θΣτη Γαλλία φοβούνται πως εξαιτίας του παιγνιδιού της Εθνικής του με το Μαρόκο υπάρχει πιθανότητα να γίνουν επεισόδια – ειδικά στο Παρίσι και στη Μασσαλία. Ιδιος φόβος υπάρχει και στη Βαρκελώνη, στο Μιλάνο, στις Βρυξέλλες. Κανείς δεν γνωρίζει πως θα αντιδράσουν οι Μαροκινοί σε περίπτωση νίκης ή ήττας απόψε. Αλλά αυτά είναι προβληματισμοί, που δεν έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο. Η ερώτηση που αφορά την έκβαση του Παγκοσμίου Κυπέλλου είναι αν το Μαρόκο μπορεί πραγματικά να αποκλείσει την παγκόσμια πρωταθλήτρια Γαλλία.  

Μια πλήρης ομάδα

Το Μαρόκο ξέρει πώς να αμύνεται ως ομάδα και το κάνει ακόμα και με τους επιθετικούς του. Εχει όμως συγχρόνως και μερικούς από τους πιο επιθετικούς μπακ της διοργάνωσης – Μαζράουι και Χακίμι δεν είδα πολλούς αλλού. Κι έχει φυσικά και σπουδαίους σολίστες στην επίθεση (Μπουφάλ, Ζίγιεχ) κι ένα φορ οδοστρωτήρα – τον Ελ Νασίρι. Κι έχει και τρεις μέσους που έχουν καταπλήξει – τον Αμάλα, τον Ουνάχι και τον βιονικό Αμραμπατ: με άλλα λόγια είναι πλήρες. Δεν πρόκειται για κάποιο μυστηριώδες Δαβίδ που ξεγελά τους Γολιάθ. Είναι μια ομάδα με καλούς επαγγελματίες που έχουν σπουδάσει στα πιο σημαντικά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και βρίσκονται υπό τις οδηγίες ενός προπονητή όπως ο  Ρεγκράγκι, που έχει κερδίσει τίτλους παίζοντας ένα σύγχρονο ποδόσφαιρο βασισμένο στην ένταση - ένα ποδόσφαιρο που κάνει το Μαρόκο να μοιάζει ομάδα που παίζει στο Τσάμπιονς λιγκ κι όχι Εθνική ομάδα.

Ας το παραδεχτούμε: η Βραζιλία του Τίτε πχ, η εντελώς εξαρτημένη όπως αποδείχτηκε από το κέφι των κυνηγών της, έπαιζε ένα προβλέψιμο ποδόσφαιρο: στο ματς με την Κροατία νομίζοντας ότι ακολουθεί κάποια ευρωπαϊκή συνταγή επιτυχία αγωνίστηκε με τέσσερα στόπερ! Αν η Σελεσάο σκέφτεται για προπονητή τον Αντσελότι είναι επειδή κατάλαβε ότι πρέπει να ανοίξει μια πόρτα στο μέλλον. Το Μαρόκο είναι μοντέρνα ομάδα. Του καιρού μας.

Κερδίζει διαρκώς φίλους

Δεν σκέφτηκα τυχαία τους Βραζιλιάνους. Την περασμένη Δευτέρα στη Ντόχα, παρουσιάζοντας τη νέα μπάλα που θα χρησιμοποιηθεί στους ημιτελικούς και στον τελικό, ένας Βραζιλιάνος, ο αέρινος Κακά, είπε πως αν υπάρχει μια ομάδα στην οποία θα ήθελε να αγωνίζεται σε αυτό το μουντιάλ αυτή είναι το Μαρόκο! «Το Μαρόκο έχει υπέροχο ομαδικό πνεύμα. Οι προικισμένοι παίκτες κερδίζουν αγώνες, αλλά τους τίτλους τους κερδίζουν οι ομάδες και το Μαρόκο είναι ομάδα πραγματική – η πιο ομάδα από όλες» είπε. Καθώς το τουρνουά πάει προς το τέλος του όλοι εντυπωσιάζονται από αυτό. Όπως βέβαια και από την προσωπικότητα ποδοσφαιριστών που λίγοι γνώριζαν καλά.

Ο Σοφιάν Αμραμπάτ είναι ο καλύτερος αμυντικός χαφ στη διοργάνωση. Τα ζευγάρια που υπάρχουν στις πτέρυγες, ο Χακίμι (της Παρί) και ο Ζιγιεχ (της Τσέλσι) από τη μια και ο Μαζράουι ( της Μπάγερν Μονάχου) και ο Μπουφάλ (της Ανγκερς) από την άλλη, τα βλέπεις σε λίγες ομάδες. Όσοι παίζουν σε συλλόγους όπως η Παρί, η Τσέλσι και η Μπάγερν δίνουν στην ομάδα προσωπικότητα. Όπως συμβαίνει σε κάθε καλή ομάδα υπάρχουν και εκπλήξεις: η έκπληξη είναι ο Ουναχί, τόσο καλός ώστε μάγεψε τον Λουίς Ενρίκε που ρωτούσε να μάθει ποιος είναι, ο τερματοφύλακας Μπουνού που είναι ήδη εθνικός ήρωας μετά τα πέναλτι που έπιασε κόντρα στην Ισπανία, αλλά και ο καθοδηγητής της άμυνας  Σάις, που βγήκε με φορείο στο ματς με την Πορτογαλία και ίσως απόψε δεν τον δούμε. Αν ψάχνουμε για αδυναμίες αυτές είναι λίγες: η πιο μεγάλη ότι δεν υπάρχουν κυνηγοί να αντικαταστήσουν τους βασικούς όταν κουράζονται. Αλλά μήπως και η Γαλλία έχει στον πάγκο κάποιους που μπορεί να αντικαταστήσουν τον ΕμΜπάμπε, τον Ζιρού ή έστω τον Γκριεζμάν; 

Αραβες και εκπρόσωποι της Αφρικής συγχρόνως

Στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο σε μουσουλμανικό έδαφος, το Μαρόκο είναι η πρώτη αραβική ομάδα που έφτασε στα ημιτελικά: δίκαια νιώθει σαν στο σπίτι του. Συγχρόνως αντιπροσωπεύει και την Αφρική – πλην των Αλγερινών όλοι μιλάνε για αυτό καμαρώνοντας για την εξαιρετικής περιπέτειά του: στο Αλγέρι μόνο η κρατική τηλεόραση δεν αναφέρει τις νίκες του. Οι νίκες αυτές έγιναν αιτία για να γίνεται στο Souq Waqif, στο αρχαίο κέντρο της Ντόχα, κανονικό πανηγύρι: μόνο οι Αργεντινοί, οι πιστοί του Λίο Μέσι κάνουν ανάλογη φασαρία. Αλλά το Μαρόκο αντιπροσωπεύει κάτι πολύ περισσότερο από ένα έθνος, κάτι πολύ περισσότερο από μια ήπειρο και κάτι σαφώς περισσότερο κι από τον αραβικό κόσμο: μοιάζει να παίζει για όλες τις μειονότητες του κόσμου, συγκεντρώνει τον θαυμασμό εκείνων που αισθάνονται ότι καταπιέζονται μακριά από τις χώρες τους και κουβαλάει όλη αυτή τη θετική ενέργεια που προέρχεται από κάθε γωνία της γης. Ο Γιασίν Μπούνου, ο Μπόνο, το είπε καλά: «Είμαστε ο Ρόκι Μπαλμπόα του Παγκοσμίου Κυπέλλου». «Οι ταπεινοί που ανεβαίνουν στο ρινγκ για να παίξουν ξύλο φωνάζοντας «Amrabat!», αντί για «Adriana» έγραψε εύστοχα η Gazzeta Dello Sport που τους έχει υιοθετήσει και για το πολύ ιταλικό παιγνίδι τους. 

Η Γαλλία όμως…

Ποιο είναι το πρόβλημα τους; Η Γαλλία που δεν κάνει λάθη. Κερδίζει ακόμα κι όταν δεν είναι καλή, είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια, έχει του κόσμου τις λύσεις. Η αναμέτρηση του ΕμΜπαμπέ με τον Χακίμι αναμένεται καταπληκτική: οι δυο γνωρίζονται αφού παίζουν μαζί στην Παρί και ίσως όποιος κερδίσει τη μονομαχία κρίνει και το αποτέλεσμα. Oι Γάλλοι μπορεί να έχουν και απουσίες: ο Τσουαμενί και ο Ουπαμεκανό έχουν προβλήματα. Αλλά θα κατεβάσουν στο γήπεδο έντεκα πρωταθλητές - είναι βέβαιο.

Ο Αμραμπατ είπε χθες πως εδώ που φτάσανε στόχος δεν είναι απλά η νίκη στον ημιτελικό, αλλά το κύπελλο. Μέρες τώρα παντού στην Ευρώπη ο Μαρόκο περιγράφεται ως η «Ελλάδα του 2004 στο μουντιάλ του Κατάρ»: η επισήμανση δεν έχει να κάνει μόνο με την καλή του άμυνα αλλά και με το γεγονός ότι οι παίκτες του σε αυτό το τουρνουά τρέχουν πιο πολύ από όλους, όπως κάποτε οι δικοί μας στην Πορτογαλία. Ισως είδικά απόψε κάποιος πρέπει πραγματικά να τους μιλήσει για την Ελλάδα του 2004. Να μεγαλώσει την πίστη τους ότι ο Αμπραμπατ μπορεί σαν τον Ζαγοράκη να ντριπλάρει ένα Γάλλο μπακ. Και μετά ο Ελ Νασίρι θα κάνει στην καρδιά της γαλλικής άμυνας τον Χαριστέα. Και φύγαμε για τελικό…