Το ευρωπαϊκό ντέρμπι Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός ήταν ένα από τα ωραιότερα ματς στην εφετινή Ευρωλίγκα. Το κέρδισε ο Ολυμπιακός και η νίκη του είναι σπουδαία, όπως κάθε νίκη σε ντέρμπι και μάλιστα εκτός έδρας, ωστόσο δεν χρειάζεται να θριαμβολογεί: έκανε απλά τη δουλειά του κόντρα σε ένα ελλιπέστατο Παναθηναϊκό που χτίζεται και του οποίου όμως οι ελλείψεις  θα μοιάζουν ακόμα πιο μεγάλες, όσο ο καλός Πασκουάλ δεν εμπιστεύεται παιδιά όπως ο Χαραλαμπόπουλος, στα οποία ο ΠΑΟ έχει επενδύσει για το μέλλον του. Αν το ντέρμπι μας ξαναθύμισε κάτι είναι πόσο σπάνιο και εξαιρετικό είναι το δίδυμο των σπουδαίων παικτών που λέγονται Βασίλης Σπανούλης και Γιώργος Πρίντεζης.

Ψάξτε τα δίδυμα

Το μπάσκετ είναι άθλημα που σε οδηγεί σε συγκρίσεις, όσο κι αν αλλάζει – ίσως γιατί στο κεφάλι όλων μας παραμένει ένα σπορ μεγάλων μονάδων. Χιλιάδες λέξεις έχουν γραφτεί κι έχουν ειπωθεί από όλους όσους ψάχνουμε τους κορυφαίους και κάθε σύγκριση, όσο αυθαίρετη κι αν είναι, ιντριγκάρει κυρίως όταν για αυτή χρησιμοποιούνται αριθμοί. Υπάρχουν άνθρωποι που με αριθμούς μπορεί ν αποδείξουν ότι ο Γιαννάκης ήταν ανώτερος του Γκάλη κι ο Διαμαντίδης ανώτερος και των δυο – μην κολλάτε στα ονόματα βάλτε τα σε όποια σειρά θέλετε, οι αριθμοί θα είναι εκεί για να βοηθήσουν όποιον σωστά τους μεταχειρίζεται για να πει ψέματα. Περισσότερο ίσως από την ανάδειξη του καλύτερου έχει ενδιαφέρον να ψάξει κανείς τα μεγάλα ζευγάρια – αυτά πάνω στα οποία χτίστηκαν ομάδες που έγραψαν ιστορία. Εν τέλει το μυστικό των περισσότερων μεγάλων ομάδων που έχουμε δει στην Ελλάδα είναι ότι βρέθηκαν σε αυτές τουλάχιστον δυο σπάνιοι παίκτες που κατάφεραν να συνεργαστούν – δεν συμβαίνει πάντα.

Πολλοί συμπληρωματικοί παίκτες

Ο Ολυμπιακός του 70 γεννήθηκε όταν ήρθαν από την Αμερική ο Γιώργος Καστρινάκης και ο Στηβ Γιατζόγλου. Οι δυο κάλυψαν αρμονικά τις ανάγκες σε άμυνα και επίθεση – ο Καστρινάκης σηκώνονταν στο Θεό, ο Στηβ ήταν άτυχος που τότε δεν υπήρχε το τρίποντο, αφού το μακρινό του σουτ ήταν άψογο. Στον ΠΑΟ λίγο αργότερα θα μεσουρανήσει ένα άλλο μεγάλο δίδυμο: ο εκρηκτικός Τάκης Κορωναίος θα βρει τον Ντέιβιντ Στεργάκο και μαζί θα ανεβάσουν την ομάδα επίπεδο. Η μεγάλη αυτοκρατορία του Αρη χτίστηκε όταν ο Γιαννάκης ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη να παίξει για το Νίκο Γκάλη. Οι σχέσεις τους δεν ήταν οι καλύτερες πάντα, ο Γιαννάκης άλλαξε στυλ παιγνιδιού, θυσιάστηκε πολλές φορές στην άμυνα, έγινε πιστός στρατιώτης, μολονότι ήταν γεννημένος αξιωματικός: η συνύπαρξή τους χάρισε και στον Αρη και στην Ελλάδα τίτλους. Ο ΠΑΟΚ που τον κόντραρε στηρίχτηκε κι αυτός σε δυο συμπληρωματικούς περιφερειακούς, τον Τζον Κόρφα και τον Μπάνε Πρέλεβιτς – ο πρώτος είχε μυαλό, ο δεύτερος μια τεράστια δημιουργική τρέλα.  Ο Ολυμπιακός ξαναγεννήθηκε όταν εξαιτίας του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία δυο σερβάκια κατηφόρισαν στον Πειραιά: ο Τόμιτς και ο Τάρλατς ήταν το πραγματικό σημείο αναφοράς μιας ομάδας που δυνάμωνε ακόμα πιο πολύ όταν αυτούς τους δυο πλαισίωναν δυναμίτες όπως ο Ρίβερς και ο Εντι Τζόνσον και σπάνιοι ψηλοί όπως ο Φασούλας, ο Τάρπλεϊ κι ο μεγάλος Πάσπαλιε. Ο ΠΑΟ του Ομπράντοβιτς δεν είχε ένα σταθερό και μεγάλο δίδυμο, αλλά είχε το Διαμαντίδη που υπήρξε ιδανικός συμπαίκτης όλων των μεγάλων του παικτών, γιατί ήταν ένας σταρ με νοοτροπία εργάτη. Το τελευταίο του πρωτάθλημα του το έδωσαν οι συνεργασίες του Διαμαντίδη με το Λάσμε και τον Γκιστ: σχεδόν πάντα προβλέψιμες, σχεδόν πάντα αδύνατο να τις σταματήσεις. Αλλά νομίζω κανένα από αυτά τα μεγάλα δίδυμα δεν έχει την επιθετική χημεία, αυτού που συνθέτουν ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης.

Και οι δυο σταρ

Μια βασική διαφορά των δυο τωρινών σταρ του Ολυμπιακού από τα προηγούμενα δίδυμα είναι ότι ετούτοι γουστάρουν φανερά να παίζουν μαζί, γιατί ο ένας συμπλήρωσε το παιγνίδι του άλλου και δεν τον υποχρέωσε σε κάτι να το μεταβάλει. Ο Γιαννάκης πχ εξυπηρέτησε το Γκάλη για το χατίρι της ομάδας, αλλά για να το κάνει χρειάστηκε να θυσιάσει πολύ από το δικό του παιγνίδι και για αυτό πάντα θα τον εκτιμώ ως άνθρωπο απεριόριστα: όμως η συνύπαρξή των δυο στηρίχθηκε σε μια υποχώρηση – ο Σπανούλης κι ο Πρίντεζης όταν βρέθηκαν ταίριαξαν χωρίς κάποιος ν αλλάξει. Στα άλλα μεγάλα δίδυμα, που έχουμε δει, υπήρχε πάντα ο μεγάλος σταρ και ο μεγάλος εργάτης: εδώ σταρ είναι και οι δυο. Και οι δυο επίσης επιλέχτηκαν από τους Αγγελόπουλους για να στηθεί η ομάδα πάνω τους: η συνύπαρξή τους δεν προέκυψε τυχαία. Ο Σπανούλης έγινε ο ηγέτης της ομάδας, όταν άλλοι ηγέτες απομακρύνθηκαν και είχαν και γαλόνια και οπαδούς φανατικούς ο Παπαλουκάς κι ο Τεόντοσιτς. Ο δε Πρίντεζης ήταν μια αληθινά δύσκολη επιλογή: ο Ιβκοβιτς πόνταρε στην εξέλιξή του αφήνοντας στην άκρη παίκτες με συμβόλαια μεγαλύτερα. Οι δυο, κατά κάποιο τρόπο, καταδικάστηκαν να συνεργαστούν για να αλλάξουν την ιστορία μιας ομάδας, και είναι η δική τους παραγωγική συνεργασία και η αρμονική τους συνύπαρξη αυτό που θα σφραγίσει μια ολόκληρη εποχή. Δεν συνεργάζονται σε κάθε φάση, δεν παίρνει πάντα ο ένας το σκριν του άλλου και δεν περιμένει πάντα ο ένας την ασίστ του άλλου, αλλά είναι πάντα οι δυο αυτοί χρόνια τώρα που τραβάνε την ομάδα σε κάθε δύσκολο ματς: εκεί που σταματά ο ένας, συχνά αρχίζει ο άλλος σκοράροντας και δημιουργώντας. Κι όταν η κατάσταση απαιτεί να συνεργαστούν, απλά γράφουν ιστορία.      

Ραψωδία συνεργασίας

Η τελευταία επίθεση κόντρα στον Παναθηναϊκό είναι μια τέτοια ραψωδία συνεργασίας: ξαναδείτε την για να καταλάβετε γιατί αυτοί οι δυο επικοινωνούν με τηλεπάθεια – δεν χωρά αμφιβολία. Ο Σπανούλης αρχικά κόβει προς τα δεξιά ψάχνοντας το ίδιο μονοπάτι που πέρυσι τον οδήγησε στο να πετύχει το τρίποντο κατάκτησης του πρωταθλήματος, όμως αυτή τη φορά τρίποντο δεν χρειάζεται. Ο Πρίντεζης βρίσκεται διαγώνια απέναντί του κάτω από το καλάθι του ΠΑΟ. Ο Φώτσης κλίνει την ντρίπλα του Σπανούλη, όμως ο Σπανούλης ξέρει πως θα βγει και ο Σίγκλετον πάνω του για να μην πάρει από τον Φώτση το φάουλ στη διείσδυση. Όταν ο Σίγκλετον κάνει το βηματάκι ο Πρίντεζης βγαίνει από τη γωνία στέκεται φάτσα στο καλάθι κι οπλίζει καθώς έχει αντίπαλο πιο κοντό: είναι βέβαιος ότι ο Σπανούλης θα τον βρει. Η πάσα του Σπανούλη, σκαστή μέσα στο μποτιλιάρισμα των κορμιών, εξαφανίζει τους δυο ψηλούς του ΠΑΟ: ο Σπανούλης είναι σαν να λέει στον Πρίντεζη «να είσαι εκεί πάντα μέσα στη ζωή μου»! Ο Πρίντεζης έχει ραντεβού με τη μπάλα και τη βλέπει να έρχεται στην ώρα της σαν ελβετικό τραίνο. Το καλάθι της νίκης είναι δικό του σε μια βραδιά που δεν έκανε το καλύτερο παιγνίδι του, αλλά σημασία έχει ότι ήταν εκεί όταν ο πιο δικός του από όλους τους συμπαίκτες του τον έψαξε. Ολοι σχεδόν ξέραμε ότι ο Σπανούλης αυτόν θα ψάξει – το ήξεραν και οι παίκτες του ΠΑΟ. Αλλά σε αυτή τη στιγμή τελειότητας που οι δύο σκάρωσαν, συμπαίκτες κι αντίπαλοι είναι κομπάρσοι κι εμείς απλοί χειροκροτητές. Φάση, συνεργασία, καριέρα για σεμινάριο.  

Το κορυφαίο δίδυμο

Οσο ο χρόνος περνάει όλο και περισσότερο πιστεύω πως ο Βασίλης Σπανούλης και ο Γιώργος Πρίντεζης αποτελούν το κορυφαίο δίδυμο συμπαικτών στην ελληνική μπασκετική ιστορία. Ας με συγχωρέσουν όλοι οι άλλοι μεγάλοι Διόσκουροι, αλλά παραγωγές φάσεων με τέτοιες συνεργασίες σε στιγμές τόσο καθοριστικές, από όλους τους άλλους δεν θυμάμαι.