Είχε πολλά και ωραία πράγματα με τα οποία αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς η δέκατη αγωνιστική. Είχε τη νίκη του ΠΑΟΚ στο Ηράκλειο – νίκη από αυτές που στο τέλος της χρονιάς αξιολογούνται σωστότερα διότι μπορεί αποδειχτεί και νίκη τίτλου. Είχε την καταπληκτική επικράτηση του ΠΑΟ με ανατροπή στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, που από τότε που ήρθαν οι ξένοι διαιτητές δεν έχει κερδίσει ματς με αυτούς παρόντες. Είχε το τρομερό διπλό του Πανιώνιου στην Ξάνθη – ένα αποτέλεσμα που υπενθύμισε σε όλους ότι η ομάδα της Νέας Σμύρνης είναι ζωντανή και πάει να κάνει ένα θαύμα. Και είχε τέλος τη νίκη του Ολυμπιακού με τον Ατρόμητο στο Καραϊσκάκη, με την οποία λιγάκι θα καταπιαστώ σήμερα εδώ, αφήνοντας όλα τα άλλα για άλλα Μέσα και άλλες μέρες. Το κάνω όχι μόνο γιατί στο blog τα κείμενα είναι πιο προσωπικά, αλλά και γιατί χθες κατέληξα σε ένα συμπέρασμα: πως αν δεν υπήρχε το Καραϊσκάκη, δεν θα υπήρχε ενδιαφέρον για το πρωτάθλημα. Θα είχε μάλλον τελειώσει από τώρα, όπως το περσινό.

Κουρασμένοι και ξεκούραστοι

Το ότι ο Ολυμπιακός είναι πρώτος στο πρωτάθλημα έχοντας παίξει τρεις προκριματικούς τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και τέσσερις αγώνες παράλληλα στο Τσάμπιονς λιγκ είναι για την ώρα ένας άθλος. Θυμίζω ότι πέρσι που πήρε μέρος σε αυτή τη διοργάνωση η ΑΕΚ, τέτοια εποχή είχε ήδη μείνει πολύ μακριά από την κορυφή, είχε χάσει δέκα βαθμούς και τελικά ολοκλήρωσε το πρωτάθλημα μένοντας 23 βαθμούς πίσω από τον πρωταθλητή ΠΑΟΚ! Η απουσία των δημιουργών του Ολυμπιακού, όσο περνάνε οι μήνες, συνεχώς  βαραίνει και περισσότερο: Βαλμπουενά, Φορτούνης και Χριστόδουλόπουλος λείπουν πολύ κυρίως γιατί το τρέξιμο των υπολοίπων είναι λιγότερο, αφού υπάρχει πλέον και η κούραση.

Κι ο Ατρόμητος επιχείρησε να κάνει ό,τι η Ξάνθη: έπαιξε με διπλή ζώνη άμυνας και όλους τους παίκτες πίσω από τη μπάλα αφήνοντας χώρους για σέντρες μόνο στο πλάι και ελπίζοντας να έχει το χρόνο σύμμαχο. Ο Γιάννης Αναστασίου ήξερε ότι αν η ομάδα του κρατούσε το μηδέν μέχρι το 70΄οι πιθανότητες να βραχυκυκλώσει ο Ολυμπιακός θα ήταν μεγάλες καθώς το μυαλό των γηπεδούχων θα σταματούσε να είναι καθαρό και οι προσωπικές ενέργειες θα ήταν λιγότερες – άσε που κάτι παραπάνω θα μπορούσε να σκαρφιστεί και ο διαιτητής Σκουλάς. Ο Ολυμπιακός πήρε το ματς με δυο γκολ σε τρία λεπτά, λίγο πριν αυτό αρχίσει να γίνεται περίπλοκο. Το καθάρισε με ένα γκολ του «ξεκούραστου» Σουντανί και ένα, το πρώτο, του «κουρασμένου» Ποντένσε. Που σύμφωνα με τη γνώμη κάμποσων προπονητών της εξέδρας δεν έπρεπε καν να αγωνιστεί αφού τελευταία δεν είναι καλά γιατί παίζει διαρκώς από την αρχή. Ευτυχώς που ο προπονητής του Ολυμπιακού, ο Πέδρο Μαρτίνς, είναι κανονικός προπονητής και όχι από αυτούς της εξέδρας.

Με μια κανονική προπόνηση

Ας μιλήσουμε μια φορά για την κούραση μπας και γίνει κατανοητό σε τι ακριβώς έγκειται το πρόβλημα. Κανείς ποδοσφαιριστής δεν κουράζεται γιατί πρέπει να παίξει τρία ματς σε μια εβδομάδα και να κάνει σε αυτή κι ένα ή δυο ταξίδια. Ολοι οι ποδοσφαιριστές κουράζονται κάποια στιγμή από τα πολλά συνεχόμενα ματς – αλλά σε αυτό τις αντοχές του καθενός δεν μπορούμε να τις ξέρουμε: παίζει ρόλο η ηλικία, οι τραυματισμοί, το πόσο συνηθισμένος είσαι σε τέτοιους ρυθμούς κτλ κτλ. Ο Ολυμπιακός έχει δώσει στις αρχές Νοεμβρίου 19 επίσημα ματς σε Ελλάδα και Ευρώπη – δεν είναι λίγα, όμως δεν είναι αυτά το πρόβλημα του για την ώρα: το πραγματικό πρόβλημα είναι οι λειψές από άποψη προπονήσεων εβδομάδες του. Την τελευταία εβδομάδα, από την περασμένη Δευτέρα μέχρι το ματς με τον Ατρόμητο, ο Ολυμπιακός έκανε μια (!) κανονική  προπόνηση: την περασμένη Παρασκευή, αφού προηγήθηκε το ταξίδι στο Μόναχο και το ματς με την Μπάγερν την Τετάρτη. Με μια προπόνηση την εβδομάδα ο παίκτης δεν μπορεί να έχει ενενήντα λεπτά υψηλής έντασης, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Η κούραση στην οποία όλοι αναφέρονται έχει να κάνει με τη δυσκολία να βγει το ματς στο τέμπο που πρέπει, ακριβώς γιατί η προετοιμασία του παίκτη είναι ελλιπέστατη: ο παίκτης κουράζεται γιατί χωρίς προπονήσεις μπαίνει στο γήπεδο με μπαταρίες μισογεμάτες και κατά συνέπεια υπάρχει και πιθανότητα να αδειάσει γρήγορα. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ όπου ο παίκτης μπορεί να βγει για να πάρει ανάσες. Πρέπει μόνος του να διαχειρισθεί τα τρεξίματα του, να ξέρει πότε θα ανεβάσει ταχύτητα π.χ. Ετσι γίνεται κατανοητό γιατί ο Μάρτινς προτιμά τον κουρασμένο Ποντένσε π.χ από τον ξεκούραστο Ρατζέλοβιτς: γιατί ο Πορτογάλος έχει μια σχετική γνώση της δυσκολίας και ξέρει πώς να τη διαχειριστεί, ενώ ο Σέρβος το πιθανότερο είναι ότι θα μπει και θα τρέχει σαν τρελός από την αρχή και θα αδειάσει σε χρόνο ρεκόρ. Οταν η προπόνηση είναι λειψή και λίγη είναι τέτοια για όλους: σίγουρα κάποιοι που αποφεύγουν τα ταξίδια μπορεί να έχουν μεγαλύτερη αθλητική φρεσκάδα (ο Σουντάνι πχ), αλλά όσοι στις αποστολές συμμετέχουν κανονικά δεν είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τους άλλους που παίζουν περισσότερο: στο ίδιο πρόγραμμα (μη) προετοιμασίας συμμετέχουν! Η έλλειψη προπονήσεων και προετοιμασίας φαίνεται και σε άλλα πολλά: αν οι στημένες φάσεις π.χ δεν αξιοποιούνται όσο καλά βλέπαμε να συμβαίνει στην αρχή, αυτό συμβαίνει και γιατί λείπουν οι δοκιμές και οι κομπίνες: πώς να τα έχεις αυτά όταν επί της ουσίας δεν κάνεις προπόνηση;

Το Καραϊσκάκη μεταμορφώνει

Η τύχη του Ολυμπιακού απέναντι σε αυτή τη δυσκολία που φέτος έχει μόνο αυτός και κανένας άλλος είναι το Καραϊσκάκη. Το Καραϊσκάκη πραγματικά μεταμορφώνει κι αυτό είναι το μόνο όπλο του Ολυμπιακού. Στο Καραϊσκάκη ο Ποντένσε μπορεί να γίνει match winner και ο Σουντανί μόνιμος σκόρερ. Ο Σεμέδο μπορεί να σκοράρει σε κάθε ματς από στημένη φάση ακόμα και αν τα κόρνερ είναι κακοχτυπημένα.  Ο Ελ Αραμπί μπορεί να γίνει δημιουργός κι ο Μπουχαλάκης μπορεί να μοιάζει ο καλύτερος μεσαίος χαφ στην Ελλάδα. Στο Καραϊσκάκη ο Τσιμίκας νομίζεις ότι έχει εμπειρίες τριαντάρη και ο Αβραάμ Παπαδόπουλος ότι είναι πάλι 25 χρονών. Στο Καραϊσκάκη περιμένεις από όποιον έρθει από τον πάγκο να κάνει κάτι μαγικό – ακόμα και από τον φιλότιμο Γκερέρο η προσφορά του οποίου μετριέται με χιλιόμετρα και όχι με γκολ. Στο Καραϊσκάκη βλέπεις ένα Ολυμπιακό που δεν μασά από διαιτητές που καταλαβαίνεις τι θέλουν να κάνουν από το πρώτο τους κιόλας σφύριγμα. Αλλά για την ώρα όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στο Καραϊσκάκη. Εκτός έδρας χωρίς την αύρα και την προστασία του γηπέδου του ο Ολυμπιακός αγκομαχεί: σίγουρα δεν δίνει φιλικά και σίγουρα τον περιμένουν πολλά χειρότερα.

Θα είχε τελειώσει

Ο ΠΑΟΚ τρέχει όσο πέρυσι, κερδίζει όσο πέρυσι, έχει τις διαιτησίες που είχε και πέρυσι. Αν δεν υπήρχε το Καραϊσκάκη δεν θα υπήρχε πρωτάθλημα: ο Ολυμπιακός θα είχε χάσει τους κόσμου τους βαθμούς ήδη, αφού χωρίς τους δημιουργούς του και η άμυνα των προπονητών στα ατού του είναι πιο εύκολη. Νομίζω ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού καταλαβαίνει ότι το γήπεδο είναι ο φορτιστής της ομάδας και για αυτό το γεμίζει. Κι αν το πρωτάθλημα έχει ενδιαφέρον είναι για αυτό και μόνο το λόγο…