάδα του Μπεργκ είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αλήθειας αυτής της άποψης. Η Ρεάλ ήταν εξαρχής ξεκάθαρο φαβορί: στο δικό της ημιτελικό είχε ήδη κάνει ένα περίπατο κερδίζοντας την Κασίμα με τρία γκολ του Μπέιλ ενώ η Αλ Αίν είχε αποκλείσει την Ρίβερ Πλέιτ στην παράταση: οι Αργεντίνοι πιθανότατα θα ξαναπαίξουν ποδόσφαιρο της προκοπής σε διεθνές επίπεδο όταν ξαναβρεθούν στο φιλικό περιβάλλον του  Κόπα Λιμπερταδόρες ή όταν ξαναβρούν απέναντί τους τη Μπόκα – το ταγκό χορεύεται με δύο.

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης στον τελικό δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα κι έκανε περίπατο, μολονότι στο πρωτάθλημα που αγωνίζεται δεν μπορεί φέτος να κερδίσει την Ουέσκα. Είχε αρκετές ευκαιρίες για να φτάσει σε μεγαλύτερο σκορ με τους Μπενζεμά, Μπέιλ και Λούκας, ενώ προηγήθηκε 3-0 (με γκολ των Μόντριτς (14΄), Γιορέντε (60΄) και Σέρχιο Ράμος (79΄) χωρίς καλά καλά να ιδρώσει. Όταν τα λιοντάρια της Αραβίας μείωσαν στο 86΄, με τον Σιοτάνι, η Ρεάλ θύμωσε και στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων ο πανικόβλητος Ναντέρ, έπειτα από προσπάθεια του  αναπληρωματικού στη Ρεάλ Βινίσιους, έστειλε την μπάλα στα δίχτυα της ομάδας του, διαμορφώνοντας το τελικό 4-1. Και στο Τσάμπιονς λιγκ τελικοί με πρωταγωνίστρια τη Ρεάλ έχουν λήξει με το ίδιο σκορ. Αλλά ήταν κανονικά ματς – αυτό ήταν ένα παιγνίδι χωρίς σασπένς, το είδος του τελικού που δεν θυμάσαι ποτέ. Η Ρεάλ κατέκτησε το τρόπαιο βάζοντας επτά γκολ περπατώντας, ως ανταμοιβή για το γεγονός ότι φέτος υπήρξε η ομάδα που μας έδωσε τις περισσότερες αφορμές για συζητήσεις – υπάρχει σίγουρα κάτι συμβολικό σε αυτό.

Και ο Λούκα Μόντριτς 

Λέγανε παλιά ότι η Ρεάλ Μαδρίτης μπορεί να κερδίζει τίτλους κάνοντας απλά τη δουλειά της: φέτος το έκανε καλά καλά χωρίς να κάνει ούτε αυτό (!) εννοώ ότι το ποδόσφαιρο που έπαιξε δεν είχε καν στοιχεία σταθερότητας ή μεθοδικότητας. Η Ρεάλ κέρδισε ό,τι κέρδισε (ο τίτλος που μετρά είναι φυσικά το Τσάμπιονς λιγκ) με συσπείρωση μεγάλη και με όπλο την ικανότητα της να σοβαρεύεται στα δύσκολα. Κατά τα άλλα έδωσε απλά ευκαιρίες για συζητήσεις – για καλό ή για κακό λόγο.  Κακά τα ψέματα: μέσα στη σεζόν όλα φάνηκε να περιστρέφονται γύρω από τη Ρεάλ, τις επιτυχίες της και τις αποτυχίες της, τις επιλογές της και τους παίκτες της. Προσπαθήστε να θυμηθείτε το 2018 χωρίς την Ρεάλ: δεν θα μείνει τίποτα. Ακόμα και ο καλύτερος παίκτης του μουντιάλ, ο MVP της χρονιάς Λούκα Μόντριτς, παίκτης της είναι.   

 Θεατές των περιπετειών

Μέσα στο 2018 η Ρεάλ αποτέλεσε ένα αληθινό μέτρο σύγκρισης για όλους και όλα: όποιος στην Ισπανία την κέρδισε (και ήταν πολλοί αυτοί που το έκαναν) το πανηγύρισε με την καρδιά του, όποιος στην Ευρώπη από αυτή έχασε την καταράστηκε από τα νεύρα του. Η Ρεαλ δεν κέρδισε φυσικά όλους τους τίτλους μέσα στη χρονιά, όμως καμία ομάδα δεν συζητήθηκε πιο πολύ και σε ένα ποδόσφαιρο που η συζήτηση μετρά όσο σχεδόν οι τίτλοι φέτος υπήρξε «βασίλισσα των συζητήσεων». 

Όλοι όσοι την ανταγωνίζονται στην Ευρώπη αποδείχτηκαν  κομπάρσοι στη δική της ιστορία – δυστυχώς η ευτυχώς η ιστορία είναι πάντα σκληρή. Την είδαν να κερδίζει το Τσάμπιονς λιγκ και τα έβαλαν με τον Ράμος για τον τραυματισμό του Σαλάχ. Την είδαν να πουλάει τον Ρονάλντο στη Γιούβε για 100 εκατ ευρώ κι απόρησαν. Την είδαν να απολύει τον Ζινεντίν Ζιντάν και περιμένουν χαιρέκακα να το πληρώσει. Ολοι βλέπουν τις περιπέτειές της για να μπορούν να συζητάνε τις επιτυχίες και αποτυχίες της. Να τα βάζουν με τους διαιτητές που της δίνουν πέναλτι στο ΄90 και να συμπαθούν τον Μπουφόν. Να την  βλέπουν να χάνει από την Μπάρτσα και να φαντασιώνουν ότι τελείωσε. Να την βλέπουν να κερδίζει και να αναρωτιούνται πόσο ακόρεστη είναι η δίψα της. Ολοι μέσα στη χρονιά που φεύγει υπήρξαμε θεατές των περιπετειών της, ακόμα κι αν δεν είμασταν χειροκροτητές της: άλλωστε η Βασίλισσα για οπαδούς δεν ψάχνει – έχει πολλούς. 

Θα ξεχαστεί γρήγορα

Η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν μέσα στη χρονιά που ζήσαμε είναι το έπος, η σάγκα, η ιστορία που ζούμε. Μπορεί να μην έπαιξε μέσα στη χρονιά που τελειώνει το καλύτερο ποδόσφαιρο, αλλά ήταν η απόλυτη πρωταγωνίστρια: μας μπούχτισε τόσο που αναζητάμε επειγόντως την επόμενη. Γνωρίζοντας πως η χρονιά χωρίς τη Ρεάλ θα ήταν σαν το Παγκόσμιο Συλλόγων που η Βασίλισσα μόλις κέρδισε: κάτι που θα ξεχαστεί τρομερά γρήγορα…