Εψαχνα να βρω με ποιο τρόπο να περιγράψω όσα έγιναν στον αγώνα της Οσμάνλισπορ με τον Ολυμπιακό. Τι ήταν άραγε αυτή η μεγάλη νίκη του πρωταθλητή με 3-0 στην Αγκυρα; Μια απάντηση του Μπέντο και των παικτών του στην κριτική; Μια υπενθύμιση της ομάδας ότι αξίζει υποστήριξη και σεβασμό; Μια ωραία ιστορία από αυτές που σου μένουν στο μυαλό για πάντα; Μια νίκη βασισμένη στη θέληση των παικτών για διάκριση; Μπορεί να είναι όλα αυτά, μπορεί να μην είναι και τίποτα από όλα αυτά. Ο εφετινός Ολυμπιακός, εργατικός και μαχητικός, αλλά και με ελλείψεις και με λογιών λογιών δυσκολίες, παραμένει μυστηριώδης και ιδιαίτερος: δύσκολα μπορείς να προβλέψεις τις αντιδράσεις του κι όσο κι αν τον παρακολουθείς δεν μπορείς παρά να βασίζεις κάθε εκτίμησή σου πιο πολύ στο προαίσθημα, παρά στη λογική. Φτάνει στους 16 του Γιουρόπα λιγκ για δεύτερη φορά σε πέντε χρόνια. Όμως ετούτος εδώ ο Ολυμπιακός, καμία σχέση δεν έχει μ εκείνον του Βαλβέρδε που είχε φτάσει στους 16 αποκλείοντας την Ρούμπιν Καζάν. Εκείνο τον αγαπούσαν όλοι, ετούτο εδώ σχεδόν κανένας. Εκείνο τον νοσταλγούν, ετούτο τον λοιδορούν: πολλοί μετράνε τους μήνες για να φτάσει το καλοκαίρι και ν αλλάξει ως ομάδα ριζικά. Πως λοιπόν να περιγράψεις την μεγάλη νίκη μιας ομάδας, που όλοι σχεδόν θα ήθελαν να είναι διαφορετική;

Αυτή η ομάδα που δεν μπορεί

Νομίζω η ίδια η εξέδρα του Ολυμπιακού δίνει την απάντηση. Ας πούμε ότι τίποτα απολύτως δεν έγινε χθες: ούτε καν το ματς! Οπως λένε αυτοί που όλα τα ξέρουν, «αυτή είναι η ομάδα του Ολυμπιακού με το μακράν χειρότερο ρόστερ στην ιστορία» κι ως τέτοια δεν μπορεί να έχει επιτυχίες, που άλλες προικισμένες και υπέροχες δεν είχαν. Ας συμφωνήσουμε ότι στις 23 Φεβρουαρίου του 2017 δεν υπήρχαν παιγνίδια ποδοσφαίρου πουθενά στη γη κι απλά η ομάδα του Ολυμπιακού και οι οπαδοί της έζησαν ένα όνειρο, περιπετειώδες και παράξενο, που εκεί που έμοιαζε πως θα εξελιχθεί σε εφιάλτη, αποδείχτηκε εξαιρετικό – ένα από εκείνα που τα βλέπεις και δεν θες να ξυπνήσεις.

Ξεκίνησε πριν μια εβδομάδα, όταν στο Καραϊσκάκη κάτι άγνωστοι Τούρκοι ταμπουρώθηκαν στα μετόπισθεν και δεν άφησαν τον Ολυμπιακό καλά καλά να κάνει ευκαιρία μολονότι προσπαθούσε. Δεν ξέρω αν στα όνειρα υπάρχουν ισοπαλίες που αφήνουν ωστόσο ελπίδες πρόκρισης, όμως, σε αυτό το όνειρο με μια τέτοια ξεκίνησαν όλα. Μόνο που πριν φτάσουμε στην ελπίδα έπρεπε να φτάσουμε στη δυσφορία. Η ήττα από την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, ήταν μια κακή ήττα γιατί βύθισε την ομάδα στην εσωστρέφεια. Οποιος ήθελε να την κριτικάρει, μετά από μήνες χωρίς μια ήττα, βρήκε την ευκαιρία να την μηδενίσει. Στα όνειρα είναι δύσκολο να παρέμβεις και να εκφράσεις τις αντιρρήσεις σου, μπορείς μόνο να τα παρακολουθείς αιχμάλωτος. Και παγιδευμένος στην διάστασή τους να περιμένεις τι θα ακολουθήσει.

Χωρίς λογική εξήγηση

Σε τούτο το όνειρο βιαζόσουν να δεις τι θα γίνει στην Αγκυρα, αλλά ο χρόνος στα όνειρα περνά αργά. Είδες στο μεταξύ και τον Ιντέγιε να φεύγει, τρόμαξες ότι θα δεις βασικό τον Καρντόσο και στη ρεβάνς, τσιμπήθηκες ελπίζοντας να ξυπνήσεις για να μην δεις τον Μπέντο να κάνει πάλι τις τρέλες του, η πιο μεγάλη από τις οποίες ήταν η μη χρησιμοποίηση του Ανσαριφάρντ στη βασική ενδεκάδα για ένα γινάτι. Αναρωτιόσουν αν στα όνειρα αλλάζουν οι άνθρωποι που δεν αλλάζουν στην πραγματική πραγματικότητα και κάτι τέτοιο συνέβη. Ξαφνικά και χωρίς λογική εξήγηση, όπως στα όνειρα συμβαίνει, ο Μαρινάκης πήγε στο Ρέντη και στήριξε τον Μπέντο, αντί, όπως όλοι περίμεναν, να τον διώξει κι ο Μπέντο κατέβασε στην Αγκυρα την πλέον λογική ομάδα, που μπορούσε κανείς να περιμένει. Ο Καρίμ φορ, ο Μποτία και ο Ντα Κόστα μαζί γιατί  όσο τρελοί να είναι, καλύτεροι από αυτούς στη θέση τους δεν υπάρχουν στον Ολυμπιακό, ένας μόνο μικρός στην ενδεκάδα, ο βιονικός Ρέτσος, ο Ελιονούσι κι ο Σεμπά παρόντες γιατί ο Φιγκέιρας και ο Σισοκό χρειάζονται καλύψεις και η άμυνα, όχι στη σέντρα, αλλά εκεί που πρέπει να βρίσκεται, ώστε ο Λεάλι να μπορεί να κάνει τις απαραίτητες επεμβάσεις του χωρίς ταχυκαρδίες. Όλα στο όνειρο έγιναν όπως έπρεπε να είναι και στην πραγματικότητα. Ακόμα κι ο Σάββας Θεοδωρίδης, αυτός «ο στρατηγός της ερυθρόλευκης παράταξης» που λέει κι ο Νικολακόπουλος, μπήκε σε αεροπλάνο για να πάει στην Αγκυρα, ενώ σε αεροπλάνο δεν μπαίνει χρόνια τώρα!

Το τέλος του άγχους

Επρεπε να ξυπνήσεις έτσι για να κοιτάξεις το ταβάνι και να διαπιστώσεις ότι στον Ολυμπιακό τόσα λογικά πράγματα μαζί είναι αδύνατο να γίνουν, αλλά συνέχισες να ονειρεύεσαι: ήθελες να δεις στον πάγκο τουλάχιστον τον Καμπιάσο και τον Τσόρι, αλλά μην υπερβάλεις – ένα απλό όνειρο είναι. Μετά είδες για 45 λεπτά, όταν το ματς άρχισε, κάμποση δυσκολία στην κυκλοφορία της μπάλας, κάμποση βιασύνη πριν την τελική πάσα και κυρίως κάμποσο άγχος κι όταν είδες αυτό το τελευταίο κατάλαβες πως η ομάδα την ήθελε πολύ την πρόκριση και την πίστευε, γιατί μόνο όταν κάτι πιστεύεις πως μπορεί να το καταφέρεις, αγχώνεσαι. Κι όταν αυτό το άγχος θεραπεύτηκε, στο 48΄ όταν ο Καρίμ έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα, τότε κατάλαβες πως το όνειρο θα είναι τελικά υπέροχο. Στο δεύτερο γκολ, όταν μετά την καταπληκτική μπαλιά του Φορτούνη ο νεαρός Ανδρούτσος θύμισε στους Τούρκους ότι πάντα θα χουν προβλήματα με έναν που κουβαλάει ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία, σε άκουσαν στον ύπνο σου να ουρλιάζεις. Και στο τρίτο, όταν πάλι ο Καρίμ, σαν φορ περιοχής κανονικό πήρε το ριμπάουντ για να υπογράψει μια πρόκριση που ίσως, επιτέλους, του ανοίξει την πόρτα της καθιέρωσης, έσκασες ένα χαμόγελο μεγαλύτερο κι από εκείνο που φώτισε το πρόσωπό σου, όταν στο πρώτο γκολ ο Ιρανός έτρεξε και πήρε αγκαλιά τον Σάββα.

Όλα θα ναι πιο δύσκολα

Το ξέρεις ότι δεν έγινε σε ένα βράδυ ομαδάρα ο Ολυμπιακός, το ξέρεις πως με δυο τουλάχιστον ματς παραπάνω στην Ευρώπη το πρωτάθλημα θα γίνει ακόμα πιο δύσκολο, το ξέρεις πως δεν είναι δεδομένο ότι στην επόμενη φάση η ομάδα θα παίξει καλύτερα, ακόμα άλλωστε αναρωτιέσαι τι μπορεί να κάνει αυτή η ομάδα. Αλλά όσα προβλήματα κι αν η ομάδα έχει, όσο δύσκολα κι αν είναι τα παιγνίδια της, όσες τρέλες κι αν κάνει ακόμα ο προπονητής της, που είπε ότι δεν τον ενδιαφέρει η κριτική (οπότε μπορούμε να γκρινιάζουμε για αυτόν κι άλλο κι άνετα…), όσο περίπλοκα κι αν γίνουν όλα, αφού εύκολο φέτος δεν υπάρχει τίποτα, εσύ που τον Ολυμπιακό σου τον αγαπάς, με όποιους κι αν παίζει, μόνο και μόνο γιατί φορά αυτά τα χρώματα, εσύ γκρινιάρη, υπερβολικέ, πιστέ, παραπονιάρη και αγαπησιάρη οπαδέ, συνέχισε να ονειρεύεσαι…