Είναι καλό αποτέλεσμα το 0-0 εκτός έδρας σε ένα ευρωπαϊκό ματς; Σε πολλές περιπτώσεις αυτό έχει αποδειχτεί για τον φιλοξενούμενο «μισή ήττα».  Ο φιλοξενούμενος νομίζει ότι έβγαλε με επιτυχία το δύσκολο κομμάτι της δουλειάς και ότι στη ρεβάνς όλα θα είναι απλούστερα: καταλήγει να αιφνιδιαστεί – την πατάει από υπέρμετρη σιγουριά ή γιατί δεν έχει καταλάβει τη δυσκολία. Ο γηπεδούχος καταλαβαίνει ότι για να προκριθεί πρέπει να σκοράρει, ποντάρει στο ότι θα βρει χώρους, παραμένει συγκεντρωμένος και προσγειωμένος. Και στη ρεβάνς ανταμείβεται.

Το αποτέλεσμα δεν είναι καλό για τον φιλοξενούμενο παρά μόνο σε μια περίπτωση: αν αυτό είναι το μάξιμουμ που θα μπορούσε να αποσπάσει με βάση την απόδοσή του. Αυτή είναι για τον Ολυμπιακό η πραγματικότητα του χθεσινού παιγνιδιού  με την Βικτόρια Πλζεν: το 0-0 είναι καλό διότι με βάση το παιγνίδι που ο Ολυμπιακός (δεν) έκανε ήταν το περισσότερο που θα μπορούσε να πάρει. Και το πήρε, ιδρώνοντας μάλιστα.

Μετά τη γιορτή

Το χθεσινό ματς με την Πλζεν ήταν μια τέλεια παγίδα. Το όνομα της ομάδας δεν είναι από αυτά που προκαλούν συναγερμό: κάθε καλή ελληνική ομάδα θα αντιμετώπιζε την Πλζεν χωρίς φόβο, αλλά και χωρίς πάθος. Όταν η κληρωτίδα έδωσε στον Ολυμπιακός τη δυνατότητα να παίξει με τους Τσέχους το γεγονός αντιμετωπίστηκε με ανακούφιση: καλύτερα η Πλζεν παρά η PSV. Η ανακούφιση έφερε νομοτελειακά εφησυχασμό. Σαν να μην έφτανε αυτό ήρθε και το φιλικό με τη Νότιγχαμ – μια γιορτή πραγματική.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού πήγαν στην Τσεχία εφησυχασμένοι ότι θα βρουν ένα αντίπαλο εύκολο: παραμονές του ματς κυκλοφορούσαν αισιόδοξες προβλέψεις ότι όλα θα τελειώσουν στο πρώτο ματς και η ρεβάνς στο Καραϊσκάκη θα είναι διαδικαστική υπόθεση. Πήγαν επίσης με το hangover ενός πάρτι στο κεφάλι: άμα σου λέει όλος ο κόσμος ότι είσαι «έτοιμος και εξαιρετικός και φορμαρισμένος», πώς να μην το πιστέψεις; Κι ας φώναζε και ο προπονητής και η διοίκηση ότι δεν είναι απλή υπόθεση τίποτα – πρώτα από όλα γιατί μιλάμε για το πρώτο ματς της χρονιάς. Με τόσο επικίνδυνη προετοιμασία είναι τυχερός ο Ολυμπιακός που γύρισε με μια ισοπαλία.

Ένα εύθραυστο σχέδιο

Περισσότερο και από ένα καινούργιο Ολυμπιακό στο Πλζεν είδαμε πολλά από τα περσινά προβλήματα της ομάδας. Εγινε μεγάλη συζήτηση για την ανάγκη ο Ολυμπιακός να μην αλλάξει πολύ και να μπει στους καλοκαιρινούς προκριματικούς με την περσινή του ομοιογένεια, αλλά ο τραυματισμός του Φορτούνη απέδειξε πόσο εύθραυστο είναι τελικά ένα τέτοιο σχέδιο. Με δεδομένες τις προσθήκες και τις αλλαγές στην άμυνα (και γιατί ο Σισέ και ο Μεριά λείπουν), η απουσία του Φορτούνη προκαλεί ένα ντόμινο εσωτερικών αλλαγών που κάνει την ομάδα διαφορετική από πέρυσι έστω κι αν στην αρχική της ενδεκάδα έχει μόνο δυο καινούργιους παίκτες. Ο Φορτούνης δημιουργεί, κρατά και παίρνει πολύ τη μπάλα, φτάνει σε θέση βολής, σκοράρει. Η απουσία του στερεί πάσες από τον Γκερέρο, χώρους από τον Μασούρα, συνεργασίες από τον Ποντένσε. Κι ο Βαλμπουενά; Ο Γάλλος έχει κλάση, όρεξη και θέληση, αλλά δεν είναι ο Φορτούνης. Κι ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται να παίζει σαν να έχει τον Φορτούνη αντικαθιστώντας τον με κάποιον που μπορεί να κάνει μέρος από τη δουλειά του. Εχω ήδη γράψει πως ο Ολυμπιακός έχει παίκτες για να αντικαταστήσει τον τραυματία αρχηγό του – αλλά άλλο είναι αυτό κι άλλο να ζητάς από κάποιον να κάνει ότι ο Φορτούνης που λείπει. Στο Καραϊσκάκη, στο ματς με τη Φόρεστ, οι εναλλαγές του Βαλμπουενά με τον Ποντένσε έδωσαν στην επίθεση κίνηση, ποιότητα και επικινδυνότητα – αλλά αυτό έγινε στο Καραϊσκάκη και σε ένα φιλικό ματς. Στο Πλζεν η ταυτόχρονη παρουσία των δυο ήταν μάλλον πρόβλημα: ο Ολυμπιακός έμοιαζε να παίζει με ένα παίκτη λιγότερο και γιατί η επιθετική τους απόδοση ήταν μέτρια – ανασταλτικά έτσι κι αλλιώς μπορούν να κάνουν λίγα. Στην πραγματικότητα είδαμε στο επιθετικό κομμάτι ένα ματς σαν τα περσινά του Ολυμπιακού στα οποία ο Φορτούνης έλειπε ή δεν είχε καλή απόδοση. Αυτό είναι για μένα μεγαλύτερο πρόβλημα από τις ελάχιστες τελικές προσπάθειες. Αν αυτές ήταν λίγες είναι γιατί έλειψε πολλές φορές η σωστή τελική πάσα. Όχι τυχαία το ματς άλλαξε όταν μπήκε ο Καμαρά και η μεσαία γραμμή γέμισε. Όταν δυσκολεύεσαι να κάνεις παραγωγική κατοχή μπάλας, χρειάζεσαι τουλάχιστον παίκτες που τρέχουν. Κι όταν λείπουν οι συνεργασίες, χρειάζονται ατομικές προσπάθειες: ο Ρατζέλοβιτς κάνοντας δυο ανάγκασε τους Τσέχους να πάνε λίγα μέτρα πίσω. Και βοήθησε τον Ολυμπιακό να κρατήσει το καλύτερο αποτέλεσμα που μπορούσε να πάρει.

H δουλειά των τεσσάρων

Τι άλλο μέτρησε για να ρθει αυτό; Ο Σά, ο Σεμέδο, ο Μπα και ο Τσιμίγκας – όχι η άμυνα της ομάδας, αλλά η καλή δουλειά αυτών των τεσσάρων. Ο Τσιμίγκας άντεξε την πίεση των Τσέχων παίζοντας για ένα μεγάλο μέρος του παιγνιδιού μόνος και ακάλυπτος: αν είχε και λίγο καλύτερες επιθετικές επιλογές θα είχε κάνει το καλύτερο παιγνίδι του στον Ολυμπιακό. Ο Μπα μπήκε χωρίς ζέσταμα, όταν ο Αβραάμ Παπαδόπουλος τραυματίστηκε και έβγαλε το ματς χωρίς λάθος: είναι νωρίς για να κριθεί, παίζει φανερά υπερσυγκεντρωμένος, θα δούμε ποιος πραγματικά είναι όταν «ξεψαρώσει», αλλά έχει προσόντα. Ο Σα είναι σαν να έπιασε δυο πέναλτι – έχοντας αποφασίσει να μείνει εδώ μοιάζει πια και περισσότερο σίγουρος σε όλα. Κι ο Σεμέδο έχει δείξει αμέσως γιατί τον ήθελε ο Μαρτίνς: χθες παίζει και για τον Ελαμπντελαουί, που κουράστηκε κάνοντας κούρσες χωρίς να παίρνει τη μπάλα και αμυντικά χάθηκε. Μόνο πρόβλημα του Σεμέδο οι κίτρινες κάρτες – αν κόψει το χούι να κάνει ένα σκληρό φάουλ για να τρομάξει τον αντίπαλο φορ θα κάνει μεγάλη καριέρα, αρκεί να μην χάσει το μυαλό του. Αυτοί οι τέσσερις παίκτες και οι παρεμβάσεις του Μαρτίνς από τον πάγκο (μετά το 60΄ο κόουτς επανασχεδίασε την ομάδα) έφεραν το 0-0, που θα δούμε στη ρεβάνς αν είναι μισό βήμα μπροστά ή μισό βήμα πίσω. Για την ώρα είναι πρόβλημα το ότι δεν υπήρξαν σωστά δομημένες επιθέσεις και είναι καλό ότι όλοι σχεδόν έχουν την αίσθηση ότι ο περσινός Ολυμπιακός αυτό το ματς θα το έχανε.

Πέρυσι υπήρχαν άλλοι

Ο Μαρτίνς έχει ένα ακόμα δύσκολο καλοκαίρι. Πέρυσι τέτοιο καιρό καθάριζαν ο Φορτούνης και ο Χριστοδουλόπουλος: λείπουν και οι δυο. Ο Πορτογάλος δούλεψε πολύ με την άμυνα, αλλά του προέκυψε ξαφνικά πρόβλημα στην επίθεση – αυτό που δεν περίμενε. Εχει μονάδες που μπορεί να τον βοηθήσουν (Ελ Αραμπί, Ρατζέλοβιτς, Μπρούνο, Σουντανί θα διεκδικήσουν τον χρόνο τους) και πρέπει να βρει τον αντικαταστάτη, όχι του Φορτούνη, αλλά τουλάχιστον του Νάτχο. Ομως αυτά είναι δευτερεύοντα ζητήματα τη δεδομένη στιγμή: σε μια εβδομάδα παίζει στο Καραϊσκάκη ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο: σχεδόν τη μισή χρονιά. Μια χρονιά αρχίζει πάντα με ένα βήμα. Ενίοτε και με μισό.