O ουδέτερος που παρακολούθησε το ματς του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ χωρίς κάποια συναισθηματική εμπλοκή θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι στην περίπτωση του συγκεκριμένου ματς ισχύει το γνωστό συμπέρασμα που θέλει να γίνεται συχνά «πολύ κακό για το τίποτα». Πρώτον γιατί προέκυψε μια ισοπαλία και η ισοπαλία είναι συνήθως ένα αποτέλεσμα παγερό και άχρηστο – χωρίς γοητεία και δράμα. Και δεύτερον γιατί οι δυο πρωτοπόροι έδειξαν κυρίως αδυναμίες – η ισοπαλία ήρθε ως αποτέλεσμα λαθών: δεν υπάρχουν πολλά να κρατήσεις.     

Είναι εύκολο να πεις ότι οι δύο ομάδες είχαν από ένα ημίχρονο ότι δηλαδή ο ΠΑΟΚ ήταν πιο ομαδικός και πιο μεθοδικός ως ομάδα στο πρώτο ημίχρονο κι ο Ολυμπιακός ήταν περισσότερο φουριόζος στην επανάληψη. Το δύσκολο είναι αυτό να το εξηγήσεις. Ας κάνουμε μια προσπάθεια.

Φερέιρα και εκνευρισμός

Κατά τη γνώμη μου η καλή εικόνα του ΠΑΟΚ στο πρώτο ημίχρονο οφείλεται κατά πολύ στο ότι αγωνίζεται με τέσσερα πραγματικά χαφ καθώς ο Μπίσεσβαρ πλαισιώνει την τριάδα Μίσιτς – Ντόουγκλας – Ελ Καντουρί. Αυτή η τετράδα δημιουργεί μεγάλες δυσκολίες στον Μπουχαλάκη και στο Γκιγιέρμε, που ήταν οι μοναδικοί πραγματικοί μέσοι του Ολυμπιακό με δεδομένο ότι ο Βαλμπουενά έπαιζε περισσότερο κοντά στη γραμμή της επίθεσης και ακόμα και όταν επέστρεφε δεν μπορούσε ανασταλτικά να βοηθήσει. Οι χαφ του ΠΑΟΚ δεν αφήνουν τους αμυντικούς του Ολυμπιακού να «χτίσουν» επιθέσεις, πιέζουν τον Γκιγιέρμε και καλύπτουν σωστά το γήπεδο: ο Μπίσεσβαρ προκαλεί και κάμποσους εκνευρισμούς. Ο ΠΑΟΚ μετά το 15΄ πρώτα κέρδισε μέτρα και μετά κράτησε την μπάλα και αφού φρόντισε να μην δέχεται πίεση άρχισε να επισκέπτεται την περιοχή του Ολυμπιακού συχνότερα χωρίς ωστόσο να κάνει ευκαιρίες. Το γκολ με το οποίο ανοίγει το σκορ προέρχεται από δύο λάθη: Το πρώτο το κάνουν τα στόπερ του Ολυμπιακού που έχουν κακή τοποθέτησε στη ζώνη της άμυνας:  Σεμέδο και ο Παπαδόπουλος δεν πάνε στην μπάλα και επιτρέπουν την κίνηση του Ιγκανσον που έρχεται ανενόχλητος αρχικά να βρει τη μπάλα και στη συνέχεια να πάρει και το ριμπάουντ, έκαναν ακριβώς το ίδιο λάθος και με τον Χάρι Κέιν στην Τρίτη. Ο Ολυμπιακός παίζει ζώνη στα στημένα υποχρεωτικά αφού δεν είναι ψηλή ομάδα: είναι φανερό όμως ότι την διάταξή της την έχουν όλοι διαβάσει και κάτι πρέπει ν αλλάξει. Το δεύτερο λάθος το κάνει λάθη ο Σα. Η μπάλα του φεύγει από τα χέρια γιατί αιφνιδιάζεται. Γενικά είναι νευρικός τον τελευταίο καιρό – ίσως γιατί οι αμυντικοί του αλλάζουν συχνά, ίσως γιατί έχει μεγαλώσει η πίεση.

Παρεμβάσεις και Ποντένσε

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός αλλάζει πρώτα από όλα γιατί ο Μάρτινς αλλάζει τη διάταξη του με την είσοδο τους Σουντανί στη θέση του  Μασούρα - αλλαγή που έγινε πριν βγει το πρώτο ημίχρονο, αλά Μουρίνιο. Ο Ολυμπιακός παίζει κάτι σαν 4-4-2. Λογικά αυτό θα έπρεπε να δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα στα χαφ του, καθώς θα πρέπει να προστατευτεί από αυτά και ο Τσιμίκας, που με την έξοδο του Μασούρα μένει μόνος. Αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει γιατί ο Ολυμπιακός ανεβαίνει πολύ στο γήπεδο – πάρα πολύ. Ετσι ο Ομάρ και ο Τσιμίκας βρίσκονται να παίζουν σαν εξτρέμ, ενώ η παρουσία του Σουντανί δημιουργεί χώρους για τον Ποντένσε, που παίρνει ευκολότερα τη μπάλα με συνέπεια την ισοφάριση: μπορεί ο Βαλμπουενά να ήταν αυτός που εκτέλεσε το ένα από τα δυο πέναλτι που ο Πορτογάλος κέρδισε, αλλά ο Ποντένσε έχει αλλάξει το ματς.  

Οταν μπαίνει κι ο Καμαρά (κίνηση τεράστιου ρίσκου, αφού κι αυτός παίζει πολύ ψηλά), ο Ολυμπιακός βρίσκει τη διάταξη και τους μέσους για να κερδίζει μπάλες. Κερδίζοντας μπάλες μεταφέρει συνεχώς το παιχνίδι στην περιοχή του ΠΑΟΚ και έχει και φάσεις για να γυρίσει το παιχνίδι παρότι η ανάπτυξη του δεν είναι μεθοδική: ο Ολυμπιακος είχε βρει ένα δρόμο. Αλλωστε συχνά σε αυτά τα παιχνίδια μετρά η καρδία: ο Ολυμπιακός είχε περισσότερη: το γκολ του 2-1 δεν έρχεται περισσότερο από συγκυρίες κι όχι γιατί ο πανικόβλητος ΠΑΟΚ κάνει κάτι σωστό.   

Με καλύτερο σχέδιο

Ο Ολυμπιακός είχε ένα τρόπο για να πάρει το ματς και τον είδαμε: ο Μαρτίνς προτίμησε να κρατήσει στον πάγκο τον Σουντάνι και τον Καμαρά για να έχει δυο παίκτες ικανούς να δώσουν στην ομάδα επιθετική ώθηση – ήταν προετοιμασμένος και για την αρνητική εξέλιξη. Φυσικά δεν μπορεί να ξορκίσει την κακοδαιμονία: ο τραυματισμός του Βαλμπουενά τη στιγμή που εκτελεί το πέναλτι (και μετά από ένα τέταρτο που έχει βρει την παράξενη θέση του στο γήπεδο κι έχει ανεβάσει την απόδοσή του) είναι η επιτομή της ατυχίας.

Ο ΠΑΟΚ κράτησε το αήττητο του και την κορυφή,  αλλά έχει και αυτός τα ζητήματα του. Πρώτα από όλα δεν έχει κερδίσει φέτος ντέρμπι και σε όλα σχεδόν τα ντέρμπι τα νεκρά το διαστήματα ήταν πολύ μεγάλα. Χωρίς τον Βιερίνια, τον Βαρέλα και τον Μαουρίτσιο υπάρχει κάμποση τακτική, αλλά λιγότερη προσωπικότητα από πέρυσι. Αν αυτό δεν το διορθώσει σε ένα πρωτάθλημα που έχει και play-off θα είναι δύσκολο να είναι αυτός ο τελικός νικητής – μολονότι μπορεί και να τελειώσει το πρωτάθλημα αήττητος. Από την άλλη, όπως ακριβώς και στο παιχνίδι με την ΑΕΚ, στην προετοιμασία του παιχνιδιού ο Αμπελ Φερέιρα παίρνει πάρα πολύ καλό βαθμό: στο πρώτο ημίχρονο η απονεύρωση του Ολυμπιακού υπήρξε κυρίως αποτέλεσμα της δικής του δουλειάς – ο Πορτογάλος έχει πολλά και καλά χαφ και τα εκμεταλλεύεται. Η οπισθοχώρηση του ΠΑΟΚ στο δεύτερο ημίχρονο ωστόσο δείχνει εντυπωσιακό έλλειμμα ενέργειας, το οποίο κατά τη γνώμη μου οφείλεται στην ηλικία κάποιων παικτών (ο Μπίσεσβαρ στην επανάληψη κλάταρε…), στην έλλειψη δύσκολων παιγνιδιών στο πρωτάθλημα και κυρίως στο ότι η ομάδα του Φερέιρα δεν παίζει καθόλου ευρωπαϊκά παιχνίδια. Στα μάτια μου χθες μία ομάδα με ευρωπαϊκό ρυθμό, ο Ολυμπιακός, θα μπορούσε να κερδίσει μία ομάδα που μπήκε στο παιχνίδι καλύτερα προετοιμασμένη, με λιγότερο άγχος και με καλύτερο αμυντικό σχέδιο.

Τα δύσκολα είναι τώρα

Όπως σας έγραφα και χθες το μετά το ματς θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο ΠΑΟΚ έχει περισσότερη αυτοπεποίθηση, αλλά κάτι τέτοιο δεν του έλειπε: αν δεν υπήρχαν τα play off θα είχε εντυπωσιακά μεγαλύτερες πιθανότητες από τον Ολυμπιακό να πάρει το πρωτάθλημα, αλλά οι τέσσερις ισοπαλίες σε τέσσερα ντέρμπι (και μάλιστα με διαιτησίες για τις οποίες δεν έχει να πει το παραμικρό…) μαρτυρούν ότι κάνει κάτι λάθος. Ο Ολυμπιακός συνεχίζει να αντιμετωπίζει το πρωτάθλημα ως πόλεμο αλλά αυτή η αντιμετώπιση, μπορεί μεν να κρατά τον κόσμο του συσπειρωμένο, πλην όμως, δημιουργεί και προβλήματα: μεγαλώνει το στρες, δημιουργεί ένα μεγαλύτερο και δύσκολα διαχειρίσιμο φανατισμό, έχει επιπτώσεις και στη δουλειά του προπονητή (που βάλλεται σαν ανίκανος στρατηγός, ενώ είναι απλά δάσκαλος), και έχει κι ως αποτέλεσμα λάθη παικτών – δεν αντέχουν όλοι την ίδια πίεση, αλλά αν τους «κάψεις» δεν κερδίζεις τίποτα. Ο ΠΑΟΚ είναι δεδομένο ότι θα στηριχτεί στη συνέχεια στο αήττητό του που βαραίνει κάθε του αντίπαλο – ο Ολυμπιακός θα πρεπε να στηριχτεί στην δυνατότητα του να παίξει καλό ποδόσφαιρο: χθες όταν άρχισε να παίζει έφτασε κοντά στο να κερδίσει, αλλά πολύ αμφιβάλω αν αυτό το καταλαβαίνει κανένας. Τώρα αν οι επιτροπές υποδοχής και οι εντάσεις στα αποδυτήρια σταθούν αιτία να παίξει παιγνίδια κεκλεισμένων των θυρών κακό του κεφαλιού του.