«Τα παιχνίδια των play off είναι πάντα ιδιαίτερα, έχουν να κάνουν και με την πίεση που έχει η κάθε ομάδα. Εμείς σίγουρα έχουμε μεγαλύτερη πίεση από την Μονακό. Άλλωστε το είπαν και στις δηλώσεις τους αυτοί αυτό. Ετσι έχουν τα πράγματα, όμως, είναι κάτι που μας αρέσει. Θέλαμε πολύ να φτάσουμε εδώ, να έχουμε πλεονέκτημα έδρας. Πρέπει να το εκμεταλλευτούμε…». Ο Γιώργος Μπαρτζώκας πριν αρχίσουν τα ματς του Ολυμπιακού με την Μονακό είπε μεγάλες αλήθειες.

Ο Ολυμπιακός είναι φαβορί κι αυτό καλείται κυρίως να διαχειριστεί: χθες πχ η Αρμάνι πετυχαίνοντας μόλις 48 πόντους κόντρα στην Εφές έδειξε ότι έλειωσε από το άγχος, ενώ η Μπαρτσελόνα που κέρδισε την Μπάγερν, χωρίς να εντυπωσιάσει, την πίεση την διαχειρίστηκε σωστά.  Οταν τελειώνεις δεύτερος στην Ευρωλίγκα και στην έδρα σου έχεις χάσει ένα μόνο ματς (αυτό με τον Ερυθρό Αστέρα, το μόνο που έδωσες χωρίς θεατές – όχι τυχαία) δεν μπορεί φαβορί να είναι ο αντίπαλός σου. Το κακό στην ιστορία είναι ότι η Μονακό είναι μια σούπερ φορμαρισμένη ομάδα.

Μήνες διαβολεμένης φόρμας

Η Μονακό ζει μέρες διαβολεμένου φορμαρίσματος δυόμισι μήνες τώρα. Ο Ολυμπιακός έχασε πρόσφατα το ματς που έδωσε μαζί της στο Μόντε Κάρλο πανεύκολα: δέχτηκε πάνω από 90 πόντους. Αλλά δεν είναι μόνο ο Ολυμπιακός που έχασε από τη Μονακό: σχεδόν όλοι βρήκαν τον μπελά της μαζί της. Από τον Φεβρουάριο που ξεκίνησε την αντεπίθεσή της η Μονακό κάνει ματσάρες. Εχασε από τη Ρεάλ μετά από δυο παρατάσεις κι αφού είχε την ευκαιρία να την κερδίσει. Στη Βαρκελώνη έκανε τη Μπαρτσελόνα να ιδροκοπήσει χάνοντας με 6 πόντους: είχε και δίκαια παράπονα από τη διαιτησία. Εβαλε 91 πόντους στον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ και 91 στον Αστέρα στο Βελιγράδι. Αυτούς τους πόντους τους φτάνει για πλάκα: έβαλε 92 στην Φενέρ και 102 στην Εφές στην έδρα της. Φυσικά διέλυσε με ανάλογο τρόπο την Αλμπα, αλλά κέρδισε και την Αρμάνι βάζοντας μόλις 72 πόντους (γιατί δέχτηκε 65) και την Καζάν (την θυμόσαστε;) βάζοντας 79 και την Μπασκόνια βάζοντας 78. Χορεύει σε όποιο ρυθμό θέλει κανείς. Μόνη παραφωνία σε αυτό το τρίμηνο των καταπληκτικών εμφανίσεων η ήττα από την Ζαλγκίρις εντός έδρας με 83-82. Υποτίμησαν τους Λιθουανούς; Ισως. Ισως όμως αυτή η ήττα να είναι και μια ένδειξη πως ο Τζέιμς και οι συμπαίκτες του δεν αντέχουν το μπασκετικό ξύλο.     

Πολλοί με πόντους στα χέρια τους

Υπάρχουν κι άλλα σημαντικά στην περίπτωσή της: πρώτα από όλα ότι δεν είναι εξαρτημένη από το τρίποντο. Με τον Ολυμπιακό στο εντός έδρας ματς είχε 8 στα 25 και κέρδισε εύκολα. Με την Αρμάνι το έκανε χειρότερο: κέρδισε με 6 στα 24. Με άλλους (με τον Αστέρα, την Εφες, τη Φενέρ) οι παίκτες του Ομπράντοβιτς έβλεπαν το καλάθι σαν βαρέλι βάζοντας πάνω από 12! Εντυπωσιακό και το πώς βρίσκουν σε κάθε ματς άλλο ήρωα της μιας βραδιάς. Ο Μοντεγιούνας ήταν πρώτος σκόρερ στο Βελιγράδι με 20 πόντους. Με την Φενέρ γράφει 24 πόντους ο Αλφα Ντιαλό που φορτώνει με 20 πόντους και την Μπασκόνια. Με την Αλμπα έχει 18 ο Μπέικον. Με την Αρμάνι τη διαφορά την κάνει ο Ντόντα Χόλ. Εξυπακούεται ότι ο Τζέιμς είναι ο καλύτερος συχνά πυκνά: με τον ΠΑΟ, τον Ολυμπιακό, τη Ρεάλ, τη Μπάρτσα πλησιάζει τους 30, αλλά δεν είναι ποτέ μόνος.  

Αναφέρομαι στους σκόρερ της γιατί φοβίζει η ανεμελιά της Μονακό. Η Μονακό δεν έχει τίποτα να χάσει παρά μόνο να κερδίσει: μια πρόκριση στο Final 4 του Βελιγραδίου θα αποτελέσει την λαμπρότερη σελίδα στην ιστορία της ομάδας. Επίσης είναι γνωστό ότι η Μονακό αποτελείται από παίκτες που, όπως λέμε, «παίζουν για το επόμενο αφεντικό τους»: μια παρουσία της ομάδας στο Βελιγράδι θα γίνει και λόγος πολλοί από τους παίκτες της να βρουν του χρόνου καινούργια και πολύ μεγαλύτερα συμβόλαια από αυτά που έχουν. Η γαλλική ομάδα έγινε φέτος το καταφύγιο πολλών που ομάδες δεν έβρισκαν. Ο Τζέιμς ήταν έκπληξη ότι κατέληξε εκεί. Ο Αλφα Ντιαλό ήταν να πάει στον ΠΑΟ και πήγε στο Μόντε Κάρλο γιατί ο Πρίφτης δεν τον κράτησε για να μην μειωθεί ο χρόνος του Παπαπέτρου. Παίκτες όπως ο Ντόντα Χολ ή ο Μπέικον σίγουρα κάπου αλλού θα παίζουν του χρόνου. Αλλά και παλιές καραβάνες όπως  ο Μότουμ κι ο Βέστερμαν μοιάζουν πολυτέλειες για την ομάδα του Πριγκιπάτου. Που φέτος τις έχει.

Προσόντα και ταλέντο

Η Μονακό είναι γεμάτη από παίκτες με επιθετικό ταλέντο αλλά και αθλητικά προσόντα. Είναι μια ομάδα που δείχνει αρκετά έτοιμη να αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό: μοιάζει φτιαγμένη για αυτό. Εχει τον Πέρι και τον Βέστερμαν που μπορεί να κουράσει τον Σλούκα, έχει τον Μοντεγιούνας που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια των Φαλ, αλλά και άλλους ψηλούς που μπορεί να κάνουν ζημιές μακριά από το καλάθι. Παίζει, μαζί με την τωρινή Μακάμπι, το πιο αμερικάνικο μπάσκετ που μπορεί να δεις από ομάδα στην Ευρώπη. Εχει καλούς σουτέρ, ασταθείς κομμάτι, αλλά ικανούς κι αρκετούς πρόθυμους να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Κι έχει και τον Τζέιμς.

Νύχτα πάρτι

Ωστόσο ενώ όλα αυτά ισχύουν ο Ολυμπιακός είναι φαβορί. Με μια απαραίτητη προϋπόθεση: ότι θα κάνει το παιγνίδι του και θα το χαρεί. Δεν αρκεί μόνο να «δείρει» τη Μονακό όπως παντού γράφεται και δεν αρκεί μόνο να έχει τρεις παίκτες με καλά ποσοστά στο σουτ: πρέπει πολλά από αυτά που ξέρει να τα κάνει ταυτόχρονα κι αυτό θα συμβεί μόνο αν χαρεί αληθινά το ματς. Είναι από τις λίγες φορές που μια ελληνική ομάδα κατά τη γνώμη μου δεν χρειάζεται να παίξει σκάκι. Πάρτι πρέπει να στήσει. Κανονικά πάρτι. Και δεν το λέω μόνο εγώ: το είπε ο προπονητής της Μονακό χθες. Αυτό που τον φοβίζει πιο πολύ, είπε είναι το ΣΕΦ. Ο άνθρωπος το ξέρει πως οι οπαδοί του Ολυμπιακού ανυπομονούν για τα ματς κι αυτό φαίνεται και από το ότι τα εισιτήρια έχουν κάνει φτερά. Κι αν για το αποψινό ματς αυτό ήταν δεδομένο, το επικείμενο σολντ αουτ του δεύτερου ματς είναι εντυπωσιακό. Θυμίζω πως αυτό θα γίνει τη Μεγάλη Παρασκευή και πως η Αθήνα από αύριο θα αδειάσει καθώς μετά από τρία χρόνια ο κόσμος μπορεί να φύγει να πάει να κάνει Πάσχα στα χωριά του. Αλλά και Μέγα Σάββατο να είχε οριστεί το ματς πάλι το ΣΕΦ θα γέμιζε. Και απλά κάποια στιγμή όλοι μαζί θα έψελναν το Χριστός Ανέστη.

Αλίμονο στον Ολυμπιακό αν παγώσει, αντί να γκαζώσει, τον κόσμο του…