O Ισπανός Ρόντρι κέρδισε την εφετινή Χρυσή Μπάλα. Προφανώς για την εκλογή του μέτρησε η κατάκτηση του Euro από την Εθνική Ισπανίας πέρυσι το καλοκαίρι: ο Ρόντρι είχε σπουδαία προσφορά έστω κι αν στον τελικό η παρουσία του δεν ήταν καθοριστική εξαιτίας του τραυματισμού του στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Αυτό νομίζω θύμωσε την Ρεάλ Μαδρίτης. Το δικό της παιδί, ο Βινίσιους, στον δικό του τελικό, αυτόν του Τσάμπιονς λιγκ, ήταν ηγέτης και σκόρερ. Αλλά για τους ψηφοφόρους της Χρυσής Μπάλας πάντα οι διοργανώσεις των Εθνικών ομάδων έχουν περισσότερη γοητεία από αυτές των συλλόγων.

Από πέμπτος, πρώτος

Οποιος παρακολουθούσε την ετήσια τελετή για την απονομή της Χρυσής Μπάλας δεν μπορεί παρά να σκεφτόταν ότι σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, αυτής που ο Μέσι και ο Ρονάλντο, κέρδιζαν σχεδόν άνευ αντιπάλου. Η έναρξη της νέας εποχής έπρεπε να είναι έτσι ακριβώς: να έχει μια ωραία ανατροπή και να προκαλέσει συζητήσεις. Για μια φορά, νικητής δεν ήταν ο συνηθισμένος επιθετικός σταρ – δεν υπάρχει επι της ουσίας διάδοχος του Μέσι και του Ρονάλντο που μοιράστηκαν τα δεκατρία από τα τελευταία δεκαπέντε τρόπαια που δίνει το France Football. «Διάδοχος του βασιλιά Μέσι δεν ήταν τελικά ο Βινίσιους Τζούνιορ, υπέρλαμπρος σταρ της Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά ο Ρόντρι, απλός διευθυντής της Μάντσεστερ Σίτι και της Εθνικής Ισπανίας» έγραψε η Εκίπ.

Ο Ισπανός εμφανίστηκε με πατερίτσες στη σκηνή του Theatre Chatelet στο Παρίσι, ενώ ο Βραζιλιάνος, που ήταν δεύτερος, παρέμεινε στη Μαδρίτη με όλη την αποστολή της Ρεάλ, καθώς αυτό αποφάσισε ο εξογρισμένος με τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας Φλορεντίνο Πέρεθ. Η παρουσία, πλην του Βινίσους, στην πρώτη τριάδα και του Μπέλιγχαμ, η κατάκτηση του βραβείου του καλύτερου προπονητή της χρονιάς από τον Κάρλο Αντσελότι και το βραβείο του κορυφαίου επιθετικού της χρονιάς που κατέκτησε ο Μαδριλένος πλέον ΕμΠαπέ (μαζί με τον Χάρι Κέιν) δεν έκαναν τον Πέρεθ να αλλάξει γνώμη.  

Ήταν έκπληξη η βράβευση του Ρόντρι, που είναι κι ένας από τους μεγαλύτερους αντιστάρ στον ποδοσφαιρικό μας πλανήτη; Όχι ακριβώς. Μπορεί ο Ρόντρι, πέμπτος στην ψηφοφορία πριν από ένα χρόνο, να μην κέρδισε το τελευταίο Τσάμπιονς λιγκ, γιατί η Σίτυ του αποκλείστηκε στα προημιτελικά από τη Ρεάλ Μαδρίτης του Βινίσιους, αλλά θριάμβευσε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και ψηφίστηκε ως ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης παρά τον τραυματισμό του στον τελικό. Στην πραγματικότητα οι ψηφοφόροι κλήθηκαν να διαλέξουν ανάμεσα στην γοητεία του Euro και την λάμψη του Τσάμπιονς λιγκ και ψήφισαν υπέρ του πρώτου. Ο Βινίσιους πλήρωσε κυρίως την αποτυχία της Βραζιλίας στο Κόπα Αμέρικα. Που ήταν και λίγο δική του αποτυχία.  

Ηγέτης με τον τρόπο του

Είναι ωραίο να βλέπεις να κερδίζει τον διαγωνισμό των σούπερ σταρ ένας παίκτης που κάνει καριέρα τρέχοντας και δηλώνοντας πάντα παρών στην υπηρεσία της ομάδας. Ο Ρόντρι είναι το σύμβολο μιας χαμένης κανονικότητας: ένας νικητής που παραπέμπει στο παρελθόν – ένας νικητής against modern football. Δεν είναι θεματικός, είναι όμως ακούραστος. Δεν είναι μεσοεπιθετικός, είναι μέσος. Η γυναίκα του δεν είναι σουπερ μοντάλα, αλλά γιατρός. Δεν έχει τατουάζ, δεν κάνει περίεργα κουρέματα και δεν έχει καν λογαριασμό στο Instagram. «Η δική μου είναι η ιστορία ενός κανονικού ποδοσφαιριστή που με ιδρώτα – και δεν είναι κλισέ πιστέψτε με - κατάφερε να φτάσει στην κορυφή. Είναι επίσης η νίκη του ρόλου του ποδοσφαιριστή που γεννήθηκε παίζοντας στα χαφ και ως μέσος διακρίνεται. Είναι ο ρόλος του Ινιέστα και πολλών άλλων που στο παρελθόν δεν τιμήθηκαν. Ημουν για μεγάλο χρονικό διάστημα στην σκιά μεγάλων ποδοσφαιριστών κι εγώ όπως κι αυτοί, γιατί είμαι ένας κανονικός άνθρωπος, σίγουρα όχι εκκεντρικός, σίγουρα όχι σπάνιος. Είναι κάποιος που κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να βελτιωθεί ως άνθρωπος και ως παίκτης» είπε μετά την βράβευσή του στηριγμένος στις  πατερίτσες του που χρησιμοποιεί μετά την πρόσφατη επέμβασή του. Χάρη σε αυτές έφτασε και στην παριζιάνικη τελετή. Βέβαια κανονικό ποδοσφαιριστή τον Ρόντρι δεν τον λες. Πέρα από τα βιονικά του χαρίσματα, μιλάμε για κάποιον που έχει πτυχίο στα οικονομικά (το πήρε τον καιρό που αγωνιζόταν στην Βιγιαρεάλ), και που έχει και άποψη και την λέει συχνά χωρίς να μένει σιωπηλός όπως κατά κανόνα οι ποδοσφαιριστές. Πριν τον τραυματισμό του είχε μιλήσει επικριτικά για το βαρύ ποδοσφαιρικό καλαντάρι και είχε εξαγγείλει μια πρωτοβουλία για απεργία των ποδοσφαιριστών ώστε να υπενθυμίσουν σε αυτούς που πρέπει πως τα ματς είναι περισσότερα από όσα οι παίκτες αντέχουν. Με τον τρόπο του ο Ρόντρι είναι ηγέτης. Ενας ηγέτης της εργατικής τάξης.  

Ο Αντσελότι θα έλεγε μπράβο

Ο Γκουαρντιόλα έχει πει πως «ο Ροντρί λάμπει στον αγωνιστικό χώρο, κάνοντας τους άλλους να λάμπουν». Στα 28 του, ο Ισπανός, ο οποίος πρόπερσι είχε σφραγίσει την νίκη της Σίτι επί της την Ίντερ με ένα γκολ στον τελικό της Κωνσταντινούπολης, είναι ο εκπρόσωπος ενός ποδοσφαίρου που σπανίως βραβεύεται. Νομίζω πως αν ο Αντσελότι ήταν στην αίθουσα για να παραλάβει το βραβείο του καλύτερου προπονητή, θα ήταν ο πρώτος που θα τόνιζε το πόσο δίκαιη είναι η βράβευσή του Ρόντρι κυρίως γιατί ένας τέτοιος παίκτης του λείπει στην Ρεάλ από τότε που έφυγε ο Τόνι Κρος – και του λείπει πολύ. Η νίκη του Ρόντρι μαρτυρά και κάτι ακόμα: ότι η θέση του αμυντικού χαφ είναι η μόνη που τα τελευταία είκοσι χρόνια γνώρισε στο ποδόσφαιρο μια αληθινή εξέλιξη. Πλέον ο πάλαι ποτέ κόφτης πρέπει να μπορεί να οργανώνει, να πασάρει, να δημιουργεί, να πατά περιοχή, να βάζει και γκολ. Ο Ρόντρι δεν ανήκει απλά στην κατηγορία των καλύτερων: ανήκει σε αυτή των δυσεύρετων. Οποιος τον έχει γύρω του χτίζει.   

Ο κανόνας του παιγνιδιού

Η νίκη του είναι επίσης το αποτέλεσμα του νέου συστήματος ψηφοφορίας. Οι εκατό ανταποκριτές του France Football που εκπροσωπούν τις εκατό κορυφαίες χώρες στην κατάταξη της FIFA, έπρεπε φέτος να επιλέξουν δέκα, και όχι πέντε ονόματα ποδοσφαιριστών από τη λίστα των τριάντα που συνέταξε το περιοδικό, απονέμοντας 15 βαθμούς στον πρώτο, 12 στο δεύτερο, 10 στο τρίτο, και ούτω καθεξής. Με αυτόν τον τρόπο το τελικό αποτέλεσμα δεν χωρά αμφισβήτηση. Κι αν ο Βινίσιους πλήρωσε το γεγονός ότι μαζί του ήταν υποψήφιοι ο ΕμΠαπέ κι ο Μπέλιγχαμ που του έκοψαν ψήφους είναι κι αυτό κανόνας του παιγνιδιού. Για μια φορά η λάμψη των αστεριών δεν τύφλωσε τους δημοσιογράφους: συμβαίνει σπάνια…