Λίγοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει αγαπούσαν την ζωή πιο πολύ από τον Σβέν Γκόραν Ερικσον που έφυγε χθες σε ηλικία 76 χρόνων. Σουηδός, αλλά πολίτης του κόσμου ο Ερικσον, συγκλόνισε ακόμα και με τον τρόπο που μας είπε αντίο. Αυτοί οι τελευταίοι του μήνες κουβαλούσαν την επίγνωση του τέλους. Η ομολογία της ασθένεια του γονάτισε πολύ κόσμο από την συγκίνηση. Ήταν Ιανουάριος και σε ένα βίντεο είπε: «Ήταν τα τελευταία μου Χριστούγεννα. Εσύ που με βλέπεις θέλω να προσέχεις τη ζωή σου και να την ζήσεις όσο μπορείς καλύτερα. Έχω καρκίνο, αλλά μη λυπάσαι, χαμογέλα».

Ο Σβεν έφυγε με επτά τρόπαια που κατέκτησε με την ισχυρότερη Λάτσιο όλων των εποχών, έφυγε έχοντας φτιάξει κάποτε την πιο επιθετική Ρόμα που έχασε το πρωτάθλημα με μια ήττα από την υποβιβασμένη Λέτσε την προτελευταία αγωνιστική, έφυγε έχοντας κερδίσει δυο πρωταθλήματα με την Μπενφίκα που οδήγησε και στον τελικό του κυπέλλου UEFA, έφυγε έχοντας κατακτήσει το κύπελλο UEFA με την Γκέντεμποργκ το 1982 όταν αυτή δεν είχε καν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Εφυγε έχοντας καθίσει στον πάγκο της Αγγλίας. Εφυγε μετά από μια ζωή γεμάτη από θριάμβους και ήττες από δικαιώσεις και πίκρες. Κυρίως από ποδόσφαιρο.  

Υπέροχη ζωή

Έχοντας επίγνωση του προνομίου να έχει ζήσει μια υπέροχη ζωή, ο Ερισκον έλεγε πως η καριέρα του ήταν ένα όμορφο ταξίδι. Ο Σβεν έλεγε ότι η ζωή είναι όπως μια ποδοσφαιρική σεζόν: αποτελείται από στιγμές χαράς αλλά και ανυπέρβλητες προκλήσεις – κι ότι δεν υπάρχει δόξα αλλά δικαίωση. Ο καρκίνος στο πάγκρεας, αδυσώπητος και σχεδόν ανίκητος, ήταν ο τελευταίος αντίπαλος. Ωστόσο, ακόμη και μπροστά σε αυτή την ασθένεια, ο Ερικσον δεν έχασε τη θρυλική του ψυχραιμία. «Είχα μια καλή ζωή» έλεγε σε ένα πρόσφατο ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για την ζωή του – το έλεγε με ένα χαμόγελο που πρόδιδε μια γαλήνη που είχε κερδίσει με κόπο. «Ίσως πολύ καλύτερη από αυτή που άξιζα. Σίγουρα μια που δεν θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος που γεννήθηκε στο Τόρσμπι της Σουηδίας, όπως εγώ». Ο Μπέκαμ, που τον άκουσε πήρε ένα κρασί και πήγε και τον βρήκε. Ένα σπάνιο κρασί του 1948 που ήταν η χρονιά που ο Σβεν γεννήθηκε: ένα κρασί που ο μετρ των απολαύσεων Σουηδός σίγουρα εκτίμησε. Το ήπιαν μαζί.

Εχθρός της μιζέριας

Ήταν αισιόδοξος άνθρωπος ο Σβεν: ένας ορκισμένος εχθρός της αρνητικότητας. Ηταν παιδί ενός οδηγού λεωφορείου και μιας πωλήτριας. Όταν ήταν μικρός και η δασκάλα του τον ρώτησε τι θα γίνει όταν μεγαλώσει απάντησε «διάσημος». Ήταν μετριότατος ποδοσφαιριστής («έπαιζα ακραίος μπακ, αλλά δεν αμυνόμουν καλά» κι έγινε προπονητής στα 26 του – τα χρόνια εκείνα ήταν απίθανο. Οταν κατέκτησε με την Γκέντεμποργκ το κύπελλο UEFA πριν γίνει 30 χρονών είπαν ότι είναι ιδιοφυία. Δεν το δέχτηκε ποτέ του. «Το μόνο που αναζητούσα ήταν την αναγνώριση. Μπορούσα πλέον να φύγω από την Σουηδία για μια ωραιότερη πόλη» έχει πει. Οι πόλεις τον ενδιάφεραν ίσως πιο πολύ και από τις ομάδες. Λισσαβόνα, Ρώμη, Φλωρεντία, Τζένοα, Λονδίνο. «Πρέπει να θες να ζεις στην πόλη που εργάζεσαι, αλλιώς δεν κάνεις καριέρα» μου είχε πει όταν τον γνώρισα ως φίλο του Νίκου Αναστόπουλου στη Τζένοα το 1996. Ο Ερικσον μπορούσε να μιλάει για ώρες για πρέσινγκ και άμεσο ποδόσφαιρο, μελετούσε στατιστικά, δούλευε χρόνια με το ίδιο τιμ συνεργατών στο οποίο ξεχώριζε ο κάποτε προπονητής του Τορ Γκριπ, έπεισε παίκτες να αλλάξουν θέση σώζοντας τις καριέρες τους (μεταμόρφωσε σε λίμπερο τον αριστερό εξτρέμ Σίνισα Μηχαϊλοβιτς και σε σέντερ φορ αρχικά και στόπερ στην συνέχεια τον Γκούλιτ!), αλλά κυρίως λάτρευε τους μεγάλους παίκτες. Η σχέση του με τον Μαντσίνι, τον Μπέκαμ, τον Τζέραρντ, υπήρξε απολαυστική. «Αν θες να καταλάβεις ποιοι είναι οι μεγάλοι παίκτες είναι απλό: είναι αυτοί που έχω συζητήσει μαζί τους πολλές φορές για την σύνθεση της ομάδας» έχει πει. Με τον Νίκο Αναστόπουλο δεν συνεργάστηκε αλλά τον εκτιμούσε τρομερά. Τον είχε δει πιτσιρικά με την φανέλα του Πανιωνίου να κερδίζει την Γκέτεμποργκ, τον ξαναβρήκε απέναντι του στην Ιταλία. Όταν πήγαμε να τον δούμε τον καιρό που προπονούσε την Σαμπ σταμάτησε την προπόνηση και τον παρουσίασε στην ομάδα σαν να ήταν νέα μεταγραφή! Όταν τον είδαμε ως προπονητή της Εθνικής Αγγλίας ένα βράδυ στο Χίλτον τον ρώτησε που δουλεύει. «Στην Κέρκυρα» απάντησε ο Αναστό. «Αριστη επιλογή. Θα με πάρεις βοηθό;» τον ρώτησε ο ετοιμόλογος Σβεν.      

Την πήρε και φύγανε

Ηταν ήρεμος άνθρωπος ο Σουηδός, αλλά με μια σπάνια ικανότητα να γίνεται σεβαστός. Ηξερε και να κακοκαρδίζει. Μια εβδομάδα πριν κερδίσει το σκουντέτο με τη Λάτσιο έδιωξε από την ομάδα τον Αλεν Μπόκσιτς γιατί στα αποδυτήρια του παραπονέθηκε για τη φανέλα - ήταν πολύ σφιχτή. «Αλέν αν σε ενοχλεί δεν την αξίζεις» του είπε. Το να διαχειρίζεται επιβάλλοντας απόλυτη τάξη γκρουπ γεμάτα πρωταθλητές και εκρηκτικούς χαρακτήρες ήταν η ειδικότητα του. «Η Λάτσιο εκείνη ήταν η καλύτερη ομάδα που είχα ποτέ. Ολη την εβδομάδα όλοι μάλωναν με όλους και την Κυριακή εκτονώνονταν στο γήπεδο. Υπέροχα παιδιά όλα, έτοιμα να παίξουν ξύλο» έχει πει για την ομάδα με την οποία κατέκτησε επτά τίτλους.

Τους τελευταίους μήνες, ο Έρικσον είχε αποφασίσει να μοιραστεί την ιστορία του, όχι για να προκαλέσει οίκτο, αλλά για να αφήσει ένα μήνυμα ελπίδας. Το ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για χάρη του είναι εξαιρετικό. Οι κάμερες τον  ακολουθούν, απαθανατίζοντας τους προβληματισμούς του για όλα όσα είδε στα γήπεδα – για τους μεγάλους παίκτες, για τις νίκες τις ήττες, για τη συνεχή αναζήτηση της τακτικής τελειότητας. Αλλά το φινάλε είναι ένα μάθημα ζωής: «Χαμογέλασε και θυμήσου να ζήσεις τη ζωή σου στο έπακρο» λέει. Ισως γιατί έτσι θέλει να τον θυμόμαστε. Οχι σαν προπονητή, αλλά σαν ένα μεγάλο ταξιδιώτη. Ένα αληθινό μπον βιβέρ που ξεχώριζε για τους τρόπους του και την συμπεριφορά του στα γήπεδα της υπέροχης ζωής του. Που είχε βέβαια και πολλά άλλα εκτός από ποδόσφαιρο. Δυο παιδιά, δυο διαζύγια, τέσσερις τουλάχιστον σχέσεις που έγιναν πρωτοσέλιδο στα βρετανικά ταμπλόιντ: ο τελευταίος του έρωτας, μια χορεύτρια από τον Παναμά, η Γιανισέ Αλτσίντες, ήταν 35 χρόνια μικρότερή του. «Ατυχη κοπέλα γιατί άργησε να με γνωρίσει» λέει ο Σβεν που θυμάται πως συστήθηκαν σε ένα κλαμπ στο Μεξικό πριν την πάρει να φύγουνε.    

Σεβασμός

Ηταν οπαδός της Λίβερπουλ απο μικρός. Οταν τον κάλεσαν στο Ανφιλντ και του ζήγησαν να καθίσει στον πάγκο της ομάδας πρέπει να έζησε μια απο τις ωραιότερες μέρες της ζωής του. Όταν τον γνώρισα το 1996 με τον Αναστόπουλο τον ρώτησα ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας του. Είμασταν στο Μπολιάσκο το προπονητικό κέντρο της Σαμπντόρια. Μου έδειξε δυο κυρίες που καθάριζαν τα αποδυτήρια. «Τις σέβομαι πολύ και τις δυο. Σέβομαι απεριόριστα όποιον στο ποδόσφαιρο κάνει μια χρήσιμη δουλειά» μου είπε. Τον σεβόμουν πάντα γιατί πρώτα από όλα ήξερε να ζει…