Νομίζω, ίσως περισσότερο κι από τη νίκη του Ολυμπιακού στη Βαρκελώνη, στον Γιώργο Μπαρτζώκα πρέπει να άρεσε το χειροκρότημα που πήρε από μερίδα του κόσμου της Μπαρτσελόνα στο τέλος του ματς. Το μπασκετόφιλο κοινό σε κάθε χώρα είναι εξαιρετικό, διότι ανακαλύπτει το σπορ και τα μυστικά του – δεν υποστηρίζει απλά μια ομάδα. Ο Μπαρτζώκας πέρασε κάποτε μια δύσκολη χρονιά στη Μπαρτσελόνα στην οποία δεν του δόθηκε χρόνος: αυτό δηλαδή που χρειάζεται κάθε κανονικός προπονητής. Ο κόσμος δεν ξέχασε την αδικία κι όταν χθες είδε τι μπάσκετ έπαιξε ο Ολυμπιακός (δηλαδή τι μπορεί να κάνει ο προπονητής όταν τον εμπιστεύεσαι) τον αντάμειψε. Αναγνωρίζοντας πως αυτός πήρε το ματς: ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής της βραδιάς κι ας έχουν μείνει στα μάτια όλων τα τέσσερα τρίποντα του Λαρεντζάκη που σκότωσαν κάθε πιθανότητα της Μπαρτσελόνα να επιστρέψει. Και στα τρίποντα του Λαρεντζάκη άλλωστε, ο Μπαρτζώκας είναι το μυστικό: άλλος δεν θα τον χρησιμοποιούσε στο συγκεκριμένο σημείο του ματς, έχοντας στο νου τις φτωχές επιθετικές του επιδόσεις στο πρώτο ημίχρονο. Θα χρησιμοποιούσε τον Παπανικολάου για περισσότερη άμυνα, αφού η βραδιά το επέβαλε, η τον Κέιναν που είχε ένα καλό τρίτο δεκάλεπτο πχ. Αλλά ο Μπαρτζώκας είπε «Λαρεντζάκης» και δικαιώθηκε. Γιατί είναι προπονητής. Πράγμα που αμφιβάλω αν είναι ο Γιασκεβίτσιους. Που έχει εφεύρει το επάγγελμα «Σάρας» - ένα τρομερά προσοδοφόρο επάγγελμα από τα σπάνια. Υπάρχουν επαγγέλματα που πληρώνεσαι για να μην κάνεις τίποτα – ο Σάρας το πήγε ένα βήμα παρακάτω: πληρώνεται για να ξοδεύει λεφτά.

Πραγματικό ρεσιτάλ

Το ρεσιτάλ ενός προπονητή δεν φαίνεται όταν βρίσκει τον παίκτη που θα πάρει το κρίσιμο σουτ ή τον παίκτη που θα παίξει την κρίσιμη άμυνα.  Σπανίως έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο κόουτς έχει σχεδιάσει σωστά μια επίθεση και οι παίκτες του έχουν εκτελέσει την οδηγία κατά γράμμα. Αυτά, κι άλλα πολλά που θεωρούμε καταπληκτικά, είναι «μια μέρα στη δουλειά» – πράγματα που μπορεί να κάνουν οι πάντες. Το ρεσιτάλ υπάρχει, όταν ο κόουτς έχει κάνει πολλά και συχνά ακατανόητα από το μεγάλο κοινό. Όταν δηλαδή η παρέμβασή του στο ματς είναι τέτοια που έχεις την βεβαιότητα πως τίποτα από όσα έγιναν δεν θα είχαν γίνει αν στη θέση του ήταν άλλος. Αυτό το αρκετά σπάνιο γεγονός συνέβη χθες βράδυ κι ο Ολυμπιακός άλωσε το Παλάου Μπλαουγκράνα.

Και μάλιστα άνετα

Θα το εξηγήσω. Διαβάζεις την στατιστική του πρωταθλητή, και αν δεν έχεις δει το ματς, είναι μάλλον αδύνατο να καταλάβεις πως ο Ολυμπιακός κέρδισε και μάλιστα τόσο άνετα. Ο Γουόκαπ έχει παίξει 27 λεπτά κι έχει βάλει ένα σουτ: το πρώτο του αγώνα. Χωρίς καλάθι είναι κι ο Παπανικολάου που επίσης έχει μείνει πολύ στο παρκέ: σε 23 λεπτά πέρυχε δυο βολές. Ο Φαλ είναι άποντος – ο Μπλάκ τουλάχιστον κάρφωσε μια φορά. Ο σίφουνας ΜακΚίσικ, πέρασε και δεν ακούμπησε. Ο Σλούκας έχει 2 στα 9 σουτ – εντάξει έχει 9 ασίστ, αλλά αυτό για τον Σλούκα είναι προπόνηση. Είναι καλός ο Μπολομπόι, αλλά η πανίσχυρη front line του Ολυμπιακού (Μπολομπόι, Φαλ, Μπλακ) έχει μόλις 14 πόντους.

Αν δεν έχεις δει το ματς θα φανταστείς πως ο Ολυμπιακός έφτασε στη νίκη γιατί μίλησαν την κρίσιμη στιγμή ο Βεζένκοφ (των 20 πόντων) και ο Πίτερς (των 10): τίποτα από αυτό δεν συνέβη. Αν έχεις δει το ματς τρελαίνεσαι ακόμα πιο πολύ όσο το σκέφτεσαι. Στο τέταρτο και καθοριστικό δεκάλεπτο, όταν η Μπάρτσα πίεσε γιατί ξύπνησε ο Χίγκινς και πήρε πρωτοβουλίες ο Λαπροβίτολα, ο Βεζένκοφ είναι 7 λεπτά στον πάγκο κι ο Πίτερς έχει βάλει δυο βολές πριν το τελευταίο πεντάλεπτο – μετά τίποτα! Ο δε Κένιον, που στην τρίτη περίοδο έχει προσφέρει πολλά, δεν πάτησε το παρκέ. Πως διάβολο με αυτά τα στατιστικά των παικτών και στο σκληρό φινάλε με μια πεντάδα απίθανη (Σλούκας, Γουόκαπ, Λαρεντζάκης, Πίτερς, Μπολομπόι) ο Μπαρτζώκας πήρε το ματς; Οποιος πει «με την άμυνα» (μολονότι έχει δίκιο) πρέπει να ξαναδιαβάσει τα ονόματα των πέντε που τράβηξαν κουπί στο τέλος. Και να εξηγήσει πως αυτοί σταμάτησαν τον Λαπροβίτολα, τον Σατοράνσκι, τον Αμπρίνες, τον Κάλινιτς που πέρυσι κέρδισε τον Ολυμπιακό δυο φορές μόνος του. Ο μόνος που ξέρει την απάντηση είναι ο Μπαρτζώκας. Κανείς άλλος.

Από τη μεριά μου αυτό που εγώ ξέρω είναι ότι ο Μπαρτζώκας είναι προπονητής: κι ο προπονητής πληρώνεται για να κάνει πράγματα που συχνά είναι ακατανόητα από αυτόν που παρακολουθεί το ματς, όχι γιατί παίρνει ρίσκα, αλλά γιατί ξέρει. Μπορεί να εμπιστεύεται πχ τον Λαρεντζάκη κι ας είχε 0/3 ελεύθερα σουτ στο δεύτερο δεκάλεπτο, να κρατά τον Βεζένκοφ στον πάγκο, να κρίνει πιο χρήσιμο τον Μπολομπόι από τους άλλους δυο ψηλούς, να έχει λύσεις σε κάθε δυσκολία, όχι γιατί σκαρφίζεται μια διαβολιά, αλλά γιατί πιστεύει σε μια ομάδα που έφτιαξε αυτός. Και την ξέρει. Χθες πχ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τους Βεζένκοφ – Πίτερς μαζί: δεν το χε κάνει ούτε στα φιλικά. Κι έπαιξε με ένα χαμηλό σχήμα κόντρα στη Μπαρτσελόνα που εκτός από σετ επιθέσεις δεν κάνει τίποτα άλλο. Και δικαιώθηκε.  

Είναι Σάρας

Κι ο Γιασκεβίτσιους έχει βέβαια φτιάξει τη Μπαρτσελόνα, μόνο που αμφιβάλω αν είναι προπονητής – ο Γιασκεβίτσιους είναι «Σάρας». Πέρυσι είχε τον Καλάθη, τον άνθρωπο που χρόνια αξιοποιεί ψηλούς, και η Μπάρτσα σούταρε 25 τρίποντα στο ματς παίζοντας αυστηρά 5 εναντίον 5 και ψάχνοντας τρόπους να δικαιώσει τα σχεδιάκια του. Όταν η μπάλα πήγαινε στο Μίροτιτς καταλάβαινες πως έλεγε από μέσα του «παικταρά μου κάνε ότι σε φωτίσει ο Θεός». Είχε μια από τις πιο γρήγορες ομάδες στην Ευρώπη (με Γιακουμπάιτις, Εξουμ, Χίγκινς, Λαπροβίτολα, Κούριτς κτλ) και δεν την άφηνε να τρέξει ποτέ.

Αλλά το σόου του το προσωπικό ήταν σόου επιπέδου: σε αυτό είναι συνεπέστατος. Ούρλιαζε κι αναψοκοκκίνιζε και χθες, κουνούσε τα χέρια σαν έτοιμος να μπει μέσα, φώναζε σε όλους στον πάγκο, ζούσε το παιγνίδι. Που ανάθεμα, όμως, κι αν το καταλάβαινε. Σε όλο το ματς, μετά από κάθε τάιμ άουτ, ο Ολυμπιακός έχτιζε διαφορές. Γιατί ο Μπαρτζώκας, με τις εμμονές του και τα κολλήματα του, είναι καθηγητής κι ο καθηγητής, όταν έχει χρόνο στη διάθεσή του για δουλειά, ανοίγει στους μαθητές του ορίζοντες. Ενώ ο Σάρας το μόνο που κάνει είναι να σκορπάει λεφτά των άλλων: φέτος έφερε τον Τόμπι για να παίζει έξι λεπτά, δεν έχει μισή επιθετική κομπίνα για τον Βέσελι, ο Γιακουμπάιτις δεν έχει καταλάβει ακόμα τι του ζητάει να κάνει κι ο Ντα Σίλβα θα ξεχάσει το μπάσκετ που ξέρει. Χθες κράτησε στο ματς 31 λεπτά τον Κάλινιτς που περιφερόταν χωρίς ρόλο, κράτησε στο κουμάντο τον ανέτοιμο Σατοράνσκι, που τράκαρε με το καλάθι μόνος σε αιφνιδιασμό, άφησε τα σουτ στο Λαρεντζάκη νομίζοντας ότι είναι ο Καλάθης με τον οποίο τις τελευταίες μέρες τσακώνεται εξ αποστάσεως κι αυτός έγραψε τρία τρίποντα σχεδόν ανενόχλητος και το τέταρτο (και δυσκολότερο) θα πρεπε να του το αφιέρωσε για να τον θυμάται. Αν η Μπάρτσα έμεινε κάτι να διεκδικεί, είναι γιατί ο Αμπρίνες πέτυχε ένα τρίποντο σουτάροντας σε λήξη χρόνου από το σπίτι του και οι διαιτητές μέτρησαν ένα σουτ του Χίγκινς γιατί στη Βαρκελώνη περνάνε ωραία.

Είμαι βέβαιος ότι ο Σάρας προσδοκά την επιστροφή του Μίροτις: να γυρίσει, να βάζει 25 πόντους σε κάθε ματς, να παίρνει και 12 ριμπάουντ, να περπατάει στο νερό και να ζήσουν όλοι καλά κι αυτός καλύτερα. Να μην το ξεχάσω. Αν ο Μίροτιτς βάλει 40 πόντους στο ματς μπορεί ο Σάρας να πάρει και την Ευρωλίγκα: προπονητής, όμως, θα αργήσει να γίνει. Ισως αν τα παρατούσε όλα και ταπεινά ζητούσε από τον Μπαρτζώκα να τον πάρει βοηθό του, κάτι να μάθαινε…