Μετά από κάθε διακοπή για παιγνίδια Εθνικών ομάδων παίκτες γυρίζουν τραυματίες, σαν να έχουν πάει σε πόλεμο. Αυτή τη φορά ο Ολυμπιακός έχασε τον Χασάν, ο Παναθηναϊκός τον Κουρμπέλη, ο ΠΑΟΚ τον Πέλκα, η ΑΕΚ δεν είχε τραυματία γιατί ο σοφός Μάνταλος πονούσε και δεν ακολούθησε την Εθνική στη Φιλανδία: αν έσφιγγε τα δόντια θα έμενε έξω κι αυτός κανένα μήνα. Αλλά αυτές είναι για τις ομάδες μας μικρές απώλειες: ευρωπαϊκά μεγαθήρια πληρώνουν τη συμμετοχή των παικτών τους στις διοργανώσεις των Εθνικών ομάδων πολύ ακριβότερα.

Το κοινό σημείο των ιστοριών  

Η διακοπή των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων έμοιαζε να έγινε αυτή τη φορά κατά παραγγελία κάποιων μεγάλων ομάδων του καιρού μας, που μοιάζουν ξαφνικά άρρωστες. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης δεν κερδίζει και δεν σκοράρει στα πέντε τελευταία παιγνίδια της: είχε ξανασυμβεί το μακρινό 1985. Η Μπαρτσελόνα γκολ βάζει, αλλά στην Ισπανία έχει ξεχάσει κι αυτή τι θα πει νίκη. Η Μπάγερν Μονάχου είναι τέσσερις βαθμούς πίσω από την Μπορούσια Ντόρτμουντ στην Μπουντεσλίγκα – έχουμε να το δούμε από το 2011. Στην Αγγλία η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δυσκολεύεται με όποιον και να αγωνίζεται. Αλλά για τα δικά της προβλήματα φταίει πάντα ο Μουρίνιο που απαντάει στις κατηγορίες με πιπεράτες δηλώσεις. Οι Άγγλοι μοιάζουν να το καταδιασκεδάζουν: οι άλλοι όχι.

Δεν έχουμε να κάνουμε με όμοιες ιστορίες: τα προβλήματα όλων αυτών των ομάδων είναι αρκετά διαφορετικά. Η Ρεάλ πληρώνει σίγουρα την φυγή του Κριστιάνο Ρονάλντο, που με τα γκολ του μασκάρευε ένα σωρό προβλήματα. Η Μπάγερν θέλησε να ξεκινήσει από την αρχή ένα κύκλο με ένα νεότατο προπονητή, τον Κροάτη πρώην ποδοσφαιριστή της Νίκο Κόβατς, που όμως πρέπει να φτιάξει μια καινούργια ομάδα με παλιά υλικά: έκανε ελάχιστες μεταγραφές και έχει ένα σωρό μεγάλης ηλικίας παίκτες. Η Μπαρτσελόνα εξαρτάται ολοένα και περισσότερο από τον Λίο Μέσι που όμως μεγάλωσε. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μοιάζει να πληρώνει την κόντρα του Πογκμπά (και όχι μόνο) με τον προπονητή του. Αλλά σε όλες αυτές τις ιστορίες κρίσης υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό: η κούραση, σωματική και ψυχολογική, που κουβαλάνε οι παίκτες μετά το μουντιάλ. Ακόμα και ομάδες που δεν έχουν μεγάλες βαθμολογικές απώλειες  πληρώνουν ακριβά το παγκόσμιο κύπελλο που προηγήθηκε. Στη Λίβερπουλ βλέπουν τον Σαλάχ να δυσκολεύεται να επαναλάβει τα περσινά ματς, ενώ η Μάντσεστερ Σίτυ έχασε τον καλύτερο παίκτη της, τον υπέροχο Ντε Μπρόιν, που πλήρωσε με ένα σοβαρό τραυματισμό την κόπωση.  

Πενήντα ματς το χρόνο

Ενας ποδοσφαιριστής που ανήκει σε κάποια από αυτές τις ομάδες παίζει συνήθως πάνω από πενήντα  ματς το χρόνο, αν η ομάδα του προχωρήσει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και ο ίδιος αγωνίζεται και στην Εθνική ομάδα. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Λούκα Μόντριτς. Επαιξε πέρυσι 27 ματς με την Ρεάλ στο πρωτάθλημα και 16 σε όλες τις υπόλοιπες διοργανώσεις (Τσάμπιονς λιγκ, Σούπερ καπ, Παγκόσμιο πρωτάθλημα συλλόγων, κύπελλο Ισπανίας κτλ). Αγωνίστηκε επίσης μέσα στη σεζόν σε πέντε ματς της Εθνικής, (μετράω μόνο τα επίσημα) πριν να πάει στο μουντιάλ όπου έπαιξε και στα επτά ματς της Κροατίας. Μετά από πάνω από 55 παιγνίδια πήγε ένα μήνα διακοπές (κι αν…) και ξανάρχισε προπονήσεις. Από το τέλος Αυγούστου μέχρι τώρα αγωνίζεται συνεχώς! Είναι απολύτως λογικό, μετά το ξεκίνημα και του Τσάμπιονς λιγκ, να μην μπορεί να σπριντάρει.  

Κάνουμε το λάθος να μετράμε τα ματς των ποδοσφαιριστών σαν στο τέλος της σεζόν το κοντέρ τους να μηδενίζει και η καριέρα τους ν’ αρχίζει από την αρχή: δεν είναι έτσι. Ένας ποδοσφαιριστής που έχει αγωνιστεί σε 51 ματς μέχρι τον Ιούλιο, τυπικά και μόνο αγωνίζεται τον Αύγουστο στο πρώτο του ματς στη σεζόν: τα προηγούμενα 51 δεν σβήνουν. Κι έπειτα έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια και κάτι άλλο: έχει αλλάξει ο τρόπος που οι ομάδες κάνουν το καλοκαίρι προετοιμασία – ειδικά αυτές οι ομάδες. Όλες χρησιμοποιούν το καλοκαίρι για να πάρουν μέρος σε τουρνουά, να κάνουν περιοδείες στην Αμερική ή στην Ασία, να εισπράξουν χρήματα από τους χορηγούς τους. Μπορεί η φαρμακευτική υποστήριξη των ποδοσφαιριστών να είναι η καλύτερη από ποτέ, αλλά οι παίκτες δεν έχουν πια καμία απολύτως δυνατότητα ξεκούρασης: ακόμα και το καλοκαίρι παίζουν ασταμάτητα.

Υποτίθεται ότι η δουλειά γίνεται πλέον στην εβδομαδιαία προπόνηση κι έτσι ακριβώς συμβαίνει. Πλέον οι προπονήσεις είναι πιο εξειδικευμένες, οι γυμναστές είναι θαυματοποιοί και κάθε ομάδα έχει και φυσικοθεραπευτές και λογιών λογιών ειδικούς, που βοηθάνε τους παίκτες να βρίσκουν γρήγορα τη φόρμα τους ακόμα και μετά από τραυματισμούς. Πραγματικά οι προπονήσεις είναι εξαιρετικές, αλλά πόσες γίνονται; Όταν αρχίσουν οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις τέτοιες γίνονται ελάχιστες. Θα σας φέρω ένα παράδειγμα. Ας πούμε ότι η Μπαρτσελόνα έχει να παίξει μεσοβδόμαδα με την Νάπολι. Αγωνίζεται την Κυριακή στο ισπανικό πρωτάθλημα και τη Δευτέρα οι παίκτες που έχουν αγωνιστεί κάνουν μασάζ και χαλάρωμα. Την Τρίτη όλοι παίρνουν το αεροπλάνο για την Ιταλία και το βράδυ παίζουν ένα διπλό για ζέσταμα πριν το ματς. Την Τετάρτη αγωνίζονται, την Πέμπτη επιστρέφουν. Και επιτέλους την Παρασκευή κάνουν μια σοβαρή, σκληρή, επιστημονική προπόνηση. Αλλά μια. Γιατί την επόμενη μέρα έχουν ματς στο πρόγραμμα. Θυμάμαι κάποτε στον ΠΑΟ γκρίνιαζαν γιατί το team των γυμναστών του Τεν Κάτε στοίχιζε πολύ: «σας γλυτώνουν από δέκα τραυματισμούς το χρόνο» είχε πει ο Ολλανδός.  

Έχουν τη μεγάλη ευκαιρία τους  

Το μουντιάλ άφησε σίγουρα και ψυχολογικά βάρη. Ο Μέσι θέλει ν αποδείξει ότι η αποτυχία της Εθνικής Αργεντινής δεν ήταν δική του και κουβαλάει λίγο στρες παραπάνω όσο κι αν στο θερμοκήπιο της Μπαρτσελόνα όλοι τον προσέχουν. Ο Σαλάχ μοιάζει να κουβαλάει ακόμα τον περσινό τραυματισμό: βιάστηκε να επιστρέψει για να παίξει στο μουντιάλ με την Αίγυπτο. Οι Γερμανοί της Μπάγερν γύρισαν ως αποτυχημένοι από το μουντιάλ: δεν είναι ρομπότ, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, η αποτυχία κάτι τους άφησε. Η Ρεάλ έχει αρκετούς κουρασμένους από τις καλοκαιρινές περιπέτειες: δεν είναι μόνο ο Μόντριτς, είναι και ο Βαράν κι ο Ιτσκο και ο Καζεμίρο κι ο Μαρσέλο κι ο Ράμος που περπατάνε. Φέτος ομάδες, που δεν παίζουν στο Τσάμπιονς λιγκ και δεν είχαν και πολλούς διεθνείς στη Ρωσία το περασμένο καλοκαίρι, έχουν την μεγάλη ευκαιρία τους να πάρουν ένα τίτλο: η Μπορούσια Ντόρτμουντ, η Τσέλσι, η Σεβίλλη, έχουν καταλάβει ότι τώρα είναι η ευκαιρία τους.

Το επόμενο μουντιάλ θα γίνει στο Κατάρ στα μέσα της χρονιά: θα αρχίσει στις 20 Νοεμβρίου και θα ολοκληρωθεί στις 18 Δεκεμβρίου. Οι παίκτες θα φορτωθούν με ματς στη μέση και όχι στο τέλος της σεζόν. Οι σύλλογοι το έχουν καταλάβει και έχουν αποφασίσει ανακωχή στους καυγάδες τους με τη FIFA: θα έχουν ένα καλοκαίρι τους παίκτες νωρίς στη διάθεσή του. Αμέσως μετά προβλέπω ότι θα κηρύξουν στην παγκόσμια ομοσπονδία τον πόλεμο. Ωραία είναι τα μουντιάλ: κρατάνε τον κόσμο μπροστά στις τηλεοράσεις, αναδεικνύουν πρωταγωνιστές, είναι γεμάτα περιπέτειες και δράματα. Αλλά οι σύλλογοι δεν θέλουν να πληρώνουν τον λογαριασμό της εξόντωσης των παικτών από τις Εθνικές. Προτιμούν να τους εξοντώνουν οι ίδιοι.