Ο Ιωάννης Παπαπέτρου συμφώνησε να συνεχίσει την καριέρα του στην Παρτιζάν και να ολοκληρώσει την σχέση του με τον ΠΑΟ ένα χρόνο πριν την λήξη του πενταετούς συμβολαίου του. Από όσα κυκλοφορούν ακούω ότι χάρισε κι ένα ποσό στον Παναθηναϊκό για να μείνει ελεύθερος. Το διαζύγιο βγήκε προφανώς κοινή συναινέσει: το συμβόλαιό του παίκτη ήταν μεγάλο για την ομάδα (πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις συνεκτιμώνται η προσφορά και τα χρήματα) και ο παίκτης ήθελε να αλλάξει περιβάλλον. Αλλά η ιστορία είναι διδακτική. Ας τη θυμηθούμε κι ας κρατήσουμε και κάποια συμπεράσματα.  

Ενας 19χρονος με άστρο

Ο Παπαπέτρου υπέγραψε στον Ολυμπιακό το 2013 σε ηλικία μόλις 19 χρονών. Προσωπικά δεν θυμάμαι ομάδα να δίνει τόσα πολλά χρήματα σε ένα τόσο νέο παιδί και να δέχεται ασυζητητί τους πολλούς όρους του. Ο Ολυμπιακός του έδωσε ένα πενταετές συμβόλαιο που του απέφερε αποδοχές μεγαλύτερες των δυο εκατομμυρίων δολαρίων και έδωσε στο νεαρό το δικαίωμα να συνεχίσει να αναζητά ομάδα στο ΝΒΑ: αυτό ήταν ο στόχος του. Το 2014 ο Παπαπέτρου πήρε μέρος στο ΝΒΑ ντραφτ (με τις ευλογίες του Ολυμπιακού) – δυστυχώς για αυτόν δεν κατάφερε να πείσει κάποια ομάδα να τον εντάξει στο δυναμικό της. Αυτό ωστόσο δεν δημιούργησε στον Ολυμπιακό την παραμικρή αμφιβολία για τις δυνατότητες προσφοράς του: παρά την μετριότατη πρώτη σεζόν του (εξαιτίας μάλιστα και δυο ασθενειών που τον κράτησαν εκτός γηπέδων για καιρό) στον Ολυμπιακό όλοι ήταν βέβαιοι πως ο μικρός είναι η μεγάλη επένδυση για το μέλλον.

Θυμάμαι πολλές απαιτήσεις

Παρακολουθώ πάρα πολλά χρόνια τις ιστορίες του ελληνικού μπάσκετ κι ομολογώ πως δεν θυμάμαι παίκτη που να έχει τη στήριξη που είχε ο Ιωάννης από τον Ολυμπιακό: ποτέ πχ δεν αντιμετωπίστηκε ως «μικρός» - ήταν από την πρώτη μέρα στο rotation ως έτοιμος παίκτης. Δεν θυμάμαι επίσης παίκτη τόσο μικρής ηλικίας που να εκφράζει συνεχώς αντιρρήσεις για το ρόλο του κι αυτές να γίνονται περίπου δεκτές. Κατά καιρούς μαθαίναμε ότι Παπαπέτρου δεν ήθελε να παίζει «τεσσάρι», ότι δυσανασχετούσε γιατί ο Ολυμπιακός αγόραζε ξένους παίκτες για τη θέση «τρία», ότι ήθελε επιθέσεις σχεδιασμένες πάνω του, ότι ήθελε περισσότερο χρόνο συμμετοχής κτλ. Ως ένα σημείο πίστευα ότι όλα αυτά μαρτυρούν μια κάποια φιλοδοξία – υπερβολική για ένα παιδί που είχε πολλά να αποδείξει, αλλά θεμιτή. Το παράδοξο στην ιστορία είναι ότι όσο πιο στάσιμος έμοιαζε ο Ιωαννής, τόσο πιο απαιτητικός γινόταν! 

Πίστευα ότι θα συμφωνούσαν

Όταν έφτασε η ώρα της συζήτησης του επόμενου συμβολαίου του πίστευα πως θα τα έβρισκε με τους αδερφούς Αγγελόπουλους σε χρόνο ρεκόρ. Τον είχαν χρυσοπληρώσει όταν ακόμα πήγαινε στο κολέγιο. Δεν του είχαν χαλάσει ποτέ χατίρι. Τον πίστευαν τυφλά. Αφησαν  τον χρησιμότατο Περπέρογλου να φύγει για να μην εμποδίσουν την πορεία του. Αλλά πέρα από αυτά υπήρχε και κάτι άλλο που περίμενα πως θα μετρούσε: το γεγονός ότι βρισκόταν σε μια «ομάδα – οικογένεια», πλαισιωμένος από μεγάλους που τον πρόσεχαν και συνομήλικούς του που τον καταλάβαιναν. Ηταν μάλιστα φανερό πως ο χρόνος δούλευε για χάρη του. Αν άκουγε τους προπονητές του και μάθαινε λίγο καλύτερο τη «θέση τέσσερα» ο χρόνος του στο παρκέ θα μεγάλωνε πολύ, αφού θα μπορούσε να παίρνει λεπτά συμμετοχής σιγά σιγά και από τον Γιώργο Πρίντεζη. Όμως για τον Παπαπέτρου φαίνεται πως τίποτα από αυτά δεν είχε σημασία. Αυτό που ήθελε να αποδείξει είναι ότι είναι ηγέτης και πρέπει κι ο χρόνος συμμετοχής του να είναι τεράστιος και οι κύριες αποφάσεις στο παρκέ να είναι δικές του και όλα να περιστρέφονται γύρω του.

Ο Παπαπέτρου δεν πιστεύω πως το καλοκαίρι του 2018 πήγε στον ΠΑΟ για τα χρήματα: εκατό ή διακόσιες χιλιάδες παραπάνω δεν είναι λόγος για να θέσεις την ίδια την συνέχεια της καριέρας σου υπό κρίση. Πήγε στον ΠΑΟ γιατί πίστευε πως μπορούσε να γίνει βασιλιάς. Θα ήταν ο ηγέτης του, ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής, ο άνθρωπος που θα κέρδιζε πρωταθλήματα. Και είναι αλήθεια πως κέρδισε τρια στη σειρά. Χωρίς σε κανένα να λάμψει και χωρίς σε αυτά να υπάρχει ο Ολυμπιακός, που στο πρόσωπο του Βεζένκοφ δεν βρήκε απλά ένα αντικαταστάτη του, αλλά ένα καλύτερο παίκτη. Ένα παίκτη που έμαθε να κάνει όσα ο Παπαπέτρου δεν ήθελε, μολονότι μάλιστα δεν φαινόταν να έχει τα δικά του προσόντα.

Αντίπαλος ο εαυτός του

Στον ΠΑΟ ο Παπαπέτρου βρήκε ένα αντίπαλο που δεν περίμενε: τον εαυτό του. Ολοι τον υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό και τον στήριξαν, αλλά το θέμα δεν ήταν οι άλλοι: ήταν αυτός. Ξαφνικά ο Παπαπέτρου βρέθηκε στην ανάγκη να δικαιολογήσει το συμβόλαιό του, το θόρυβο της μεταγραφής του και την αξία του. Το να πας από τον Ολυμπιακό στον ΠΑΟ (ή το ανάποδο) είναι απλό: βάζεις μια υπογραφή σε ένα συμβόλαιο και πας. Και μετά; Μετά βρίσκεις δυσκολίες που ούτε φανταζόσουν και οι απαιτήσεις μεγαλώνουν απίστευτα. Το να αντέξεις την πίεση, την οπαδική στοχοποίηση, τις συγκρίσεις με αυτόν που σε αντικατέστησε δεν είναι καθόλου απλό. Στον ΠΑΟ συνέβη κάτι παράξενο: όσο περισσότερο χρόνο κέρδιζε ο Ιωάννης κι όσο πιο πολύ η ομάδα του χάριζε χρόνο και επιθέσεις, τόσο πιο στάσιμος έμοιαζε! Όχι ότι ήταν κακός: αλλά άλλο είναι να είσαι ένας καλός παίκτης, κι άλλο να κουβαλήσεις μια ομάδα στις πλάτες σου. Οι δε συγκρίσεις άρχισαν να γίνονται όλο και πιο σκληρές γιατί άρχισαν όλοι να τον συγκρίνουν με συμπαίκτες του που προόδευαν: δυο χρόνια πριν ήταν ο Μίτογλου που έπρεπε να γίνει παράδειγμα για αυτόν. Πέρσι ο Παπαγιάννης.   

Το στρες και τα κλιματιστικά

Η τελευταία του σεζόν (στην οποία πλέον υπήρχε μπροστά του ο Ολυμπιακός) ήταν γεμάτη άγχος και στρες. Οι πρωτοβουλίες του ήταν πιο πολλές από αυτές που άντεχε, οι ήττες του ΠΑΟ στην Ευρωλίγκα έμοιαζαν δικές του γιατί σούταρε διαρκώς. Του απέμειναν για να δείξει ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά οι τελικοί του πρωταθλήματος: στο ΣΕΦ, στο τελευταίο ματς, λύγισε. Ισως εκεί κατάλαβε ότι ηγέτης δεν γίνεσαι από τα συμβόλαια ή γιατί το θες: γίνεσαι αν μπεις στο ΣΕΦ και πάρεις ένα κρίσιμο ματς – αλλά αυτό δεν γίνεται κατά παραγγελία. Λογικά αποφάσισε να πάει στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς να κάνει μια νέα αρχή με στόχο να γίνει αυτό που μπορεί, δηλαδή ένας χρήσιμος παίκτης. Αφήνοντας πίσω μια σεζόν στην οποία απλά θυμόμαστε μερικές συνεντεύξεις του στις οποίες αναλάμβανε ευθύνες  για ήττες και δήλωνε πως ο κόσμος του ΠΑΟ θέλει κάτι καλύτερο. Κι αυτά εξαντλήθηκαν – στην τελευταία συνέντευξη το πρόβλημα του ήταν τα κλιματιστικά….

Οι δυο δρόμοι

Ας κρατήσουμε και κάποια συμπεράσματα. Υπάρχουν δυο δρόμοι για να κάνει επιλογές ένας παίκτης. Ο πρώτος είναι ο συναισθηματικός – να μετρήσει δηλαδή στα θέλω του το ποια ομάδα αγαπάει.  Ο δεύτερος είναι αυτός στον οποίο το κριτήριο είναι κυρίως επαγγελματικό. Αν ο Παπαπέτρου ήταν όσο Παναθηναϊκός θέλησε να δείξει ότι είναι τα τελευταία χρόνια, έπρεπε στα 19 του να πάει στον ΠΑΟ: η συναισθηματική του επιλογή θα τον προστάτευε από το βασανιστήριο των κρίσεων. Αν από την άλλη το κριτήριο ήταν η καριέρα, δεν έπρεπε ποτέ να φύγει από τον Ολυμπιακό. Σήμερα θα είχε συμπληρώσει εννέα χρόνια συνεχόμενης παρουσίας, θα ήταν ο διάδοχος του Πρίντεζη και του Σπανούλη, θα είχε κερδίσει τα γαλόνια του στο γήπεδο. Σε κάθε περίπτωση, είτε έκανε την πρώτη επιλογή είτε τη δεύτερη, δεν θα βασάνιζε τον εαυτό του για να αποδείξει ότι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι. Και θα ήταν ένας υπεραγαπημένος παίκτης, ένας Αλβέρτης ή ένας Πρίντεζης πχ – γεγονός που μετρά περισσότερο από το να είσαι βασιλιάς. Κυρίως γιατί κυκλοφορούν αρκετοί γυμνοί βασιλιάδες. Ενώ για γυμνούς υπεραγαπημένους παίκτες δεν έχω ακούσει τίποτα….