Η Γκαζέτα Ντε Λο Σπορτ αναλύοντας τον θρίαμβο της Ιντερ στη Λισσαβόνα έγραψε ότι η ομάδα του Σιμόνε Ιντζάγκι μπορεί να τρελάνει κόσμο! Κερδίζοντας εκτός έδρας την Μπενφίκα έβαλε πλώρη για τα ημιτελικά του Τσάμπιονς λιγκ σε μια χρονιά που στο πρωτάθλημα Ιταλίας έχει χάσει το 34% των αγώνων που έχει δώσει δηλαδή 10 ματς στα 29! Για την ιταλική εφημερίδα η εφετινή Ιντερ είναι μια εκδοχή Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ: κακή στο Καμπιονάτο αλλά έτοιμη να ξεπεράσει τον εαυτό της στο Τσάμπιονς λιγκ σε ματς που ένα βράδυ παίζει την ύπαρξή της. Ετοιμη να χάσει από την Σαλερνιτάνα και να κερδίσει την Μπαρτσελόνα. Η να μην δεχτεί γκολ από την Μπενφίκα στο Ντα Λουθ, στο οποίο οι πρωταθλητές Ισπανίας σκόραραν διαρκώς εδώ και τρία χρόνια! Εγώ θα λεγα ότι ίσως ήταν σωστότερο να μιλάμε για Μίστερ Τζέκιλ και Δόκτωρ Ιντζάγκι για να το προσωποποιήσω.
Αρρωστοί και υπέροχοι
Στο καμπιονάτο, ειδικά από τον Φεβρουάριο και μετά, οι Νερατζούρι έχουν πραγματικά εικόνα άρρωστης ομάδας. Είναι φοβισμένοι και παίζουν ένα ποδόσφαιρο βαρετό, προβλέψιμο κι αμήχανο. Στις τελευταίες τέσσερις αγωνιστικές η Ιντερ κέρδισε μόνο έναν βαθμό και στη βαθμολογία βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Στο Τσάμπιονς λιγκ, αλλά και στο Κύπελλο Ιταλίας όπου βρίσκονται κοντά στο να αποκλείσουν την Γιουβέντους είναι άλλη ομάδα – να προσθέσουμε στα παράδοξα ότι έχουν κερδίσει και το ιταλικό Σούπερ καπ που δεν είναι το μρεγαλύτερο τρόπαιο του κόσμου αλλά κι αυτό στους θριάμβους της μιας βραδιάς καταγράφεται. Ειδικά στην Ευρώπη, έχουν κερδίσει δύο από τους τρεις τελευταίους αγώνες των νοκ άουτ ματς και δεν έχουν δεχτεί γκολ σε αυτούς. Οι Ιταλοί μιλάνε για μια μια Ίντερ «όμορφη τη νύχτα», θυμίζοντας ένας ορισμό που είχε επινοήσει κάποτε ο Τζιάνι Ανιέλι για τον Ζίμπι Μπόνιεκ, σε καιρούς που τα ματς του πρωταθλήματος παίζονταν μεσημέρι και τα ευρωπαϊκά πάντα βράδυ – η ατάκα είναι ωραία αλλά η Ιντερ παίζει πλέον μόνο βράδυ οπότε μάλλον είναι όμορφη κάποιες νύχτες που φαίνεται ότι η υποχρέωση της ομορφιάς μετράει. Η Ιντερ είναι όμορφη όταν βάζει τα καλά της, μακιγιάρεται, προετοιμάζεται για να την δουν και να την καμαρώσουν πολλοί: στο σπίτι αντιθέτως δεν επιδιώκει να γίνει γοητευτική – έχει βαρεθεί τη ρουτίνα. Η ρουτίνα του πρωταθλήματος, ειδικά από τη στιγμή που η Νάπολι ξέφτυγε και μετέτρεψε το πρωτάθλημα σε δική της αποκλειστική ιστορία φαίνεται πως οδήγησε την Ίντερ που έχει βυθιστεί στην πέμπτη θέση, σε βαθιά κατάθλιψη. Το ότι αν το Καμπιονάτι τελείωνε τώρα του χρόνου δεν θα αγωνιζόταν στο Τσάμπιονς λιγκ την έκανε προφανώς να εκτιμήσει τις ευρωπαϊκές της νύχτες ακόμα πιο πολύ. Στην Ευρώπη, στα τρία ματς μετά τους ομίλους κανείς δεν έχει δει ακόμα τον Ονανά να μαζεύει την μπάλα από τα δίχτυα γιατί η άμυνα της ομάδας είναι σχεδόν άψογη. Και από αυτή ξεκινάνε όλα.
Χωρίς κίνητρο, αλλά με όνειρα
Η διαφορετική απόδοση στην Ιταλία και στην Ευρώπη σίγουρα δεν είναι αποτέλεσμα τύχης. Έχει σίγουρα σχέση το ίδιο το παλκοσένικο – νομίζω και για τον προπονητή της. Ο Σιμόνε Ιντζάγκι πήγε στην Ιντερ αφήνοντας τη Λάτσιο όπου ήταν βασιλιάς για να χτίσει μια ευρωπαϊκή καριέρα. Βρήκε μια ομάδα που εκ των πραγμάτων φαίνεται πως υποχρεώθηκε να βοηθήσει τη δική του φιλοδοξία. Ετσι τα ματς με τις μικρομεσαίες ομάδες στην Ιταλία έγιναν ματς χωρίς κίνητρο, ενώ τα ραντεβού με τη Μπαρτσελόνα, την Πόρτο και την Μπενφίκα στην Ευρώπη έγιναν οι δοκιμασίες που η ομάδα περίμενε για να δείξει χαρακτήρα και να θυμηθεί τα παλιά μεγαλεία. Χαρακτήρα η Ιντερ έδειξε και με τη Γιουβέντους και την Αταλάντα στο Κύπελλο Ιταλίας, η κόντρα στη Μίλαν στον τελικό του Σούπερ Καπ. Αλλά το μυστήριο παραμένει. Μπορεί μια ομάδα να μπαίνει και να βγαίνει στη μπρίζα κατά βούληση; Κι όμως φαίνεται πως γίνεται!
Η αίσθηση στην Ιταλία είναι ότι αυτή η Ίντερ του Ιντζάγκι είναι το αντίθετο της Ιντερ του του Αντόνιο Κόντε που δυέλυε τους πάντες στα ματς του πρωταθλήματος κι έτρεμε στο Τσάμπιονς λιγκ: το ιδιαίτερο της ιστορίας είναι ότι οι παίκτες των δυο αυτών ομάδων είναι ίδιοι – μέχρι κι ο Λουκάκου γύρισε κι ο κάποτε εξολοθρευτής στο Καμπιονάτι βάζει φέτος λίγα αλλά σημαντικά γκολ στο Τσάμπιονς λιγκ. Προφανώς αυτό που μεταβάλει την Ιντερ είναι η δουλειά του προπονητή της πριν τα ματς: στην Ευρώπη ο Ιντζάγκι αισθάνεται πως έχει να αποδείξει πολλά στην Ιταλία έξι κύπελλα (δυο Κύπελλα Ιταλίας και τέσσερα Σούπερ Καπ Ιταλίας) φαίνεται πως για τον 47χρονο προπονητή αποτελούν αποδείξεις ικανότητας. Οι Ιταλοί αρχίζουν να ισχυρίζονται σοβαρά ότι ο Ιντζάγκι είναι προπονητής κυπέλλων κι ότι έχει μεγάλη προπαρασκευαστική ικανότητα σε νοκ άουτ ματς: δεν το έχω ξανακούσει, αλλά τίποτα πια σε αυτό τον κόσμο της ποδοσφαιρικής υπερανάλυσης δεν αποκλείεται.
Ιταλική συμμετοχή σε τελικό
Όπως και να έχει το 2-0 στη Λισαβόνα είναι μεγάλο αβαντάζ για την Ιντερ και μεγάλο πρόβλημα για την Μπενφίκα που για μια ακόμα φορά τσακίστηκε στο σκόπελο των προημιτελικών. Αν δεν γίνει στο Σαν Σίρο κάτι θεαματικό, οι Ιταλοί θα έχουν για πρώτη φορά μετά από το 2010 μια ομάδα τους σε τελικό Τσάμπιονς λιγκ που δεν λέγεται Γιουβέντους. Οι άνθρωποι της Ιντερ θα δουν με πολύ προσοχή το αποψινό ματς ανάμεσα στην Μίλαν και στη Νάπολι στο Σαν Σίρο. Κι όσο κι αν η βαθμολογία του Καμπιονάτο λέει πως η Νάπολι είναι το φαβορί στην αναμέτρηση, ο Ιντζάγκι απέδειξε πως η βαθμολογία αυτή στην Ευρώπη μάλλον λέει ψέματα.
Στην πραγματικότητα το παιχνίδι Μίλαν – Νάπολι είναι ένα ματς στο οποίο δεν υπάρχει προηγούμενο: για την ακρίβεια δεν μέτρα κανένα απο τα προηγούμενα εφετινά ματς μεταξύ των δύο γιατί οι δύο για πρώτη φορά στην ιστορία τους θα βρεθούν αντιμέτωπες στο Τσάμπιονς λιγκ. Απομένει να δούμε τι θα μετρήσει. Η φόρμα της Νάπολι που στην συγκεκριμένη διοργάνωση έχει κάνει σπουδαία πράγματα φέτος ή η ικανότητα της Μίλαν να διακρίνεται στο συγκεκριμένο θεσμό, κάνοντας τις κατάλληλες εμφανίσεις κυρίως σε τέτοιου είδους παιχνίδια στα οποία πρέπει να δείξει την ανθεκτικότητα της; Η απάντηση είναι δύσκολη. Γι’ αυτό άλλωστε είναι στην προκειμένη περίπτωση εξαιρετικά δύσκολο κάθε είδους προγνωστικό. Το μόνο εύκολο να πει κανείς είναι ότι όποιος περάσει θα παίξει με την Ιντερ. Στην Ιταλία, αλλά στην Ευρώπη. Υπάρχει τελικά διαφορά.
