Παγκόσμιο θέμα έγινε ο καυγάς του Στέφανου Τσιτσιπά με την μητέρα του σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση στον επεισοδιακό ημιτελικό του Open της Ρώμης τον οποίο ο Ελληνας πρωταθλητής έχασε από τον άσπονδο φίλο του Ντάνιελ Μεντβέντεφ με 2-0 (7-5,7-5) – να σημειώσω ότι ο Ρώσος δεν κέρδισε απλά τον Τσιτσιπά, αλλά και το τουρνουά, το πρώτο του στο χώμα, το οποίο ποτέ δεν αγάπησε. Θα λεγα πως ο Τσιτσιπάς είναι τυχερός γιατί ο καυγάς έγινε στα ελληνικά, γλώσσα που λίγοι σχετικά καταλαβαίνουμε. Κι όσο κι αν τα διεθνή ΜΜΕ απέδωσαν τους διαλόγους (κανονικότατα και χωρίς αστερίσκους) το να μην σε ακούνε να βρίζεις την μάνα σου χυδαία κακό δεν σου κάνει – έστω κι αν όλοι καταλαβαίνουν ότι την έβρισες.

Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που ο Στέφανος καυγαδίζει με τους ανθρώπους του box του και δεν είναι και η πρώτη φορά που ένας τενίστας τσακώνεται δημοσίως με την μάνα του: το έκανε πέρυσι ο Δανός Ρούνε στο Ρολάν Γκαρός όταν ζήτησε από την μητέρα του να φύγει από το γήπεδο κι αυτή υπάκουσε. Αλλά οι καυγάδες του Ελληνα πρωταθλητή με τον πατέρα του Απόστολο είναι συνηθισμένοι καυγάδες ανάμεσα σε ένα παίκτη και τον προπονητή του. Κι ο Ρούνε είναι 19 χρονών – ο Τσιτσιπάς θα πρεπε να είναι λιγότερο νευρικός και πιο εγκρατής. Οσο κι αν καταλαβαίνω πως το ότι του έδινε η μάνα του οδηγίες μιλώντας στα ρωσικά (!), όταν ο αντίπαλός του είναι Ρώσος, είναι κάτι που μπορεί να τον βγάλει από τα ρούχα του.

Ηταν καλός στη Ρώμη     

Ο Τσιτσιπάς έχασε ένα ακόμα ημιτελικό σε τουρνουά Master, μολονότι μάλιστα στο τουρνουά της Ρώμης έπαιξε μετά από καιρό πολύ καλό τένις. Η ήττα του από τον Μεντβέντεφ, σε μια στιγμή που έμοιαζε φορμαρισμένος, σε συνδυασμό με τα νεύρα του τα οποία δυσκολεύεται να τιθασεύσει, δεν είναι πολύ καλό σημάδι ενόψει του Ρολάν Γκαρός στο οποίο απόντος του Ράφα Ναδάλ είχε περιθώρια για διάκριση. Ο Κάρλος Αλκαράθ, που από την Δευτέρα είναι νούμερο 1 στον κόσμο, είπε πρόσφατα ότι ο ίδιος, ο Τσιτσιπάς και ο Τζόκοβιτς είναι τα μεγάλα φαβορί στο Παρίσι. Τον Τσιτσιπά οι συμπαίκτες του τον ξεχωρίζουν και τον σέβονται για την σταθερότητα του.  Αλλά για να έχει τύχη σε ένα τουρνουά γεμάτο σκληρούς μαραθώνιους, όπως είναι το Ρολάν Γκαρός, ο Τσιτσιπάς πρέπει να παίξει όσο καλά τον είδαμε στην Αυστραλία στην αρχή της σεζόν. Εκτοτε έκανε βήματα πίσω. Κι όσο κι αν φταίει και μια χειρουργική επέμβαση στον ώμο του, σίγουρα το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτό.

Κανονικός άνθρωπος

Μια εξήγηση για το τι του φταίει την έδωσε σε μια συνέντευξή του στη Ρώμη πρόσφατα. «Υπάρχουν στιγμές που η ρουτίνα σε μπουχτίζει και θέλεις να κάνεις κάτι άλλο, να είσαι σε ένα άλλο μέρος και με κάποιον άλλον. Είναι σημαντικό όμως να έχεις δυνατή νοοτροπία και να θυμάσαι γιατί το κάνεις αυτό που κάνεις. Όταν μεγαλώσεις και έχεις περάσει κάποια χρόνια στα γήπεδα, όλο αυτό το «πήγαινε έλα» στον κόσμο, γίνεται όλο και περισσότερο τρόπος ζωής. Αλλά όταν κάνεις τα ίδια πράγματα κάθε μέρα και πρέπει να πειθαρχείς και στα συναισθήματά σου νιώθεις λίγο σαν ρομπότ» είπε προσθέτοντας πως «το να γίνεσαι και να ζεις σαν κανονικός άνθρωπος έξω από το γήπεδο είναι μια διαφυγή – ένας στόχος». Θα λεγα πως κάθε κανονικός άνθρωπος έχει τσακωθεί και με την μάνα του. Αλλά σίγουρα όχι μπροστά σε τόσο κόσμο.

Δεν μου έκανε εντύπωση ούτε και η πυροσβεστική παρέμβαση του πατέρα του. «Το ατυχές συμβάν που κάνει τον γύρο του διαδικτύου δεν είναι τίποτα, παρά μόνο μια ένταση μεταξύ μητέρας και γιου. Η μητέρα του λειτούργησε με το αίσθημα της μάνας και προσπάθησε να βοηθήσει το παιδί της. Ο Στέφανος ήθελε να δείξει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει μόνος του στον αγώνα χωρίς την υποστήριξη της μητέρας του, γιατί δεν ήθελε να δείξει ευαίσθητες πτυχές του στον αντίπαλο» είπε. Δεν καταλαβαίνω αυτό το τελευταίο (δηλαδή τι σημαίνει η φράση «δεν ήθελε να δείξει ευαίσθητες πτυχές του στον αντίπαλο») αλλά καταλαβαίνω την ανάγκη του πατέρα να υπερασπιστεί το γιό. Μόνο που όλο αυτό αρχίζει και να θυμίζει κομμάτι λατινοαμερικάνικο σήριαλ από αυτά που ήταν πολύ στης μόδας την δεκαετία του 2000. Είχαν καυγάδες γιών με μανάδες και πατεράδες, οι καλοί ήταν κακοί δέκα επεισόδια μετά, όλοι τσακώνονταν με όλους και όλοι μετά αγαπιόντουσαν, υπήρχαν νοικοκυρές κυρίως που με όλα αυτά παγκοσμίως έκλαιγαν και η επιτυχία τους ήταν τεράστια. Μόνο που όλα αυτά δεν είχαν να κάνουν με τα σπορ – πόσο μάλλον με το τένις. Είχαν να κάνουν με φαβέλες, φτωχούς και πλούσιους, καλομαθημένους γιούς και κακομαθημένες κόρες και βασίζονταν σε σενάρια που σκοπό είχαν να νοιάζεσαι για τους πρωταγωνιστές. Για τον Τσιτσιπά εγώ πάντα θα νοιάζομαι διότι ό,τι κάνει είναι για τα ελληνικά μας δεδομένα απίστευτο. Αλλά οι ενδοοικογενειακοί καυγάδες δεν είναι τένις. Και κουράζουν.

Αντίο από τον Φιλιππούση  

Για να είμαι ειλικρινής πάντα το box του Τσιτσιπά μου προκαλούσε εντύπωση με όλο αυτό τον κόσμο που σε αυτό βλέπω: το να σε ακολουθεί όλη η οικογένεια δείχνει ένα ωραίο δέσιμο, αλλά αν ήμουν 25 χρονών και με ακολουθούσαν όλοι αυτοί παντού τα νεύρα μου θα ήταν πάνω από το κεφάλι μου. Οσο ήταν μικρός καταλάβαινα τα πάντα: μεγαλώνει όμως. Κι όταν μεγαλώνεις δεν τσακώνεσαι απλά με την μάνα σου και τον πατέρα σου ακόμα και για ψύλλου πήδημα – κυρίως μαθαίνεις να ζεις και κομμάτι μακριά τους. Ας ελπίσουμε πως ο Στέφανος κάποια στιγμή θα μεγαλώσει. Και πως θα βρει κι ένα προπονητή να τον βοηθήσει να γίνει λίγο καλύτερος, μολονότι μετά από μια ηλικία στο τένις η βελτίωση δεν είναι εύκολη. Το λέω διότι το σημαντικό για τον Ελληνα πρωταθλητή πριν την έναρξη του Ρολάν Γκαρός δεν είναι ο καυγάς με την μάνα του (όσο θεαματικός κι αν ήταν). Είναι ότι μετά τον Μουράτογλου ολοκλήρωσε την συνεργασία του και με τον Μαρκ Φιλιππούση που στα μάτια μου τον βοήθησε πολύ. Και γιατί με αυτόν παρόντα στο box δεν θυμάμαι την μάνα του να του δίνει οδηγίες…