Η Βραζιλία απέκλεισε την Παραγουάη στα πέναλτι για το Κόπα Αμέρικα, αλλά το ματς τελείωσε τόσο αργά που πιστεύω ότι το είδαν ελάχιστοι. Η άλλη διοργάνωση που γίνεται αυτό τον καιρό, το κύπελλο Εθνών της Αφρικής, δεν μεταδίδεται τηλεοπτικά στην Ελλάδα – έτσι κι αλλιώς σπάνια μας αγγίζουν οι ιστορίες του. Ζούμε ένα καλοκαίρι χωρίς ποδόσφαιρο, αφού δεν υπάρχει Euro και Μουντιάλ. Αν σε αυτό προσθέσεις και ότι δεν γίνονται εντυπωσιακές μεταγραφές από τις ελληνικές ομάδες και ότι δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα και τα φιλικά ματς, ώστε κάποιοι να δουν κανένα νεοφερμένο και να αρχίσουν να συζητάνε για τις ικανότητές του, είναι σαν φέτος το καλοκαίρι να έχει εξαφανιστεί το ποδόσφαιρο!

Δίαιτα και λαιμαργία

Κάθε φορά που φτάνει ο Ιούνιος και επιστρέφω από τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ λέω ότι θα κάνω τη μεγαλύτερη δυνατή αποτοξίνωση από το ποδόσφαιρο – ό,τι δεν θα δω τίποτα για κάποιες εβδομάδες τουλάχιστον: το κάνω μόνο όταν υπάρχει στο πρόγραμμα ένα μουντιάλ ή ένα Euro που πρόκειται ν’ αρχίσει, αλλά η απόφαση είναι εύκολη διότι ξέρω πως μετά από λίγο θα χορτάσω ποδόσφαιρο. Μοιάζω με τον τύπο που κάνει δυο, τρεις εβδομάδες δίαιτα και μετά σκάει από το φαγητό για ένα μήνα – η δίαιτα απλά μεγαλώνει τη λαιμαργία του. Τον ίδιο όρκο αποχής δίνω και όταν τελειώνει μια μεγάλη καλοκαιρινή διοργάνωση: και πάλι ορκίζομαι πως θα περάσω ένα καλοκαίρι που θα κάνω οτιδήποτε άλλο εκτός από το να δω μπάλα – η μικρή εξαίρεση τα τελευταία χρόνια είναι τα καλοκαιρινά προκριματικά των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Ορκίζομαι ότι δεν θα δω κανένα φιλικό, ότι δεν θα δω τα διάφορα σούπερ καπ, ότι δεν θα δω την έναρξη κανενός ξένου πρωταθλήματος, ότι θα καθαρίσει το κεφάλι μου από τα πάντα: συνήθως καταλήγω να βλέπω ακόμα και τα ματς του Ατρομήτου με διάφορες ομάδες από τη Λευκορωσία, που έχουν ονόματα, που κανείς δεν θυμάται. Γιατί; Γιατί ένα ολόκληρο καλοκαίρι χωρίς ποδόσφαιρο θα ήταν αφόρητο, σαν τον μήνα αυτόν, που ευτυχώς σιγά σιγά τελειώνει.

Υπερπροσφορά και υπερκατανάλωση

Βλέπουμε καλοκαιριάτικα ποδόσφαιρο γιατί μας λείπει; Όχι φυσικά. Στις μέρες μας, από τα τέλη Αυγούστου μέχρι τα τέλη Μαΐου, υπάρχει υπερπροσφορά ποδοσφαίρου και υπερκατανάλωση. Βλέπουμε όποιο πρωτάθλημα θέλουμε, βλέπουμε μανιωδώς Τσάμπιονς λιγκ, βλέπουμε ακόμα και αφόρητα ματς της Εθνικής Ελλάδος. Βλέπουμε τελικούς κυπέλλου χωρίς κόσμο και άλλους κανονικούς, βλέπουμε ακόμα και διοργανώσεις την δομή των οποίων μπορεί και να μην καταλαβαίνουμε, όπως π.χ το UEFA Nations League. Θα πρεπε να χαιρόμαστε όταν καλοκαιριάτικα δεν υπάρχουν μουντιάλ και Euro, γιατί απελευθερώνονται ώρες της μικρής ζωής μας που μπορεί να αξιοποιήσουμε κάνοντας ένα σωρό άλλα υπέροχα πράγματα: μπορεί να πάμε περισσότερο σινεμά, να δούμε ωραίες σειρές, να διαβάσουμε κανα βιβλίο, να βγούμε το βράδυ και να μην μείνουμε σπίτι για να δούμε μια λευκή ισοπαλία των Ιταλών με την Βόρειο Ιρλανδία για κάποιο όμιλο. Θα πρεπε τα καλοκαίρια χωρίς ποδόσφαιρο να ευχαριστούμε τον Θεό για αυτή την εξέλιξη – η απουσία του θα πρεπε να δυναμώσει την προσδοκία μας. Αλλά δεν νομίζω ότι είναι έτσι: η έλλειψη του καλοκαιρινού ποδοσφαίρου δημιουργεί απλά ένα αφόρητο κενό. Είναι δεδομένο ότι ένα βράδυ καταλήγεις μπροστά σε μια τηλεόραση και βλέπεις κάτι που προβάλλεται σε επανάληψη και το χεις δει. Ακόμα κι ένα Λεβαδειακός – Λαμία μπορεί να σου φανεί ξαφνικά δραματικό και υπέροχο. Για να μην πω ότι μπορεί να δεις ένα ματς της Λίβερπουλ στο περσινό αγγλικό πρωτάθλημα και να σε πιάσει η αγωνία για το τι έκανε η Σίτυ.

Δεν θα τις πίστευε κανείς

Θα πρεπε να έχουμε μπουχτίσει με τόσο ποδόσφαιρο – να χουμε κορεστεί και εμείς σαν τους ποδοσφαιριστές, που γίνονται βασικοί στις ομάδες τους στα 17 τους και στα 30 τους νοιώθουν παλαίμαχοι. Αλλά αν φέτος είχε μουντιάλ κανείς δεν θα έλεγε ότι «εντάξει είδαμε ένα μουντιάλ πέρυσι, φτάνει». Θα καθόμασταν όλοι μπροστά στις τηλεοράσεις και θα περιμέναμε να δούμε τι θα κάνουν οι Βραζιλιάνοι, αν ο Μέσι μπορεί να βγάλει την Αργεντινή από το αδιέξοδο, αν συνήρθαν οι Γερμανοί και ποιος θα κάνει την έκπληξη – μετά κάποια στιγμή θα τραγουδούσαμε και εγγλέζικα τραγούδια. Κι αν είχε και του χρόνου, πάλι αχόρταγα και λαίμαργα, θα ξαναβλέπαμε τα πάντα – ίσως και τα φιλικά προετοιμασίας των ομάδων. Θα μας κοιτούσαν οι γυναίκες μας με περιέργεια, θα αναρωτιόντουσαν πως γίνεται κάθε καλοκαίρι να είμαστε θύματα αυτής της συλλογικής ψύχωσης, θα προσπαθούσαν με τον τρόπο τους να μας πουν ότι υπάρχουν ποιο ωραία πράγματα – δεν θα τις πίστευε κανείς.

Ο Γουάρντα πορνοστάρ

Φυσικά υπάρχει και το ακριβώς αντίθετο: να ξυπνούσαμε ένα πρωϊ και να συνειδητοποιούσαμε ότι κάθε καλοκαίρι θα ήταν πλέον σαν το εφετινό – ότι τον Ιούνιο και τον Ιούλιο δεν θα υπήρχε να δεις τίποτα! Ο Ρονάλντο σε αυτή την περίπτωση δεν θα ήταν κάποιος που ο κόσμος καλοκαιριάτικα περιμένει να δει να κλαίει, αλλά ένας ωραίος τύπος που μας απασχολεί, γιατί αφήνει τα λεφτά του στο Costa Navarino. Ο Μέσι δεν θα ήταν ο καταδικασμένος που δεν μπορεί ν αντέξει τη σύγκριση με το Μαραντόνα, αλλά ένας μπαμπάς, που καλοκαιριάτικα μαθαίνει μπάλα στα παιδιά του. Ο Νεϊμάρ δεν θα ζούσε ένα δράμα γιατί είναι τραυματίας και δεν μπορεί να βοηθήσει την Βραζιλία, αλλά θα ήταν σκνίπα στη Μύκονο. Οι Γερμανοί δεν θα ήταν τα ρομπότ που κερδίζουν όλες τις διοργανώσεις για να λέμε τι ωραία που τα λέει ο Λίνεκερ, αλλά θα πίνανε τις μπύρες τους στο Μόναχο στην ησυχία τους. Οι Ιταλοί θα κάνανε καινούργια κουρέματα και καινούργια τατουάζ, χωρίς να προβληματίζονται για το πώς με τον Κελίνι και το Μπονούτσι θα κρατήσουν το μηδέν. Στα VAR θα παίζανε ηλεκτρονικά. Ο Γουάρντα θα έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και θα γινόταν πορνό σταρ. Ολοι αυτοί κι άλλοι πολλοί θα περνούσαν μια χαρά τα καλοκαίρια τους, ενώ εμείς θα είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε πως το Λεβαδειακός – Λαμία είναι ένας τελικός του Τσάμπιονς λιγκ.

Με ποιον παίζει;

Καλοκαίρι χωρίς θάλασσα αντέχεται – αν σε υποχρεώσει κανένας γιατρός μπορεί να το περάσεις και χωρίς μπύρες. Χωρίς ένα σοβαρό μεγάλο τουρνουά ποδοσφαίρου δεν αντέχεται. Ευτυχώς η Αργεντινή το βράδυ παίζει νωρίς. Μπορεί να μην θυμάμαι ούτε με ποιον παίζει, αλλά από το Λεβαδειακός – Λαμία θα ναι μάλλον καλύτερο…