Η πρώτη εμβόλιμη αγωνιστική της σεζόν είχε ένα ματς που πριν αρχίσει έμοιαζε αρκετά ισορροπημένο, το Αρης – ΠΑΟ (1-0) και πολλά ματς με ξεκάθαρα φαβορί. Σε τέτοιες αγωνιστικές συχνά προκύπτουν εκπλήξεις τεράστιες. Αυτή τη φορά η έκπληξη ήταν ότι δεν υπήρχε έκπληξη. Διότι ο Ολυμπιακός κέρδισε τον Απόλλωνα, ο ΠΑΟΚ τον Παναιτωλικό, η ΑΕΚ τη Λαμία κι όλα αυτά συμβαίνουν σχεδόν πάντα. Όπως σχεδόν πάντα όσοι ξεγράφουν τον Αρη τον βρίσκουν μπροστά τους.

Ομοιότητες πολλές, αλλά…

Εγραφα στην εφημερίδα πριν το ματς πως αν μιλάμε για αδυναμίες, ο Άρης και ο Παναθηναϊκός στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος έχουν δείξει ακριβώς τις ίδιες. Ο Άρης δυσκολεύτηκε να ανοίξει την κλειστή άμυνα του ΟΦΗ την πρώτη αγωνιστική και του Ιωνικού τη δεύτερη και ο Παναθηναϊκός έχασε από τα Γιάννενα γιατί μολονότι έκανε κατοχή μπάλας δεν έφτιαξε ευκαιρίες. Μεταξύ των δυο υπάρχουν  και άλλες ομοιότητες: για παράδειγμα οι διοικήσεις  και οπαδοί των δύο ομάδων φαίνεται να πιστεύουν ότι οι προσθέσεις κάποιον καλών παικτών στο περσινό ρόστερ μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα που πέρσι είχαν – μακάρι το πράγμα να ήταν τόσο απλό. Το μεγαλύτερο όμως (κοινό) πρόβλημα και των δύο ομάδων είναι ότι καλλιεργήθηκαν νωρίς υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες. Για τον Παναθηναϊκό, μετά τη νίκη της πρεμιέρας κόντρα στον Απόλλωνα, γράφτηκαν τόσο  υπερβολικά πράγματα ώστε είναι λογικό μια μερίδα του κόσμου το να σοκαρίστηκε μετά την ήττα από τον ΠΑΣ. Ο δε Άρης «πούλησε» τόσο καλά τις μεταγραφές του, ώστε κατάφερε να δημιουργήσει ενθουσιασμό μολονότι είχε προηγηθεί ο αποκλεισμός από την Αστανά, σημάδι που έδειχνε ότι η ομάδα του έχει αρκετά δύσκολη δουλειά μπροστά της. Αυτά τα σημείωνα πριν το ματς για να κάνω κατανοητό ότι οι δυσκολίες των δυο έχουν να κάνουν κυρίως με την προσέγγιση των παιγνιδιών: ο Αρης μου έμοιαζε πολύ μπλαζέ (πράγμα που δεν του ταιριάζει) και ο ΠΑΟ αρκετά αγχωμένος (άνευ σοβαρού λόγου…). Ακριβώς επειδή το όποια πρόβλημα ήταν κυρίως διαχειριστικό (κι όχι τακτικό ή αγωνιστικό) ο Αρης το έλυσε ευκολότερα. Και κέρδισε.

Ένα χρόνο πίσω 

Τι έκανε ο Ακης Μάντζιος χθες; Ηταν σαν να πήγε τον Αρη ένα χρόνο πίσω. Στην αρχική ενδεκάδα από τους νεοφερμένους βρέθηκαν μόνο οι απολύτως απαραίτητοι: ο Καμαρά (γιατί άλλος φορ δεν υπάρχει), κι οι στόπερ Φαμπιάνο και Μπράμπετς που είναι από τους καλύτερους του πρωταθλήματος. Κυρίως όμως αυτό που επέστρεψε ήταν η μαχητικότητα, η σκληράδα, η δύναμη – το χαμένο μαχαίρι που βρέθηκε και μπήκε στα δόντια. Ο Αρης είχε πέντε χαμένους βαθμούς στα πρώτα δυο ματς και ένα -6 που κανείς δεν ξέρει αν θα το γλυτώσει. Δεν ξέρω πολλές άλλες ομάδες που σε τέτοια κατάσταση δεν θα πάθαιναν κάποιου είδους ψυχολογικό μπλακ άουτ. Ο Αρης αντιθέτως έκανε αυτοκριτική – όπως αποδείχτηκε από το παιγνίδι του. Μπήκε για να σκοράρει και το γκολ του είναι σήμα κατατεθέν αυτής της τρομερής θέλησης. Επτά φορές οι παίκτες του αλλάζουν τη μπάλα, όχι με γλύκα, αλλά με πάθος. Ο Μπερτόλιο στη μοναδική του καλή ενέργεια στο ματς περνά με τη μπάλα στα πόδια όλη την άμυνα του ΠΑΟ κι ο Καμαρά δείχνει γιατί έπαιξε για χρόνια στην Πρέμιερ λιγκ. Και η συνέχεια του ματς όμως είναι ένας ύμνος στη δύναμη της πίστης: ο Μάντζιος σκληραίνει κι άλλο την ομάδα του βάζοντας τον Εν Ντιαγιέ αντί του Μπερτόλιο. Κι όσο η ώρα περνά ο Αρης γίνεται καλύτερος γιατί έχει κάτι να υπερασπιστεί. Όχι το 1-0 αλλά τη θέλησή του να αποδείξει πως αυτός και μόνο ορίζει την τύχη του. Με τέτοια νοοτροπία δεν είναι παράξενο ότι κέρδισε, και θα είναι παράξενο αν δεν βελτιωθεί θεαματικά στη συνέχεια. Αρκεί να μην ξεχάσει το μαχαίρι.        

Κι ο Παναθηναϊκός; Το πρόβλημα του ΠΑΟ δεν είναι η ήττα στο Βικελίδης – έχει υποστεί σχετικά πρόσφατα και χειρότερες εκεί. Το πρόβλημα του είναι ότι χάνει δεύτερη σερί αγωνιστική με τον ίδιο τρόπο: υποφέρει αρχικά τα θέλω του αντιπάλου του, δέχεται γκολ νωρίς και μετά δεν βρίσκει τον παίκτη με προσωπικότητα που θα τον πάρει από το χέρι. Χθες έπαιξε λίγο καλύτερα από ό,τι στα Γιάννινα κυρίως γιατί ο Ιωαννίδης με τον τσαμπουκά του έδωσε πολλά. Αλλά ο ΠΑΟ αν θέλει να κάνει ένα καλύτερο πρωτάθλημα από πέρυσι πρέπει να διώξει από πάνω του την καταπίεση του αποτελέσματος και να αρχίσει να χαίρεται το παιγνίδι. Βρήκα επίσης πολύ άστοχες τις πολλές αλλαγές στο αρχικό σχήμα: ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς μου φάνηκε για πρώτη φορά ότι επηρεάστηκε από ένα γενικό περίγυρο που κάνει σταυροφορίες υπέρ διάφορων παικτών. Η ομάδα που κατέβηκε στο Βικελίδης μου φάνηκε η λιγότερο δική του – μακάρι να κάνω λάθος. Κι όσο για τις παρεμβάσεις του, ενώ έμοιαζαν λογικές (ο Μαουρίσιο έπρεπε να δώσει βοήθειες με την εμπειρία του κι ο Παλάσιος με την ταχύτητα του) αποδείχτηκαν λάθος διότι ο μεν Βραζιλιάνος δεν είναι καλά, ο δε Αργεντίνος δεν είχε δείξει έτοιμος για τέτοιο ματς. Κι από την άλλη υπήρχαν μαχητές. Που δεν χάνουν ποτέ από πριμαντόνες.         

Αλλαγές και ξεμπλοκαρίσματα

Τα υπόλοιπα ματς είχαν λιγότερο δράμα. Ο Πέδρο Μαρτίνς παρουσίασε στο Καραϊσκάκη τη δέκατη διαφορετική ενδεκάδα σε δέκα εφετινά ματς σε Ελλάδα και Ευρώπη. Αυτή τη φορά επανέφερε στην άμυνα τους Μπα και Ανδρούτσο, αντί των Παπασταθόπουλο και Καρμπόβνικ, χρησιμοποίησε τον Κούντε αντί του Μαντι Καμαρά που έχει κι αυτός ανάγκη από ανάσες, κράτησε στην ενδεκάδα τους Αγκιμπού Καμαρά και Μπουχαλάκη, άφησε έξω τον Βαλμπουενά, αλλά είχε ξανά τον Μασούρα, που πλαισίωσε στη γραμμή της επίθεσης τους Ονιεκούρου και Τικίνιο. Ο Ελληνας κυνηγός επανεμφανίστηκε με φοβερή όρεξη και αφού πρώτα έδωσε στον Τικίνιο ένα γκολ που δεν χάνεται (αλλά ο Βραζιλιάνος έχασε…) άνοιξε το σκορ στο 8΄παίρνοντας το ριμπάουντ μετά από προσπάθεια του Καμαρά. Αλλά η σοβαρή και μόνη ίσως είδηση από το ματς είναι το ξεμπλοκάρισμα του Τικίνιο που συγχωρέθηκε για τις χαμένες ευκαιρίες του πρώτου ημιχρόνου καθώς πέτυχε δυο γκολ στο δεύτερο: έκανε στο 48΄ με κεφαλιά μετά από κόρνερ το 2-0΄ και μας θύμισε τον παίκτη που χάλασε κόσμο στην Πόρτο με το δεύτερό του γκολ στο .. όταν σκόραρε με περιστροφή σχεδόν από το ύψος της περιοχής. Ομορφο και το πρώτο εφετινό γκολ του ο Βρουσαι που διαμόρφωσε το τελικό 4-1: το κρατώ ως απόδειξη της βεβαιότητάς μου ότι οι παλιότεροι πρέπει να παίζουν λίγο παραπάνω σε αυτή την αρχή της σεζόν. Για τον Ολυμπιακό η νίκη ήταν μια ανάσα πριν τον Γολγοθά: ακολουθούν σε μια εβδομάδα ο Αστέρας στην Τρίπολη, η αναμέτρηση με τη Φενέρ στην πόλη και ο Παναθηναϊκός που στο ντέρμπι θα παίξει νωρίς τα ρέστα του.   

ΠΑΟΚ και ΑΕΚ προσεχώς

Ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ έπρεπε να κερδίσουν, με βάση την παράδοση εύκολα, ο πρώτος τον Παναιτωλικό και η δεύτερη τη Λαμία. Τα κατάφεραν αλλά όχι κάνοντας περιπάτους. Στο Αγρίνιο ο ανανεωμένος Παναιτωλικός του Γιάννη Αναστασίου, που ερχόταν με υψηλό ηθικό μετά την σπουδαία νίκη στο Περιστέρι δεν έπαιξε καθόλου κλειστά, και ειδικά στην επανάληψη ήταν πολύ καλύτερος: όχι τυχαία ισοφάρισε με ενα γκολ του Ντίαζ στο 60’ . Τελικά τη διαφορά την έκαναν οι αλλαγές. Ο  Μπισεσβαρ και ο Σβιντέρσκι μετά από μια συνεργασία τους έδωσαν στον Σιντκλεϊ το γκολ του τελικού στο 80’ κόντρα στην ροή του ματς. Και στις καθυστερήσεις, η αλλαγή του Αναστασίου, ο Καρέλλης νικήθηκε από τον φορμαρισμένο Πασχαλάκη.

Ζόρια βρήκε και η ΑΕΚ που αναμενόταν να κάνει περίπατο απέναντι στη Λαμία αλλά κέρδισε δύσκολα. Η Λαμία είχε δείξει μαχητικότητα με τον Ολυμπιακό: χθες έφτασε κοντά στο να ανοίξει το σκορ δυο τρεις φορές! Ο Μιλόγεβιτς δεν τρόμαξε από τις ευκαιρίες της Λαμίας, βρήκε το θάρρος να βάλει τον Ανσαριφάρντ δίπλα στον Αραούχο όταν έχασε τον Αμραμπατ κι ο Αραούχο, που είχε κέφια αλλά ήταν κομμάτι βιαστικός, βρήκε ένα σπουδαίο γκολ στο 70’ λίγο πριν η ΑΕΚ αρχίσει να αγχώνεται. Η Λαμία ζητά ένα πέναλτι στο τέλος. Να μπει στη σειρά των παραπονεμένων: μόνο από ξένο ή ίσως κι από διεθνή Ελληνα διαιτητή μπορεί να το ‘παιρνε.

Την Κυριακή η ΑΕΚ πάει στην Τούμπα για να βρει ένα ΠΑΟΚ που έρχεται από τρεις σερί νίκες εκτός έδρας (Αστέρας, Λίνκολν, Παναιτωλικός) χωρίς να εντυπωσιάσει. Αλλά που πατάει στα πόδια του, πράγμα που στην Ελλάδα είναι ολοένα και πιο σπάνιο…