Η ΑΕΚ σίγουρα δεν φέρεται με τον καλύτερο τρόπο στον Αργύρη Γιαννίκη γιατί τον έχει αφήσει μόνο του. Λίγες μέρες πριν η διοίκηση της ΑΕΚ τον στήριξε με μια ανακοίνωση μετά από μια ήττα, όμως από τότε διαβάζουμε συνεχώς δεξιά και αριστερά ότι φεύγει κι ότι αυτός φταίει για όλα χωρίς καμία παρέμβαση κανενός: προϊστάμενοί του και τεχνικοί διευθυντές έχουν χαθεί. Ωστόσο πιο ενδιαφέρον από αυτό που γίνεται με τον Γιαννίκη βρίσκω μια υπόγεια συζήτηση που έχει ξεκινήσει και που αφορά την πιθανότητα επιστροφής στην διοίκηση της Ενωσης του Ντέμη Νικολαΐδη. Ας δούμε μερικά από τα δεδομένα γιατί η συζήτηση έχει ενδιαφέρον.

Μια άλλη προσέγγιση

Πρώτα από όλα η συζήτηση στέκει, διότι η ΑΕΚ μοιάζει να έχει ένα πραγματικό πρόβλημα που σχετίζεσαι με την διοικητική της καθημερινότητα. Υπάρχει μια άποψη ότι το πρόβλημα της ΑΕΚ είναι μονίμως ο προπονητής. Είναι μια λάθος άποψη. Οι προπονητές που πέρασαν από την ΑΕΚ τα τέσσερα τελευταία χρόνια δεν ήταν άσχετοι ή επικίνδυνοι και το λέω μολονότι γνωρίζω πως κανείς τους δεν έχει κάνει κάτι αξιοθαύμαστο φεύγοντας από την Ενωση. Η ικανότητα μιας διοίκησης είναι και να βοηθά ένα προπονητή να δείξει τη δουλειά του κι αυτό η ΑΕΚ δεν το κατάφερε ούτε με τον Μανόλο Χιμένεθ που κέρδισε το τελευταίο πρωτάθλημα: ο Ισπανός δεν πιστώθηκε την κατάκτηση εκείνου του πρωταθλήματος (όλοι συμφωνούσαν πως άλλοι το κέρδισαν… ) κι αυτό μαρτυρά το πρόβλημα. Για να το πω διαφορετικά μοιάζει δύσκολο έτσι όπως είναι διοικητικά διαρθρωμένη η ΑΕΚ να βρει τον προπονητή που ψάχνει: όποιον κι αν βρει, στο πρώτο κακό αποτέλεσμα θα φταίει αυτός και μόνο. Η συζήτηση για τον Ντέμη ξεκίνησε από όσους πιστεύουν ότι η ΑΕΚ έχει ανάγκη κυρίως από μια άλλη διοικητική προσέγγιση.

Τα απαραίτητα γαλόνια

Ας δούμε κάποια δεδομένα. Ποιος είναι σήμερα ο διοικητικός προϊστάμενος που μπορεί να επιβάλλει μία κάποια σοβαρότητα στην καθημερινότητα της ΑΕΚ; Ο Δημήτρης Μελισσανίδης σίγουρα όχι, διότι έχει ένα σωρό δουλειές. Ο Παναγιώτης Κονέ και ο Γιάννης Παπαδημητρίου δύσκολα μπορεί να το κάνουν, γιατί δεν ξέρω αν διαθέτουν τα γαλόνια που απαιτεί τη δουλειά. Ο πανταχού παρών Γιάννης Παπαδόπουλος δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι μπορεί να έχει οποιαδήποτε παραγωγική συνεργασία σε ζητήματα σχεδιασμού με κάποιον προπονητή - πόσο μάλλον να τον επιλέξει ο ίδιος. Ο τελευταίος που είχε προσωπικότητα διοικητή στην καθημερινότητα της ΑΕΚ ήταν ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο οποίος όμως μάλλον δεν είχε καταλάβει με ποιους έχει να κάνει και «φαγώθηκε» σχετικά εύκολα: μέχρι και βαριά άρρωστο τον έβγαλαν για να φύγει! Παράστημα έχει ο Ίλια Ιβιτς, όμως ήθελε να δουλέψει ως τεχνικός διευθυντής και όχι ως προϊστάμενος. Προϊστάμενος μπορεί να είναι ο Νικολαΐδης για τον απλούστατο λόγο ότι τέτοιος έχει υπάρξει.

Μπορούμε να συζητήσουμε για το αν ως πρόεδρος τα έκανε όλα σωστά ή όλα λάθος ή να μιλάμε ώρες για το γιατί έφυγε, αλλά δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που αμφιβάλλει πως στον καιρό του Νικολαΐδη η ΑΕΚ είχε το είδος της εσωτερικής οργάνωσης που σε μια μοντέρνα ΠΑΕ είναι απαραίτητο. Το είχε και γι’ αυτό άλλωστε και τον καιρό του Νικολαΐδη προπονητές της ομάδας ήταν ο Σάντος και ο Σέρα Φερέρ, ενώ η ΑΕΚ έχει φτάσει ένα βήμα από το να δώσει το τιμόνι της στον Ερνέστο Βαλβέρδε.

Οι σωστές ερωτήσεις

Στην ιστορία αυτή υπάρχουν δύο ερωτήσεις που είναι πιο ενδιαφέρουσες από τις συζητήσεις για το διοικητικό παρελθόν του Νικολαϊδη. Η πρώτη είναι αν ο Νικολαΐδης θα γυρνούσε στην ΑΕΚ για να ξανάσχοληθεί με το ελληνικό ποδόσφαιρο και η δεύτερη αν ο Δημήτρης Μελισσανίδης θα δεχόταν κάτι που για το Ντέμη για να συζητήσει για την επιστροφή του θα ήταν αυτονόητο, δηλαδή να του παραχωρηθεί η ευθύνη του σχεδιασμού. Δεν ξέρω τι πιστεύει κανένας από τους δύο, αλλά κάποιες υποψίες για τις απαντήσεις στις ερωτήσεις αυτές τις έχω.

 Όλα τα πικάντικα

Ο Νικολαΐδης όταν έφυγε από την ΑΕΚ είχε αποφασίσει να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω και να μην ασχοληθεί ποτέ ξανά με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Είχε φτάσει να μπαινοβγαίνει στην Ευέλπιδων για να δίνει εξηγήσεις για την οικονομική διαχείριση της ΠΑΕ. Μια φορά πας εκεί με «βραχιολάκια» και μετά ορκίζεσαι ότι αυτό δεν θα το ξαναπεράσεις ποτέ. Όμως το ελληνικό ποδόσφαιρο, όπως πολλά από τα πικάντικα σ’ αυτή τη ζωή, αν το δοκιμάσεις, πάντα θα σε τραβάει: λίγοι κατάφεραν να το αφήσουν στην άκρη. Ο Νικολαΐδης που δεν ήθελε να ακούει για αυτό, είχε πάει πριν κάτι μήνες στο Μαξίμου και συζήτησε με το Γιώργο Γεραπετρίτη για να αναλάβει την ΕΠΟ. Σήμερα έχει γίνει σχολιαστής στην Nova και ειδικά τα παιχνίδια της ΑΕΚ τα παρακολουθεί πολύ προσεκτικά και στις κρίσεις του αφήνει πάντα να εννοηθεί πως πιστεύει στο υλικό της ομάδας. Δεν ξέρω αν στην ΑΕΚ θα γύριζε, αλλά από τη μεριά του πλέον για το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν υπάρχει καμία αποστροφή: μέχρι και συνέντευξη από τον Μαρκ Κλάτενμπεργκ πήρε κι όχι τυχαία ο Αγγλος που δεν μιλάει σε άνθρωπο σε αυτόν μίλησε! Γνωρίζοντας τον λίγο λέω πως το να είναι παρόντας στο διοικητικό σχήμα που θα κάνει τα εγκαίνια του νέου γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια σίγουρα τον ιντριγκάρει.

Διαφορές και αυλές

Και Μελισσανίδης; Στη δική του περίπτωση η απάντηση στην ερώτηση είναι σαφώς πιο δύσκολη. Ο Μελισσανίδης με το Ντέμη έχει περάσει ένα διάστημα ψυχρότητας. Ο Ντέμης έλεγε κάποτε ότι γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν μπορούσε να γίνει. Κάποτε δικοί του άνθρωποι κέρδισαν την Ερασιτεχνική ΑΕΚ κόντρα στον Μελισσανίδη αλλά τελικά η ιστορία δικαίωσε το Μελισσανίδη. Από την άλλη ο Ντέμης ζητούσε από τον Μελισσανίδη να μπει στο τότε διοικητικό σχήμα: ο Μελισσανίδης δεν το έκανε – πιθανότατα αν το είχε κάνει η ΑΕΚ δεν θα έφτανε στην Γ΄Εθνική, που της άφησε σημάδια. Αλλά από την περίοδο εκείνη έχει περάσει πολύς καιρός κι ο χρόνος, ως γνωστόν, είναι ο καλύτερος γιατρός. Δε νομίζω ότι στην προκειμένη περίπτωση θα υπήρχε κάποιο ζήτημα εγωισμού: ο Μελισσανίδης θέλει μαζί του ανθρώπους που πιστεύει ότι αγαπάνε την ΑΕΚ και για την αγάπη του Νικολαΐδη στην ομάδα δεν νομίζω ότι αμφέβαλλε ποτέ. Αν ένα πρόβλημα υπάρχει είναι ότι ο Νικολαΐδης θα γυρνούσε μόνο αν είχε τη δυνατότητα να «χτίσει» διοικητικά την ΠΑΕ από την αρχή, δηλαδή κρατώντας αλλά και απομακρύνοντας πολλούς που εκεί δουλεύουν. Ο Ντεμης δε νομίζω ότι θα έχει κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα με τον Γιώργο Κοσμά η με τον Ανδρεά Δημάτο, αλλά δεν νομίζω ότι θα ήθελε και να συνεργαστεί με όλους τους υπόλοιπους, όχι τόσο γιατί αμφιβάλλει για τις ικανότητές τους, όσο γιατί σίγουρα θα προτιμούσε ανθρώπους που να ορκίζονται στο όνομα του, όπως ακριβώς δηλαδή συνέβαινε στο διάστημα που βρέθηκε στην προεδρία του συλλόγου. Δεν ξέρω κατά πόσο μια τέτοια αξίωση θα μπορούσε να γίνει δεκτή από το Μελισσανίδη: ας μην ξεχνάμε πως ο κάθε ηγέτης  έχει την αυλή του.

Σύμπαντα που συναντιούνται

Υπάρχει φυσικά και κάτι άλλο: μια σοβαρή διαφορά στον ίδιο τον τρόπο διοίκησης. Για τον Νικολαΐδη μετράνε μόνο τα αγωνιστικά. Η ενασχόληση του θα σήμαινε ότι η ΑΕΚ  θα πρέπει να ασχολείται με το πως θα φτιάξει μια ομάδα που να παίζει ωραίο ποδόσφαιρο και όχι με συμβούλους ΕΠΟ, Ενώσεις, αγαπητικούς του Θωμά και λοιπούς καφετζήδες. Μπορεί ο Ντέμης να ξαναγάπησε το ελληνικό μας ποδόσφαιρο: όχι όμως αυτή την πλευρά του.

Για να πω την αλήθεια γι’ αυτό μου αρέσει αυτή η συζήτηση. Δεν έχει να κάνει με παράγοντες. αλλά με δύο κόσμους. Για την ακρίβεια για δυο παράλληλα σύμπαντα. Όλα τα έχω δει. Αλλά δεν ξέρω αν αυτά συναντιούνται…