Είναι αδύνατο να περιγράψει κάποιος το ματς PSV – Ολυμπιακός (2-1) σε όποιον δεν το έχει δει κι αδύνατο να το ξεχάσει όποιος το είδε. Ο Ολυμπιακός κατάφερε να προκριθεί με ένα γκολ του Χασάν στο 88΄το οποίο να το χαρακτηρίσει κανείς χρυσό είναι λίγο. Ο Ολυμπιακός βρήκε το γκολ της πρόκρισης έχοντας προηγουμένως δυο δοκάρια (με τον Καμαρά στο 54΄και τον Φορτούνη στο 81΄) αλλά αφού είδε και τον Μάλεν να σημαδεύει το δοκάρι της εστίας του Σα στο 84’. Αυτό το τρομερό μίξερ αισθημάτων στο τέλος θα μείνει αξέχαστο: ο Ολυμπιακός προκρίθηκε τη στιγμή που μόνο οι αληθινοί οπαδοί πίστευαν ότι θα τα καταφέρει. Αυτοί που στην ομάδα αυτή πιστεύουν έχουν κάθε δικαίωμα σήμερα να είναι περήφανοι. Και για την ομάδα και για την πίστη τους.
Το παιγνίδι είναι τόσο παράδοξο που στο τέλος μοιάζει καταπληκτικό. Αλλά δεν είναι ένα απλό παιγνίδι ποδοσφαίρου με τακτικές λεπτομέρειες που χρειάζονται αναλύσεις: όποιος το βλέπει έτσι κάνει μεγάλο λάθος. Γιατί στην προκειμένη περίπτωση όλα διαδραματίζονται στη ζώνη του λυκόφωτος.
Χωρις να πατήσει γκάζι
Στο πρώτο ημίχρονο πιο πολύ από τον Ολυμπιακό παίζει το σχήμα και η διάταξή του. Ο Ολυμπιακός μπαίνει καλά, οργανώνεται καλά πίσω από τη μπάλα – τόσο καλά που σε κάθε περίπτωση βλέπεις τις γραμμές του. Κάνει επίσης τακτικές επιλογές, που μαρτυρούν ότι έχει υπάρχει στόχευση. Γεμίζει τη δεξιά πλευρά με κόσμο. Λαλά, Βαλμπουενά, Καμαρά βγαίνουν όλοι από εκεί προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι ο Μαξ κιτρινίστηκε νωρίς, ενώ δεν υπάρχουν λάθη στο build up που του στοίχισαν σε άλλα ευρωπαϊκά ματς. Όμως παρά το καλό στήσιμο του πάει στα αποδυτήρια χάνοντας με 2-0 γιατί είναι άλλο η τακτική κι άλλο το παιγνίδι. Το παιγνίδι θέλει τρέξιμο, συγκέντρωση, συνεργασίες στην επίθεση και πρωτοβουλίες κι όλα αυτά λείπουν. Ο Λαλά μόνος χωρίς καλύψεις υποφέρει. Ο Σεμέδο και ο Μπα βλέπουν αντιπάλους να βγαίνουν από τις δεύτερες γραμμές χωρίς ο Μπουχαλάκης και ο Εμβιλά να τους ακολουθούν. Στα κόρνερ πάλι γίνονται λάθη και κανείς δεν έχει πάλι ασχοληθεί όπως πρέπει με τον Ζάχαβι. Ο Ολυμπιακός περιμένοντας οργανωμένα δεν κάνει τίποτα πέρα από τα στοιχειώδη και η PSV πάει στο 2-0 χωρίς καν να πατήσει γκάζι.
Ακούγεται το «δεν μας θέλει»
Περίμενα μια βελτίωση στην επανάληψη αλλά είδα λίγη τέτοια. Σίγουρα η είσοδος του Φορτούνη αντί του σβηστού (καιρό τώρα…) Βαλμπουενά κάπως βοηθά, αλλά τον Μασούρα που μπαίνει αντί του Μπουχουλάκη δεν τον αισθάνεται καθόλου η άμυνα των Ολλανδών. Ο Μαρτίνς παίζει 4-3-3 προσπαθώντας να γεμίσει την αντίπαλη περιοχή με παίκτες, αλλά οι Ολλανδοί καρδιοχτυπούν μόνο στο 54΄όταν ο Μπρουμά μας θυμίζει ότι ο Ολυμπιακός έχει κάποιον που μπορεί να παίξει σαν εξτρέμ: στο υπέροχο γύρισμα του Πορτογάλου ο ανεξάντλητος Καμαρά σουτάρει στο δοκάρι κι ο Λαλά δεν εκμεταλλεύεται το ριμπάουντ.
Η φάση αυτή πρέπει να γίνει το σπίρτο που θα ανάψει το ματς, αλλά παραμένει η μοναδική μέχρι το 81΄όταν ο Φορτούνης στο δεύτερο σοβαρό σουτ του Ολυμπιακού στο ματς εκτελώντας ένα φάουλ βρίσκει το δοκάρι. Το «δεν μας θέλει» το λένε ή το σκέφτονται οι πάντες, αλλά ως φράση κουβαλά περισσότερο αυτοκριτική, παρά παράπονο.
«Δεν μας θέλει» αλλά δεν γίνονται και πολλά σωστά εντός αγωνιστικού χώρου. Ο Ελ Αραμπί παραμένει μόνος. Ο Μπρουμά χαλά τα πάντα πάνω στο καλύτερο. Ο Φορτούνης που έχει σαφώς περισσότερη ενέργεια από τον Βαλμπουενά ψάχνει ένα φάουλ, που ο Γάλλος διαιτητής του αρνείται. Ο Καμαρά μάχεται παλικαρίσια, αλλά όταν πλησιάζει την αντίπαλη περιοχή, δεν έχει καθαρό μυαλό και ψάχνει το σουτ μανιακά και προβλέψιμα. Οι ακραίοι μπακ επιθετικά είναι μια απογοήτευση: ο Ρέαμπτσουκ έχει στρέμματα ελεύθερα για να σεντράρει και δεν το κάνει ποτέ με επιτυχία κι ο Λαλά χάνεται προσπαθώντας να δείξει πόσο καλός είναι με τη μπάλα στα πόδια, χωρίς ποτέ του να έχει καταφέρει να συνεργαστεί με κάποιον.
Η εισβολή της μεταφυσικής
Η PSV, που παίζει 5-3-2 με τον τρόπο της, είναι τακτικά άψογη στο δεύτερο ημίχρονο κι ο προπονητής της τόσο ευχαριστημένος, που δεν αλλάζει κανένα, ενώ ο Μαρτίνς ρίχνει και το Χασάν (αντί του Μπρουμα) ελπίζοντας ότι το 4-4-2 θα βοηθήσει την ομάδα να βγει από το αδιέξοδο: παράλληλα περνά και τον Ανδρούτσο (αντί του Λαλά) για να έχει κάποιον ακόμα που να μπορεί να κουβαλήσει τη μπάλα. Κι ενώ το ματς σβήνει, εισβάλει η μεταφυσική σε όλη της την μεγαλοπρέπεια: στο 84΄ο Μάλεν ταλαιπωρεί για μια ακόμα φορά την άμυνα του Ολυμπιακού αδειάζοντας τον Σεμέδο. Το σουτ που εξαπολύει στις ιστορίες του περιοδικού Αγόρι θα έσκιζε στα δίχτυα. Είχαμε ήδη αρχίσει να γράφουμε πως ο Ολυμπιακός πλήρωσε λεπτομέρειες, ήταν άτυχος, προδόθηκε από πολλούς, τιμωρήθηκε κτλ κτλ. Αλλά το σουτ του φορ της PSV βρίσκει το δοκάρι και το νοκ άουτ γίνεται φιλί της ζωής.
Εχοντας δει τον Ολυμπιακό να κάνει σε 85 λεπτά όλα τα λάθη που περίμενα (διότι ένιωθα ότι το ματς δεν το προετοίμασε με τον καλύτερο τρόπο) βλέποντας το δοκάρι του Μαλέν πιστεύω για πρώτη και μοναδική στιγμή ότι κάτι θα συμβεί και θα προκριθεί. Αλλά η δική μου πίστη σε οιωνούς δεν έχει καμία απολύτως σημασία: σημασία έχει ότι το πιστεύει η ομάδα που στο 87΄δημιουργεί τη δεύτερη καλύτερη ευκαιρία της στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Ρέαμπτσουκ για μια και μοναδική φορά δεν πέφτει στην παγίδα των Ολλανδών που του αφήνουν χώρο για να σεντράρει, αλλά προτιμά (επιτέλους…) να πασάρει σωστά στον Φορτούνη. Ο κορυφαίος Ελληνας ποδοσφαιριστής του καιρού μας με όλη του την αρχοντιά σεντράρει με το αριστερό (!) εν κινήσει: έχει σημαδέψει τον Ελ Αραμπί, που κάνει την πρώτη του τελική προσπάθεια με κεφαλιά. Ο τερματοφύλακας με το παράξενο όνομα Ιβόν ΕμΜπογκό δείχνει τα ρεφλέξ του και αποκρούει. Αλλά αφού η μεταφυσική έχει εισβάλει κάθε κανονικότητα έχει πάει περίπατο: όλα αυτά είναι απαραίτητα μόνο για να προετοιμάσουν την είσοδο στη σκηνή του Σούπερ ήρωα Χασάν, του υπέροχου καρτούν που το βλέπεις και θες να τραγουδήσεις «μούρη με έχεις κάνει καψούρη».
Αυτός ο λίγο Σκούπι Ντου, λίγο Σούπερ Γκούφι, λίγο πειρατής από τα Αστερίξ, ακολουθώντας τη φάση και κυνηγώντας τη μπάλα, την ξεκολλάει θαρρείς από το έδαφος και τη στέλνει στον ουρανό των δικτύων πριν πέσει στα γόνατα και προσευχηθεί στο Θεό του – αν υπάρχει μιλάμε για μπαλαδόφατσα!
Ο Γιώργος Θαναηλάκης, που έχει πάθει λαλά, ψάχνει να βρει ποιος σκόραρε και βλέπει οράματα: συμβαίνει. Όταν όλα μοιάζουν μαύρα κι άραχνα μια λάμψη που κάνει τη νύχτα μέρα δεν περιγράφεται. Απλά μένεις κόκκαλο και φωνάζεις γκολ. Οσο πρέπει και όσο χρειάζεται για να σε πιστέψουν όλοι οι άπιστοι.
Να τρελάνει το σύμπαν…
Η πίστη είναι παρούσα και είναι το μυστικό της βραδιάς. Ο Ολυμπιακός προκρίθηκε γιατί το πίστεψε. Αν έκρινα την απόδοση των παικτών του θα δυσκολευόμουν να βρω διακριθέντες: οι καλύτεροι έχουν απλά να καταθέσουν μεμονωμένες ενέργειες – πολλοί δεν έχουν ούτε και τέτοιες. Αλλά ευτυχώς δεν είναι πάντα όλα θέμα απόδοσης: η πίστη είναι κάτι άλλο – η πίστη είναι αυτό το λαμπερό αστέρι που καθοδηγεί και την ομάδα και τον προπονητή της, που για μια ακόμα φορά πιστώνεται μαγικές αλλαγές και παρεμβάσεις. Ο Μαρτίνς πολεμά από τον πάγκο, γιατί πιστεύει πως όλα γίνονται. Ποιος μπορεί να του πει ότι έχει άδικο;
Ο Ολυμπιακός φτάνει για δεύτερη σερί χρονιά στους 16. Σήμερα θα μάθει τον επόμενο αντίπαλο του. Οποιος κι αν είναι ο αντίπαλος, ο στόχος της ομάδας πρέπει να είναι δυο ακόμα βραδιές σαν τη χθεσινή. Δυο νύχτες ζόρικες με πίστη στο ανεξήγητο. Δηλαδή με πίστη σε ένα Ολυμπιακό που έχει βαλθεί να τρελάνει το σύμπαν, ακόμα κι αν αυτό μοιάζει να συνωμοτεί εναντίον του…
