Ομολογώ ότι ματς ανάλογο με αυτό που έγινε χθες στα Γιάννενα δεν θυμάμαι να έχει γίνει καιρό τώρα. Περίμεναν σχεδόν όλοι να χάσει ο Ολυμπιακός! Οι ανταγωνιστές του μπας και τον πλησιάσουν στη βαθμολογία και οι οπαδοί του – τουλάχιστον μια μεγάλη μερίδα – είτε δεν πίστευαν στην πιθανότητα να τα καταφέρει να κερδίσει στο δύσβατο χωράφι που αποκαλείται γήπεδο των Ιωαννίνων, είτε περίμεναν να χάσει για να φύγει ο Μπέντο. Όταν το ματς τελείωσε η ανάμνηση της αναμονής μιας ήττας που δεν ήρθε μου δημιούργησε βραδιάτικα μια έντονη διάθεση να διαβάσω λίγη ποίηση, αφήνοντας κατά μέρους την ποδοσφαιρίλα: σας συνιστώ να κάνετε το ίδιο γιατί στις ποιητικές λέξεις είναι γραμμένες όλες οι μεγάλες αλήθειες. Χθες βράδυ, λοιπόν, διάβασα λίγο κλασσικό Καβάφη και τον μοιράζομαι μαζί σας.  

Το διάσημο ποίημα έχει τον τίτλο «οι εξυγιαντές» και πάει ως εξής:

«Τι περιμένουμε στη Σουπερλίγκα συναθροισμένοι;

Είναι στα Γιάννενα να παίξουν σήμερα.
Γιατί μέσα στην ΚΕΔ μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ’ οι Τριτσώνηδες και δεν νομοθετούνε;

Γιατί είναι στα Γιάννενα να παίξουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Τριτσώνηδες;
Οι εξυγιαντές σαν έλθουν θα νομοθετήσουν να μη δίνουν πέναλτι στον Ολυμπιακό οι διαιτητές πλέον.

—Γιατί ο Ιβάν μας τόσο πρωί σηκώθη,
 και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
 στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

Γιατί στα Γιάννενα θα παίξουν σήμερα.
Κι ο Ιβάν περιμένει να δεχθεί
τον Χριστοβασίλη τους. Μάλιστα ετοίμασε
 για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα (Βελλίδης, Χαρίσης, Κοροβέσης, Ζάϊρο κτλ).

— Γιατί οι δυο μας, Καρντόζο και Σεμπά εβγήκαν
 σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
 γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
 και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·
 γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
 μ’ ασήμια μήπως και σταθούν όρθιοι σε αυτό το γήπεδο που λέγεται Ζωσημάδες;

Γιατί στα Γιάννενα θα παίξουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους εξυγιαντές.

—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες, ο Αλαφού κι ο Τίγρης, δεν έρχονται σαν πάντα
 να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

 Γιατί στα Γιάννενα θα παίξουν σήμερα·
 κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.

— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
 κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν καθώς περιμένουν μπας και χάσει ο Ολυμπιακός).
 Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ οι πλατείες,
 κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι να δουν στη Nova το ματς σε αυτό το χωράφι;

Γιατί ενύχτωσε και πάλι ο Ολυμπιακός δεν έχασε.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,

και είπανε πως βάρβαροι στα Γιάννενα πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς «τα φταίει η ΕΠΟ και η ΚΕΔ»
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις…»

…………………

Πήρα μια βαθιά ανάσα και γύρισα σελίδα. Διάλεξα το επόμενο και ξαναδιάβασα:

«Σα βγεις στον πηγαιμό για τους Ζωσημάδες,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτο περιπέτειες, γεμάτο τρύπες το γήπεδο.
Τους Ακόστα και τους Μαμπουλού,
τον θυμωμένο Λίλα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Μπέριους και τους Κόντε,
τον άγριο Ζάϊρο δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβαλείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου».

Το σταμάτησα. Αρχισε η Δίκη. Σε λίγο ο Σπανέας θα αποκαλύψει πως είναι να δίνεις πέναλτι μια βουτιά τρία μέτρα έξω από την περιοχή και είκοσι χρόνια μετά να κάνεις εξυγίανση. Δεν χάνεται…