Χρωστάω ένα σημείωμα για τον Ματίας Αλμέιδα, τον προπονητή της ΑΕΚ, που πολλοί αναγνωρίζουν ως το μυστικό της εφετινής επιτυχίας της ομάδας. Για τον Αλμέιδα και την καλή του δουλειά είχα κάνει κάποιες επισημάνσεις πολύ νωρίς, αν θυμάμαι καλά είχα γράψει εδώ γιατί η ομάδα του είναι φαβορί για το πρωτάθλημα το περασμένο φθινόπωρο όταν ο Παναθηναϊκός ήταν πρώτος με συνεχόμενες νίκες. Τότε σας είχα γράψει για την μαθητεία του δίπλα στον Σβεν Γκόραν Ερικσον, την νοοτροπία του, την διαχειριστική του ικανότητα κτλ. Στον επίλογο του πρωταθλήματος θα σας πω δυο πράγματα που ελπίζω είναι πέρα από τα απολύτως προφανή.   

Σε ένα πρωτάθλημα που οι διεκδικητές του τίτλου έχαναν δύσκολα βαθμούς η ΑΕΚ κατέκτησε φυσικά τον τίτλο για δύο λόγους: γιατί έκανε μια σειρά από νίκες σε κρίσιμα ματς και γιατί έτρεξε ένα αήττητο σερί στο πιο κρίσιμο σημείο του πρωταθλήματος, δηλαδή στα play off και μετά μάλιστα από την πιο σκληρή ήττα της στο πρωτάθλημα – την εντός έδρας ήττα της από τον Ολυμπιακό. Ας τα δούμε και τα δυο αυτά γιατί και στα δυο υπάρχει μεγάλη συμμετοχή του προπονητή της.  

Τέσσερα κρίσιμα ματς

Τα κρίσιμα ματς της ΑΕΚ είναι τέσσερα. Πρώτα από όλα ένα παιγνίδι με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο στον πρώτο γύρο: η ΑΕΚ πήγε εκεί στα μέσα του Σεπτέμβρη πριν μια διακοπή πρωταθλήματος, κουβαλώντας δυο ήττες πολύ νωρίς (μια με το Βόλο και μια από τον ΠΑΟ) κέρδισε και για πρώτη φορά έδειξε και βήματα προόδου. Το δεύτερο είναι αναμφίβολα το ντέρμπι του πρωταθλήματος με τον ΠΑΟ στην Οpap Arena: εκείνη η νίκη με 1-0 με το γκολ του Πινέδα (αμέσως μετά την ήττα στα Γιάννινα από τον ΠΑΣ) δεν επέτρεψε στον πρωτοπόρο τότε Παναθηναϊκό να ξεφύγει. Τρίτη σημαντικότερη νίκη σίγουρα αυτή με τον ΠΑΟΚ στα play off. H ΑΕΚ είχε πάει στην Τούμπα μετά από δυο ματς χωρίς νίκη. Με τον Ολυμπιακό είχε γνωρίσει την πρώτη της ήττα στην Οpap Arena και με τον ΠΑΟ είχε φέρει μια ισοπαλία με μια εμφάνιση κατώτερη των προσδοκιών: αν δεν κέρδιζε στην Τούμπα θα είχε προβλήματα σιγουριάς, αλλά με ένα γκολ του Αραούχο δέκα λεπτά πριν το τέλος του ματς τα κατάφερε. Κι αφού τα κατάφερε εκεί βρήκε στο Καραϊσκάκη χάρη και στην διαιτησία του Μάσα τη νίκη που έδειξε ότι θα πάρει το πρωτάθλημα: το 1-3 απέναντι στον Ολυμπιακό έδωσε στην ομάδα του Αλμέιδα ένα μεγάλο αβαντάζ και η αξία του αποτελέσματος φάνηκε στη συνέχεια. Στο Καραϊσκάκη η ΑΕΚ καπάρωσε το πρωτάθλημα και στο ίδιο γήπεδο ο ΠΑΟ το έχασε. Και στα τέσσερα ματς αυτά η συμμετοχή του Αλμέιδα είναι μεγάλη. Στο Αγρίνιο παίζει για πρώτη φορά με  τετράδα στην άμυνα χρησιμοποιώντας τον Μουκουντί: έκτοτε την άμυνα θα την πειράξει μόνο όταν είναι υποχρεωμένος από τραυματισμούς παικτών. Στο ματς με τον ΠΑΟ παρουσιάζει μια ομάδα πιο συντηρητική και πιο προσεχτική: παίζει ίσως για πρώτη φορά για να κερδίσει με 1-0 και τα καταφέρνει. Στην Τούμπα δεν είναι ευχαριστημένος με την ισοπαλία, μολονότι στο ίδιο γήπεδο η ομάδα του έχει χάσει στο ματς της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος με 2-0. Πιέζει με τις αλλαγές του τους παίκτες του να βγουν πιο μπροστά: η ΑΕΚ κερδίζει μετά από δυο γκολ που δεν μέτρησαν (στο πρώτο κανείς δεν κατάλαβε τι έδωσε ο διαιτητής...), αλλά που μεγάλωσαν την πίστη της. Και στο Καραϊσκάκη πάει έχοντας συνειδητά «πετάξει» τη ρεβάνς κυπέλλου με τον Ολυμπιακό: η ΑΕΚ προκρίνεται χάνοντας για να σπρώξει τον Ανιγκό να κάνει το λάθος να χρησιμοποιήσει στο πρωτάθλημα εναντίον της την ίδια ενδεκάδα. Το τρικ πιάνει. Χάρη σε αυτή τη νίκη προκύπτει το αήττητο σερί της ΑΕΚ στα play off στα οποία η Ενωση εναλλάσσει θεαματικά ματς (με Αρη, ΠΑΟΚ, Βόλο) με παιγνίδια σκοπιμότητας (με Βόλο κι Αρη εκτός έδρας πχ). Ο Αλμέιδα δεν ολοκληρώνει τη σεζόν με μια ομάδα που πετάει φωτιές, αλλά με μια ομάδα που τρέχει λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους και που παίζει τα δυο ματς με τον συνδιεκδικητή ΠΑΟ κυρίως για να μην χάσει. Κάνει στην πραγματικότητα κουρασμένη ένα μόνο λάθος: δεν κερδίζει τον Ολυμπιακό στην Opap Arena όταν ο Αλμέιδα αιφνιδιάζεται από τα τρία χαφ του Ανιγκό. Αλλά ο ΠΑΟ δεν κερδίζει τον ΠΑΟΚ και πρέπει και να πάει στο Καραϊσκάκη.   

Λογική και νοοτροπία

Ο Αλμέιδα Βρήκε μια ομάδα που πέρυσι τερμάτισε πέμπτη κι έμεινε εκτός Ευρώπης και της άλλαξε λογική και νοοτροπία, μεθοδικά και στοχευμένα. Το κατάφερε γιατί απαίτησε πέρυσι το καλοκαίρι παίκτες για την πολύπαθη άμυνά της (ήρθαν ο Βίντα, ο Μουκουντί, ο Σιντιμπέ αλλά κι ο Γιόνσον που μεσοαμυντικά βοήθησε), γιατί έπεισε τον Πινέδα να ρθει στην Ελλάδα ως δανεικός (σε μια χρονιά μάλιστα που θα αγωνιζόταν στο μουντιάλ) και γιατί είχε εμπνεύσεις που του βγήκαν. Η μετατροπή του Λιβάι Γκαρσία από εξτρέμ σε σέντερ φορ έδωσε στην ΑΕΚ μια ντουζίνα (και βάλε…) γκολ που δύσκολα θα έδινε άλλος παίκτης. Η μετατόπιση του Γκατσίνοβιτς στο πλάι, για να παίξει το ρόλο του ακραίου χαφ, ήταν μια έκπληξη ακόμα και για τον ίδιο τον παίκτη, όταν αυτό του ζητήθηκε. Και ο τρόπος χρησιμοποίησης του Αραούχο, που από φορ περιοχής, βρέθηκε να κυνηγάει τους αντιπάλους κουβαλητές της μπάλας παίζοντας πίσω από τον Λιβάι Γκαρσία, έκανε την εφετινή επίθεση της ΑΕΚ να μην μοιάζει καθόλου με την περσινή παρόλο που βασικοί της ήταν ποδοσφαιριστές που στην Ελλάδα βρίσκονται καιρό τώρα.

Κυρίως ο Αλμέιδα έδειξε νωρίς πως έχει την ικανότητα να πάρει πολλά κι από τους παίκτες που βρήκε και που ερχόντουσαν από ένα μετριότατο (και σε κάποιες περιπτώσεις κακό πρωτάθλημα). Ο Χατζισαφί εκεί που ήταν να φύγει έχει πρόταση ανανέωσης συμβολαίου. Ο Ρότα έδειξε πως αν τον χρησιμοποιήσεις με συγκεκριμένο τρόπο μπορεί να είναι πολύ χρήσιμος. Ο Τζούμπερ όταν γύρισε από τον τραυματισμό του μπήκε στην ομάδα γρήγορα και αποδείχτηκε χρήσιμος: ειδικά στο δεύτερο γύρο μια σειρά από δικά του γκολ αποδείχτηκαν καθοριστικά (στο Περιστέρι κόντρα στον Ατρόμητο, στη Νίκαια με τον Ιωνικό, στα ματς με τον ΟΦΗ και τον Βόλο πχ). Ακόμα και κάποιοι που ήταν βασικοί και σταμάτησαν να είναι βασικοί αντιμετωπίστηκαν από τον Αλμέιδα πολύ προσεχτικά ώστε να νιώθουν πάντα χρήσιμοι: ο Μίτογλου κι ο Τζαβέλας πχ, αλλά και ο Πέτρος Μάνταλος δεν ένιωσαν ποτέ ξεχασμένοι από τον προπονητή τους. Οσο για τον τερματοφύλακα Αθανασιάδη, αυτός μπορεί και να του χρωστά την σωτηρία της καριέρας του. Η παρουσία του σε ένα ματς που η ΑΕΚ έχασε από τον Ολυμπιακό με 5-1 προ τριετίας έγινε λόγος για να καταλήξει στην Σέριφ του Τιρασπόλ. Επέστρεψε από την εξορία για να γίνει αναπληρωματικός του Στάνκοβιτς και βρέθηκε στην ενδεκάδα γιατί αυτός τραυματίστηκε. Αλλά έκτοτε μονιμοποιήθηκε από τον προπονητή – κόντρα στα προγνωστικά. Κι έπαιξε για αυτόν όπως όλοι.

Η διακοπή και η κατανόηση

Τι διευκόλυνε τη δουλειά του; Δυο πράγματα. Σαφώς η δυνατότητα να κάνει μια κανονική προετοιμασία υπήρξε η βάση της επιτυχίας του: σε αυτή δοκίμασε πολλά που είδαμε στην συνέχεια και που έχουν να κάνουν και με τις αλλαγές ρόλων σημαντικών παικτών που είδαμε στη συνέχεια. Ο Αλμέιδα κατάλαβε γρήγορα πως στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν μετρά ούτε η διάταξη, ούτε τόσο οι θέσεις των παικτών – οι καλοί μπορεί να αποδίδουν και σε θέσεις που δεν έχουμε συνηθίσει να τους βλέπουμε. Αυτό που μετρά πιο πολύ είναι η φυσική κατάσταση, η ένταση και το τρέξιμο: σε αυτά στηρίχτηκε παρουσιάζοντας ωστόσο μια ομάδα που με τον καιρό έκανε και σωστή κυκλοφορία της μπάλας απέναντι σε κλειστές άμυνες για να αξιοποιηθεί πχ ο Τζούμπερ. Για αυτά τον βοήθησε πολύ και το ότι φέτος η μεγάλη διακοπή του πρωταθλήματος είχε ως συνέπεια μια σεζόν που έμοιαζε αργεντίνικη – είχαμε «απερτούρα» μέχρι την διακοπή για το μουντιάλ και «κλαουζούρα» μετά από αυτή. Για τον Αλμέιδα η συνθήκη ήταν εύκολη: άλλοι, (ο Γιοβάνοβιτς πχ που ποτέ δεν ήθελε μια τέτοια διακοπή ή ακόμα και ο Λουτσέσκου) μάλλον έμπλεξαν. Κοιτάζοντας την σεζόν νομίζω πως αυτή ήταν και η πιο μεγάλη αρετή του Αλμέιδα φέτος: κατάλαβε την σεζόν πιο καλά από όλους, πίστεψε νωρίς πως όλα θα κριθούν στο φινάλε της, εμπιστεύθηκε πολλούς παίκτες για να εισπράξει την ένταση του παιγνιδιού τους. Είχε βέβαια πολλούς τραυματισμούς, που είναι και αποτέλεσμα της πιεστικής του προπόνησης. Του χρόνου που όλοι θα την έχουν συνηθίσει το πράγμα θα είναι απλούστερο.

Ηταν και τυχερός ο Αλμέιδα: στο τέλος όλα κρίθηκαν σε ένα ματς (στο Ολυμπιακός -ΠΑΟ 1-0) στο οποίο μάλιστα η ομάδα του δεν έπαιζε. Πήρε ένα πρωτάθλημα χωρίς δυο αγωνιστικές πριν το τέλος του να κρατά την τύχη στα χέρια της. Στην Ελλάδα είναι σπάνιο να συμβεί. Αλλά όπως και να χει ο Ματίας ήρθε για να μείνει…