Κάθε παιγνίδι της Μπαρτσελόνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης είναι ένα μεγάλο ματς – ακόμα και το χθεσινό που έγινε στο Καμπ Νου για το κύπελλο Ισπανίας. Δεν είναι απαραίτητο να κρίνεται κάποιος τίτλος: το βασικό είναι να υπάρχουν ωραίες ιστορίες. Χθες δεν κέρδισε κανείς: το τελικό 1-1 είναι από αυτά τα σκορ που επιτρέπουν και στη μια ομάδα και στην άλλη να ισχυρίζεται ότι ο αντίπαλος υπήρξε τυχερός. Κατά βάθος και η Μπάρτσα και η Βασίλισσα έχουν λόγους να νοιώθουν ανακουφισμένες – και οι δυο απέφυγαν μια ήττα, που θα μπορούσε να ρθει. Η Ρεάλ έδειξε σημάδια ταραχής στην πρώτη ώρα του αγώνα, μολονότι προηγήθηκε στο σκορ γρήγορα: οι γηπεδούχοι είχαν δυο δοκάρια και μερικές μεγάλες ευκαιρίες – λίγες αλλά εντυπωσιακές. Η Μπάρτσα θα μπορούσε να χάσει στο τέλος αν ο Μπέιλ ήταν πιο προσεχτικός: στο 81΄τον ελευθέρωσαν οι συμπαίκτες του υποδειγματικά, αλλά αυτός, που κάποτε ήταν ο πιο γρήγορος κυνηγός του κόσμου, τα έκανε όλα αργά. Το αποτέλεσμα του ματς που αφήνει τα πάντα ανοιχτά στη ρεβάνς. Αλλά, αν για κάτι θα το θυμάμαι, είναι για την απαίτηση του κόσμου της Μπάρτσα να δει τον Μέσι στο γήπεδο, παρόλο που κουβαλούσε από την Κυριακή ένα τραυματισμό και μολονότι η πρωταθλήτρια Ισπανίας είχε κερδίσει τη Βασίλισσα λίγους μήνες πριν χωρίς αυτόν.
Διαδήλωση για χάρη του
Ετρεχε το 51ο λεπτό του αγώνα όταν ο Ερνέστο Βαλβέρδε σήκωσε τρεις παίκτες για ζέσταμα – κανείς από αυτούς δεν ήταν ο Μέσι. Το πλήθος ξαφνικά ξεσηκώθηκε κι άρχισε να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του Αργεντίνου: η προσπάθεια της Μπαρτσελόνα να ισοφαρίσει πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Όταν η Μπάρτσα ισοφάρισε (στο 57΄με τον Μάλκομ που πήρε το ριμπάουντ εντός περιοχής μετά από ένα πλασέ στο δοκάρι του Λουίς Σουάρες) πίστεψα ότι η λαϊκή διαδήλωση με αίτημα την χρησιμοποίηση του αρχηγού θα σταματούσε: αμ δε! Οι φωνές έγιναν εντονότερες στο 60΄ και ο Βαλβέρδε δεν μπορούσε παρά να συμμορφωθεί, αφού «φωνή λαού – οργή Θεού». Στο 63΄κι αφού ένα λεπτό πριν είχε αποσύρει τον Ράκιτιτς για να περάσει στο ματς τον Βιδάλ, έβγαλε τον Κουτίνιο για να ρίξει στο παιγνίδι τον αρχηγό. Χάνοντας πιθανότατα και τις τελευταίες του ελπίδες για μια ανατροπή.
Ο Μέσι, εμφανώς ανέτοιμος αφού μετά το ματς με την Βαλένθια ήταν περισσότερο στο φυσικοθεραπευτήριο παρά στο γήπεδο για προπόνηση, παρακολουθούσε το παιγνίδι από απόσταση αποφεύγοντας να σπριντάρει. Πλησίασε ελάχιστα την περιοχή και μια φορά που κάτι επιχείρησε τον μπλόκαρε ο Ράμος. Αλλά όλα αυτά μικρή σημασία έχουν: σημασία έχει η απαίτηση του κόσμου.
Η αγωνία για το αν θα αγωνιστεί
Ολες τις προηγούμενες μέρες στη Βαρκελώνη ασχολήθηκαν ελάχιστα με την Ρεάλ: όλων η αγωνία ήταν αν θα αγωνιστεί ο Μέσι. Στο ματς με την Βαλένθια, το Σάββατο, ο Μέσι έμεινε ένα τέταρτο στο γήπεδο κουτσαίνοντας: αν μιλούσαμε για οποιονδήποτε άλλο σίγουρα δεν θα ήταν στην αποστολή της ομάδας τέσσερεις μέρες αργότερα. Αλλά μιλάμε για τον Μέσι – η παρουσία του οποίου στην Μπάρτσα έχει εξελιχτεί σε κάτι απολύτως απαραίτητο. Όχι γιατί πάντα βοηθά την ομάδα να παίξει καλύτερα, αλλά γιατί στο μυαλό όσων την παρακολουθούν Μπαρτσελόνα χωρίς το Μέσι δεν υπάρχει.
Στην ακριβώς προηγούμενη αναμέτρηση των δυο η Μπάρτσα είχε συντρίψει την Ρεάλ χωρίς τον Αργεντινό. Η λογική λέει ότι με βάση αυτό και μόνο το προηγούμενο ο κόσμος δεν θα έπρεπε να απαιτεί την χρησιμοποίησή του και ο Βαλβέρδε δεν θα έπρεπε να τον πάρει στην αποστολή: ας μην ξεχνάμε πως εντός ολίγου ξαναρχίζει το Τσάμπιονς λιγκ και η Μπάρτσα σε αυτό τον χρειάζεται. Αλλά η λογική, όταν μιλάμε για τη Μπάρτσα και το Μέσι, πάει περίπατο: για το κοινό του Καμπ Νου η ομάδα δεν νοείται χωρίς τον αρχηγό της. Είτε πληγωμένος, είτε ντε φορμέ ο Μέσι πρέπει να είναι πάντα στο γήπεδο – είναι πάντα απαραίτητος ακόμα κι αν δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά. Στη σχέση αυτή υπάρχουν τα εμφανή σημάδια μιας νέας θρησκείας: ο Μέσι, μετά από κάθε χρόνο που περνά, αντιμετωπίζεται από τους πιστούς της Μπαρτσελόνα ως ένας προφήτης που έρχεται από μια άλλη διάσταση. Δεν κρίνεται ως κανονικός ποδοσφαιριστής, αλλά ως θρησκευτικός ηγέτης από τον οποίο περιμένουν θαύματα. Οσο ο καιρός περνά τόσο πιο πολύ λατρεύεται.
Ενώ το αίμα βράζει
Στην Ελλάδα μιλάμε πολύ εύκολα για τις ηλικίες των παικτών - βιαζόμαστε να τους δούμε να αποσύρονται , τους κρίνουμε σαν παλαίμαχους ενώ το αίμα τους ακόμα βράζει. Στην Μπαρτσελόνα όσο πιο πολύ μεγαλώνει ο Μέσι τόσο περισσότερο μεγαλώνει η αγάπη του κόσμου για αυτόν, γιατί τόσο περισσότερο πληθαίνουν τα αυθόρμητα ευχαριστώ για όσα προηγήθηκαν. Χθες η Μπάρτσα απώλεσε την πιθανότητα της ανατροπής γιατί ουσιαστικά έπαιξε την τελευταία μισή ώρα με ένα παίκτη λιγότερο και μάλιστα το ρόλο του παίκτη που δεν μπορούσε να βοηθήσει τον είχε ο αρχηγός της. Αμφιβάλω αν θα το πει κανείς: το πιθανότερο είναι να κάνουν κριτική στον Βαλβέρδε γιατί δεν τον ξεκίνησε. Η Μπαρτσελόνα είναι υποχρεωμένη να ζει με τον Μέσι, να κερδίζει με τον Μέσι, να χάνει με τον Μέσι – χωρίς αυτόν, ακόμα κι αν έχει κερδίσει τη Ρεάλ πανεύκολα, τίποτα δεν είναι εξίσου ωραίο για τον κόσμο που την παρακολουθεί.
Φέτος ο Μέσι κάνει μια ακόμα καταπληκτική χρονιά. Όταν είναι καλά σκοράρει κατά βούληση, μοιράζει ασίστ, κάνει τη διαφορά. Αλλά ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον έχει η παρουσία του όταν δεν παίζει καλά: και πάλι πρέπει να είναι στο γήπεδο και πάλι όλα πρέπει να γυρνάνε γύρω του. Στον κόσμο αρκεί που τον βλέπει: το αν η ομάδα κερδίζει, το αν χάνει, το αν παίζει ή δεν παίζει καλά έχει μικρή σημασία – αυτό που μετρά για τον κόσμο είναι να βλέπει τη Μπάρτσα του Μέσι.
Θυμόσαστε που λέγαμε πριν μερικά χρόνια ότι η Μπαρτσελόνα είναι εξαρτημένη από τα κέφια του αρχηγού της; Ξεχάστε το, περάσαμε ήδη σε ένα άλλο κεφάλαιο. Δεν υπάρχει εξάρτηση της ομάδας, υπάρχει εξάρτηση των οπαδών. Απόλυτη…
