Ο Ολυμπιακός γιόρτασε όπως έπρεπε την κατάκτηση του 47ου πρωταθλήματος της ιστορίας του, ο ΠΑΟ σφράγισε το εισιτήριο επιστροφής του στην Ευρώπη μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια, αλλά τα play off ουσιαστικά (αν όχι και τυπικά) τελείωσαν με ένα απερίγραπτο θρίαμβο του Αρη που κερδίζοντας την ΑΕΚ με 3-2 την άφησε εκτός Ευρώπης – τουλάχιστον με βάση τη βαθμολογία του πρωταθλήματος διότι στην Ελλάδα είμαστε και κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να γίνει αύριο με αδειοδοτήσεις κι άλλα πολλά. Πέρυσι βρήκαν ένα συμβόλαιο ενός 16χρονου για να κάνουν τη σεζόν του Αρη κόλαση. Φέτος δεν μπορεί να μην σκαρφιστούν κάτι. Στο γήπεδο πάντως αυτό που έκανε ο Αρης θα μείνει αξέχαστο: θα γράψω κάτι σήμερα για τα χθεσινά ματς και μέσα στην επόμενη εβδομάδα θα ασχοληθώ με κάθε μια από τις ομάδες αναλυτικά.
Χωρίς να καταλάβει πως
Εχει λογική εξήγηση η ανατροπή του Αρη: φυσικά και έχει. Για να συμβεί κάτι τέτοιο πρέπει να προκύψουν ταυτόχρονα δυο πράγματα: η ομάδα που κερδίζει να πιστέψει ό,τι μπορεί να τα καταφέρει (και φυσικά να έχει κι ενέργεια να τρέξει) και η ομάδα που χάνει να κάνει ένα λάθος γιγάντιο – συνέβησαν και τα δυο.
Ο Αρης παίζει ένα πρώτο ημίχρονο έχοντας πολύ το μυαλό του στην ισοπαλία που τον βολεύει. Αφήνει στην ΑΕΚ λίγο περισσότερο τη μπάλα και θα μπορούσε να έχει μπλέξει νωρίς αν ο Λιβάι Γκαρσία δεν αστοχούσε σε άδειο τέρμα. Ωστόσο και στο μέτριο πρώτο ημίχρονο υπάρχει ένα σημάδι που μαρτυράει πως θα δούμε ένα θρίλερ: ο Μαντσίνι (κυρίως) αλλά και ο Ιτούρμπε και ο Καμαρά πανικοβάλουν την άμυνα της ΑΕΚ στις ελάχιστες περιπτώσεις που έχουν πλησιάσει με αξιώσεις – το δοκάρι του Ιτούρμπε στο 45΄είναι η απάντηση του Αρη στην ευκαιρία του Γκαρσία. Γιατί αυτό είναι σημαντικό; Γιατί είναι ένα μήνυμα που λέει πως ακόμα κι αν ο Αρης βρεθεί πίσω στο σκορ, η άμυνα της ΑΕΚ υποφέρει τόσο τα «ένας εναντίον ενός» με τους κυνηγούς του, ώστε δύσκολα το ματς θα κριθεί στο γκολ.
Μιλώντας για γκολ η ΑΕΚ στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου προηγείται με 0-2– το δεύτερο γκολ μετρά σωστά χάρη στο VAR. Η ΑΕΚ φτάνει στο 0-2 στο 57΄, με τον Λιβάι Γκαρσία σκόρερ των δυο γκολ μέσα σε πέντε λεπτά: ο Αρης λογικά θα πρεπε να καταρρεύσει, πόσο μάλλον όταν ο μπαρουτοκαπνισμένος Μάντεν με υπόδειξη του VAR παίρνει πίσω ένα πέναλτι που έδωσε κάπως βιαστικά για χέρι του Χατζισαφί. Αλλά ο Αρης είναι ο Αρης: δεν τα παρατάει ποτέ.
Όταν ο Μπούργκος αλλάζει τους Μπερτόλιο και Ιτούρμπε με τον Πάλμα και τον Γκαρσία (και ρίχνει στο γήπεδο και τον Σάκιτς για να έχει κάποιον έτοιμο να φρενάρει μια πιθανή αντεπίθεση, αφού και ο Τζούμπερ και ο Αμπραμπάτ ζητάνε τη μπάλα πολύ) ο Αρης παίρνει μέτρα στο γήπεδο με την βεβαιότητα ότι οι κυνηγοί του μπορεί να τρομάξουν τους αμυντικούς της ΑΕΚ απλά μεταφέροντας τη μπάλα στην περιοχή του Στάνκοβιτς. Σε αυτό το κρίσιμο σημείο, ενώ ο Αρης βασίζεται σε μια πίστη τεράστια, η ΑΕΚ κάνει ένα λάθος πραγματικά απίθανο: οπισθοχωρεί ποντάροντας πως θα κρατήσει το σκορ χάρη σε κάτι που δεν υπάρχει, δηλαδή την άμυνα της.
Το 15λεπτο της ανατροπής
Αυτό που γίνεται στο τελευταίο 15λεπτο δεν περιγράφεται: ο Αρης σκοράρει τρεις φορές με παίκτες που παίζουν με την μπάλα σχεδόν ανενόχλητοι – κι ενώ στο διάστημα αυτό ο Στάνκοβιτς έχει κάνει και δυο τουλάχιστον σωτήριες επεμβάσεις. Την αρχή κάνει ο Πάλμα που διεισδύει και σουτάρει με τους αμυντικούς της ΑΕΚ να τον παρακολουθούν, ισοφαρίζει ο Μαντσίνι ανενόχλητος παίρνοντας ένα ριμπάουντ μετά από μια εκτέλεση κόρνερ (και είναι η τρίτη φορά στα play off που ο Αρης πετυχαίνει γκολ στην ΑΕΚ από κόρνερ) και ολοκληρώνει την ανατροπή στις καθυστερήσεις ο Ματέο Γκαρσία που φτάνει ανενόχλητος απέναντι από τον Στάνκοβιτς γιατί προηγουμένως ο Καμαρά έχει πάρει την μπάλα από το Μήτογλου και τον έχει τροφοδοτήσει με «τακουνάκι» σαν να βρίσκονται παρέα σε γήπεδο 5Χ5.
Ο Οφρυδόπουλος έχει μεγαλώσει τον πανικό βγάζοντας τον Μάνταλο για να βάλει τον Μοχαμαντί (!), αλλά είναι ο τελευταίος που φταίει. Η ΑΕΚ που παίζει με μια αμυντική τετράδα (Ρότα – Τζαβέλας – Μίτογλου – Χατζισαφί) που δεν ξέρω αν θα έκανε για τον Βόλο πχ λυγίζει γιατί ο Αρης έκανε κάτι απλό: πήρε ρίσκο και επιτέθηκε. Το έκανε καθώς τον έσπρωξε και το καυτό Βικελίδης: οι πρώτοι που πίστευαν στην ανατροπή ήταν οι οπαδοί του. Ντροπή σε αυτόν που πέταξε το μπουκάλι με το νερό στο Ρότα (ας ελπίσουμε να μην ξαναπατήσει σε γήπεδο), μπράβο σε όσους δεν απογοητεύτηκαν μετά το 0-2 μολονότι γνώριζαν πως φέτος όταν ο Αρης βρισκόταν πίσω στο σκορ δεινοπαθούσε. Χθες πέτυχε για πρώτη φορά φέτος τρια γκολ στα play off και κέρδισε για πρώτη φορά απο το ξεκίνημα του πρωταθλήματος με ανατροπή: ποιος θα το έλεγε!
Επιστροφή μετά από πέντε χρόνια
Μπροστά στο σπάνιο θρίλερ του Βικελίδης στα άλλα δυο ματς δεν έγινε τίποτα. Ο Παναθηναϊκός έπρεπε απλά να ξεπεράσει το ελάχιστο άγχος του: όταν έγινε το 2-0 από τον Μαουρίσιο στο 68΄ ήταν φανερό ότι στη Λεωφόρο θα γίνει πάρτι - ο ΠΑΟ απλά σταμάτησε στα τέσσερα γκολ απέναντι στον ΠΑΣ που θα χάσει κάποιους βασικούς του και θα αλλάξει και προπονητή καθώς ο Μεταξάς πάει στην Τρίπολη. Για τον ανακουφισμένο Γιοβάνοβιτς ο τελικός κυπέλλου είναι ένα εύκολο ματς: οφείλουν να δώσουν κάτι παραπάνω οι παίκτες του, αυτός τη δουλειά του την έκανε καθώς έβγαλε τον ΠΑΟ στην Ευρώπη και τον βοήθησε ώστε να τελειώσει τη σεζόν με αθλητική φρεσκάδα και κάποιους παίκτες εμφανώς καλύτερους σε σχέση με την αρχή της σεζόν. Η είδηση της χθεσινής μέρας είναι ότι βρίσκονται σε καλή κατάσταση ξανά και ο Καρλίτος και ο Μαουρίσιο, ενώ σαφώς χρήσιμο είναι ότι σκόραρε και ο Βιγιαφάνιες. Για να πάρει το κύπελλο πρέπει να βάλει γκολ στον ΠΑΟΚ: δεν θα είναι όσο απλό κάποιοι νομίζουν.
Να κερδίσει τον κόσμο του
Ο ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη μπορεί να έσπασε ένα αρνητικό ρεκόρ (κάνοντας το χειρότερο σερί αποτελεσμάτων χωρίς νίκη εδώ και δεκαετίες) αλλά έδειξε μια πρόοδο. Ανοιξε το σκορ με τον Σουάρες στο 2΄, είχε ευκαιρίες και στη συνέχεια του ματς, θα μπορούσε να προηγηθεί ή και να χάσει, αλλά ήταν γενικά ζωντανός κι αν ο Λουτσέσκου δεν χρησιμοποιούσε ένα παιδάκι ως αριστερό μπακ (ο Τσιαούσης έκανε τον Ανδρούτσο να μοιάζει Καφού…) η εικόνα του θα ήταν καλύτερη. Το πρόβλημα του δεν είναι η φυσική κατάσταση: στο Καραϊσκάκη απέναντι στις ρεζέρβες του Ολυμπιακού μια χαρά έτρεξε – το μεγάλο του πρόβλημα είναι στο μυαλό του καθώς τον έπεισαν πως η σεζόν τελείωσε στο ματς με την Μαρσέιγ. Ο Λουτσέσκου είδε αρκετούς να επιστρέφουν (Κρέσπο, Ελ Καντουρί, Μπίσεσβαρ, Ζίφκοβιτς κτλ) – όχι όλους στην καλύτερη κατάσταση, αλλά παίκτες για τον τελικό έχει.
Ο Ολυμπιακός είναι έτσι κι αλλιώς ένα ειδικό κεφάλαιο και θα γράψω προσεχώς πως κατάφερε να κερδίσει ένα πρωτάθλημα παρά τη γκρίνια του φινάλε και πως γίνεται ενώ το έχει κερδίσει με είκοσι πόντους διαφορά από το δεύτερο όλοι να περιμένουν μια καινούργια ομάδα κτλ. Χθες ο Μαρτίνς έβαλε πολλούς αναπληρωματικούς, είδε τον Καρβάλιο να ισοφαρίζει πριν φύγει το ημίχρονο, θα μπορούσε να πανηγυρίσει μια ακόμα νίκη κόντρα στον ΠΑΟΚ αν απλά ο Ελ Αρμαπί έβρισκε τη μπάλα στο 86΄στο γύρισμα του Ανδρούτσου και στο τελευταίο κομμάτι του παιγνιδιού έστειλε στο γήπεδο κάμποσους βασικούς (Εμβιλά, Ελ Αραμπί, Βαλμπουενά, Μανωλά κτλ) για να μην χαθεί το ματς και φαρμακωθεί ο κόσμος πριν το πανηγύρι: αυτά τα άλλα έπρεπε να τα κάνει και στο ματς με τον ΠΑΟ.
Ο καλύτερος του Ολυμπιακού ήταν μακράν ο κόσμος του που απάντησε με το θεαματικό του παρών στο γήπεδο σε όσους ονειρεύονταν φιέστες σε άδειο γήπεδο, αποδοκιμασίες κτλ. Το γεμάτο από οικογένειες Καραϊσκάκη ευχαρίστησε τους πάντες για ένα πρωτάθλημα που λίγοι έχουν καταλάβει πόσο δύσκολο υπήρξε. Αυτός ο κόσμος έδειξε με την παρουσία του πως αυτό που θέλει είναι λίγο καλύτερο ποδόσφαιρο πρώτα από όλα για να πηγαίνει στο γήπεδο: αν τον ικανοποιείς δεν λείπει ποτέ. Και είναι εκεί για να χειροκροτάει χωρίς γκρίνιες. Που ακόμα κι αν φέτος υπήρξαν κομμάτι υπερβολικές, δεν είναι αδικαιολόγητες. Ενας ωραίος λόγος για να διορθωθούν λάθη και να αλλάξουν νοοτροπίες είναι ο επόμενος στόχος του Ολυμπιακού να είναι το πώς θα κερδίσει αυτό τον κόσμο του.
