Η επικαιρότητα έχει πολλά και διάφορα και στην Ελλάδα και μακριά από αυτή με τα οποία μπορεί να ασχοληθεί κανείς αλλά τα αφήνω όλα στην άκρη για μια και μόνο είδηση: ο Κώστας Νεστορίδης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών. Το 2022 ο «Νέστορας» όπως όλοι τον αποκαλούσαν, δήλωνε πως δεν θα πεθάνει πριν πάει στα εγκαίνια του νέου γηπέδου της ΑΕΚ: το έκανε. Μπήκε στο γήπεδο σε αναπηρικό καροτσάκι, αφού ήταν αρκετά ταλαιπωρημένος από προβλήματα υγείας, όμως είχε την εικόνα ενός ευτυχισμένου ανθρώπου. Έφυγε πραγματικά πλήρης ημερών. Η πληρότητα στην δική του ιστορία έχει να κάνει με το ό,τι στην ΑΕΚ του τα είδε και τα έζησε όλα. Το όνομά του έγινε συνώνυμο της ιστορίας της ομάδας και της δικής του αγάπης για τη μπάλα. Το λες κι ο κόσμος σκέφτεται την ΑΕΚ και το ποδόσφαιρο. Το βρίσκω υπέροχο.

Οσα στον κόσμο μιλούσαν

Πόσοι τον έχουν δει τον  «Νέστορα» να παίζει ποδόσφαιρο; Λίγοι σε σχέση με όλους όσους τον αγαπούσαν και που ένιωσαν ένα μάγκωμα στην καρδιά στην είδηση του θανάτου του. Ο Νεστορίδης ανήκει στην γενιά των ποδοσφαιριστών που έγιναν φίρμες χάρη σε κατορθώματα που πήγαιναν από στόμα σε στόμα κι όχι χάρη σε τηλεοπτικά πλάνα. Κυκλοφορούν ελάχιστες θολές τηλεοπτικές εικόνες στις οποίες μπορείς να τον δεις να αγωνίζεται. Είναι τόσο λίγες που είναι σχεδόν αδύνατον να καταλάβεις τι είδους παίκτης ήταν, ποια ήταν τα χαρακτηριστικά και ποιες οι αρετές του, πως έχτισε τον μύθο του. Κι όμως αυτή η έλλειψη οπτικού υλικού, δεν μείωσε ποτέ την λαμπρότητα του Νεστορίδη. Ήταν πολύ μεγάλος ήδη τον καιρό που εγώ ήμουν πολύ μικρός, γιατί δεν ήταν απλά ποδοσφαιριστής σύμβολο της ΑΕΚ, αλλά απολάμβανε και ένα είδος γενικής αναγνώρισης. Μιλούσαν για αυτόν με δέος οι τότε μεγαλύτεροί μου που επίσης δεν τον είχαν δει να αγωνίζεται παρά ελάχιστα, αλλά που αγαπούσαν το ποδόσφαιρο και τους ήρωές του. Είχαν και μετέδιδαν  πάντα την βεβαιότητα πως κάποιοι σαν τον Νέστορα που δεν πρόλαβαν να τον δουν ήταν οι καλύτεροι. Κι ας μην είχαν δει κανένα από τα 321 του γκολ κι ας μην είχαν δει καμία από τις πάνω από 300 εμφανίσεις του. Δεν τις έκανε μόνο στον Πανιώνιο και στην ΑΕΚ: έφτασε μέχρι και την Ελλάδας Μελβούρνης.  Από πού πήγαζε αυτή η βεβαιότητα; Από το γεγονός ότι η φήμη του Νεστορίδη, όπως και πολλών άλλων της γενιάς του, είχε φουντώσει με τον καιρό από μόνη της. Χωρίς κανείς να ασχοληθεί για να την μεγαλώσει, χωρίς να βασίζεται σε φτιασιδώματα. Οι καριέρες όλων αυτών των ποδοσφαιριστών γεννιούνταν στα γήπεδα και ταξίδευαν στόμα με στόμα. Σαν τα λαϊκά τραγούδια πχ. Γράφονταν πάντα πολλά. Αλλά γίνονταν επιτυχίες μόνο όσα στον κόσμο μιλούσαν.  Κι άντεχαν στο χρόνο όσα κουβαλούσαν μια αλήθεια.   

Αγάπη με κριτήριο

Γιατί ο κόσμος αγαπάει παίκτες που δεν έχει δει; Γιατί αυτή η αγάπη βασίζεται σε ένα αγνό κριτήριο που έχει να κάνει με την φήμη και την αναγνώριση. Το κριτήριο αυτό είναι παντελώς ανεπηρέαστο από την τηλεόραση πχ. Τα κριτήρια που έκαναν τους ποδοσφαιριστές μεγάλους και σπουδαίους μετά τον ερχομό της τηλεόρασης διαφοροποιήθηκαν. Η τηλεόραση μετέτρεψε το ποδόσφαιρο σε είδηση και εικόνα, σε καθημερινό σχεδόν γεγονός και σε οικιακή διασκέδαση. Πριν τον ερχομό της υπήρχε κάτι άλλο: η αναγνώριση που ο ποδοσφαιριστής κέρδιζε από τους ανθρώπους της εποχής του ως αρτίστας – δηλαδή ως αθλητής κι άνθρωπος ξεχωριστός. Ο Νεστορίδης ήταν η φήμη του, που είναι κάτι ανθεκτικότερο από την εικόνα. Ηταν οι νίκες του που μεγάλωσαν την ΑΕΚ. Ηταν τα γκολ του που ακόμα κι αν δεν τα είχες δει ήταν άξια θαυμασμού. Ηταν τα πρωτοσέλιδα που επέτρεπαν στη φαντασία να χτίσει μια πραγματικότητα. Ηταν τα τραγούδια που γράφτηκαν για αυτόν. Ηταν η απόλαυση της ίδιας του της καριέρας που δεν τελείωσε όταν σταμάτησαν να τον βλέπουν στην τηλεόραση όπως πολλούς από τους μεταγενέστερους αλλά πέρασε σε ένα άλλο στάδιο. Ο Νεστορίδης, ένα απλό λαϊκό παιδί που στα μάτια όσων θαύμαζαν τη δεξιότητα του ήταν κάτι παραπάνω από ήρωας, ήταν οι ιστορίες που διηγούνταν οι μεγάλοι που τον είχαν δει σε μικρούς που απλά τον φαντάζονταν. Ηταν η βεβαιότητα ότι αποτελούσε ένα είδος πρεσβευτή ενός κόσμου στον οποίο η φανέλα, δηλαδή το συναίσθημα, μετρούσε καταλυτικά. Ηταν το σπίρτο που άναβε το πάθος για μια ΑΕΚ που ήταν του Νεστορίδη. Και που για αυτόν όφειλες να την αγαπάς.

Η δύναμη της προσωπολατρίας

Πολύ πριν εμφανιστεί η εικόνα της τηλεόρασης και το ποδόσφαιρο αρχίσει να αποτιμάται ως ιστορία με νίκες και ήττες υπήρχε ένα ποδόσφαιρο μαγικό του οποίου η δύναμη βασιζόταν στην ίδια την προσωπολατρία. Ο Νεστορίδης ανήκε σε αυτό το ναό των Θεών που δεν ήταν ανάγκη να τους έχεις δει για να πιστεύεις στα θαύματά τους: ίσα ίσα το ό,τι δεν τους έχει δει μεγάλωνε την πίστη σου σε αυτούς.  Χρόνια πριν ο Νίκος Κατσαρός είχε γράψει ένα βιβλίο με τον Νέστορα και για τον Νέστορα. Ο,τι περιγράφεται δεν έχει σχέση με τίποτα από όλα όσα έχουμε συνηθίσει στο ποδόσφαιρο του σήμερα: στον κόσμο εκείνο η δύναμη ήταν η προσωπική θέληση του ήρωα να γράψει μια ιστορία που μετά θα ταξίδευε παντού προκαλώντας ένα είδος προσηλυτισμού για την ΑΕΚ. Ο Νεστορίδης την ΑΕΚ την πήρε από το χέρι και την μεγάλωσε. Την υπηρέτησε και μετά το τέλος της καριέρας του με ένα σπάνιο σεβασμό για το μέγεθός της και την ιστορία της. Ηθελε να παίξει σε αυτή γιατί την αναγνώριζε ως προορισμό των προσφύγων και των Ποντίων. Δεν γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια, αλλά στην Δράμα. Δεν ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην ΑΕΚ, αλλά στον Πανιώνιο. Αλλά την ΑΕΚ την διεκδίκησε ως προορισμό: ήθελε σε αυτή και μόνο να πάει και καταλάβαινες ότι ήταν η ζωή του. Την έκλαψε πριν λίγα χρόνια όταν την είδε να πέφτει στην Γ΄ Εθνική γιατί για αυτόν η ΑΕΚ δεν ήταν ποτέ επιχείρηση που έπρεπε με κόλπα να ξεχρεώσει. Και την χάρηκε πριν φύγει από τη ζωή πανίσχυρη, πρωταθλήτρια και με το δικό της γήπεδο γεμάτο, όπως δηλαδή την ονειρεύτηκε.

Μόνη παρηγοριά

Ο Νεστορίδης έφυγε πλήρης ημερών, όχι γιατί ήταν 93 χρονών, αλλά γιατί έζησε την ενωσίτικη ιστορία με κάθε τρόπο. Στα καλά και στα άσχημα ο Νεστορίδης ήταν πάντα εκεί ως σημείο αναφοράς. Η ΑΕΚ δεν χάνει απλά ένα μύθο της, χάνει κάποιον που είχε ταυτιστεί μαζί της: μια περίπτωση μοναδική. Παρηγοριά για όλους ότι ο Νέστορας θα παρακολουθεί πάντα την ομάδα από ψηλά.